Ο Έρωτας δεν κανει για Πιλότος

Η μήπως κάνει; Μόλις τελείωσα το βιβλίο "Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος" του Χρήστου Φασούλα (σχετικά link στη sidebar). Το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ! Αστείο, έξυπνο, ευκολοδιάβαστο. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ζει την κάθε στιγμή χωρίς να σκέφτεται το μέλλον και τις επιπτώσεις που θα'χει σ'αυτό το παρελθόν του. Τον συναντάμε να πέφτει απ'το δωδέκατο όροφο του κτιρίου που στέγαζε το γραφείο του και μαζί του βλέπουμε όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά απ'τα μάτια μας.
Τον συμπάθησα πολύ το Χαρούλη, κι ας είναι μεγάλος μαλάκας, αλλά εδώ που τα λέμε όλοι κάπως έτσι είμαστε. Η ζωή του πικάντικη, περιστρέφεται γύρω απ'τις γυναίκες του και τα πάθη του. Για φίλους ούτε συζήτηση...
Η Αλίκη είναι εξωπραγματική γυναίκα, καθόλου ρεαλιστική. Δε μου άρεσε πολύ. Προτιμώ τη Λίνα:))
Τι άλλο δε μ'άρεσε; Α,ναι, οι παρενθέσεις. Δεν προσδίδουν τίποτα, κατά τη γνώμη μου, στην ιστορία. Απλά μ'ενοχλούσαν. Η αυτοκριτική του ήρωα, εξάλλου, υπάρχει καθόλη τη διάρκεια και τα σχόλια περιττεύουν. Αυτό είναι και το μοναδικό αρνητικό που μπορώ να βρω στο βιβλίο. Χρήστο ευχαριστώ!

Αφού τελείωσα την ανάγνωση, έκανα τη γνωστή μαλακία: σκέφτηκα! Σκέφτηκα για τον έρωτα, τον πλατωνικό, το φιλικό, τον ερωτικό. Εννοείται πως δεν έβγαλα άκρη! Πάντα μου άρεσαν τα ξεκάθαρα πράγματα και ειδικά στις σχέσεις όπου φαίνεται να'ναι κανόνας η αοριστία - και η αερολογία..
Και πόσες φορές άραγε δεν είπα "είμαι ερωτευμένη"; Όχι πολλές. Συνήθως βάζω το "ίσως" και το "νομίζω" μπροστά. Αλλά χωράει αμφιβολία; Είτε είσαι είτε δεν είσαι, σωστά; Ιδέα δεν έχω. Προσωπικά, αποφάσισα ότι είτε δεν πέταξε ποτέ προς το μέρος μου είτε αποδήμησε καιρό τώρα - και δεν επανήλθε. Και τι μας μένει; Η αγάπη κι η λογική; Καλά είναι μωρέ...
Είμαστε ρομαντικοί; Πάντα! Πουλάκι είναι και πετάει, κάποια στιγμή θα κάνει και μια επίσκεψη προς τα δω.

Άκουσες Κωνσταντίνε μου τι λένε τα πουλάκια;

Σημείωση: αφαίρεσα το βιβλίο από τη λίστα αυτών που θέλω να διαβάσω. Λογικό ε;

Andalucia

Ημέρα 1η:

Καταφθάνουμε πρωί-πρωί στη Granada - τεξιδεύαμε όλη νύχτα - όπου μας υποδέχτηκε φοβερή βροχή κι απίστευτο κρύο. Ναι, δεν ήταν αυτό που είχαμε φανταστεί για την ειδυλλιακή Ανδαλουσία! Μάλλον φταίει που όλοι αναφέρονται σ'αυτήν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες μόνο. Το γεγονός βέβαια δε μείωνε την ομορφιά της. Κουτουλώντας απ'τη νύστα φτάσαμε στο albergue, αφήσαμε τα συμπράγκαλα και με όρεξη(χα!χα!) κατευθυνθήκαμε προς το Alhambra.

Alhambra

Είναι το σημαντικότερο μνημείο της Ανδαλουσίας, μία πόλη στην ουσία στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης (της Γρανάδας δηλαδή). Χτίστηκε σε στρατηγικό σημείο - στην ακρόπολη - ως ολοκληρωμένο συγκρότημα τον 9ο αι. και έγινε στρατιωτική βάση, απ' όπου κυριαρχούνταν ολόκληρη η Γρανάδα, με την άφιξη του Mohamed ben Al-Hamar το 13ο αι. Αρχικά οχύρωσε την περιοχή Alcazaba, κατασκεύασε το Torre de la Vela και το Homenaje, έφερε νερό από τον ποταμό Darro και ξεκίνησε την κατασκευή του παλατιού, την οποία και συνέχισαν ο Mohamed ΙΙ και ο Mohamed ΙΙΙ. Έφτιαξαν επίσης δημόσια ουρητήρια και τη Mezquita πάνω στην οποία χτίστηκε η εκκλησία Santa Maria.

Ο Yúsuf I(1333-1353) και ο Mohamed V(1353-1391), κατασκεύασαν τα περισσότερα μνημεία που σώζονται έως και σήμερα: τα Παλάτια, τα Λουτρά, το Cuarto de Comares, τη Sala de la Barca, το Patio de los Leones.

Από την εποχής των Καθολικών Βασιλέων μέχρι σήμερα, έγιναν κάποιες καταστροφές στην αρχιτεκτονική του χώρου, κυρίως λόγω του Carlos V που ήθελε να κτίσει το παλάτι του, το οποίο φέρει και τ'όνομά του. Είναι το μόνο κτίριο ισπανικής προέλευσης και μοιάζει, θα'λεγα, παράταιρο στην αγκαλιά της αραβικής τεχνικής.

Πάντως, για μένα, το καλύτερο ήταν οι βασιλικοί κήποι στο χώρο των οποίων υπήρχαν ολόκληρα σπίτια για ξένους - πώς λέμε το δωμάτιο των ξένων, ε έτσι! Γαλήνια και πανέμορφα!

Φωτό: Η πρώτη τραβήχτηκε μέσα απ'το λεωφορείο καθώς μπαίναμε στη Γρανάδα. Η δεύτερη είναι ομαδική στην είσοδο του Alhambra (προφανώς). Η τρίτη είναι απ'το παλάτι του χαζοισπανού. Και η τελευταία είναι από τους βασιλικούς κήπους.






Και τη νύχτα;

Ξεκινήσαμε με το παραδοσιακό botellón, που είναι η συνήθεια να αγοράζεις μπουκάλια με φθηνό ποτό (σημαντικό αυτό), να τα πίνεις με καλή παρεούλα στα παρκάκια και αφού έχεις ένα ικανοποιητικό ποσοστό αλκοόλ στο αίμα σου μπορείς να πας σε κάποιο μπαράκι. Στη φωτό, μόλις είχα σπάσει λίγο το μπροστινό μου δόντι στην προσπάθειά μου να πιω μπύρα. Τι να πεις...ευτυχώς δε φαίνεται!!!

Πήγαμε σ'ένα μπαρ - οι διοργανωτές μας είχαν κάνει ήδη έρευνα αγοράς - όπου η μπύρα και η σανγκρία έκαναν 1€. Χορέψαμε (με τις απανταχού γερμανίδες να προσπαθούν ν'ανακαλύψουν το χαμένο τους ρυθμό), χαζοχαρήκαμε, ψοφήσαμε στην κούραση αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Μία ώρα καιρός για ύπνο...χορταστικότατο!!!

Συνεχίζεται

Ξύπνα Μαλάκα

Ημέρα 1η:

Έτσι δε λένε οι πανταχού σωτήρες - και φωστήρες - του κόσμου;
-Ξύπνα μαλάκα, ξημέρωσε!
-Ε, και; Και χθες το ίδιο έγινε...
-Ξύπνα, ρε σου λέω. Έχεις πράγματα να δεις, δουλειές να κάνεις, τον κόσμο να σώσεις!
-Ρε φίλε, δε βλέπεις ότι κοιμάμαι; Πάρε το ξυπνητήρι απ'τη μούρη μου πριν στο χώσω πουθενά!

Ντριιιιν! Ντριιιιν! Ντριιιιν!

Την τύχη μου μέσα!!!

Μπουμ!(πάει το ξυπνητήρι)...

Ημέρα 2η:

-Ξύπνα μαλάκα!
-Άντε πάλι τα ίδια!
-Μια ζωή άχρηστος ήσουνα...(αποδοκιμαστικό ύφος)
-Ε, και τώρα περιμένεις ν'αλλάξω; Ποιος είναι ο μαλάκας απ'τους δυο μας; (αφοπλιστικό)


Ημέρα 3η:

-Ξύ...
-Μη το πεις ρε φίλε! Τσάμπα το σάλιο σου δηλαδή. Άντε να ξυπνήσεις καναν άλλο τώρα..
-Καλά, καληνύχτα... (παραίτηση)

Ημέρα 4η:

.............
......
..

Ημέρα 5η:

THE END

Σημείωση: σύντομα κοντά σας με ταξιδιάρικα νέα! Μια ευγενική χορηγία της erasmus.ae.

Γιατί ο χρόνος δεν έχει σημασία

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν και παρατηρούν. Οι ίδιοι άνθρωποι που, ξαφνικά, σα να τους τράνταξε κάτι τα μέσα τους, σηκώνουν τα μάτια και κοιτάνε. Κοιτάνε το δρόμο, τ'αυτοκίνητα, τα δέντρα, τους ανθρώπους, τα σκυλιά. Κοιτάνε, και τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα απ'την έκπληξη: δεν μπορούν να πιστέψουν ό,τι βλέπουν. Ένα φρύδι ανασηκώνεται, αμφιβάλλει για κάτι. Υπάρχουν άνθρωποι που για να καταλάβουν θέλουν να αγγίξουν, να μυρίσουν, να γευτούν. Πλησιάζουν το δέντρο και τ'ακουμπούν, το χαϊδεύουν κι αναρωτιούνται ακόμα: υπάρχει;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε σκέφτονται πριν πράξουν. Τα πόδια τους έχουν δική τους θέληση, τα χέρια τους κι αυτά, κι ίσως πολλές φορές δε συμβαδίζει το πάνω με το κάτω. Πέφτουν συχνά, και μπορεί να γελάνε. Βλέπουν ένα σκυλί και το χέρι απλώνεται πριν καν δώσει σήμα ο εγκέφαλος - είναι επικίνδυνο;θα με δαγκώσει;είναι άρρωστο; - και το χαϊδεύει και χώνει τη μουσούδα του στο απαλό του τρίχωμα, το μυρίζει και αγαλλιάζει. Ο εγκέφαλος δεν πρόλαβε καν ν'ανησυχήσει. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, κάποιες φορές σκέφτονται πολύ καλά πριν κάνουν κάτι. Ίσως τόσο πολύ, που βλέπεις το χέρι τους να αποκολλάται αργά-αργά απ'το πλευρό τους, να κάνει μια ημικίνηση και να επανέρχεται σπασμωδικά στο πλευρό - σα να μετάνιωσε.

Κάποιες φορές περπατούν, και δε βλέπουν. Έχουν μάτια, τα οποία όμως κοιτάνε από μέσα προς τα έξω. Βλέπουν το δρόμο - πεντακάθαρα - πριν απ'αυτόν όμως περπατούν άνθρωποι-σκιές κατά μήκος της ματιάς τους. Σαν ένα φασματικό παραπέτασμα που υπάρχει ανάμεσα σ'αυτούς και τον πραγματικό κόσμο. Αν προσπαθήσουν να εστιάσουν εσωτερικά, γιατί αυτό τους υπαγορεύει το ένστικτο, τότε ο δρόμος γίνεται μια θολή γκρίζα ομίχλη και επανέρχεται για να τους βοηθήσει. Σ'αυτά τα δευτερόλεπτα όμως ο προσανατολισμός έχει χαθεί: πού παω; τι ήθελα να κάνω; δεξιά ή αριστερά; πού βρίσκομαι; Κουνάνε το κεφάλι, κάνουν μερικά βήματα - προς τη λάθος κατεύθυνση - θυμούνται, και συνεχίζουν στη σωστή πορεία. Ίσως να χαμογελούν κιόλας καθώς το σκέφτονται.

Σας θυμίζει κάτι; Κι εγώ άνθρωπος είμαι:)

Τι διάβαζα καθώς σκεφτόμουν αυτά και καρδιοχτυπούσα;(κλικ στην εικόνα για να μάθετε)

Ω κοινόν!

Εκεί που έκανα τη συνηθισμένη μου βόλτα στα σοκάκια του διαδικτύου, σκόνταψα πάνω σε μια σελίδα. Όμορφη, καλοστημένη, υποσχόμενη. Μια μικρή περιήγηση στα δωμάτιά της με έφεραν αντιμέτωπη με ένα συναίσθημα που'χα ξεχάσει. Εδώ ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης δίνει παράσταση προς τιμήν του Καβάφη. Ανατριχιάζω καθώς διαβάζω, αλλά μπορεί να φταίει και το κρύο.

