Πανέμορφη η συμπρωτεύουσα αλλά ξεπάγιασα! Πήγα εν τέλει στο συνέδριο ψυχιατρικής το οποίο δυστυχώς με απογοήτευσε. Αυτή η μανία των γιατρών για τα φάρμακα δε μ'αρέσει καθόλου. Κι εκεί που είδα στο πρόγραμμα ότι υπάρχει ομιλία για την ψυχοθεραπεία, και πήγα να χαρώ, τελικά το μόνο που είπαν ήταν για το κόστος της και την αδυναμία των ασφαλιστικών εταιριών ν'αναγνωρίσουν την αξία της.
Οι συμφοιτήτριές μου με συνόδευσαν την πρώτη μέρα για τις εγγραφές και την τελευταία για τη βεβαίωση(18 μονάδες είναι αυτές, πώς να το κάνουμε). Κατά τα άλλα με παράτησαν με έναν άνθρωπο τόσο μα τόσο ψεύτικο που σιχάθηκα τον εαυτό μου και το ψεύτικο χαμόγελο ευγενείας που είχα! Το μόνο καλό ήταν η χλιδή του ξενοδοχείου, η υπερβολική ευγένεια όλων, και η όλη φάση με τους τόσους "σημαντικούς" ανθρώπους μαζεμένους. Σε κάνει να λες ένα εσωτερικό "χε!χε!" γιατί δεν ανήκεις μαζί τους και το ντύσιμό σου προδίδει την ιδιότητά σου. Ένοιωθα λίγο λέτσος ανάμεσα σε τόσα κοστούμια αλλά το ξεπέρασα όταν εγώ είχα την άνεση να κάθομαι σε στάση λωτού χωρίς να με παρεξηγούν.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα να επισκεφθώ το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο Η Άγνωστη Καντάθ, παρά μπήκα στον πειρασμό να σπάσω τη βιτρίνα του όταν είδα το A Feast for Crows. Μοιράστηκα τη θλίψη του φίλου μου που όλοι μας οι φίλοι πήραν πτυχίο εκτός από μας(εγώ γιατί τώρα είμαι 4ο έτος κι αυτός γιατί είναι στην ιατρική κι έχει καιρό ακόμα μπροστά του).
Τελείωσα το Deadhouse Gates, επιτέλους, και τολμώ να πω ότι απογοητεύτηκα λιγάκι. Δε δέθηκα με κανένα χαρακτήρα και κουράστηκα πολύ μέχρι να συνηθίσω τις απότομες αλλαγές στις οπτικές γωνίες. Κατά ένα "διεστραμένο" τρόπο μου άρεσε όμως και για μια ολόκληρη μέρα δεν μπορούσα να ξεκινήσω άλλο βιβλίο. Τελικά ξεκίνησα Το όνειρο του Θείου μου, του Ντοστογιέφσκυ αλλά το παράτησα σχεδόν αμέσως. Δε μου πάει καθόλου αυτός ο συγγραφέας. Έτσι έπιασα τη Gloriana στα χέρια μου, του Moorcock, το οποίο φαίνεται πολύ ενδιαφέρον(βρίσκομαι κάπου στη μέση) αλλά το βρίσκω λίγο ανούσιο. Αν και αυτό μπορεί να οφείλεται στη γενικότερη διάθεσή μου τον τελευταίο καιρό.
Κι αυτά που γράφω μου φαίνονται ανούσια αλλά λέω να επιμείνω αυτή τη φορά. Μπορεί να μη μ'αρέσουν αλλά ίσως στη συνέχεια καλυτερεύσει η κατάσταση.
Book Depository Search
Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2005
Παρασκευή, Οκτωβρίου 28, 2005
Η Αυτού Μεγαλειότης Μοριοθηρία
Τον τελευταίο καιρό κάνω παρέα με συμφοιτητές μου εν όψη της αποχώρησης των φίλων μου από Γιάννενα. Καλά παιδιά όλοι τους, διασκεδάζουμε κι εγώ επιτέλους δε βλέπω τόσο μαύρο αυτό το χειμώνα. Φαντάζομαι όλοι γνωρίζουν τα βασικά θέματα συζήτησης: σεξ και σχολή.
Δε θ'αναφερθώ στο πρώτο για ευνόητους λόγους. Για τη σχολή τώρα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό το θέμα το έχουμε εξαντλήσει πλέον(μας τέλειωσαν κι οι βρισιές για τους καθηγητές. Δε τους μισούμε και τόσο πολύ) και γι αυτό αποφάσισα να τους μιλήσω για κάποια προγράμματα που μ' ενδιαφέρουν. Το πρώτο μας θέμα ήταν δύο σεμινάριο στα οποία γράφτηκα, το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχολογίας και το 1st International Congress on Brain and Behaviour. Κι εκεί έγινε το μπαμ! "Πότε γίνεται το συνέδριο;" "Πόσα χρήματα θέλει;" κλπ.
Χαίρομαι κι εγώ που βρήκα ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα μ' εμένα, αλλά έκανα λάθος δυστυχώς. Καταρχάς στο ένα απ' τα δύο δε θα καταλαβαίνουν τι γίνεται γιατί είναι στ' αγγλικά κι εκείνες δε γνωρίζουν τη γλώσσα. Προς τι λοιπόν το ενδιαφέρον; Τα μόρια. Σου λέει, οι βεβαιώσεις απ' αυτά τα συνέδρια είναι πολύτιμες για το βιογραφικό σου, παίρνεις μόρια και μάλιστα περισσότερα απ' ότι σου δίνει ένα Proficiency. Να μη τα πολυλογώ βομβαρδίζομαι καθημερινά από ερωτήσεις για παρόμοιες δραστηριότητες που προσφέρουν μόρια καθημερινά. Απ' το πρόγραμμα Best Buddies στο οποίο θα συμμετάσχω, μέχρι τις εξετάσεις για το ECDL.
Γιατί το κάνω θέμα; Γιατί απογοητεύτηκα! Πώς είναι δυνατόν να κάνεις μαθήματα για υπολογιστές όταν όχι μόνο δε σ' ενδιαφέρει το θέμα, αλλά το σιχαίνεσαι κιόλας; Πώς είναι δυνατόν να παίρνεις μέρος σ' ένα συνέδριο ψυχιατρικής, όταν δε σε νοιάζει το αντικείμενο και επιπλέον δε θα καταλαβαίνεις και τίποτα; "Θα χάσουμε 4 μέρες απ' τη ζωή μας; Και τι πειράζει, αφού θα' χουμε στα χέρια μας τη βεβαίωση συμμετοχής που μεταφράζεται σε μόρια!"
Το πρόγραμμα Best Buddies, προϋποθέτει να κάνεις παρέα για ένα εξάμηνο σε κάποιον με κινησιακές ή νοητικές δυσκολίες. Χρειάζεται υπομονή και πάνω απ' όλα αγάπη και σεβασμό. Ε, πώς θα το κάνεις αυτό ρε κοπελιά όταν με ρωτάς πόσα μόρια είναι ένας τέτοιος άνθρωπος;
Και ρωτάω εγώ τώρα, ποιον να κατηγορήσω; Αυτές τις κοπέλες που ανησυχούν για το μέλλον τους; Τους γονείς τους που χαίρονται που οι κορούλες τους ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους κατάσταση; Ή τη ρημαδοκοινωνία, που αν ήταν άνθρωπος θα είχε λόξιγγα όλη μέρα, η οποία δε σου επιτρέπει να σκεφτείς κάτι άλλο πέρα απ' την οικονομική σου επιτυχία;
Ουφ! Συγχίστηκα πάλι!
Δε θ'αναφερθώ στο πρώτο για ευνόητους λόγους. Για τη σχολή τώρα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό το θέμα το έχουμε εξαντλήσει πλέον(μας τέλειωσαν κι οι βρισιές για τους καθηγητές. Δε τους μισούμε και τόσο πολύ) και γι αυτό αποφάσισα να τους μιλήσω για κάποια προγράμματα που μ' ενδιαφέρουν. Το πρώτο μας θέμα ήταν δύο σεμινάριο στα οποία γράφτηκα, το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ψυχολογίας και το 1st International Congress on Brain and Behaviour. Κι εκεί έγινε το μπαμ! "Πότε γίνεται το συνέδριο;" "Πόσα χρήματα θέλει;" κλπ.