Σίγουρα πάντως θυμάμαι: ποτέ μου δε μου άρεσε η ποίηση. Δυσκολεύομαι - κάθε φορά που τη δοκιμάζω - να μην πετάξω το βιβλίο απ'το παράθυρο, να μην κοπανίσω την οθόνη του υπολογιστή μου. Ειλικρινά, νοιώθω αναγούλα όταν διαβάζω σκόρπιες λέξεις που δίνουν ένα νόημα το οποίο ποτέ μου δε θα καταλάβω και δεν έχω και τη διάθεση να προσπαθήσω. Μην παρεξηγηθώ, τους θαυμάζω τους ποιητές. Έχουν μια ποιότητα - καλά όχι όλοι - που ποτέ δε θ'αποκτήσω. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρα δικό μου, και με λυπεί το γεγονός αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό.

Να καταλήξω όμως: μόνες εξαιρέσεις στην απέχθειά μου προς την ποίηση - έως τώρα - αποτελούν ο Σεφέρης, η Κική Δημουλά και φυσικά ο Καβάφης. Αλλά ο Καβάφης, για μένα, δεν είναι ποιητής. Είναι ένας γλύπτης που σμιλεύει εικόνες και συναισθήματα. Ποτέ μου δεν έχω συναντήσει αλλού κάτι τέτοιο - ίσως να μην έψαξα καλά, ποιος ξέρει; Είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο, να μπορέσει κάποιος να σε κάνει ν'αγαπήσεις κάτι που μισείς και που δεν καταλαβαίνεις. Είναι τεχνίτης!

Αισθάνομαι όμορφα σήμερα. Γεμάτη, χαρούμενη, μελαγχολική. Μαζί.

Μια γεύση...

Asturias

Happy Mode Off...

Αναμενόμενο ήταν! Επί δύο μήνες τώρα, ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη, ικανοποιημένη, χαρούμενη και με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Λοιπόν, η επίδραση του χαπιού erasmus πέρασε δυστυχώς, κι άρχισα να ρουτινιάζω...Μα είναι δυνατόν; Μάλλον, ναι. Έχω αρχίσει να βλέπω τα άσχημα που δεν πρόσεχα τόσο καιρό λόγω ενθουσιασμού. Δε θα τα απαριθμήσω ακόμα, έχω ένα κατάλογο συν και πλην στο μυαλό μου. Τέλος πάντων, ελπίζω ότι είναι μια φάση μόνο (κατά προτίμηση της μιας βδομάδας), και να ανανεωθώ με το επερχόμενο (5 Δεκεμβρίου) ταξίδι μου στην Ανδαλουσία! Γι' αυτό μου'λεγε πάντα η μάνα μου να μην ενθουσιάζομαι πολύ γιατί πέφτω απότομα μετά: γκντουπ!!! Πόνεσε λίγο αυτό...

Πρόσθεσα στην πλευρική στήλη (καλά sidebar τη λένε) μερικούς Έλληνες συγγραφείς και την Πύλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Όποιος δε βαριέται - μη βαριέστε ρε! - ας ρίξει μια και δυο και τρεις ματιές.

Στο τέλος της εβδομάδας θα μιλήσω και για το φεστιβάλ κινηματογράφου της Gijón.

Άντε και καλό μου κουράγιο!

Sidra Asturiana

Τι είναι η sidra;

Ανέφερα αρκετές φορές το ποτό και σκέφτηκα ότι ήρθε η στιγμή να του κάνω μια αφιέρωση. Είναι το σημαντικότερο ποτό της Αστούριας, αυτό που προτιμούν τα ισπανάκια και που οι "τουρίστες" (ναι εμείς) πρέπει να δοκιμάσουν - τουλάχιστον δύο φορές, και θα εξηγήσω γιατί. Έχει μια ξινή, αφρίζουσα γεύση που γαργαλάει τη γλώσσα και το λαρύγγι σου, και είναι τόσο ιδιαίτερη που δεν μπορείς να καταλάβεις αν σου αρέσει ή όχι από την πρώτη φορά. Στην ουσία είναι ένας μηλίτης, με 4,5 βαθμούς αλκοόλ, αλλά δε σου θυμίζει μηλίτη. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει ο αφρός, αλλά σε βαράει κατευθείαν στο κεφάλι - τα πόσα κύτταρα καίει δεν το'χω διαπιστώσει ακόμα!

Πώς την πίνουμε τη sidra;

Στο αριστερό μας χέρι κρατάμε το ποτήρι (είναι μεγάλο και βαθύ) και στο δεξί μας το μπουκάλι. Κρατάμε σταθερό το χέρι με το ποτήρι, φέρνουμε το μπουκάλι πάνω από το κεφάλι μας και με τεντωμένους αγκώνες ρίχνουμε το ποτό. Θα γίνομε λούτσα, αναμφισβήτητα, ευελπιστούμε όμως το περισσότερο να βρεθεί μέσα στο ποτήρι. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, πρέπει να πιούμε αμέσως όσο ακόμα αφρίζει! Γελάκια, σχολιάκια για το πόσο σκατά γίναμε και άλλα σχετικά, αφού πιούμε. Είναι σημαντικό αυτό! Όσο πίνουμε, θυμόμαστε ν'αφήσουμε μερικές σταγόνες στον πάτο του ποτηριού κι έπειτα τις χύνουμε από τη μεριά που ήπιαμε, στο πάτωμα. Άλλο ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: συνήθως πίνουμε από ένα το πολύ δύο ποτήρια ολόκληρη η παρέα. Έτσι ερχόμαστε πιο κοντά με τον άλλο. Αν σιχαίνεστε, τότε προφανώς δε σας κάνει αυτό το ποτό. Στη φωτό η Alessia μαθαίνει να σερβίρει!

Πού την πίνουμε τη sidra;

Βασικά, παντού! Στο σπίτι δεν ενδείκνυται εκτός ίσως στην μπανιέρα. Στις πλατείες, στα πάρκα, στο δρόμο γενικότερα πίνει όλος ο κόσμος. Και μιλάμε για μία γκάμα ηλικιών πολύ πλούσια! Υπάρχουν όμως και ειδικά μέρη, απ'όπου και την προμηθεύεσαι συνήθως σε τελάρα. Οι sidrerias: οι περισσότεροι τις θεωρούν βρώμικες, κι είναι αλήθεια! Το πάτωμα είναι καλυμμένο με ρινίσματα ξύλου για να είναι πιο εύκολο το καθάρισμα μετά. Τη sidra τη χίνουμε κάτω(!), πετάμε τα τσιγάρα μας, τις χαρτοπετσέτες μας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτούμε. Μας φέρνουνε tapas ως συνοδευτικό και περιμένουμε τον καλό κύριο σερβιτόρο να μας σερβίρει, εδώ μέσα - συνήθως - δεν κάνουμε πειράματα. 2€ το μπουκάλι, οπότε καταλαβαίνετε πόσο εύκολα μεθάς. Εγώ πρόλαβα και έγινα κομμάτια την 4η μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ. Τώρα έχω χαλαρώσει πλέον... Στη φωτό εγώ κι η Ναταλία σε μία sidreria!

Για τους ξενέρωτους;

Υπάρχει και η dulce sidra(η γλυκιά). Είναι πορτοκαλί, γλυκιά, χωρίς αλκοόλ. Σα χυμός δηλαδή. Είπαμε, είναι για τους ξενέρωτους!

Για ιστορικές πληροφορίες πατάτε εδώ και οδηγείστε στον ανάλογα σύνδεσμο. Στα ισπανικά, ε;

Νέα από τον Westeros

Ο George R.R. Martin, συγγραφέας του Song of Ice and Fire saga, ανακοίνωσε στη σελίδα του ότι ετοιμάζει ένα βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια για τον κόσμο του, τον Westeros (Seven Kingdoms). Αυτό βέβαια ενδιαφέρει μόνο τους πολύ φανατικούς. Μ' αρέσει σαν ιδέα αν και το βρίσκω λίγο...υπερβολικό. Εντάξει, πολύ ωραία ιστορία, περιμένω με ανυπομονησία το A Dance with Dragons (που παρεμπιπτόντως το περιμένουμε αρχές του 2007), αλλά..να, πώς να το πω; Δεν είναι απαραίτητο. Πιο χρήσιμο θα το έβρισκα για τη σειρά του Steven Erikson (The Malazan Book of the Fallen), που είναι πιο "μπερδεμένο" και "πολύπλοκο", και με ένα σύστημα μαγείας που ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβώς πώς λειτουργεί! Αλλά αφού το ζητάνε οι αναγνώστες κι ο καλός κύριος Martin δεν μπορεί να τους αρνηθεί τίποτα...εμένα δε μου πέφτει λόγος.

Αυτό τον καιρό διαβάζω το Crónica de una Muerte Anunciada(Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου) του Gabriel Garzía Márquez. Λίγο βαρετό μου φαίνεται, αλλά μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι δυσκολεύομαι με τη γλώσσα. Τουλάχιστον είναι μικρό (μόνο 126 σελίδες) κι ευελπιστώ να τελειώσω σύντομα.

Το βιβλίο που με καθήλωσε βέβαια είναι το Ιμάτζικα του Clive Barker! Απίστευτο! Ο πιο "όμορφος" χαρακτήρας που έχω διαβάσει σε βιβλίο, ο Πάι-ο-πα! Το περίεργο είναι ότι στο βιβλίο περιγράφεται ως μαύρος, αλλά εγώ τον φαντάζομαι γκρι. Ίσως γιατί είναι τόσο αμφιλεγόμενη η μορφή του, και το γκρι χρώμα την αποδίδει αμυδρά στο μυαλό μου. Ο κεντρικός ήρωας - ο Ευγενής - δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δε τα πάω καλά με τους "σωτήρες". Επίσης, αυτό που έκανε τρομερή εντύπωση είναι η μετάφραση. Δύσκολα βρίσκεις - ειδικά στον τομέα αυτό - καλή μετάφραση, που δε σε ξενίζει και δε σου θυμίζει συνέχεια ότι διαβάζεις ένα αγγλικό ελληνοποιημένο βιβλίο. Χίλια μπράβο λοιπόν, στον κύριο Μιχάλη Μακρόπουλο!

Υποσημείωση: το βιβλίο έχει μερικές, πολύ περιγραφικές και λεπτομερείς, σεξουαλικές σκηνές. Γι'αυτό αν δεν προτιμάτε τέτοιου είδους αναγνώσματα (που έχουν και την ανάλογη γλώσσα βέβαια) μην το πλησιάσετε!

Δεν κινείται τίποτα...

Αλήθεια είναι; Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση, μου'ρχεται στο μυαλό μια σπείρα που σιγά-σιγά ανοίγει. Εφόσον λοιπόν, μας αρέσει η κίνηση, είπα να γράψω κι εγώ κάτι.

Συναυλία στο μαγαζί Tierra Astur (en Colloto) 9/11

Δυστυχώς, φωτογραφίες και βιντεάκια από δω δεν έχουμε. Η φίλη μου που έχει τη φωτογραφική - εγώ έχω καταστρέψει τρεις τα τελευταία 4 χρόνια - αποφάσισε μια μέρα να μάθει και τις λοιπές λειτουργίες της. Πατάει, λοιπόν, το φοβερό και τρομερό κουμπάκι FORMAT!!! Αμέριμνη, γυρίζει και ρωτάει ένα παιδί "τι σημαίνει φορμάτ;", κι εκείνος της εξηγεί. Ακολουθούν μερικά λεπτά πανικού κατά τα οποία η φίλη μου προσπαθούσε, εις μάτην, να σταματήσει τη διαδικασία. Δεν τα κατάφερε φυσικά, άσε που παραλίγο να καταστρέψει την κάρτα μνήμης! Ας μην τα πολυλογώ, χάσαμε μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες...

Στο θέμα μας όμως: το μαγαζί που φιλοξενούσε τη βραδιά, είναι ένα τεράστιο εστιατόριο, διακοσμημένο ολόκληρο με ξύλο, με κάποια τραπεζάκια χωμένα μέσα σε τεράστια βαρέλια και...που απαγορευόταν το κάπνισμα!!! Πόσο πολύ είχα τσατιστεί! Θα'πρεπε να περάσω ένα βράδυ πίνοντας και τρώγοντας, χωρίς να μπορώ ν'ανάψω τσιγάρο! Για καλή μου τύχη το μαγαζί ήταν μακριά απ'το κέντρο κι έτσι δεν κατάφερα να φύγω. Έκανα βόλτες μέσα-έξω - γυμναστικούλα:) Εκεί που λέτε, μπορούσες είτε να κάτσεις σε τραπέζι - και να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου - είτε να πληρώσεις 15€, να'σαι όρθιος και να πιεις και να φας όσο χωράει το στομάχι σου! Αυτό λέγεται espicha και φυσικά ήταν η επιλογή μας. Φάγαμε κι ήπιαμε του σκασμού, ακούσαμε αστουριανή μουσικούλα (ναι, τα κέλτικα που έλεγα!) και γενικότερα ήταν μια ωραία εμπειρία! Δεν τελείωσε βέβαια εκεί η βραδιά μας, αλλά τα υπόλοιπα είναι τυπικές σουρωματοιστορίες, οπότε τα παραλείπω...

Avilés 10/11

Δεν έχω καλύτερη - ή αντιπροσωπευτικότερη - φωτογραφία από την Avilés. Λίγο πριν βγάλουμε αυτή τη φωτογραφία έγινε το "ατύχημα". Είχαμε ήδη κάνει τη βόλτα μας στην αρχαία πόλη κι έτσι... μείναμε με τα παρκάκια! Δε θα ξαναπάω; Τι στο καλό!

Η συγκεκριμένη πόλη, είναι η τρίτη μεγαλύτερη και σημαντικότερη της Αστούριας. Δεν είναι όμως ιδιαίτερα όμορφη, πιο πολύ βιομηχανική θα τη χαρακτήριζα. Εκτός βέβαια, απ'την παλιά πόλη, αλλά λίγο-πολύ όλες μοιάζουν. Καθ'όλο το μήκος της (της παλιάς πόλης έννοω) υπάρχουν καμάρες, γιατί παλιά όλοι δούλευαν σε εξωτερικούς χώρους κι έτσι κάπως έπρεπε να προστατευτούν οι άνθρωποι!





Μετά την ξενάγηση, είχαμε ελεύθερο χρόνο για φαγητό, βόλτες κι αραλίκι! Μη φανταστείτε τρελλά πράγματα, μόνο μία ώρα κι ένα τέταρτο! Ευτυχώς, ήμαστε παρέα με τους διοργανωτές οπότε δεν υπήρχε φόβος να ξεχαστούμε. Πήραμε τα bocadillos μας (κάτι τεράστια σάντουιτς), τα αναψυκτικά μας (καλά, μπύρα ήταν...) κι αράξαμε σ'ένα παρκάκι. Πανέμορφο, μεγάλο και πολύ σημαντικό για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή... Ήταν δώρο ενός βασιλιά στην αγαπημένη του, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Εκεί ήταν κι ένας γλυκύτατος παππούλης που έκανε μονόζυγο κι είχε κρεμάσει και τη μαγκουρίτσα του! Απολαύστε τον!!!

Cabo Peñas

Ένα από τα πιο όμορφα μέρη που είδα ποτέ στη ζωή μου! Είναι ένας απ'τους σημαντικότερους βιοτόπους της Ισπανίας. Χωριουδάκι μικρό, με μόνο ένα μαγαζί - ξέρετε, απ'αυτά που είναι όλα σε ένα - και μια απίστευτα γαλήνια ατμόσφαιρα. Δεν έχω λόγια (τραγικό;)!

Στη φωτό ποζάρουμε με τον Fernando, έναν από τους διοργανωτές της AEGEE (σαν πολύ διαφήμιση τους κάνω:P).

Η Lorena - η Ισπανίδα που με βοηθάει στα ισπανικά μου κι εγώ εκείνη στα ελληνικά της - μου είπε ότι φοβάται να πάει στο Cabo Peñas, γιατί , λέει, πριν 15 χρόνια μία γυναίκα πέταξε τα δυο παιδιά της απ'τα βράχια! Ωραίο σενάριο για ταινία - ή και για βιβλίο - και θα'πρεπε να ντρέπομαι γιατί είναι μια αληθινή ιστορία!!!

Luanco

Ούτε από εδώ έχω φωτογραφίες, τελείωσε η μπαταρία στη μηχανή... Τι να πεις για την τύχη μας; Τίποτα βασικά, γιατί βρισκόμαστε στην Ισπανία και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα για παράπονα!

Είναι ένα παραλιακό χωριουδάκι, πολύ όμορφο και με μεγάλη τουριστική κινητικότητα! Αγοράσαμε ένα τελάρο sidra (ακόμα δεν έχω εξηγήσει γι'αυτό, ε;) και την ακούσαμε λιγάκι - χι!χι! Καθόμασταν στο λιμάνι και χαζεύαμε τους σουρωμένους Ισπανούς στο απέναντι μαγαζί, να τραγουδούν και να χορεύουν! Εδώ πρέπει ν'αναφέρω ότι η εκδρομή ήταν γυναικοκρατούμενη: 6 άντρες και καμιά σαρανταριά γυναίκες! Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, λοιπόν, ένας απ'τους σουρωμένους αποφάσισε ότι θα'ταν καλή ιδέα να κατεβάσει παντελόνι και μποξεράκι και να χορεύει γυμνός μπροστά μας. Ήταν καλή ιδέα; Δεν ξέρω! Κάποιες Ιταλίδες θορυβήθηκαν, κάποιες Βραζιλιάνες ζητωκραύγασαν κι όσο για τις δύο Ελληνίδες...απλά καταραστήκαμε τη μηχανή μας που δεν άνοιγε για ν'αποθανατίσει τη στιγμή!!!

Η επόμενη ξενάγηση, μόλις πάρω στα χέρια μου τις φωτογραφίες!!!

¡Adios!

Ο ήλιος καίει για μας τους gay (τους χαρούμενους ντε!)

Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια τιτιβίζουν, κι εγώ χορεύω μόνος γιατί είμαι ο δολοφόνος. Εχμ...όχι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Κι εγώ διαβάζω, που λέτε, την ισπανική γραμματική. Αχ! αθάνατα πανεύκολα αγγλικά. Ούτε υποτακτική, ούτε προστακτική, ούτε άρθρα... Κοιτάζω τη θέα απ' το σπίτι μου - αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία καλέ - και αντί να τρέξω να κυλιστώ στο πάρκο santullano (όχι ότι θα το'κανα αν είχα χρόνο, είναι καταχεσμένο απ'τα σκυλάκια), κάθομαι μέσα και μαθαίνω τη διαφορά ανάμεσα στον αόριστο, τον παρακείμενο και τον υπερσυντέλικο. Έλεος!
Δεν πειράζει όμως γιατί έχει ο τροχός γυρίσματα, γιατί αύριο είναι το τεστάκι και μετά φτου ξελευτερία! Να συνεχίσω και τον καημένο τον "ανεμοστρόβιλο" - μια ιστορία που ευελπιστεί να φτάσει στις 50.000 λέξεις αλλά προς το παρόν βρίσκεται στις 2.000. Νεότερα μεθαύριο που θα κάνω review της αυριανής συναυλίας (ναι πάλι κέλτικα θα πάω ν'ακούσω:)).
Πρέπει να σταματήσω τα καμμένα ποστάκια...

Ανανεώσεις

Ανανεώθηκε η σελίδα μου στη sadness, με νέο look, δύο νέες ιστορίες και ένα καινούριο ποίημα (αυτό το έχω ανεβάσει κι εδώ). Να 'ναι καλά ο dott (webmaster της sadness)!

Δεν έχω άλλα νέα προς το παρόν:))

Υ.Γ: Το όνομα που φαίνεται στη σελίδα δεν είναι το πραγματικό μου. Απλά το αναφέρω γιατί πολλοί με φωνάζουν Μίνα:PPP

Salida de Emergencia

Σκεφτόμουν - για άλλη μια φορά - ότι η "Έξοδος Κινδύνου" είναι πλασματική, δεν υπάρχει. Δηλαδή, υπάρχουν όλες αυτές οι ταμπελίτσες στα μαγαζιά, στα λεωφορεία, στ' αεροπλάνα(;!) αλλά τι να τις κάνεις όταν θα'σαι σε κατάσταση ανάγκης. Βέβαια, εγώ μεταφορικά μιλάω. Πώς γίνεται δηλαδή να ξεφύγεις από καταστάσεις που είναι βλαβερές; Ουπς! Μαλακία έκανα, ας την κάνω τώρα με ελαφρά...Τώρα, φυσικά, θα περίμενε κανείς ότι θέλω να καταλήξω κάπου, αλλά έκπληξη! Κι αφού είπα τη μαλακία μου και για σήμερα, ας σοβαρευτώ:


Llanes

Πήγα που λέτε σε μια συναυλία folk Asturias την περασμένη Παρασκευή. Τι να πρωτοπώ: η μουσική - σε κέλτικους ρυθμούς - απίστευτη! Με όργανα όπως γκάιντα, ακορντεόν, άρπα, βιολί, ένα άλλο που δε θυμάμαι όνομα και είχε μια μανιβέλα -όπως η λατέρνα- αλλά και χορδές και πλήκτρα(πολύ περίεργο), όπως και το buzuki (ναι το αντίστοιχο μπουζούκι, με τη διαφορά ότι αυτό δεν έχει κούρμπα). Για να μη μιλήσω για τις φωνάρες των τραγουδιστριών! Καταπληκτικό αποτέλεσμα! Η συναυλία ήταν μια ώρα μακριά απ'το Oviedo σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο - απ'τα πιο ακριβά του Βορρά - μέσα σε ένα κέλτικο κάστρο. Φανταστείτε λίγο ατμόσφαιρα! Όλα τα λεφτά βέβαια, όπως πάντα, ήταν τα ισπανάκια που γίνονται κομμάτια με τα τελάρα από sidra (παραδοσιακό αστουριανό ποτό, θα μιλήσω άλλη φορά γι'αυτό)! Φάγαμε tortilla(ομελέτα) και pinchos(σαντουιτσάκια) απ'τα χεράκια του φίλου μας του Iván, με θέα τον Ατλαντικό Ωκεανό (καλά, μη βαράτε: mar cantabría λέγεται η θάλασσα). Δε θα μιλήσω για τ'αστέρια, θα καταντήσω γραφική! Θα πω μόνο ατάκα της φίλης μου της Ναταλίας:"πάμε να τρέξουμε στην παραλία γυμνοί!". Ναι δε λέω, ήταν ειδυλλιακά, αλλά με τέτοιο ψωφόκρυο δεν ενδείκνυται ο γυμνισμός...

Las Médulas

Είναι ένα μαγευτικό χωριουδάκι στην περιοχή Castilla y León. Εξερευνήσαμε το ορυχείο σιδήρου - ρωμαϊκής εποχής - ποδαράτοι και πολλοί κουρασμένοι θα'λεγα. Ήταν μια μέρα μετά τη συναυλία κι είχα κοιμηθεί μόνο τρεις ώρες! Εκεί που λέτε, οι Ρωμαίοι είχαν φτιάξει το ορυχείο τους για να μπορούν να εκμεταλλεύονται το χρυσό που υπήρχε σε αφθονία στην περιοχή. Τώρα, βέβαια είναι ένας τουριστικός σταθμός, δε γίνεται πλέον εξόρυξη. Είναι πανέμορφο!







Astorga

Σ'αυτή την πόλη καταλήγει ο Camino de Santiago(ο δρόμος του Σαντιάγκο), που ξεκινά από το νότιο κομμάτι της Γαλλίας - το επονομαζόμενο και Κέλτικο. Είναι ο δρόμος στον οποίο κάθε 9 χρόνια κάνουν αναπαράσταση οι πιστοί, της διαδρομής των προσκυνητών. Αν έχετε διαβάσει το "11 λεπτά" του Coehlo (δεν το συστήνω σε κανέναν, μια παπαρίτσα είναι το βιβλίο) ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Επισκεφθήκαμε το μουσείο της σοκολάτας και το Palacio de Gaudi. Και για να μην επαναλαμβάνομαι συνέχεια, όλα ήταν πανέμορφα!


Ponferrada

To 17ο αιώνα - αν δεν κάνω λάθος - η Ponferrada ήταν ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία για τους Ιππότες του Αγίου Δισκοπότηρου. Επισκεφθήκαμε το Castillo de los Templarios (το κάστρο των Ναϊτών), και κάναμε και μια στάση για φαγητό (είχαμε πεθάνει στην πείνα τα καημένα)! Δεν κάτσαμε πολύ στο μέρος, οπότε δεν έχω και πολλά να πω. Μόνο ότι - όπως πάντα - εγώ κι άλλες δυο κοπελιές αργήσαμε κανά μισάωρο και όταν φτάσαμε τελικα, όλο το λεωφορείο μας χειροκροτούσε:PP



León
Η πρωτεύουσα της περιοχής! Καμία σχέση με το ήσυχο Oviedo. Μείναμε σ'ένα albergue (κάτι σαν προσωρινή φοιτητική κατοικία), οκτώ άτομα σε κάθε δωμάτιο, πολύ γέλιο! Τα παιδιά της AEGEE (μια φοιτητική ευρωπαϊκή οργάνωση, γαμάτη) μας αμόλησαν το βράδυ στην κεντρική πλατεία για φαΐ και διασκέδαση. Πρώτα απ'όλα , έγινε ένα σκηνικό με ένα ζευγάρι με μηχανή που τους κυνηγούσε η αστυνομία και παραλίγο να πατήσουν τη φίλη μου (Μπόνι και Κλάιντ σκηνή)! Μετά, πανικόβλητοι οι μικροπωλητές να μαζεύουν την πραμάτια τους και τα μωράκια τους να κλαίνε απ'την αναστάτωση. Οι διασκεδαστές πάλι, το χαβά τους. Στα μπαράκια να πίνουν σα να γίνονται αυτά κάθε μέρα. Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν όταν μία ελληνίδα ερασμίτισα (α ρε Ελλάδα!) δεν πλήρωσε ένα ποτό με αποτέλεσμα να την κυνηγήσει ο σερβιτόρος κι όταν είδε ότι δεν την πρόφταινε έσπασε κάτι ποτήρια απ'τα νεύρα του!



Το επόμενο πρωί, κομμάτια όλοι - ή resaca όπως λένε οι Ισπανοί - είδαμε το μουσείο του καθεδρικού - με την πιο απίστευτη βιβλιοθήκη που είδα ποτέ μου - και τον καθεδρικό ναό, ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης και ένα πάρκο στο οποίο αράξαμε και λιαστήκαμε επί ώρες! Η καλύτερή μου:)))

Ωραία η ξενάγηση;

¡¡¡Hasta Pronto!!!