Χαίρομαι κι εγώ που βρήκα ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα μ' εμένα, αλλά έκανα λάθος δυστυχώς. Καταρχάς στο ένα απ' τα δύο δε θα καταλαβαίνουν τι γίνεται γιατί είναι στ' αγγλικά κι εκείνες δε γνωρίζουν τη γλώσσα. Προς τι λοιπόν το ενδιαφέρον; Τα μόρια. Σου λέει, οι βεβαιώσεις απ' αυτά τα συνέδρια είναι πολύτιμες για το βιογραφικό σου, παίρνεις μόρια και μάλιστα περισσότερα απ' ότι σου δίνει ένα Proficiency. Να μη τα πολυλογώ βομβαρδίζομαι καθημερινά από ερωτήσεις για παρόμοιες δραστηριότητες που προσφέρουν μόρια καθημερινά. Απ' το πρόγραμμα Best Buddies στο οποίο θα συμμετάσχω, μέχρι τις εξετάσεις για το ECDL.
Γιατί το κάνω θέμα; Γιατί απογοητεύτηκα! Πώς είναι δυνατόν να κάνεις μαθήματα για υπολογιστές όταν όχι μόνο δε σ' ενδιαφέρει το θέμα, αλλά το σιχαίνεσαι κιόλας; Πώς είναι δυνατόν να παίρνεις μέρος σ' ένα συνέδριο ψυχιατρικής, όταν δε σε νοιάζει το αντικείμενο και επιπλέον δε θα καταλαβαίνεις και τίποτα; "Θα χάσουμε 4 μέρες απ' τη ζωή μας; Και τι πειράζει, αφού θα' χουμε στα χέρια μας τη βεβαίωση συμμετοχής που μεταφράζεται σε μόρια!"
Το πρόγραμμα Best Buddies, προϋποθέτει να κάνεις παρέα για ένα εξάμηνο σε κάποιον με κινησιακές ή νοητικές δυσκολίες. Χρειάζεται υπομονή και πάνω απ' όλα αγάπη και σεβασμό. Ε, πώς θα το κάνεις αυτό ρε κοπελιά όταν με ρωτάς πόσα μόρια είναι ένας τέτοιος άνθρωπος;
Και ρωτάω εγώ τώρα, ποιον να κατηγορήσω; Αυτές τις κοπέλες που ανησυχούν για το μέλλον τους; Τους γονείς τους που χαίρονται που οι κορούλες τους ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους κατάσταση; Ή τη ρημαδοκοινωνία, που αν ήταν άνθρωπος θα είχε λόξιγγα όλη μέρα, η οποία δε σου επιτρέπει να σκεφτείς κάτι άλλο πέρα απ' την οικονομική σου επιτυχία;
Ουφ! Συγχίστηκα πάλι!
Δευτέρα, Οκτωβρίου 17, 2005
Writer's Cafe
Εδώ και λίγο καιρό σκεφτόμουν να φτιάξω character sheets για τους ήρωές μου και σχεδιαγράμματα για τις περιοχές που χρησιμοποιώ. Σκεφτόμουν το excel και το προσπάθησα αλλά δεν είχα αρκετή υπομονή. Έψαξα τα προγράμματα που εγκαθιστώ κατά καιρούς(και χρησιμοποιώ σπάνια) και βρήκα το writer’s cafe. Πάρα πολύ χρήσιμο, ειδικά για μένα που δεν είμαι συστηματικός άνθρωπος. Αν θέλω όμως να ολοκληρώσω κάποτε το βιβλίο μου θα χρειαστώ και σύστημα και υπομονή και αρκετές ώρες δουλειάς. Προς το παρόν έχω το demo που δίνεται δωρεάν για δοκιμή, αλλά μάλλον θα αγοράσω το ολοκληρωμένο πρόγραμμα σύντομα. Όποιος λοιπόν έχει παρόμοια προβλήματα μ’ εμένα στο γράψιμο καλό θα ‘ταν να το δοκιμάσει. Υπάρχουν πολλά τέτοια ειδικά για συγγραφείς (παντός είδους) αλλά αναφέρω αυτό γιατί είναι το μόνο που έχω δοκιμάσει η ίδια.
Υ.Γ.: ο τίτλος είναι link για τη σελίδα όπου διατίθεται το πρόγραμμα.
Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2005
Πρέπει να σταματήσω να βάζω τεστάκια εδώ..
I Am A: True Neutral Elf Ranger Mage
Alignment:
True Neutral characters are very rare. They believe that balance is the most important thing, and will not side with any other force. They will do whatever is necessary to preserve that balance, even if it means switching allegiances suddenly.
Race:
Elves are the eldest of all races, although they are generally a bit smaller than humans. They are generally well-cultured, artistic, easy-going, and because of their long lives, unconcerned with day-to-day activities that other races frequently concern themselves with. Elves are, effectively, immortal, although they can be killed. After a thousand years or so, they simply pass on to the next plane of existance.
Primary Class:
Rangers are the defenders of nature and the elements. They are in tune with the Earth, and work to keep it safe and healthy.
Secondary Class:
Mages harness the magical energies for their own use. Spells, spell books, and long hours in the library are their loves. While often not physically strong, their mental talents can make up for this.
Deity:
Silvanus is the True Neutral god of nature. He is also known as the Patron of Druids. His followers believe in the perfect balance of nature, and believe that nature's bounty is preferable to any other 'civilizing' method. They wear leather or metallic scale mail, constructed of leaf-shaped scales. Silvanus's symbol is an oak leaf.
Find out What D&D Character Are You?, courtesy of
NeppyMan (e-mail)
Alignment:
True Neutral characters are very rare. They believe that balance is the most important thing, and will not side with any other force. They will do whatever is necessary to preserve that balance, even if it means switching allegiances suddenly.
Race:
Elves are the eldest of all races, although they are generally a bit smaller than humans. They are generally well-cultured, artistic, easy-going, and because of their long lives, unconcerned with day-to-day activities that other races frequently concern themselves with. Elves are, effectively, immortal, although they can be killed. After a thousand years or so, they simply pass on to the next plane of existance.
Primary Class:
Rangers are the defenders of nature and the elements. They are in tune with the Earth, and work to keep it safe and healthy.
Secondary Class:
Mages harness the magical energies for their own use. Spells, spell books, and long hours in the library are their loves. While often not physically strong, their mental talents can make up for this.
Deity:
Silvanus is the True Neutral god of nature. He is also known as the Patron of Druids. His followers believe in the perfect balance of nature, and believe that nature's bounty is preferable to any other 'civilizing' method. They wear leather or metallic scale mail, constructed of leaf-shaped scales. Silvanus's symbol is an oak leaf.
Find out What D&D Character Are You?, courtesy of
Πέμπτη, Οκτωβρίου 13, 2005
Περάσαν μέρες
Κι έτσι είπα να γράψω τίποτα γιατί μου έλειψε το blogάκι! Λοιπόν, θ'απογοητεύσω λίγο το Βάρδο και θ'αργήσω να σου πω τη γνώμη μου για το Glorianna. Είπα να κάνω ένα διάλειμμα από Moorcock γιατί πραγματικά ίδρωσα μέχρι να τελειώσω τις τελευταίες 20 σελίδες του Hawkmoon. Το χειρότερο σ'ένα βιβλίο, κατά τη γνώμη μου, είναι να γνωρίζεις την κατάληξή του σε σημείο που να μπορείς να διηγηθείς από μόνος σου την ιστορία. Πέθαναν αγαπημένοι μου ήρωες και δεν αισθάνθηκα τίποτα! Γεγονός τρομερό εφόσον έκλαιγα απαρηγόρητη όταν πέθανε ο Black στο Harry Potter and the Order of the Phoenix. Eternal Champion είναι ένας: Έλρικ! Και δεν αλλάζω γνώμη ακόμα και μετά τον Κόρουμ και τον Hawkmoon(πώς φαίνεται ποιες ιστορίες διάβασα στα Ελληνικά και ποιες στ' Αγγλικά, ε;). Αλήθεια, ο Ερεκόζε έχει καμιά δικιά του τριλογία; Ιδέα δεν έχω..