Σημείωση: έκανα μια διόρθωση. Δεν έκαναν εξόρυξη σιδήρου στις Médulas οι Ρωμαίοι, αλλά χρυσού. Γι' αυτό και έφτασαν μέχρι εδώ κάτω.

Το σοκοφάρμακο

Λοιπόν, φαντάζομαι όλοι γνωρίζουν τις συνέπειας μιας εξ αποστάσεως σχέσης, είτε από προσωπική εμπειρία είτε από αφηγήσεις φίλων. Συνήθως μιλάμε σε κλίμακα πόλεων. Τι γίνεται όμως όταν η κλίμακα υπερβαίνει τα όρια της χώρας; Υποθέτω - πάντα αυθαίρετα - ότι αυτός που μένει έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, εφόσον οι δικές του παραστάσεις δεν αλλάζουν εκτός απ' την απουσία του αγαπημένου προσώπου. Ο ταξιδιώτης πάλι, διασκεδάζει γνωρίζοντας καινούρια πράγματα (και κόσμο φυσικά) αλλά έχει και την καβάτζα του. Θα 'χει ν' ακούσει ένα καλό λόγο, μια γλυκιά κουβέντα όταν γυρίζει αποκαμωμένος απ' τις καθημερινές του περιπέτειες. Το παράδοξο όμως είναι ότι τη σχέση δε την τερματίζει αυτός που φεύγει αλλά αυτός που κάθεται στ' αυγά του. Ίσως να μην είναι πολύ βολική η θέση.

Προσωπικά, δεν έχω τέτοια εμπειρία (υπερατλαντική, απλή είχα αρκετές φορές) και ως γνήσιος ταξιδιάρης άνθρωπος φροντίζω να μην αφήνω κανέναν πίσω μου εκτός απ' τους φίλους - μιλώντας πάντα εκ του ασφαλούς. Δυσκολεύομαι λοιπόν να κατανοήσω τα συναισθήματά τους. Έλα όμως που κάνω παρέα με Ερασμίτισες που έχουν γκομενάκια! Αυτό το σπίτι έχει δει πολλά δάκρυα και δεν έχουμε παρα 2,5 εβδομάδες εδώ.

Μιας και είναι πολύ δύσκολο να παρηγορήσεις κάποιον σε μια γλώσσα που κανείς σας δε γνωρίζει καλά - πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείς spanglish όλη την ώρα - και εφόσον εγώ δεν είμαι και πολύ καλή σε τέτοιου είδους λόγια, αναγκάστηκα να βρω κάτι άλλο. Έχω πάντα στο ντουλάπι σοκολάτα! Είναι πραγματικά μαγική! Όταν πια έχω βαρεθεί να λέω συνέχεια que pena(=τι κρίμα) και lo siento(=λυπάμαι), βγάζω μια σοκολατίτσα και σκάει αμέσως το χαμόγελο. Από κει και πέρα όλα είναι εύκολα: η ένταση φεύγει κυνηγημένη απ' τα γέλια και περνάμε στη διαδικασία του χαρτομάντιλου και της εξομολόγησης. Εκεί πια το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι ν' ακούει.

Κι αυτό είναι το σοκοφάρμακο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για αντίστοιχες περιπτώσεις. Έκανα χρήση του αρκετές φορές και δεν έχει αποτύχει μέχρι τώρα:)))

Δε συνίσταται για τους πολύ κλαψιάρηδες, παχαίνει!

En Oviedo

Λοιπόν, έχω κλείσει δύο ολόκληρες εβδομάδες εδώ και ήδη αισθάνομαι σα στο σπίτι μου. Καλά, η γλώσσα και η κουλτούρα - όσο μπόρεσα να τη γνωρίσω στην Ελλάδα - μου άρεσαν ήδη. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να ενθουσιαστώ τόσο πολύ. Οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί, ούτε να τους περιγράψω δεν μπορώ. Ζητάς οδηγίες για κάποιο δρόμο κι έρχονται μαζί σου για να σου δείξουν πού ακριβώς θέλεις να πας. Προχθές, είχα ραντεβού σ' ένα σπίτι για να πιάσω δουλειά. Είχα το χάρτη μου μαζί μου και περπατούσα όταν συνειδητοποίησα ότι ο προορισμός μου ήταν πολύ πιο μακριά απ' όσο υπολόγιζα. Τηλεφώνησα λοιπόν να ειδοποιήσω ότι θ' αργούσα λίγο κι εκείνοι επειδή φοβήθηκαν μη χαθώ ήρθαν και πήραν με το αυτοκίνητο! Τους λατρεύω τους Ισπανούς!

Οι πρώτες μέρες είναι ακόμα συγκεχυμένες στο μυαλό μου, αν και όσο περνάει ο καιρός αντί να ξεδιαλύνονται μοιάζουν όλο και περισσότερο με όνειρο. Έχω εντυπωσιαστεί με την ταχύτητα με την οποία προσαρμόστηκα, και όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι Ερασμίτες (ή οργασμίτες όπως λέει κι ο φίλος Ivan). Κάθε βράδυ έχουμε Fiesta και κάθε πρωί παλεύουμε να ξυπνήσουμε για να κάνουμε τις δουλειές μας: μαθήματα στο πανεπιστήμιο, γραφειοκρατικές ερασμομαλακίες, μαθήματα γλώσσας, ψώνια! Τις περισσότερες φορές μπορείς να μας ξεχωρίσεις απ' τους μαύρους κύκλους στα μάτια κι απ' τα ρούχα μας που δε μας κάνουν τόσο καλά πια. Ε, με τόσα πράγματα να κάνεις μες στη μέρα πού καιρός για φαγητό! Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ιταλοί, που χωρίς να φάνε μακαρόνια και ψωμί μια φορά την ημέρα δεν μπορούν να ζήσουν. Για να μη μιλήσω για τις μπουκάλες κόκκινου κρασιού που συνοδεύουν - βεβαίως, βεβαίως - τα πολυλατρεμένα μακαρόνια.

Μένω σε ένα πολυεθνικό σπίτι: με μία Ιταλίδα - με την οποία κάνω παρέα - με δύο Γερμανίδες - με τις οποίες δε μιλάμε και πολύ - και μία Ισπανίδα που δουλεύει και λείπει όλη μέρα απ' το σπίτι. Γέλιο έχουμε. Αυτά για τώρα!


Hasta Luego

Στατικότητα

Παρατηρούσα ένα γεράκο, πολύ συμπαθητικό, στο απέναντι μπαλκόνι να καθαρίζει τα παπούτσια του με μια μαύρη βούρτσα. Θυμάμαι, χωρίς προφανή λόγο, το πέταγμα των γλάρων στην ουρά του πλοίου που μ’ έφερνε πίσω στην Αθήνα και στην πραγματικότητα. Τέτοιες εικόνες βλέπω καθημερινά, και – δεν ξέρω γιατί – με ελκύουν πολύ. Αν ήμουν φωτογράφος θα τις φυλάκιζα στο φιλμ μου. Αν ήμουν ζωγράφος θα τις αποτύπωνα στον καμβά μου. Όμως δε διακρίνομαι για το ταλέντο μου σ’ αυτές τις τέχνες. Σκέφτομαι λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτό που ξέρω να κάνω καλά, αυτό που πηγάζει από μέσα μου χωρίς να το καλέσω. Θέλω να τις γράψω αυτές τις εικόνες. Όμως οι λέξεις, μέσα στην πολυπλοκότητα και την ομορφιά τους, είναι ολοζώντανες και δυσκολεύονται να συλλάβουν μια στατική εικόνα.

Τι κάνω λοιπόν – εγώ, η εν δυνάμει συγγραφέας – απ’ το να νοιώθω ανήμπορη μπροστά στην απλότητα που ξετυλίγεται γύρω μου; Πώς μπορώ να περιγράψω την αδράνεια, την ακαμψία; Πώς γίνεται να αποφύγω τα ρήματα κίνησης, να στερήσω τα όντα απ’ τη δράση τους ώστε να προλάβω να τα συλλαβίσω; Ένα ηλιοβασίλεμα μπορεί ν’ αποτυπωθεί ως μορφή πολύ πιο επιτυχημένα απ’ όσο με λέξεις. Η γλώσσα πλάθεται και μετασχηματίζεται καθημερινώς κι αδιαλείπτως. Δεν κάνει διακρίσεις φύλου ή φύλλου ή φίλου. Δεν τη νοιάζει αν είσαι μορφωμένος ή απαίδευτος, τη νοιάζει μόνο η εφευρητικότητά σου. «Είμαι άμορφος πηλός στα χέρια σου, τολμηρέ γλύπτη», σου λέει. Κι εσύ απαντάς με δίφθογγους, με συλλαβές και μουρμουρίσματα.

Ένας γλυκύτατος γεράκος καθαρίζει το παπούτσι του, κι εγώ πιστεύω ότι αξίζει ν’ αναφερθεί – έστω κι από μένα. Σε ασπρόμαυρο φόντο θα έβρισκε την αξία του, λυπάμαι που δεν μπορώ να του τη χαρίσω. Ίσως κι εκείνος σκέφτεται τα γλαρόπουλα και πώς χειραγωγούν (φτεραγωγούν) τον άνεμο προς όφελός τους. Μπορεί ο γλάρος που φωτογράφιζε ο φίλος Γιάννης εκείνη τη μέρα να σκεφτόταν τη λιχουδιά που κρυβόταν στους αφρούς της θάλασσας, δίχως ποτέ να καταλάβει πόσο θέλουμε να πετάξουμε. Δίχως ποτέ να καταλάβει γιατί ένας γεράκος θα τον σκεφτόταν με νοσταλγία ή γιατί εγώ θα προσπαθούσα να κλείσω σε λέξεις την πτήση του.

Μικρό διάλειμμα για λίγο...Συναισθηματικό Επίδεσμο

Όταν μου μίλησες για πρώτη φορά για τον πόνο σου, ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου. Ήθελα να σε φιμώσω, να σε κάνω να το βουλώσεις. Όταν κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να γλιτώσω από τις αλήθειες σου, ήθελα να σε πονέσω, να σου κάνω κακό. Πώς γίνεται να μιλάς τόσο ανοιχτά για τα βιώματά σου, για τις εμπειρίες σου; Πώς είναι δυνατόν να μου εμπιστεύεσαι τόσο προσωπικά δεδομένα της ζωής σου; Πώς ήξερες ότι θα τα κρατούσα για μένα, ότι δε θα τα μοιραζόμουν, ότι δε θα κουτσομπόλευα πίσω απ’ την πλάτη σου τα όσα μου διηγήθηκες; Είπα: «τέτοια τυφλή εμπιστοσύνη; Δεν μπορεί, κάποιο λάκκο έχει η φάβα» ή «τέτοια αθωότητα!» ή «πρέπει να είμαι πολύ γαμάτος άνθρωπος τελικά».

Πολύ αργότερα, κατάλαβα ότι δεν εμπιστευόσουν εμένα αλλά τον εαυτό σου. Δε σε πείραζε να ανοιχτείς γιατί δε φοβόσουν να πληγωθείς. Ήθελες να μοιραστώ τα όσα έμαθα από σένα με άλλους, φίλους και εχθρούς. Με χρησιμοποίησες, και εμένα αλλά και όποιον είχε την α-τυχία να σε γνωρίσει, ως κοινωνούς της διδαχής σου. Τι εγωισμός, ω λόρδε, να πιστεύεις ότι μπορείς να διδάξεις; Ήταν όμως εγωισμός ή αυτεπίγνωση; Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Έχεις αγγίξει την τελειότητα; Όχι, ούτε καν την ακούμπησες. Αλλά ούτε σ’ ενδιέφερε και ποτέ.

Ίσως η τελειότητα να μην υπάρχει ή να μην αξίζει. Ίσως να είναι αδυναμία κι όχι δύναμη. Ίσως πάλι ποτέ να μη σκέφτηκες τα όσα σκέφτηκα και απλά να τρελαίνομαι. Ίσως αυτό που χρειαζόσουν να ήταν κάτι χειροπιαστό: όπως ένας επίδεσμος που τον κρατάει ένα χέρι λυτρωτικό. Αυτό το ίδιο χέρι που θα μπορούσε να μπει στην καρδιά σου – εκείνη που πάλλεται και σου χαρίζει τη ζωή σου – και να την ξεριζώσει. Ή απλά θα άφηνε τον επίδεσμο μέσα σου και θα περίμενε να αποφασίσεις, μόνος κι αβοήθητος, ποια πληγή πρέπει να κλείσει. Είτε να έκανε λάθος – το χέρι δεν είναι θεός – και να κάλυπτε όχι την πληγή αλλά την πνοή της ζωής σου.

Κάθισα και σκέφτηκα, γιατί αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα, γιατί σκέφτομαι. Δεν έχει νόημα να σκέφτομαι αν παράγω ζιζάνια της νόησης. Τροχοπέδες της διάνοιας. Κάθισα και σκέφτηκα πως ό,τι κάνω είναι ανούσιο, μάταιο. Και μετά ξανασκέφτηκα, γιατί αυτό ξέρω να κάνω κάλλιστα, ότι κάπου εδώ είναι κρυμμένη κι ολοφάνερη η ομορφιά. Η ομορφιά όχι η αλήθεια. Με την αλήθεια δε λυτρώνεσαι, απλά ηρεμείς. Με την ομορφιά όμως…δε θέλω να την αναλύσω θ’ ασχημύνει.