Τέλος των πάντων, ξεκίνησα το Gardens of the Moon(A Tale of the Malazan book of the Fallen) του Steven Erikson. Δεν καταλαβαίνω και πολλά πράγματα, είμαι ακόμα στην αρχή. Απ' αυτά που διάβασα υποθέτω σαν πρωταγονιστές τον Ganoes και την Tattersail, αλλά ακόμα δεν ξέρω ποιος είναι με ποιον, ποιος πολεμάει ποιον, ποιον συμπαθώ ή αντιπαθώ, πώς στο καλό λειτουργεί αυτή η μαγεία! Πολύ μπερδεμένα πράγματα αλλά και πολύ ενδιαφέροντα. Με το πάσο του πάει ο συγγραφέας ρε γαμώτο!
Χθες βράδυ είδα μία πρωτότυπη ταινία το The Jacket(Η πρώτη φορά που πέθανα). Δυστυχώς, δεν μπορώ να κάνω καμία κριτική χωρίς να πω τα πάντα, όπως συμβαίνει και με το 13ο Πάτωμα που είδα προχθές. Ας τις χαρακτηρίσω λοιπόν ταινίες επιστημονικής φαντασίας με εναλλακτική ατμόσφαιρα κι ας τ'αφήσουμε εκεί. Ίσως σήμερα πάω να δω το Charlie and the Chocolate Factory, remake μιας παλιότερης ταινίας(μπορεί και του '30) η οποία ήταν καταπληκτική! Απλά υπέροχη! Βασίστηκε σ' ένα παιδικό βιβλίο, το οποίο φαντάζομαι θα επανακυκλοφορήσει τώρα σε έκδοση με εξώφυλλο από την ταινία(ε, όπως και να το κάνουμε ένα βιβλίο με τη φάτσα του Johnny Depp θα πουλήσει κάμποσα αντίτυπα). Ελπίζω να μη μ'απογοητεύσει ο αγαπητός ηθοποιός. Απ' το trailer πάντως η ατμόσφαιρα φαίνεται μαγική. Δείτε και την παλιά για να έχετε ολοκληρωμένη άποψη!
Πέμπτη, Οκτωβρίου 06, 2005
Αχ!
Τι δουλειά έχω στην Αθήνα; Γιατί έρχομαι συνέχεια και βγαίνω απ' το πρόγραμμά μου, βάζω σε αναμονή την πραγματική μου ζωή και το παίζω τουρίστρια; Ιδέα δεν έχω. Ευτυχώς, την Κυριακή επιστρέφω στα μαγεμένα Γιάννενα, εκεί που εμφανίζονται οι ιδέες μου, που έχω την ησυχία που χρειάζομαι, εκεί που δεν υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με μπερδεύουν.
Έχω ανάγκη την απομόνωση που μου προσφέρει το σπίτι μου, κι αυτό είναι λίγο θλιβερό. Αλλά μόνο έτσι κάνω αυτά που πραγματικά θέλω. Ευτυχώς απελευθερώθηκα πλέον! Σύντομα με πιο ενδιαφέροντα θέματα, όταν γυρίσω στη βάση μου.
Τετάρτη, Οκτωβρίου 05, 2005
What colour should your blog be?
| Your Blog Should Be Purple |
 |
What Color Should Your Blog or Journal Be?
Και σιγά που θα σ'ακούσω!
Τρίτη, Οκτωβρίου 04, 2005
Test: Animal Personality
| Your Animal Personality |
 Animal You Were in a Past Life: Polar Bear You have a strong character - you are an aggressive, ambitious, go-getter. You were born to lead. |
The Animal Personality Test
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 29, 2005
Το Γαλατικό χωριό και οι Άθλοι των Ηρώων
Το περί ου ο λόγος βιβλίο είναι ο Hawkmoon του Michael Moorcock. Δε λέω, η ιστορία μ'αρέσει και κάποιοι χαρακτήρες μ'ενδιαφέρουν πάρα πολύ: Count Brass, Huillam D'Averc, Flana. Ναι σ'αυτούς δεν περιλαμβάνεται ο Hawkmoon που ως πιστός Eternal Champion είναι όπου τον πάει ο άνεμος! Έτσι ήταν κι ο Corum αλλά γι'αυτό συνεχίζω να λατρεύω τον Elric. Έχει μια πολύ βασική διαφορά με τους υπόλοιπους. Ο Elric γνώριζε τη μοίρα του κι ήθελε πάση θυσία να ξεφύγει απ'αυτήν, να ζήσει, κι αυτό είναι το γεγονός που κάνει τη φιγούρα του τόσο τραγική. Οι άλλοι δύο είναι "βαρβάτοι" ήρωες της πατρίδας τους που ανακαλύπτουν σιγά-σιγά ότι ακολουθούν μια ανώτερη δύναμη, το πεπρωμένο τους το οποίο και αποδέχονται σχεδόν μοιρολατρικά.
Όσο για τον τίτλο...ε, με τι άλλο να παραλληλίσω το Karmag, την τελευταία μικρή περιοχή της Ευρώπης που αντιστάθηκε στην τεράστια δύναμη της Granbretan; Δεν θέλω να ξευτιλίσω την ιστορία αλλά, πέρα απ'τα πανταχού παρόντα πρωτότυπα artifacts, δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.
Και οι άθλοι, αχ αυτοί οι άθλοι. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να είναι ο θεός που θα χαρίσει στον ήρωά μας την κάθαρση αφού αποδείξει την αξία του μέσα απ'τις παντός είδους δοκιμασίες. Έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι "τυχαίες" μάχες; Αποσκοπούν κάπου και δίνουν κάτι παραπάνω στην ιστορία εκτός απ'το να γεμίζουν τις σελίδες;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Moorcock. Βλέπω αυτά τα εμπόδια στα περισσότερα βιβλία ηρωικής φαντασίας, και υπάρχουν εκεί για να μας δείξουν πόσο γαμάτος είναι ο ήρωας. Έχω διαβάσει τους 12 άθλους του Ηρακλή, μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Όλα μοιάζουν "εξωπραγματικά", δε δένουν με την "πραγματικότητα" του κόσμου που μας δίνει ο συγγραφέας. Ακούγεται, ίσως, λίγο γελοίο να μιλάω για "πραγματικότητα" στη φαντασία, αλλά στην ουσία αυτό που εννοώ είναι ότι δε βλέπω μια ταινία με καταπληκτικά εφέ. Διαβάζω ένα βιβλίο και γι'αυτό ζητάω κάτι πιο ουσιαστικό, χωρίς τις συνεχείς επικές μάχες(καλές είναι δε λέω, αλλά όχι κάθε δυο κεφάλαια). Κι απλά αναρωτιέμαι: αυτό είναι το fantasy; Ε, δεν το πιστεύω.
Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες και το πώς τις χρησιμοποιεί ο, φίλτατος κατά τα άλλα, Moorcock. Απλές γλάστρες, ένα κίνητρο του ήρωα για να θέλει να ζήσει, ένα όμορφο διακοσμητικό μέσα στο τοπίο της σφαγής. Μόνη διαφορά κάνει η Flana στην οποία δυστυχώς αφιερώνεται πολύ λίγος χώρος.
Παρ'όλα αυτά, σχεδόν μαζοχιστικά, συνεχίζει να μ'αρέσει ο Moorcock. Ίσως γιατί μου χάρισε τον Elric, που είναι ο μόνος χαρακτήρας που λατρεύω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Λέω να διαβάσω και μερικά από τα non-fiction που'χει γράψει. Έχω κολλήσει με την άποψή του για το Χάος, το Νόμο και την ισορροπία. Κι απ'ότι λέει κι ο ίδιος, έτσι ζει τη ζωή του. Παραπαίει απ'το ένα άκρο στο άλλο ψάχνοντας την ισορροπία. Καταπληκτικό!
Όσο για τον τίτλο...ε, με τι άλλο να παραλληλίσω το Karmag, την τελευταία μικρή περιοχή της Ευρώπης που αντιστάθηκε στην τεράστια δύναμη της Granbretan; Δεν θέλω να ξευτιλίσω την ιστορία αλλά, πέρα απ'τα πανταχού παρόντα πρωτότυπα artifacts, δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.
Και οι άθλοι, αχ αυτοί οι άθλοι. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να είναι ο θεός που θα χαρίσει στον ήρωά μας την κάθαρση αφού αποδείξει την αξία του μέσα απ'τις παντός είδους δοκιμασίες. Έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι "τυχαίες" μάχες; Αποσκοπούν κάπου και δίνουν κάτι παραπάνω στην ιστορία εκτός απ'το να γεμίζουν τις σελίδες;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Moorcock. Βλέπω αυτά τα εμπόδια στα περισσότερα βιβλία ηρωικής φαντασίας, και υπάρχουν εκεί για να μας δείξουν πόσο γαμάτος είναι ο ήρωας. Έχω διαβάσει τους 12 άθλους του Ηρακλή, μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Όλα μοιάζουν "εξωπραγματικά", δε δένουν με την "πραγματικότητα" του κόσμου που μας δίνει ο συγγραφέας. Ακούγεται, ίσως, λίγο γελοίο να μιλάω για "πραγματικότητα" στη φαντασία, αλλά στην ουσία αυτό που εννοώ είναι ότι δε βλέπω μια ταινία με καταπληκτικά εφέ. Διαβάζω ένα βιβλίο και γι'αυτό ζητάω κάτι πιο ουσιαστικό, χωρίς τις συνεχείς επικές μάχες(καλές είναι δε λέω, αλλά όχι κάθε δυο κεφάλαια). Κι απλά αναρωτιέμαι: αυτό είναι το fantasy; Ε, δεν το πιστεύω.
Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες και το πώς τις χρησιμοποιεί ο, φίλτατος κατά τα άλλα, Moorcock. Απλές γλάστρες, ένα κίνητρο του ήρωα για να θέλει να ζήσει, ένα όμορφο διακοσμητικό μέσα στο τοπίο της σφαγής. Μόνη διαφορά κάνει η Flana στην οποία δυστυχώς αφιερώνεται πολύ λίγος χώρος.
Παρ'όλα αυτά, σχεδόν μαζοχιστικά, συνεχίζει να μ'αρέσει ο Moorcock. Ίσως γιατί μου χάρισε τον Elric, που είναι ο μόνος χαρακτήρας που λατρεύω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Λέω να διαβάσω και μερικά από τα non-fiction που'χει γράψει. Έχω κολλήσει με την άποψή του για το Χάος, το Νόμο και την ισορροπία. Κι απ'ότι λέει κι ο ίδιος, έτσι ζει τη ζωή του. Παραπαίει απ'το ένα άκρο στο άλλο ψάχνοντας την ισορροπία. Καταπληκτικό!
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2005
Το δέντρο του Ιπποκράτη
Ονομάζεται έτσι γιατί κάτω απ' αυτό δίδασκε τους μαθητές του ο Ιπποκράτης. Το δέντρο βρίσκεται στην Κω όπου σώζεται κι ο Ναός του Ιπποκράτη. Είναι το αρχαιότερο δέντρο στην Ευρώπη και δυστυχώς είναι φυλακισμένο για να μην καταρεύσει απ' το βάρος των ριζών του. Ο φίλος μου ο Μάνος, που μου έστειλε την φωτογραφία, έχει δεθεί πολύ μαζί του κι ελπίζω να το δω κι εγώ από κοντά μια μέρα.
Παγωμένα Όνειρα-Κρύος Ιδρώτας
Ουφ! Τόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είδα εφιάλτη.. Δημοτικό πήγαινα. Συνήθως βλέπω κάτι τρελά πράγματα, που όταν τα θυμάμαι το πρωί ανατριχιάζω, αλλά ποτέ δε με τρόμαξαν κατά τη διάρκεια του ύπνου.
Είχα κάνει ένα μάθημα Ψυχοφυσιολογίας στη σχολή, το οποίο ανέφερε τα όνειρα ως μία προσπάθεια να μείνει ο οργανισμός κοιμισμένος. Το ξέρατε ότι βλέπουμε ένα όνειρο ανά μισάωρο; Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι οι εφιάλτες δε λειτουργούν κατ' αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, σε ωθούν να ξυπνήσεις με αυτό το φοβερό αίσθημα ότι κάτι κακό συμβαίνει. Και δεν είναι άραγε τρελό; Τι το κακό μπορεί να συμβαίνει κι εσύ να το αισθάνεσαι;
Το πιο τρομακτικό, για μένα, είναι να βλέπω ότι πέφτω και να τραντάζομαι στο κρεβάτι μου σα να'πεσα από κάπου: μέσα απ' τον ονειρόκοσμο αλήθεια. Κι αυτό που με τρομάζει περισσότερα απ' όλα, δεν είναι το γεγονός ότι πέφτω (εντάξει μια ελαφρά υψοφοβία την έχουμε) αλλά το ότι είναι σαν τα αποτελέσματα του ονείρου να εμφανίζονται στον ξύπνιο σου.
Χθες όμως, δεν είδα ότι έπεφτα, ούτε είδα κανένα από τα συνηθισμένα πλέον ψυχεδελικά μου όνειρα. Ήταν όλα φυσιολογικά, πραγματικά, χωρίς φανταστικές προσθήκες. Κι ενώ ήξερα ότι βρίσκομαι σε όνειρο, και κάπου-κάπου άνοιγα τα μάτια μου για να δω το σπιτάκι μου με το που τα έκλεινα επέστρεφα αστραπιαία στο μέρος που με φόβιζε τόσο. Ήταν ένα σπίτι, ένα απλό σπίτι που ανήκε στο Σταύρο (το αγόρι μου, ας τον πούμε έτσι) αλλά ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Είχε δουλειά και μου ζήτησε να τον περιμένω. Κι εγώ περίμενα, μόνο που δεν ήμουν μόνη. Κόσμος πολύς, γυναίκες κατά κύριο λόγο, γυναίκες άσχημες και γερασμένες με τις οποίες αρχικά ήμουν ευγενική αλλά που σε κάποια φάση με έκαναν να ουρλιάζω και να τρέμω σύγκορμη!
Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου, έκλεισα τα παράθυρα, διπλοκλείδωσα την εξώπορτα (μία είναι ούτως ή άλλως) και κατάφερα να ηρεμήσω κάπως. Αυτό δεν το 'χω κάνει απ' το πρώτο έτος, που προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μένω μόνη. Και τι απογοήτευση: αυτό το σπίτι που με γαληνεύει πάντα, που είναι ότι πιο δικό μου έχω νοιώσει ποτέ, δε μου παρείχε την ασφάλεια που χρειαζόμουν χθες. Κι ακόμα να καταλάβω γιατί ήμουν έτσι, εφόσον ούτε το όνειρο ήταν ιδιαίτερα τρομακτικό, ούτε είχα νοιώσει ποτέ κίνδυνο στα Γιάννενα.
Αλλά τώρα που το αναπλάθω στη μνήμη μου, δεν έχει σημασία το τι είδα αλλά το πώς ένοιωθα. Μόνη, τρομαγμένη, εγκαταλειμμένη. Κι υπάρχει μια απόλυτα λογική εξήγηση: όλες οι φίλες μου, που αγάπησα τόσο πολύ εδώ σ' αυτή την πόλη, και που ήμαστε σαν οικογένεια 3 χρόνια τώρα, φεύγουν, τελειώνουν, παίρνουν πτυχίο. Εγώ έχω ακόμα ένα χρόνο κολλημένη ανάμεσα απ' αυτά τα βουνά, κι ούτε ο Σταύρος - παρ' όλο που το θέλει - μπορεί να με βοηθήσει γιατί είναι στην Αθήνα.