Κατάλαβα γιατί σιχαινόμουν παλιότερα τις ερωτικές ιστορίες – όχι τις τσόντες, τις άλλες τις δακρύβρεχτες. Ήταν, μάλλον, γιατί τρόμαζα στην ιδέα του να με ελέγχει κάποιος συναισθηματικά. Συνειδητοποίησα γιατί κάποτε δεν τρόμαζα με ιστορίες τρόμου. Δεν ήξερα πώς να βιώσω το συναίσθημα, πώς να αναριγήσω από φόβο. Δε δειλιάζω στο θάνατο, δεν τρέμω στη ζωή. Αυτό δε με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με κάνει άνθρωπο.

Κάθισα και σκέφτηκα ότι δε σε χρειάζομαι, ούτε και κανέναν άλλο. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα όταν βρίσκομαι κοντά σου. Δε σ’ έχω ανάγκη δίπλα μου, αλλά θα ‘θελα να περπατάμε χέρι-χέρι όσο αισθανόμαστε ακόμη.

Την τελευταία φορά που μου μίλησες για τον πόνο σου δεν αισθάνθηκα περισσότερη αγάπη για σένα. Αγάπησα όμως τον εαυτό μου, και γι αυτό σ’ ευχαριστώ. Όχι γιατί μου άνοιξες τα μάτια, αλλά γιατί όταν σου γύρισα την πλάτη αναγκάστηκα να κοιτάξω εμένα. Όταν θα σε κοιτάζω θα σκέφτομαι πάντα εμένα. Όταν θα με κοιτάζω μπορεί να σκέφτομαι κι εσένα.

Καταλήγει κάπου το ταξίδι (μέρος 3ο);

Λοιπόν, οι μέρες κυλούσαν όμορφα με εναλλαγές έντασης και ηρεμίας. Ως υπερασπιστής της ισορροπίας δεν μπορούσα παρά να εκτιμήσει αυτές τις αντιθέσεις. 14 Αυγούστου φεύγουν η Νανσούλα κι ο Ανέξανδρος - που στη γαλλική το κόμπιασμά του ακούγεται πολύ πιο όμορφο - παρέα και απομένουμε εγώ κι η Μαριλού. Είχαμε ένα σχετικό σχέδιο: θα πηγαίναμε Νάξο στις 15, στις 16 θα συνατούσαμε εκεί τον Κωστάκη και όλοι μαζί θα φεύγαμε για Κουφονήσι(μικρό), Ηρακλειά, Σχινούσα, Δονούσα...όπου τέλος των πάντων μας ερχόταν η έμπνευση να πάμε. Τη μέρα που θα φεύγαμε από Αμοργό διασκεδάζαμε υπερβολικά. Σε σημείο να μη θέλουμε να φύγουμε απ'το νησί και να'μαστε έτοιμες ν'αλλάξουμε τα εισιτήριά μας. Έλα όμως που εγώ δεν είχα πάει στο καινούριο μου μέρος για το καλοκαίρι του 2006. Σημείωση: πάντα θέλω να βλέπω κι ένα καινούριο μέρος. Αμοργό είχα πάει και πέρυσι.Η Μαίρη-Λου όμως είχε πάει Σαντορίνη, οπότε δεν είχε πρόβλημα. Είχε και παρεξηγημένη τη Νάξο...Ας μην πολυλογώ, η ζυγαριά έγερνε κι απ'τις δύο πλευρές και δεν έλεγε ν'αποκατασταθεί η ηρεμία της. Καθώς έχει φτάσει βράδυ πια και με το ούζο και τη συζήτηση να έχουν "αλαφρύνει" το κεφάλι μας, σηκωνόμαστε μες στην τρελλή ενέργεια, τρέχουμε στο camping, συμμαζεύουμε σκηνές και μπογαλάκια στα σκοτάδια (εγώ να κουτουλάω σα μπεκρής στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά) και τρέχουμε να αποχαιρετήσουμε τα παιδιά και να προλάβουμε το λεωφορείο από Αιγιάλη στα Κατάπολα.

Πολύ σύντομα για τα γούστα μας (νυστάζαμε απίστευτα) φτάσαμε πρωί-πρωί στην όμορφη Νάξο. "Ωραία", λέμε, "και τώρα, τι;". Οι κλασσικοί ντόπιοι τυπάδες έτοιμοι ν'αρπάξουν κάθε ανυποψίαστο τουρίστα, μας κουνάνε ταμπελίτσες για το camping ή το ξενοδοχείο στο οποίο εργάζονταν. Είχαμε ακούσει για Αγία Άννα εμείς, και αυθαίρετα υποθέσαμε ότι έτσι θα λέγανε και το camping που μας πρότειναν. Αφού καταλάβαμε το λάθος μας, αφήσαμε την Τύχη ν'αποφασίσει και μπήκαμε στο βανάκι του τρόμου εν ονόματει "Πλάκα". Η θεά-τύχη μας αντάμοιψε: καθαρό, ήσυχο, με πολλές θέσεις υπό σκιάν κλπ. Πανάκριβο βέβαια αλλά τι να κάνεις; Ξεραθήκαμε στον ύπνο!

Ξυπνήσαμε, πήγαμε για μια γρήγορη βουτιά - όπου ανακαλύψαμε την προέλευση του ονόματος της περιοχής - και μετά για γνωριμία με το κέντρο της νήσου. Φώτα παντού, κόσμος να ξεχύνεται από κάθε στροφή και τα δύο κοπελούδια μες στην τρελλή χαρά που η απόφασή τους φαινόταν ν'αποδίδει καρπούς. Στρίβαμε τυχαία σε κάθε γωνιά, περιεργαζόμασταν μαγαζάκια (τουριστικά και άλλα) στο διάβα μας και για κάποιο λόγο το χαμόγελο δεν έλεγε ν'αφήσει τα χείλη μας. Μια - ή και δυο - ανηφοριές μας οδήγησαν κατά τύχη στο κάστρο. Κάθε στροφή και μια νέα περιπέτεια στο μυαλό μας, καθώς είχαμε συντροφιά τον παιδαριώδη ενθουσιασμό μας. Κάτω από στοές, ακολουθώντας το λιγοστό τεχνητό φως αλλά πάντα με οδηγό το φυσικό φως της σελήνης, γνωριστήκαμε με κάθε πέτρα του ένδοξου παρελθόντος, με κάθε χάλασμα των μισογκρεμισμένων (ή μισοκτισμένων, όπως προτιμάτε) κτισμάτων. Συστηθήκαμε με τα σκαριφήματα των βενετσιάνων τεχνουργών, είπαμε φανταστικές και χαζές ιστορίες. Αυτό που ήθελα όμως να κάνω, σαν πεντάχρονο που είμαι κατά βάθος, ήταν να χτυπήσω αυτά τα περίτεχνα χερούλια που υπήρχαν σε κάθε πόρτα. Η Μαίρη-Λου μ'επανέφερε στην τάξη, αλλά μ'άφησε να βγάλω το άχτι μου στη θύρα της αρχαιολογικής εφορίας όπου δε θα ενοχλούσα κανέναν.

Αποκαμωμένες αλλά πάντα ενθουσιώδεις, καταλήγουμε σ'ένα ροκάδικο. Πριν μπούμε, έπαιζε συνέχεια alternative. Όταν μπήκαμε το γύρισε σε κλασική ροκ. Γκαντεμιά; Με κυκλωτικές κινήσεις μάς την έπεσαν δύο δεκαεπτάχρονα. Κι ας επέμεναν αυτοί ότι είναι 19 και 19,5. Γλύκα, δε λέω, αλλά το ένα φορούσε και σιδεράκια! Έλεος! Ευχάριστα περάσαμε πάντως, ακόμα κι όταν μας θύμωσαν που μας είδαν σε άλλο μπαράκι αργότερα:))

Νάνι γρήγορα(στις 6 το πρωί), γιατί αύριο είναι μια καινούρια μέρα γεμάτη συγκινήσεις! Περιμέναμε τον Κώστα και το Μίλτο - τον οποίο απίστευτο άνθρωπο δεν είχα γνωρίσει εγώ ακόμα.

Ναι, ναι, συνεχίζεται...

Εξώφυλλο ανοιχτό και ταξίδι ονειρικό (μέρος 2ο)

Παιχνίδια με λέξεις και μπύρες στο χέρι, μπορούν να μετατρέψουν ένα καταστροφικό ταξίδι σε ανεκτό. Ποτέ δε μου άρεσαν αυτά τα "καταμαράν". Έχουν αεροπορικές θέσεις, κουνάνε πολύ, δεν έχουν σαλονάκι και δεν υπάρχουν τέσσερις θέσεις μαζί (ε, τι να κάνουμε τέσσερις ήμαστε όχι τρεις). Τα μόνα εξώφυλλα που ανοίγουν ανήκουν σε σταυρόλεξο - μπλιαχ! - και στο βιβλίο αρχαιολογίας της μιας "παράλυτης". Κάνω ανάγνωση και, εκτός απ' την αρχαιολόγο μας, μαθαίνουμε κι εγώ και όσοι δύσμοιροι συνταξιδιώτες βρίσκονταν αρκετά κοντά μου.

Παρέα με τον πρωινό καφέ ανοίγουν και τα βιβλία. Είναι ακόμα περίοδος προσαρμογής και συντονισμού στις διακοπές. Ανοίγω τη φάρμα και βυθίζομαι, καθώς η Μαίρη-Λου ανοίγει το Στοίχημα της Φλάνδρας. Διάλειμμα για ουίστ (ένα αγγλικό παιχνίδι με τράπουλα). Συναγωνίζομαι την Kallia_kouda.gr για την τελευταία θέση καθώς η Νηρηίδα βγαίνει πρώτη και με διαφορά.

Για κάποιο περίεργο λόγο όλοι ενθουσιάζονται που διαβάζω τη Φάρμα των Ζώων αλλά με επιπλήττουν κιόλας που δεν το είχα κάνει πιο παλιά. Μα, το διαβάζω, πού το πρόβλημα; Κι η Κάλλια διαβάζει κάτι, δε θυμάμαι όμως τι. Οι μέρες περνούν κι έχω αρχίσει να βαριέμαι το βιβλίο μου. Φταίει, βέβαια, και το γεγονός ότι διασκεδάζω απίστευτα και δεν έχω το χρόνο και τη διάθεση ν' ασχοληθώ διεξοδικά μαζί του. Αλλά, η μετάφραση είναι χάλια. Πέρα από τα ονόματα που ακούγονται αστεία - Χιονόμπαλας και Τσιριχτούλης (που αργότερα προάγεται σε Τσιρίδα) - αθλιότητα! Είναι όμως ιστορία με ζωάκια, συμβολική, και βαθιά πολιτική: πρέπει να το συνεχίσω, μόνη μου το επέλεξα άλλωστε.

Η Μαριλένα μοιάζει σα να μελετάει βιβλίο σχολικό, εφόσον επιστρέφει σε προηγούμενες σελίδες για αναφορά και για να ανακαλύψει το δολοφόνο. Ατάκες του τύπου "Το γεράκι της Φλάνδρας", "Το στοίχημα της Μάλτας", "Κόρτο Φλανδρέζε" κλπ δίνουν και παίρνουν. Κάπου εδώ θα'πρεπε να αναφέρω ότι την Κάλλια αντικατέστησε ο Ανέστης-Αλέξανδρος-Ανέξανδρος-Άιφελ και οι διακοπές συνεχίζονται.

Και δε θα υπάρξει συνέχεια γιατί δε μ'αρέσουν αυτά που γράφω

Εξώφυλλο ανοιχτό και ταξίδι ονειρικό(μέρος 1ο)

Προσπαθώ να ησυχάσω την καρδιά μου μετά το σοκ της κουβέρτας και της γαμισομηχανής. Βρίσκομαι στην Αθήνα μετά από ένα μήνα ομηρικής κατάστασης στην αποπνικτική Λάρισα. Κοιτάζω το βιβλίο (βλ. δύο posts παρακάτω) και δεν ξέρω ακόμα πώς νοιώθω. Το παθαίνω συχνά, να μην μπορώ ν'αποφασίσω τι αισθάνομαι. Ξαναδιαβάζω την τελευταία φράση: τι θα κάνατε εσείς στη θέση μου; Ερώτηση παγίδα. Εδώ δεν ξέρω τι θα'κανα εγώ στη δική μου..

Σαββατοκύριακο στον Ωρωπό, προδόρπιο διακοπών. Ανοίγω το ΔΙΑΒΑΖΩ και τσεκάρω τις τελευταίες κυκλοφορίες, τα νέα της λογοτεχνικής σκηνής (αλήθεια, μπορώ να το πω αυτό;). Αφιέρωμα στα ταξιδιάρικα βιβλία. Ταιριαστό.