Και μετά σκέφτεσαι με τη λογική σου, τον φίλο που σε συντρόφευσε τόσες φορές στη ζωή σου, ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες. Ότι υποτίθεται έχεις παλέψει για να μάθεις να είσαι μόνος ώστε να μην πονέσεις αν όντως μείνεις μόνος. Αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι κάποιοι άνθρωποι τρύπωσαν στην καρδιά σου, εκεί που δεν είχαν καμιά δουλειά να πάνε, απρόσκλητοι εισβολείς. Και μετά βλέπεις επιτέλους πώς είναι να σ' αφήνουν, καταλαβαίνεις τι έκανες εσύ τόσα χρόνια όταν παρατούσες τα πάντα κι έφευγες χωρίς καμιά προφανή αιτία. Και το μόνο που έφταιγε ήταν ότι φοβόσουν. Φοβόσουν ότι αν δεν έφευγες εσύ θα έφευγαν αυτοί κάποια στιγμή και δεν το άντεχες.
Και κάπου εδώ, τρως τη σφαλιάρα σου και μετά γελάς γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι μπορεί οι άνθρωποι που αγαπάς να είναι μακριά σου αλλά πάντα σε σκέφτονται και όταν τους χρειαστείς θα 'ρθουν, ίσως και χωρίς να τους φωνάξεις, γιατί ξέρουν, γιατί ένοιωσαν κι αυτοί έτσι όταν εσύ έφευγες ξανά και ξανά.
Δεν θα πω ψέματα, θα ξαναφύγω γιατί έτσι κάνω. Γιατί είμαι δειλή αλλά είμαι μια ευτυχισμένη δειλή και το χαίρομαι!
Είχα κάνει ένα μάθημα Ψυχοφυσιολογίας στη σχολή, το οποίο ανέφερε τα όνειρα ως μία προσπάθεια να μείνει ο οργανισμός κοιμισμένος. Το ξέρατε ότι βλέπουμε ένα όνειρο ανά μισάωρο; Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι οι εφιάλτες δε λειτουργούν κατ' αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, σε ωθούν να ξυπνήσεις με αυτό το φοβερό αίσθημα ότι κάτι κακό συμβαίνει. Και δεν είναι άραγε τρελό; Τι το κακό μπορεί να συμβαίνει κι εσύ να το αισθάνεσαι;
Το πιο τρομακτικό, για μένα, είναι να βλέπω ότι πέφτω και να τραντάζομαι στο κρεβάτι μου σα να'πεσα από κάπου: μέσα απ' τον ονειρόκοσμο αλήθεια. Κι αυτό που με τρομάζει περισσότερα απ' όλα, δεν είναι το γεγονός ότι πέφτω (εντάξει μια ελαφρά υψοφοβία την έχουμε) αλλά το ότι είναι σαν τα αποτελέσματα του ονείρου να εμφανίζονται στον ξύπνιο σου.
Χθες όμως, δεν είδα ότι έπεφτα, ούτε είδα κανένα από τα συνηθισμένα πλέον ψυχεδελικά μου όνειρα. Ήταν όλα φυσιολογικά, πραγματικά, χωρίς φανταστικές προσθήκες. Κι ενώ ήξερα ότι βρίσκομαι σε όνειρο, και κάπου-κάπου άνοιγα τα μάτια μου για να δω το σπιτάκι μου με το που τα έκλεινα επέστρεφα αστραπιαία στο μέρος που με φόβιζε τόσο. Ήταν ένα σπίτι, ένα απλό σπίτι που ανήκε στο Σταύρο (το αγόρι μου, ας τον πούμε έτσι) αλλά ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Είχε δουλειά και μου ζήτησε να τον περιμένω. Κι εγώ περίμενα, μόνο που δεν ήμουν μόνη. Κόσμος πολύς, γυναίκες κατά κύριο λόγο, γυναίκες άσχημες και γερασμένες με τις οποίες αρχικά ήμουν ευγενική αλλά που σε κάποια φάση με έκαναν να ουρλιάζω και να τρέμω σύγκορμη!
Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου, έκλεισα τα παράθυρα, διπλοκλείδωσα την εξώπορτα (μία είναι ούτως ή άλλως) και κατάφερα να ηρεμήσω κάπως. Αυτό δεν το 'χω κάνει απ' το πρώτο έτος, που προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μένω μόνη. Και τι απογοήτευση: αυτό το σπίτι που με γαληνεύει πάντα, που είναι ότι πιο δικό μου έχω νοιώσει ποτέ, δε μου παρείχε την ασφάλεια που χρειαζόμουν χθες. Κι ακόμα να καταλάβω γιατί ήμουν έτσι, εφόσον ούτε το όνειρο ήταν ιδιαίτερα τρομακτικό, ούτε είχα νοιώσει ποτέ κίνδυνο στα Γιάννενα.
Αλλά τώρα που το αναπλάθω στη μνήμη μου, δεν έχει σημασία το τι είδα αλλά το πώς ένοιωθα. Μόνη, τρομαγμένη, εγκαταλειμμένη. Κι υπάρχει μια απόλυτα λογική εξήγηση: όλες οι φίλες μου, που αγάπησα τόσο πολύ εδώ σ' αυτή την πόλη, και που ήμαστε σαν οικογένεια 3 χρόνια τώρα, φεύγουν, τελειώνουν, παίρνουν πτυχίο. Εγώ έχω ακόμα ένα χρόνο κολλημένη ανάμεσα απ' αυτά τα βουνά, κι ούτε ο Σταύρος - παρ' όλο που το θέλει - μπορεί να με βοηθήσει γιατί είναι στην Αθήνα.
Και μετά σκέφτεσαι με τη λογική σου, τον φίλο που σε συντρόφευσε τόσες φορές στη ζωή σου, ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες. Ότι υποτίθεται έχεις παλέψει για να μάθεις να είσαι μόνος ώστε να μην πονέσεις αν όντως μείνεις μόνος. Αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι κάποιοι άνθρωποι τρύπωσαν στην καρδιά σου, εκεί που δεν είχαν καμιά δουλειά να πάνε, απρόσκλητοι εισβολείς. Και μετά βλέπεις επιτέλους πώς είναι να σ' αφήνουν, καταλαβαίνεις τι έκανες εσύ τόσα χρόνια όταν παρατούσες τα πάντα κι έφευγες χωρίς καμιά προφανή αιτία. Και το μόνο που έφταιγε ήταν ότι φοβόσουν. Φοβόσουν ότι αν δεν έφευγες εσύ θα έφευγαν αυτοί κάποια στιγμή και δεν το άντεχες.
Και κάπου εδώ, τρως τη σφαλιάρα σου και μετά γελάς γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι μπορεί οι άνθρωποι που αγαπάς να είναι μακριά σου αλλά πάντα σε σκέφτονται και όταν τους χρειαστείς θα 'ρθουν, ίσως και χωρίς να τους φωνάξεις, γιατί ξέρουν, γιατί ένοιωσαν κι αυτοί έτσι όταν εσύ έφευγες ξανά και ξανά.
Δεν θα πω ψέματα, θα ξαναφύγω γιατί έτσι κάνω. Γιατί είμαι δειλή αλλά είμαι μια ευτυχισμένη δειλή και το χαίρομαι!
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2005
Άλλο ένα...
Μάθημα και τέλειωσα! Έχω νεύρα, δεν έχω χρόνο και θέλω επιτέλους να ηρεμήσω. Και καθώς σκέφτομαι 72 ξεχωριστούς τρόπους για να στραγγαλίσω τους καθηγητές μου, στο δρόμο παραμονεύουν εικόνες μαγικές...