Δευτέρα μεσημέρι, αναμένοντας τις κοπέλες στο λιμάνι. Έχω πάρει αρκετά βιβλιαράκια μαζί μου: Η φάρμα των ζώων, Η Γεροντοκόρη, 2001 Οδύσσεια, Βίοι Αγίων-Γώργος Ιωάννου, Το Ταχυδρομείο, το ΔΙΑΒΑΖΩ και ένα καινούριο τετραδιάκι προς συγγραφή. Βγάζω τη φάρμα από το σάκο και περιεργάζομαι το εξώφυλλο. Δε μου αρέσει πολύ. Η έκδοση είναι πολύ παλιά, το μέγεθος όχι και τόσο ικανοποιητικό. Δεν τ'ανοίγω, μόνο βάζω τ'ακουστικά κι κουνάω ρυθμικά το πόδι συναρτήσει των Placebo (α ρε Brian!). Ένα σκυλάκι με γυροφέρνει αλλά δεν πλησιάζει να το χαιδέψω. Ίσως κόλλησε ανθρώπινη αποστασιοποίηση και αντικοινωνικότητα. Τρομερό μικρόβιο!

Καταφθάνουν οι φίλες μου - ζηλεύω τον καφέ τους, ο δικός μου ήταν μάπα - και το κέφι έχει τρυπώσει κι έχει χαραχτεί ήδη πάνω μας. Μια Ιταλίδα θέλει ν'ανέβει στο πλοίο, χωρίς εισιτήριο αλλά ξέρει που πάει. Δεν ξέρω τι της είπαμε. Ανεβαίνουμε στο superjet (ειρωνεία το όνομα): μία με δισκοπάθεια, μία αναρρώνει από εγχείρηση, οι άλλες δύο σιδερένιες και ακμαίες. Τέσσερις κοπέλες προασπαθούν να ξεφύγουν και να χαλαρώσουν. Το υπερπλεούμενό μας παίρνει μπρος κι οι διακοπές μας ξεκινούν..

Συνεχίζεται

Ενσυναίσθηση...ή στα όρια της παράνοιας

Φοράω τα παππούτσια σου και μου είναι μεγάλα. Φοράω τα δικά μου και μου είναι μικρά. Ίσως να μην είναι δικά μου. Ποιος πήρε τα παππούτσια μου, ποιος;

Μέγιστο κάψιμο τα βιβλία ψυχολογίας. Χειρότερα κι από ναρκωτικά, αλήθεια! Έχε χάρη που πρέπει να περάσω τα μαθήματα. Σκέφτομαι στο μέλλον να παραθέσω καμμένα σχολιάκια που είναι διάχυτα γραμμένα στα βιβλία της σχολής μου. Θα γελάσουμε, θα κλάψουμε; Θα δείξει!

Back from holidays and not happy about it...

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ω, του θαύματος! Τι απίστευτα διεισδυτικός! Πόσο πολύ μπορεί να ξεγυμνώσει κανείς την ανθρώπινη ψυχή: αυτό το σιχαμένο πλάσμα που κοιμάται, τρώει, χέζει και πηδάει πιο αηδιαστικά κι απ'το πιο γλοιώδες πλάσμα του πλανήτη; Πόσο, εν τέλει, ανοιχτόμυαλος πρέπει (μπορείς έστω) να'σαι για ν'αντέξεις τη δυσωδία που σε κατακλύζει από παντού;

Αποστρέφω τα μάτια μου απ'τις σελίδες του βιβλίου κι αφήνω το βλέμμα να πλανηθεί στο χώρο. Δεν είναι και τόσο άσχημα, ε; Όχι, λάθος, είναι. Δε σιχαίνομαι την ασχήμια, ε; Πάλι λάθος, φυσικά και τη σιχαίνομαι. Χμμ...ποια είναι η κατάλληλη έκφραση; Είναι καύλα η ασχήμια, ε; Ναι, είναι καύλα η ασχήμια. Το βρήκα. Είναι ελλειπές όμως. Μου αρέσει η ειλικρινής, ξεκάθαρη ασχήμια! Ναι, αυτό είναι. Αλλά μπορώ να ξαναλλάξω γνώμη. Δικαίωμα.

Είναι απλά γαμάτος. Αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα. Το "ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας" είναι ένα βιβλίο διεγερτικό. Ερεθιστικό. Προκλητικό. Ντόμπρο. Για γερά νεύρα. Ευαίσθητο και ειλικρινές.

Οι αναίσθητοι να μην το δοκιμάσουν. Οι ευαίσθητοι να μην το πλησιάσουν. Οι αποχαυνωμένοι ας δουν καλύτερα καμιά τσόντα. Οι ψυχάκηδες ας πάρουν κανά κουμπάκι. Εγώ κι εσύ κι ο άλλος παραδίπλα, ας το απολαύσουμε. Ας το βιώσουμε. Ας το γευστούμε. Ας το μυρίσουμε, τέλος, γιατί βρωμάει και ζέχνει κι έχει συγχρόνως μια ευωδιά πρωτόγνωρη.

Butterfly Dance Festival 2006

Εγώ και τα φεστιβάλ μου....ξέρω, μέχρι κι εμένα κούρασα! Αλλά τα κολλήματα, κολλήματα κι η κολοκυθόπιτα είναι νόστιμη.

Λοιπόν, 25-27 Αυγούστου στη Δράμα , στο όρος Νικόδημος, αν δεν απατώμαι. Progressive trance η μουσικούλα (γι' αυτό το φεστιβάλ να δείτε πόσο δύσκολο θα'ναι να βρω παρέα). Πιο ακριβό αυτό, περί τα 65 ευρώ πριν τις 5 Αυγούστου. Τέλος πάντων, όποιος ενδιαφέρεται link στον τίτλο και θα οδηγηθείτε στο site της εταιρίας neverland.

Προς το παρόν, προετοιμάζομαι για Νάξο, Κουφονήσια, Αμοργό όπου και θα κατευθυνθώ στις 7 Αυγούστου. Άντε να τελειώσει η εβδομάδα, να ξεκινήσει και μένα το καλοκαιράκι μου επί του τέλους!

Ελληνικά Έντυπα Λογοτεχνίας

Θα ασχοληθώ μόνο με τέσσερα, γιατί αυτά διαβάζω εγώ. Το πρώτο είναι το index, ένα δωρεάν μηνιαίο περιοδικό στα πρώτα του βήματα. Κρατάω στα χέρια μου το 3ο τεύχος - αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία - και ξεφυλλίζω με μανία. Σταματάω όπου με ενδιαφέρει το θέμα (βλ. σελ. 10 "Joyce Carol Oates", sel. 16 "Συγγραφείς που αδικήθηκαν" κλπ.) και ξαναγυρίζω στην αρχή για ένα "cover to cover reading". Το απολαμβάνω ιδιαίτερα και λέω να επισκεφθώ και το 40 τεύχος. Στο βιβλιοπωλείο που δουλεύω το ζητάνε, κι αυτό είναι ευχάριστο.



Το δεύτερο είναι το ΔΙΑΒΑΖΩ που εδώ και τρία τεύχη το διαβάζω φανατικά! Πολύς κόσμος το γνωρίζει από παλιότερα κι αναρωτιέμαι πώς μου ξέφυγε για τόσο μεγάλο διάστημα! Μου αρέσουν πολύ οι βιβλιοκριτικές, οι συνεντεύξεις γνωστών Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, τα σχόλια (σφηνάκια)! Αυτό που λατρεύω είναι τα αφιερώματα - ευχαριστώ για το αφιέρωμα στη Λογοτεχνία του Φανταστικού - και οι σελίδες (εκεί προς το τέλος) "Του...δρόμου" και "Φανζίν". Το μόνο μειονέκτημα, για μένα, είναι η υπερβολικά επιτηδευμένη γλώσσα (μέχρι να συνηθίσω τη λέξη "ευπώλητα"...) που κάποιες φορές κουράζει. Όχι ότι κατακρίνω την ορθή χρήση της ελληνικής - ποτέ -, απλά κουράζει λίγο. Κουλτούρα και φύγαμε που λέει κι ένας φίλος...





Η Λέξη. Λοιπόν, αυτό το τεύχος (184: Απρίλιος-Ιούνιος 2005) το αγόρασα γιατί είχε αφιέρωμα στη μετανάστευση. Παρουσίαζε, δηλαδή, διηγήματα συγγραφέων της νεοεληνικής λογοτεχνίας με θέμα τη μετανάστευση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το θέμα με ελκύει πάρα πολύ. Ίσως γιατί όλοι οι πρόγονοί μου (εκτός των γονιών μου) ήταν μετανάστες, ίσως γιατί πάντα ένοιωθα ότι η κάθε κατοικία μου είναι προσωρινή, ίσως γιατί απλά φαντάζομαι αυτούς τους ανθρώπους "όμορφους" και με καλλιτεχνική φύση. Οι λέξεις γραμμένες στο πολυτονικό (πνεύματα, οξείες και δε συμμαζεύεται) μυρίζουν κιτρινισμένες σελίδες του παρελθόντος - όχι αυτές που σου προκαλούν βήχα, από τις άλλες. Γιατί δεν το ξαναπήρα; Πρώτα απ'όλα δεν το έβρισκα. Βασικότερος, όμως, λόγος είναι ότι - όπως ανέφερα και παραπάνω - υπάρχει ένα μέτρο κουλτούρας που μπορώ ν'αντέξω! Το κεφάλι μου αναζητά χαζομαρούλες, και τελικά ποια είμαι εγώ που θα του αρνηθεί βασικές του ανάγκες;

Σίγουρα έχω αναφέρει τις Συμπαντικές Διαδρομές και σε προηγούμενο post, καθώς έχουν δημοσιευτεί γραπτά μου σ'αυτό (3ο και 4ο τεύχος, 1o αγγλικό τεύχος) αλλά επίσης και για το περιεχόμενό του. Ασχολείται, βλέπεις, με την τέχνη του Φανταστικού, κάτι που εγώ εκτιμώ ιδιαίτερα. Χαίρομαι επίσης που δεν επικεντρώνεται στα RPGs - γιατί πολλοί αυτό εννοούν με το χαρακτηρισμό "φαντασίας" - αλλά σε διηγήματα γνωστών και άγνωστων δημιουργών, βιβλιοπαρουσιάσεις, ταινιοπαρουσιάσεις και τα σχετικά. Δυστυχώς, κι αυτό με κουράζει μετά από μερικές σελίδες διηγημάτων. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι η συνήθειά μου να μη διαβάζω διηγήματα - παρ'όλο που τα γράφω - και όχι το ίδιο το περιοδικό. Αρκετά απ'αυτά δε μου αρέσουν καθόλου, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου, σωστά;

Τέλος των πάντων, τέτοια πράγματα διαβάζω τον τελευταίο καιρό - εξ ου κι η παρουσίαση - και όχι κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο. Αν και πιστεύω ότι αρκετό διάστημα απομακρύνθηκα και φοβάμαι το σύνδρομο στέρησης. Λέω να ξεκινήσω τις Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας του Τσαρλς Μπουκόφσκυ. Είνει το πρώτο δικό του βιβλίο που θα διαβάσω και, δεν ξέρω, για κάποιο λόγο έχω πολλές απαιτήσεις από τον εν λόγω κύριο. Ας μην απογοητευτώ!


Ύστερο και άσχετο: Κατά πάσα πιθανότατα - εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα - δε θα πάω στο φεστιβάλ. Θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά...Δεν πειράζει όμως γιατί η ζωή έχει τον τρόπο της να αντικαθιστά κάτι που ήθελες πολύ με κάτι που ίσως ήθελες αλλά δεν το γνώριζες. Και ίσως τελικά τα προγραμματισμένα να είναι υπερβολικά φορτισμένα συναισθηματικά, ενώ τα αυθόρμητα πάντα τα απολαμβάνουμε περισσότερο!

I tell a story

I tell a story about a girl,
Who likes herself but
cannot understand it.

She woke one night to voices,
Of a feast of leprechauns.
They held their cups
And made their toasts in merryment.
The girl was not too pleased,
She knew they were not real.

She saw one day a dwarf,
A mean charade of a dwarf.
He wore a red pointy hat
And matching pair of shoes.
The girl trembled in her wake,
For only she could see him.

I tell a story about a girl,
Who sleeps at days and wonders,
Why her dreams come haunt her,
Why is herself not real.

A mirror looks right back at her,
It shatters in her eyes and she surrenders.
She can’t distinguish true or false,
She raves all day about her fault.

I tell a story about a girl,
Who lost herself and does not know it.