Η γάτα και το περιστέρι
Όταν αμέριμνος ο άνθρωπος επέστρεφε στη φωλιά του, έγινε μάρτυρας ενός φυσικού θεατρικού. Μια θυμωμένη κεραμυδόγατα κουνάει ρυθμικά την ουρά της, κάθεται προστατευτικά μπροστά απ'το γεύμα της ενώ τα μάτια της καταδιώκουν μια δεκαοχτούρα. Ο άνθρωπος-θεατής χαμογελάει ενώ θυμάται ένα παλιό θρακικό παραμυθάκι με την ιστορία της δεκαοχτούρας, και δεν αισθάνεται τον κίνδυνο που πλησιάζει: όλα γι' αυτόν είναι ένα παιχνίδι.
Ξαφνιάστηκε από γεγονός που παραδόξως περίμενε, και ξαφνιάστηκε γιατί το περίμενε με τη λογική όχι με το ένστικτο. Η γάτα χιμάει και ξεσκίζει τη δεξιά φτερούγα του πουλιού, ενώ εκείνο λαβωμένο προσπαθεί να σηκωθεί στον αέρα. Η γάτα δεν κουνήθηκε, ήξερε ήδη ότι δεν έχει νόημα να το κυνηγήσει. Κι ήταν μειδίαμα αυτό που φάνηκε στο πρόσωπό της; θα μπορούσε η ίδια αυτή γκριμάτσα σε πρόσωπο ανθρώπου να μεταφραστεί σε ειρωνικό χαμόγελο; Ναι, ο άνθρωπος έτσι υπέθεσε κι η απορία του όλο και μεγάλωνε.
Με φάτσα ηλιθίου κοίταξε τη γάτα που αποφάσισε ότι κι ο άνθρωπος ήταν εχθρός. Τα γαλαζοπράσινα καθαρά μάτια της τον τρομοκάτησαν και του'λεγαν με αυθάδεια: "Φύγε, δεν ανήκεις εδώ, δεν είσαι μέρος του σκηνικού, φύγε!"
Ο άνθρωπος συνέχισε το δρόμο του γιατί δεν ήθελε να'χει κι αυτός μια πληγωμένη φτερούγα (χέρι έστω), προσπαθώντας να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έμεινε.
"Γιατί ασχολούμαι με γάτες και πουλιά;Τι με νοιάζει που δεν ανήκω στο σκηνικό τους, που δεν υπάρχει ρόλος για μένα στο θεατρικό τους; Είμαι άνθρωπος εγώ!"
Κι όλη την ώρα έβαζε αυτές τις χαζές σκέψεις σε προτεραιότητα, ενώ προσπαθούσε - σαν αγρήμι κι αυτός - να καταπνίξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, αυτή την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο με τους ομοίους του, που νοιώθουν μόνοι όταν είναι μόνοι και νοιώθουν μόνοι όταν είναι μαζί...
Η γάτα και το περιστέρι
Όταν αμέριμνος ο άνθρωπος επέστρεφε στη φωλιά του, έγινε μάρτυρας ενός φυσικού θεατρικού. Μια θυμωμένη κεραμυδόγατα κουνάει ρυθμικά την ουρά της, κάθεται προστατευτικά μπροστά απ'το γεύμα της ενώ τα μάτια της καταδιώκουν μια δεκαοχτούρα. Ο άνθρωπος-θεατής χαμογελάει ενώ θυμάται ένα παλιό θρακικό παραμυθάκι με την ιστορία της δεκαοχτούρας, και δεν αισθάνεται τον κίνδυνο που πλησιάζει: όλα γι' αυτόν είναι ένα παιχνίδι.
Ξαφνιάστηκε από γεγονός που παραδόξως περίμενε, και ξαφνιάστηκε γιατί το περίμενε με τη λογική όχι με το ένστικτο. Η γάτα χιμάει και ξεσκίζει τη δεξιά φτερούγα του πουλιού, ενώ εκείνο λαβωμένο προσπαθεί να σηκωθεί στον αέρα. Η γάτα δεν κουνήθηκε, ήξερε ήδη ότι δεν έχει νόημα να το κυνηγήσει. Κι ήταν μειδίαμα αυτό που φάνηκε στο πρόσωπό της; θα μπορούσε η ίδια αυτή γκριμάτσα σε πρόσωπο ανθρώπου να μεταφραστεί σε ειρωνικό χαμόγελο; Ναι, ο άνθρωπος έτσι υπέθεσε κι η απορία του όλο και μεγάλωνε.
Με φάτσα ηλιθίου κοίταξε τη γάτα που αποφάσισε ότι κι ο άνθρωπος ήταν εχθρός. Τα γαλαζοπράσινα καθαρά μάτια της τον τρομοκάτησαν και του'λεγαν με αυθάδεια: "Φύγε, δεν ανήκεις εδώ, δεν είσαι μέρος του σκηνικού, φύγε!"
Ο άνθρωπος συνέχισε το δρόμο του γιατί δεν ήθελε να'χει κι αυτός μια πληγωμένη φτερούγα (χέρι έστω), προσπαθώντας να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έμεινε.
"Γιατί ασχολούμαι με γάτες και πουλιά;Τι με νοιάζει που δεν ανήκω στο σκηνικό τους, που δεν υπάρχει ρόλος για μένα στο θεατρικό τους; Είμαι άνθρωπος εγώ!"
Κι όλη την ώρα έβαζε αυτές τις χαζές σκέψεις σε προτεραιότητα, ενώ προσπαθούσε - σαν αγρήμι κι αυτός - να καταπνίξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, αυτή την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο με τους ομοίους του, που νοιώθουν μόνοι όταν είναι μόνοι και νοιώθουν μόνοι όταν είναι μαζί...
Σάββατο, Σεπτεμβρίου 24, 2005
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 23, 2005
Άλλαξα τη μορφή
Γιατί είδα ότι κι ο Nihilio έχει το ίδιο template μ'εμένα και γενικά ήταν το πιο συνηθισμένο. Έβαλα ένα άλλο προσωρινό μέχρι να φτιάξω κάτι δικό μου(όταν θα'χω χρόνο). Πλάκα-πλάκα, σαν πλλή ώρα έμεινα μέσα. Γεια!
Blogs
Έβαλα μερικά blogs, αυτά που παρακολουθώ προς το παρόν. Ίσως μπουν κι άλλα στο μέλλον.
Ένας μήνας περίπου που είμαι στα Γιάννενα και διαβάζω ασταμάτητα για την εξεταστική. Ούτε χρόνος για εξωτερικό διάβασμα(αν και για διάλλειμα διαβάζω λίγο Hawkmoon), ούτε για ν'ασχοληθώ με το site που θέλω ν'ανεβάσω(μια μικρή απόπειρα είναι, τίποτα παραπάνω), ούτε για ν'ανανεώσω τα διηγήματα στη Sadness, ούτε για να γράψω. Και το πιο περίεργο είναι ότι αυτή η περίοδος είναι η πιο παραγωγική απ'όλες. Φτιάχνω "character sheets" για τους ήρωες της "Ερωβιάνας", προχωράω το "War of Balance" και γενικότερα δυσκολεύομαι πολύ να συγκεντρωθώ στα μαθήματα όταν συνέχεια ξεπηδάνε χαρακτήρες στο μυαλό μου και απαιτούν την ιστορία τους! Και το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι, όταν θα'χω χρόνο, θα σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά...
Άντε καλό μου κουράγιο!
Ένας μήνας περίπου που είμαι στα Γιάννενα και διαβάζω ασταμάτητα για την εξεταστική. Ούτε χρόνος για εξωτερικό διάβασμα(αν και για διάλλειμα διαβάζω λίγο Hawkmoon), ούτε για ν'ασχοληθώ με το site που θέλω ν'ανεβάσω(μια μικρή απόπειρα είναι, τίποτα παραπάνω), ούτε για ν'ανανεώσω τα διηγήματα στη Sadness, ούτε για να γράψω. Και το πιο περίεργο είναι ότι αυτή η περίοδος είναι η πιο παραγωγική απ'όλες. Φτιάχνω "character sheets" για τους ήρωες της "Ερωβιάνας", προχωράω το "War of Balance" και γενικότερα δυσκολεύομαι πολύ να συγκεντρωθώ στα μαθήματα όταν συνέχεια ξεπηδάνε χαρακτήρες στο μυαλό μου και απαιτούν την ιστορία τους! Και το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι, όταν θα'χω χρόνο, θα σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά...