I tell a story about me

I tell a story about me

Thraki Ethnic Festival 2006

Λοιπόν, το RastaVibe Festival ακυρώθηκε και επίσημα για φέτος. Ευελπιστούμε για το 2007 αλλά κανείς δεν ξέρει. Και καθώς όλοι ψυθιρίζουν ότι δε θα γίνεται πλέον στη Σαμοθράκη φεστιβάλ, έψαξα κι ανακάλυψα ότι απλά μεταφέρεται στα λουτρά της Τραιανούπολης στην Αλεξανδρούπολη (link στον τίτλο όπως πάντα). Με ethnic χαρακτήρα φέτος, μαθήματα ζογκλερικής, ιππασία, τοξοβολία και πολλά άλλα! Οι φωτογραφίες είναι από την τοποθεσία όπου θα διεξαχθεί το φεστιβάλ. Το εισιτήριο είναι μόνο 25 ευρώ για το τριήμερο 21 με 23 Ιουλίου, και υπάρχει ελεύθερος κατασκηνωτικός χώρος με όλες τις εγκαταστάσεις. Ακούγεται σαν να κάνω διαφήμιση; Ναι, μάλλον αλλά είμαι κατενθουσιασμένη και δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να πείσω κόσμο να με συνοδεύσει:))

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Οι Δέσμιοι

Χθες, καθώς διάβαζα μια συνέντευξη από έναν Έλληνα συγγραφέα, με χτύπησε ξαφνικά αυτή η ιδέα. Οι συγγραφείς είναι "φυλακισμένοι" στα γραπτά τους. Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα:

Φαντάζεσαι έναν χαρακτήρα - τη "Σονάτα" ας πούμε - και θέλεις να την κάνεις πιστευτή, αληθινή, ρεαλιστική. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να έχεις κάποιες γνώσεις ψυχολογίας, είτε αυτές προέρχονται από επιστημονική μελέτη είτε από την ενδελεχή παρατήρηση ανθρώπων του άμεσου περιβάλλοντός σου.

Στη συνέχεια, θέλεις να τοποθετήσεις τη Σονάτα σ' ένα περιβάλλον. Διαλέγεις πόλη ή χωριό; Σε ποια εποχή; Σε ποιο κόσμο(πραγματικό ή φανταστικό); Έχεις γνώση για την περιοχή στην οποία αναφέρεσαι. Μπορείς να μεταδώσεις το κλίμα της εποχής με πιστότητα;

Υπάρχουν πάμπολλες παράμετροι που θα'πρεπε να σκεφτεί κάποιος πριν αρχίσει να γράφει την ιστορία του. Δε θα αναφέρω άλλες.

Ξεκινάς να γράφεις. Σε τι γλώσσα θα γράψεις; Στην καθομιλουμένη, στην καθαρεύσουσα, στη νεοελληνική, θα είναι διανθισμένη ή γυμνή; Και στους διαλόγους; Ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο θ'αλλάζεις και τον τρόπο ομιλίας ή μήπως θα είναι όλοι οι χαρακτήρες σου στο ίδιο επίπεδο ώστε να μην έχεις πρόβλημα;

Πώς ξέρεις πότε τελειώνει μια παράγραφος; Πότε κλείνεις το κεφάλαιο; Πότε χωρίζεις σε μέρη; Η ιστορία χωρίζεται σε ίσα μέρη ή ατάκτως, ώστε να δώσει άλλο νόημα; Γιατί, ναι, ακόμα και τα κεφάλαια, οι τίτλοι τους(αν υπάρχουν), τα σημεία στίξης κλπ, έχουν - ή θα'πρεπε να έχουν - κάποιο νόημα. Προσφέρουν στην ιστορία στοιχεία που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε.

Επίσης, πρέπει να σκεφτείς πού απευθύνεσαι. Ποιο νομίζεις ότι θα'ναι το κοινό σου; Προσπαθείς να αγγίξεις τους πάντες ή ένα εξειδικευμένο μέρος της κοινωνίας σου(παιδιά, νέοι, άτομα τρίτης ηλικίας, ακαδημαϊκούς, τεχνικούς κλπ); Ασχολείσαι με τη χώρα σου ή με όλο τον κόσμο. Είναι άλλη μία παράμετρος που θα σκεφτείς κάποια στιγμή αν δε γράφεις μόνο για τον εαυτό σου.

Επηρεάζεται το γράψιμό σου από την επικρατούσα αντίληψη για τη λογοτεχνία ή γράφεις ό,τι σε εκφράζει; Σέβεσαι τις πεποιθήσεις των άλλων ή τις θίγεις ηθελημένα; Κάνεις εμφανή την άποψή σου ή τη μασκαρεύεις πίσω από κάθε(ή έναν) χαρακτήρα σου;

Όλα αυτά τα ερωτήματα με κάνουν να συνειδητοποιώ γιατί πολλές φορές δυσκολεύομαι τόσο να γράψω. Αισθάνομαι εγκλωβισμένη ανάμεσα σ'αυτά που θέλω να πω και σ'αυτά που θέλουν οι άλλοι ν'ακούσουν. Μπορεί οι περισσότεροι να νομίζουν ότι η επιλογή είναι ξεκάθαρη: όταν γράφεις εκφράζεσαι. Αλλά αυτό αφορά μόνο τα ημερολόγια. Αν θέλεις απλά να πεις την άποψή σου, γράφεις άρθρα. Αν όμως είσαι ένας "παραμυθάς" οπωσδήποτε δεν κάνεις του κεφαλιού σου.

Διαβάζεις, ενημερώνεσαι, συγκρίνεις, επεξεργάζεσαι, κατασκευάζεις και καταστρέφεις. Από το αποτέλεσμα τι θα είναι δικό σου;

Rastavibe festival

Ο τίτλος είναι link για το site της εταιρίας Rastavibe. Η Rastavibe είναι μια θεσσαλονικιώτικη εταιρία ψυχαγωγίας με κεντρικό άξονα τη reggae (link για τη σελίδα "reaggae festivals guide", όπου αναφέρεται και η ιστορία του ρεύματος). Τ' αναφέρω αυτά γιατί ήλπιζα ότι φέτος το καλοκαίρι θα ξαναγινόταν φεστιβάλ, αλλά τζίφος. Είχα πάει σ' αυτό του 2004 και ήταν πραγματικά μαγικό κι ονειρεμένο. Παρ' όλα αυτά γίνονται αρκετές εκδηλώσεις (μονοήμερες δυστυχώς), Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Θυμάμαι, άρχισα ν' ακούω reggae από μόνη μου στο άσχετο, σε ηλικία 14 με 15 ετών. Όχι ότι το έψαξα πολύ το θέμα, αλλά πάντα με έλκυε. Στο φεστιβάλ ήταν που τη λάτρεψα! Φάη ηρεμίας και αράγματος, αλλά και συνειδητοποίησης και κινητοποίησης (βλ. Ηλιόσποροι). Υπήρχε διάχυτο το κλίμα της συμπάθειας, της αγάπης, της ειρήνης και όλα αυτά που νόμιζες ότι υπάρχουν μόνο σε ταινίες για τα παιδιά των λουλουδιών. Χωρίς κινητό (δεν υπήρχε πρίζα για επαναφόρτιση), χωρίς επικοινωνία με τη βαβούρα του πολιτισμού. Απόλυτη ελευθερία! Αχ, μακάρι να ξαναγίνει! Αναφέρουν ότι το ετοιμάζουν το τρίτο αλλά δε λένε πότε.

Άσχετο με τα παραπάνω: χθες το βράδυ πήγα στο "Θυμωμένο πορτραίτο(που και που roadmovie και τις Κυριακές τίποτα)" - ένα κουλτουρομάγαζο στα Γιάννενα - γιατί είχε μια εκδήλωση για το περιοδικό Γαλέρα. Περίμενα κι εγώ να γίνει τίποτα το συνταρακτικό, αλλά nada. Καθόντουσαν όλοι στα τραπεζάκια, πίνοντας τα ποτά τους και κάνοντας διάφορες συζητήσεις (περί πολιτικής νομίζω κυρίως). Το κακό ήταν ότι δεν ξέραμε ποιοι ήταν οι αρθρογράφοι κι έτσι δεν πλησιάσαμε κανέναν. Κρίμα!

Θα επανέλθω.

Βιβλία και συγγραφείς...στους δρόμους

Όχι δεν εννοώ ότι πέταξαν τους συγγραφείς στους δρόμους (αν και κατά μία έννοια γίνεται κι αυτό) ούτε ότι βρίσκεις πεταμένα βιβλία (κι αυτό γίνεται φυσικά).

Μιας και με τις εφημερίδες δεν τα πάω πολύ καλά, ενίοτε βολτάρω στις on-line εκδόσεις τους. Έτσι έπεσε το μάτι μου σ' αυτό το άρθρο από το Βήμα. Εκεί αναφέρεται η προσπάθεια των εκδοτικών οίκων να προωθήσουν τα βιβλία τους και να συστήσουν τους συγγραφείς τους στο ευρύ κοινό. Έτσι τους "βγάζουν" σε μαγαζιά με αυξημένη κίνηση, όπως τα Starbucks και τα Goody's, με τα οποία κλείνουν συμφωνίες για διάφορες βιβλιο-εκδηλώσεις.

Απ'αυτό το άρθρο θυμήθηκα και τις "βόλτες" που κάνουν παντός είδους βιβλία ανά τον κόσμο (και στην Ελλάδα, βεβαίως βεβαίως) μέσω του site Bookcrossing, στο οποίο είμαι μέλος εδώ κι ένα χρόνο περίπου. Το site προωθεί την απελευθέρωση των βιβλίων, με τη μορφή της ελεύθερης διακίνησης οπουδήποτε και με οιονδήποτε τρόπο (σε καφετέριες, παγκάκια, λεωφορεία κλπ). Ντρέπομαι που το λέω αλλά έχω να απελευθερώσω βιβλία από πέρυσι το καλοκαίρι. Φτου μου!

Τέλος πάντων, κοιτάξτε τα.

Η Φρίκη του Τίποτα

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα για μια άσκηση του εργαστηρίου συγγραφής του sff.gr που είχε σαν θέμα τη διαστρεβλωμένη οπτική γωνία. Το παραθέτω εδώ, γιατί κάποια πράγματα δεν πρέπει να τα ξεχνάμε, γιατί κάποιοι άνθρωποι επιμένουν να τα παίρνουν όλα στ' αστεία, και γιατί μας αφορά άμεσα. Ίσως δεν είμαι αρμόδια για να θίξω κάτι τέτοιο αλλά αναλαμβάνω την ευθύνη.

Τα δέκα λεπτά πέρασαν. Είχε έρθει η ώρα. Κοίταξα στα χέρια μου το στυλό από το τεστ εγκυμοσύνης. Είχα διαβάσει τις οδηγίες διεξοδικά πριν το κάνω, κάτι που αντιμετωπίστηκε με μεγάλο εκνευρισμό απ’ τις φίλες μου.

«Είναι θετικό», το είπα έτσι, χωρίς συναίσθημα, με τα μάτια μου καρφωμένα στην Κατερίνα.

«Όχι, δεν είναι δυνατόν», το άρπαξε με βία απ’ τα χέρια μου και το κοίταζε για αρκετή ώρα. Πήρε τις οδηγίες στα χέρια της και κοιτούσε πότε το στυλό και πότε το χαρτί, αρνούμενη να πιστέψει το αυτονόητο.

Σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να αντιδράσω. Πώς όμως; Δεν ένιωθα τίποτα. Η άλλη φίλη μου, η Ελένη, περίμενε…την αντίδρασή μου μάλλον. Ξαναπήρα στα χέρια μου το στυλό, το κοίταξα για λίγο, και έβαλα τα κλάματα. Σφάδαζα ακουμπισμένη στο τραπεζάκι της κουζίνας, με λυγμούς να ξεφεύγουν από τα βάθη του λαιμού μου. Ήταν τόσο εύκολο! Αυτό περίμεναν άλλωστε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε ν’ αντιδράσει μια φοιτήτρια της σύγχρονης εποχής μπροστά σ’ αυτή την απειλή; Μέσα μου όμως δεν έκλαιγα, δεν πονούσα. Δεν ήταν δικό μου βίωμα, ήταν κάποιας άλλης. Μιας ηρωίδας σε σαπουνόπερα της τηλεόρασης.

Η Ελένη φάνηκε ικανοποιημένη από την αντίδραση και ήρθε η σειρά της να μιλήσει.

«Λοιπόν, δε χρειάζεται να ανησυχείς, θα το αντιμετωπίσουμε. Δες το σαν μια αρρώστια που πρέπει να καταπολεμήσεις. Θα…»

«Αν συνεχίσεις θα σε χτυπήσω», φάνηκε σαν λογική απόκριση για μένα. Είχαν συνηθίσει σε τέτοιου είδους δηλώσεις από μένα. Ήμουν καλή στο θέατρο, γαμώτο. «Χρειάζομαι ένα τσιγάρο» είπα, και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο της Ελένης, όπου είχαμε όλα τα σύνεργα.

Η φωνή της με ακολούθησε, «Ναι, είναι αυτό που χρειαζόμαστε όλες μας αυτή τη στιγμή».

Κάθισα στο γραφείο και άρχισα να στρίβω, αργά και με προσοχή, λες και εκτελούσα κάπου είδους ιεροτελεστία. Τρία χαρτάκια, λίγος καπνός αρωματικός, έτοιμες τζιβάνες, χόρτο ελληνικό, απ’ το καλό. Γύρισα στην Ελένη, που κοίταζε τα χέρια μου μαγεμένη και σιωπηλή, και της χαμογέλασα.