Άντε καλό μου κουράγιο!
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2005
Μεταφορά Ολοκληρώθηκε!
Τα τρία προηγούμενα θέματα τα είχα στο Kingdom of Present κι επειδή λέω να το παρατήσω εντελώς εκείνο τα μετέφερα εδώ γιατί μου άρεσαν. Σύντομα θα προσθέω blogs γνωστών και φίλων στη side-bar. Καλημέρα!
The Dice Man-Λίγο πριν το τέλος
Ο Άνθρωπος-Ζάρι είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα-αυτοβιογραφία-ψυχολογικό πόνημα-κλπ που οι εκδότες του και μελετητές του "υποθέτουν" ότι το έχει γράψει ο Luke Rhinehart, ένας διάσημος ψυχίατρος. Το θέμα είναι ότι είναι απλά μια "υπόθεση" γιατί απλά αυτό είναι το όνομα του ήρωα του βιβλίου και τον συγγραφέα δεν τον έχει συναντήσει κανείς. Είναι ο Τυχαίος άνθρωπος που ακολουθεί πιστά τις "εντολές" του θεού του, το Ζάρι.
Η "θεωρία του Ζαριού" λειτουργεί ως εξής: παίρνεις στα χέρια σου ένα ή δύο εξάπλευρα, ένα χαρτί κι ένα στυλό. Κάνεις μία λίστα από 6 ή 12 ή 18 κ.ο.κ.(παίζεις με τις πιθανότητες) ενέργειες που θέλεις να κάνεις και ρίχνεις το/α ζάρι/α. Πρέπει πάση θυσία να εκτελέσεις την επιλογή αυτή, με όποιον τρόπο μπορείς. Επί παραδείγματει, 1.Να παρατήσω τη σχολή μου, 2.Να παντρευτώ αυτόν τον τύπο που γνώρισα χθες, 3.Να χωρίσω το σύζυγο που έχω εδώ και 30 χρόνια, 4.Να επενδύσω όλα τα χρήματά μου στο χρηματιστήριο, 5.Να παρατήσω για ένα μήνα τα ζάρια και ν' αποφασίζω μόνος μου για τη ζωή μου χωρίς τη θεϊκή του παρέμβαση, 6.Να χαρίσω το πανάκριβο πιάνο μου σ' έναν εχθρό μου....ο κύβος ερρίφθη...4! Πηγαίνω γρήγορα στην τράπεζα και κανονίζω τη μεταφορά των χρημάτων μου...
Κάπως έτσι θα λειτουργούσε. Το νόημα όμως ποιο είναι; Κατά τον Δρ. Ράινχαρτ ο σημερινός άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος από το Εγώ του(δηλ. την προσωπικότητά του. Όρος του Φρόϋντ) και δεν επιτρέπει σε όλες τις επιθυμίες του ή στις πολλαπλές προσωπικότητές του να δράσουν. Δηλαδή σε κάποια ηλικία (εκεί λίγο μετά την εφηβεία) αποφασίζουμε να κρατήσουμε έναν χαρακτήρα και να καταχωνιάσουμε στο ασυνείδητο όλους τους υπόλοιπους. Γι αυτό, λέει, έχουν γεμίσει όλα τα ψυχιατρεία, και όσοι τη γλίτωσαν είναι πνευματικά νεκροί. Έτσι δίνει έναν τρόπο απελευθέρωσης, έναν τρόπο ένταξης στην πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία, το Ζάρι και την Lady Luck. Το έχω σχεδόν τελειώσει το βιβλίο και σ' αυτό το σημείο δε νομίζω ότι έχει να μου προσφέρει κάτι παραπάνω απ' αυτά που ήδη ανέφερα. Ίσως γιατί δεν έχει σημασία το πού θα καταλήξει ο καλός μας γιατρός και οι Μαθητές-Ζάρια του. Για μένα τουλάχιστον. Σ' αυτό, φταίει και το γεγονός ότι ήδη έχω φτάσει σ' αυτά τα συμπεράσματα και ήδη εφαρμόζω τις δικές μου τεχνικές για να ξεπεράσω τη "βαρεμάρα" του σύγχρονου τρόπου ζωής, κάνοντας τη δικιά μου ζωή, με τους δικούς μου όρους, και χωρίς τη βοήθεια μιας εξωτερικής παρέμβασης. Ο Δρ. Ράινχαρτ μάλλον θα απογοητευόταν από την αντίληψη αυτή αλλά δεν τον ξέρω κιόλας για να στενοχωρηθώ για την πιθανή αποδοκιμασία του.
Πάντως, έπαιξα το παιχνίδι του όσων αφορά το αν θα διάβαζα το βιβλίο ή όχι. Με δύο πιθανότητες στις έξι να μη διαβάσω ποτέ το βιβλίο (1 και 3), έφερα 4 και το διάβασα. Κατά περίεργη σύμπτωση είδα χθες μια ταινία, το The Cooler, που είχε σχέση πάλι με ζάρια. Πολύ ωραία ταινία, τραγελαφική. Δείτε τη!
Η "θεωρία του Ζαριού" λειτουργεί ως εξής: παίρνεις στα χέρια σου ένα ή δύο εξάπλευρα, ένα χαρτί κι ένα στυλό. Κάνεις μία λίστα από 6 ή 12 ή 18 κ.ο.κ.(παίζεις με τις πιθανότητες) ενέργειες που θέλεις να κάνεις και ρίχνεις το/α ζάρι/α. Πρέπει πάση θυσία να εκτελέσεις την επιλογή αυτή, με όποιον τρόπο μπορείς. Επί παραδείγματει, 1.Να παρατήσω τη σχολή μου, 2.Να παντρευτώ αυτόν τον τύπο που γνώρισα χθες, 3.Να χωρίσω το σύζυγο που έχω εδώ και 30 χρόνια, 4.Να επενδύσω όλα τα χρήματά μου στο χρηματιστήριο, 5.Να παρατήσω για ένα μήνα τα ζάρια και ν' αποφασίζω μόνος μου για τη ζωή μου χωρίς τη θεϊκή του παρέμβαση, 6.Να χαρίσω το πανάκριβο πιάνο μου σ' έναν εχθρό μου....ο κύβος ερρίφθη...4! Πηγαίνω γρήγορα στην τράπεζα και κανονίζω τη μεταφορά των χρημάτων μου...
Κάπως έτσι θα λειτουργούσε. Το νόημα όμως ποιο είναι; Κατά τον Δρ. Ράινχαρτ ο σημερινός άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος από το Εγώ του(δηλ. την προσωπικότητά του. Όρος του Φρόϋντ) και δεν επιτρέπει σε όλες τις επιθυμίες του ή στις πολλαπλές προσωπικότητές του να δράσουν. Δηλαδή σε κάποια ηλικία (εκεί λίγο μετά την εφηβεία) αποφασίζουμε να κρατήσουμε έναν χαρακτήρα και να καταχωνιάσουμε στο ασυνείδητο όλους τους υπόλοιπους. Γι αυτό, λέει, έχουν γεμίσει όλα τα ψυχιατρεία, και όσοι τη γλίτωσαν είναι πνευματικά νεκροί. Έτσι δίνει έναν τρόπο απελευθέρωσης, έναν τρόπο ένταξης στην πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία, το Ζάρι και την Lady Luck. Το έχω σχεδόν τελειώσει το βιβλίο και σ' αυτό το σημείο δε νομίζω ότι έχει να μου προσφέρει κάτι παραπάνω απ' αυτά που ήδη ανέφερα. Ίσως γιατί δεν έχει σημασία το πού θα καταλήξει ο καλός μας γιατρός και οι Μαθητές-Ζάρια του. Για μένα τουλάχιστον. Σ' αυτό, φταίει και το γεγονός ότι ήδη έχω φτάσει σ' αυτά τα συμπεράσματα και ήδη εφαρμόζω τις δικές μου τεχνικές για να ξεπεράσω τη "βαρεμάρα" του σύγχρονου τρόπου ζωής, κάνοντας τη δικιά μου ζωή, με τους δικούς μου όρους, και χωρίς τη βοήθεια μιας εξωτερικής παρέμβασης. Ο Δρ. Ράινχαρτ μάλλον θα απογοητευόταν από την αντίληψη αυτή αλλά δεν τον ξέρω κιόλας για να στενοχωρηθώ για την πιθανή αποδοκιμασία του.