«Αυτό καλή μου είναι μόνο για μένα. Στρίψτε άλλο, δικό σας», το άναψα και άρχισα να λέω αστειάκια με μωρά και φουσκωμένες κοιλιές. Πριν περάσουν λίγα λεπτά, η Κατερίνα μπήκε στο δωμάτιο και μας είδε πεσμένες στο πάτωμα, λυμένες στα γέλια. Μπήκε κι εκείνη στο κόλπο και τα γέλια μας αντηχούσαν σ’ όλη την πολυκατοικία. Ακόμα κανένα συναίσθημα δε μ’ επισκέφτηκε. Τίποτα. Ούτε χαρά, ούτε λύπη. Ούτε καν αυτό το μούδιασμα που λένε ότι νιώθεις μετά από ένα μεγάλο σοκ. Κάποιος άλλος υποδείκνυε στο σώμα τι να κάνει, στο στόμα μου τι να πει. Εγώ έλειπα. Ήμουν λίγα μέτρα πάνω απ’ τα κεφάλια μας και παρακολουθούσα το κουφάρι μου να διασκεδάζει τις φίλες μου. Ούτε που είχαν καταλάβει ότι δεν ήμουν μαζί τους. Απορούσαν, βέβαια, πώς μπορούσα να έχω τέτοια διάθεση και θαύμαζαν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα την κατάσταση. Κάποια στιγμή – μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω πόσος χρόνος περνούσε – άνοιξε η πόρτα. Ήταν η συγκάτοικος των κοριτσιών, η Στέλλα, μαζί με την καλή μας φίλη την Άρτεμη.

«Σου το είπα ρε Στέλλα, οι ηλίθιες μας έκαναν πλάκα», τα λόγια της Άρτεμης πυροδότησαν ένα νέο κύμα γέλιου σ’ εμάς. Χτυπιόμασταν κυριολεκτικά στο πάτωμα, δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε. Η Κατερίνα συνήλθε πρώτη και έσπευσε να μας δικαιολογήσει.

«Όχι, αλήθεια είναι. Η ονειροπαρμένη της παρέας γκαστρώθηκε», κι άλλα γέλια, «απλά όπως συνηθίζει, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αντιμετωπίζει καταστάσεις». Δε φάνηκαν να πείθονται. Πάλι κατάλαβα πως έπρεπε να μιλήσω. Δεν ήταν και δύσκολο, με κοίταζαν επίμονα. Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα. Τι λένε σε τέτοιες περιπτώσεις; Όπως πάντα, έφερα στο νου μου πρότυπα ανθρώπων σε ανάλογες καταστάσεις. Είχα συνηθίσει από μικρή και δε μου έπαιρνε πολύ ώρα.

«Εσύ δεν επέμενες να κάνω το τεστ σήμερα;», είπα κοιτάζοντας περιπαικτικά την Άρτεμη. «Ε, λοιπόν το έκανα. Και τα αποτελέσματα βρίσκονται στο τραπεζάκι της κουζίνας. Δες και μόνη σου αν δε με πιστεύεις».

Δε με πίστεψε. Αφού είδε με τα μάτια της την αλήθεια των λόγων μας, επέστρεψε στο δωμάτιο και σιωπηλή, άρχισε να στρίβει ένα νέο τσιγάρο. Μέσα σε λίγη ώρα η ευθυμία επέστρεψε στο δωμάτιο, ανανεωμένη από τις δύο νέο-αφιχθείσες. Η Στέλλα μας διάβαζε ένα κομμάτι απ’ το εγχειρίδιο ψυχολογίας, σύμφωνα με το οποίο υπήρχε ένα όνομα για το πώς φερόμουνα. Νομίζω λεγόταν «απομάκρυνση», διαδικασία κατά την οποία ο πάσχων μετέφερε το πρόβλημά του κάπου αλλού, ίσως σε κάποιο άλλο άτομο, για να προστατευτεί από το σοκ. Ο άλλος μου εαυτός, αυτός που βρισκόταν από πάνω και μας κοιτούσε, άρχισε να ενδιαφέρεται. Ναι, τώρα κάτι ένιωθα να τρυπώνει μέσα μου, μια υποψία συναισθήματος. Το διασκέδαζα με πολλή δόση ειρωνείας, είναι η αλήθεια. Το βράδυ τελείωσε αρκετές ώρες αργότερα, με όλες μας πολύ μαστουρωμένες και σουρωμένες για να πάμε σπίτια μας και αφού ενημέρωσα και τον υποψήφιο πατέρα, λιώσαμε στον ύπνο.

…………………………………………………………………………………………..

Για αρκετό διάστημα συνέχισα να υποδεικνύω στον εαυτό μου αντιδράσεις και λόγια για την κάθε στιγμή, ενώ συγχρόνως πάσχιζα να αισθανθώ κάτι από όλα αυτά. Ούτε καν η απόγνωση για την έλλειψη συναισθημάτων δεν υπήρχε. Όλα έδειχναν να είναι σαν μια καλοστημένη ταινία, αλλά δεν έβλεπα πουθενά το τέλος της. Ακόμα και την ώρα της επέμβασης – κατά την οποία ήλπιζα τουλάχιστον να νιώσω λίγο φόβο – ήμουν νηφάλια και υπολόγιζα την κάθε μου λέξη και κίνηση. Έβλεπα στα πρόσωπα των γιατρών τη γνώμη τους για μένα. Ένα συμπαθητικό, τρομαγμένο κοριτσάκι, άτυχο και απροστάτευτο. Ήθελα να τους φωνάξω «μακάρι να ‘μουνα», αλλά δεν το έκανα. Μόνο κάτι χαζές ερωτήσεις, αν θα πονέσω, αν θα έχει επιπτώσεις στο σώμα μου η επέμβαση.

…………………………………………………………………………………………...

Δεν ξαναγύρισα ποτέ στο σώμα μου. Συνεχίζω να με κοιτάζω από ψηλά και να υιοθετώ συμπεριφορές άλλων, φυσιολογικών ανθρώπων. Ένα άδειο κέλυφος, χωρίς ψυχή, με μόνη συντροφιά ένα ψυχρό και υπολογιστικό μυαλό, που εκτελούσε τις απαραίτητες διεργασίες για να μην υποψιαστεί κανείς τίποτα. Κούφιο. Κενό

Θέλω...αλλά δεν μπορώ

Θέλω να γράψω και δεν μπορώ. Θέλω να μιλήσω αλλά δεν έχω τι να πω. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με την επικαιρότητα (βλ. καταλήψεις κλπ), βαρέθηκα να έχω ανησυχίες και απόψεις. Το μόνο που θέλω είναι να βουλιάξω. Να πάρω φόρα, να αναπηδήσω στο μωβ βατήρα και να βουτήξω στη γκρίζα λίμνη μου. Ναι, είναι γκρι, ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Το αγαπημένο χρώμα της μετριότητας ή της ισορροπίας, εξαρτάται από την οπτική σου.

Θέλω να σταματήσουν οι άνθρωποι γύρω μου να νομίζουν ότι είναι "περίεργοι", "ξεχωριστοί", "πρωτότυποι". Θέλω να ανοίξουν τα αυτιά τους και ν'ακούσουν τον διπλανό τους. Να καταλάβουν ότι έχουμε κοινές εμπειρίες. Ότι έχουμε παρόμοια προβλήματα. Θέλω να σταματήσουμε να μπαίνουμε σε συναγωνισμό, ποιος είναι ο πιο "καμμένος", ο πιο "τρελός", ο πιο "περιπετειώδης". Θέλω ό,τι κάνω να μην το θεωρεί κανείς ούτε ηλίθιο, ούτε έξυπνο, ούτε τρελό, ούτε φυσιολογικό. Θέλω να τους αρέσει, αλλά αν δεν τους αρέσει ας μη μου το πούνε. Θέλω να μη με υποτιμούν και να μη με υπερτιμούν.

Θέλω να είμαι αυτή που είμαι χωρίς να ανησυχώ για το τι επιπτώσεις θα έχουν οι πράξεις μου στις ζωές άλλων. Δε θέλω την ευθύνη κανενός, μόνο τη δική μου. Θέλω αυτό το μικροσποπικό ανθρωπάκι που ζει μέσα μου - το Εγώ μου - να αρχίσει να κοιτάει κάτι πέρα από τη μυτούλα του.

Θέλω να σταματήσω να μιλάω αλλά δεν μπορώ. Μπορώ όμως να σταματήσω να γράφω.

Βιβλιογνώμες

Βιβλιογνώμες
Είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον blog (ένα απ'τα πολλά βασικά) αφιερωμένο στα βιβλία, με απόψεις και κριτικές από ανθρώπους που τ'αγαπούν. Μπορεί οποιοσδήποτε να ποστάρει την κριτική του στέλνοντας απλά ένα mail. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα πολλά ελληνικά blogs, και τόσο ενδιαφέροντα. Είναι σαν μια μικρή κοινότητα!

Θα προσθέσω στα links το monitor που είναι ένα site παρακολούθησης των ελληνικών blogs. Κοιτάξτε το.

Sample Chapter

Ένα κεφαλαιάκι για τον Tyrion από το αναμενόμενο A Dance with Dragons του G. R. R. Martin. (ο τίτλος είναι link για τη σχετική σελίδα)

Ανανέωση

Ανανέωσα κάποια links, πρόσθεσα μερικά καινούρια και διόρθωσα κάποια άλλα. Τρομακτικά ενδιαφέρον!!!

Oviedo

Έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω και πιθανότατα θ' αργήσω άλλο τόσο αλλά έπρεπε οπωσδήποτε ν' αναφέρω για το ταξίδι μου στην Ισπανία. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πόσο πολύ ήθελα να πάω και τώρα επιτέλους μου συμβαίνει. Φεύγω τον Οκτώβριο για το πανέμορφο Oviedo, που βρίσκεται βόρεια, με το πρόγραμμα Socrates/Erasmus. Αυτά τα λίγα. Μερικές φωτογραφίες παραπάνω!

Το 1ο post του χρόνου!

Μόλις συνειδητοποίησα ότι ολόκληρο το Δεκέμβριο δεν έγραψα τίποτα. Μάλλον δεν είχα και τίποτα σπουδαίο να πω. Λοιπόν, οι διακοπές τέλειωσαν επισήμως για μένα σήμερα με την επιστροφή στη βάση μου. Συνοδευμένες με την κλασική μελαγχολία που μας πιάνει αυτή την περίοδο, οι φετινές γιορτές ήταν άκρως...εποικοδομητικές.

Ενσάρκωσα τη Σελντίρα (μισο=ξωτικιά, ρέιντζερ) ηρωίδα από το κόμικ Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα στο Games Fair της Κάισσα. Γέλιο είχε παρόλο που ήμουν κομμάτια απ' τα ξίδια που κατανάλωσα το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς, η Σελντίρα είναι ξανθιά κι εγώ εκείνη την περίοδο κοκκινομάλλα - γεγονός που δε σταμάτησε κάποιους απ'τον να με αποκαλέσουν Ζήνα και (αν το πιστεύει κανείς) Λέγκολας!

Θα δημοσιευτεί το διήγημά μου Η Πλωτή Όπερα στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές και οι γονείς μου ξετρελάθηκαν! Μάλιστα, το γεγονός αυτό έκανε τη μάνα μου να με υποστηρίξει στα όνειρά μου (να κάνω μεταπτυχιακό στη λογοτεχνία και ν'ανοίξουμε ένα βιβλιοπωλείο). Ούτε που το φανταζόμουν ότι χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να ξεφύγω από τα διάφορα "πρέπει" που έβλεπα στο μέλλον μου.

Είδα το Λούφα και Παραλλαγή:Σειρήνες στο Αιγαίο και μου άρεσε πολύ. Δηλαδή γέλασα, γιατί δεν ήταν για κάτι παραπάνω η συγκεκριμένη ταινία. Απ' ό,τι μου είπαν η προηγούμενη ήταν κατά πολύ ανώτερη, αλλά δε μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω και μόνη μου. Η ταινία που με ξετρέλλανε ήταν το Corpse Bride του Tim Burton! Απίστευτη! Γελούσα από την πρώτη στιγμή που είδα τα σχέδια και συγκινήθηκα κιόλας! Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Είδα και το Brothers Grimm και απογοητεύτηκα. Η ιστορία βασικά, ήταν αρκετά καλή αλλά για κάποιο λόγο αυτό δε φάνηκε. Ούτε τα αστεία ήταν αστεία, ούτε συγκίνηση υπήρχε, ούτε χαρά για το happy end. Γενικότερα, χάλια μαύρα!

Διάβασα το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς, ένα απ'τα καλύτερά του υποτίθεται, αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Ίσως γιατί τον συγκεκριμένο συγγραφέα μετά το δεύτερο βιβλίο του που θα διαβάσεις νιώθεις ότι τον ξέρεις και δε σε εκπλήσσει πλέον. Ασχολείται με την αθανασία, την ευδαιμονία και άλλες τέτοιες έννοιες σε βαθμό που κουράζει. Μάλλον είναι απ'αυτές τις περιπτώσεις του συγγραφέα: "Έχω πράγματα να πω και να μεταδώσω. Ας βρω τώρα μια ιστορία για τα ντύσω και να τα σερβίρω". Μην παρεξηγηθώ, τον λατρεύω αυτόν τον συγγραφέα! Είναι τολμηρός και ακραίος και τον θαυμάζω! πλά μάλλον διάβασα αρκετά δικά του. Συνιστώ το Ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν.

Και έπειτα από ένα μήνα, περίπου, που δε γράφω τίποτα, κάνω την αρχή μ'αυτό το ποστ και ελπίζω να τελειώσω κάποιες ιστορίες μου που με περιμένουν υπομονετικά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω να δώσω και κάτι στο περιοδικό για το τέταρτο τεύχος.

Καλή χρονιά να'χουμε!