Πάντως, έπαιξα το παιχνίδι του όσων αφορά το αν θα διάβαζα το βιβλίο ή όχι. Με δύο πιθανότητες στις έξι να μη διαβάσω ποτέ το βιβλίο (1 και 3), έφερα 4 και το διάβασα. Κατά περίεργη σύμπτωση είδα χθες μια ταινία, το The Cooler, που είχε σχέση πάλι με ζάρια. Πολύ ωραία ταινία, τραγελαφική. Δείτε τη!
Ιστορικά Βιβλία
Τελευταία, νοιώθω μία έντονη έλξη για βιβλία ιστορικού περιεχομένου, είτε είναι μυθιστορήματα είτε είναι αυτοβιογραφικά είτε καθαρά ιστορικά βιβλία. Η Σιδερένια Φτέρνα του Τζακ Λόντον είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα σε ημερολογιακή μορφή. Μιλάει για τους πρόσφυγες Εβραίους που έφυγαν απ' τη Γερμανία το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή στην Ελεύθερη Αμερική(με το κλασικό αμερικάνικο όνειρο). Περιγράφεται επίσης η καταστροφή που υπέστη η μεσαία τάξη με το μεγάλο Κραχ της Νέας Υόρκης, που παρεμπιπτόντως συγκλόνισε την παγκόσμια οικονομία.
Ένα "ανερχόμενο αστέρι" στον τομέα αυτό είναι ο Πρέσφιλντ με το πιο γνωστό του βιβλίο: Οι πύλες της φωτιάς. Εγώ διάβασα το Οι άνεμοι Πολέμου, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του Αλκιβιάδη, τον πιο φιλόδοξο, ικανό αλλά και τον πιο αμφιλεγόμενο στρατηγό της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Παραμένει ένα μυθιστόρημα όμως και δεν αντικατροπτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα πάντως.
Προχθές όμως έπεσε στα χέρια μου ένα ιστορικό μεγαθήριο: Η εποχή των άκρων του Eric Hobsbawm, ένας απ' τους καλύτερους ιστορικούς σύμφωνα με τον καθηγητή μου της Ιστορίας τον Κύριο Παπαϊωάνου. Το βιβλίο καλύπτει ολόκληρο τον 20ό αιώνα σε παγκόσμια κλίμακα και είναι απ' τα πιο καλογραμμένα που έχω διαβάσει. Τα προτείνω και τα τρία ανεπιφύλακτα, όπως και μια συζήτηση από τα μέλη τουsff.gr
Ένα "ανερχόμενο αστέρι" στον τομέα αυτό είναι ο Πρέσφιλντ με το πιο γνωστό του βιβλίο: Οι πύλες της φωτιάς. Εγώ διάβασα το Οι άνεμοι Πολέμου, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του Αλκιβιάδη, τον πιο φιλόδοξο, ικανό αλλά και τον πιο αμφιλεγόμενο στρατηγό της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Παραμένει ένα μυθιστόρημα όμως και δεν αντικατροπτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα πάντως.
Προχθές όμως έπεσε στα χέρια μου ένα ιστορικό μεγαθήριο: Η εποχή των άκρων του Eric Hobsbawm, ένας απ' τους καλύτερους ιστορικούς σύμφωνα με τον καθηγητή μου της Ιστορίας τον Κύριο Παπαϊωάνου. Το βιβλίο καλύπτει ολόκληρο τον 20ό αιώνα σε παγκόσμια κλίμακα και είναι απ' τα πιο καλογραμμένα που έχω διαβάσει. Τα προτείνω και τα τρία ανεπιφύλακτα, όπως και μια συζήτηση από τα μέλη του
Sample Chapter of A Feast for Crows
04:40 pm - Sample Chapter of A Feast for Crows
Χθες το βράδυ(8/9) διάβασα ένα δειγματικό κεφάλαιο απ' το Feast for Crows, το τέταρτο βιβλίο της σειράς Song of Ice and Fire του George R.R. Martin. Το έχει ανεβάσει στην προσωπική του ιστοσελίδα και μπορείτε να το βρείτε εδώ:Sample για όσους θέλουν να πάρουν μία γεύση όσο περιμένουν την έκδοσή του - το Νοέμβριο στην αμερικανική έκδοση και τον Οκτώβριο στην αγγλική. Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία, βέβαια, δεν έχει νόημα να το διαβάσουν. Το ευχαριστήθηκα αρκετά το συγκεκριμένο κεφάλαιο!
Χθες το βράδυ(8/9) διάβασα ένα δειγματικό κεφάλαιο απ' το Feast for Crows, το τέταρτο βιβλίο της σειράς Song of Ice and Fire του George R.R. Martin. Το έχει ανεβάσει στην προσωπική του ιστοσελίδα και μπορείτε να το βρείτε εδώ:
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005
Few!!!
Επιτέλους! Ανανέωσα ή μάλλον έφτιαξα τους συνδέσμους και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου εύκολο! Έχω συνηθίσει να πατάω κουμπάκια και να γίνονται όλα αυτόματα και όχι να γράφω εντολές.. Μου πήρε μία ώρα; Ναι, μου πήρε. Α στο καλό του, τουλάχιστον όμως τώρα είναι όλα όπως τα θέλω.
Πάω για ξεκούραση κι ίσως να διαβάσω και τίποτα για html.
Κρίμα, κι είχα όρεξη να γράψω τίποτα εδώ σήμερα, αλλά κουράστηκα.
Πάω για ξεκούραση κι ίσως να διαβάσω και τίποτα για html.
Κρίμα, κι είχα όρεξη να γράψω τίποτα εδώ σήμερα, αλλά κουράστηκα.
I'm Back!
Επέστρεψα στο blog μου μετά από μήηηηηηνες! Καλώς ήρθα λοιπόν. Αν και δεν ξέρω. Ίσως συνεχίσω στο livejournal, θα δείξει.
Παρασκευή, Ιανουαρίου 28, 2005
Δεν είναι διήγημα, δεν είναι ποίημα, είναι ένα πεζο-κάτι!
‘Παρθένα μάνα’
Η ζωή! Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Έρχεται με την πιο αδύναμη μορφή. Το κλάμα ενός πλάσματος φέρνει το μήνυμα μιας καινούριας αρχής. Αυτό το πλάσμα, πρησμένο από την αγωνία για επιβίωση, στιγματισμένο με εμπειρίες αμέτρητων αιώνων αποτυπωμένων στα δυο υγρά όπλα του. Μ’αυτά τα όπλα και χωρίς τίποτα άλλο οδεύει στη μεγάλη οδό της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας πιο σκληρής από το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων, πιο τρυφερής από την καρδιά των λουλουδιών!
Ποιος όμως είναι ο προάγγελος αυτού του θαύματος; Ποια είναι αυτή η μηχανή παραγωγής της ζωής; Η μάνα! Μια παρθένα ψυχή σε μια παρθενική πορεία.. Η λάσπη την κατακλύζει, μα εκείνη προχωράει ως το τέλος της μουντής και στείρας σπηλιάς της αποκάλυψης. Γιατί όμως; Γιατί ένα τόσο αδύναμο και άοπλο ων να είναι υποχρεωμένο να σηκώνει για πάντα το λίθινο σταυρό που του απόθεσαν, χωρίς να έχει το δικαίωμα να αντιδράσει και να αρνηθεί;
Άοπλο; Ψέματα! Το όπλο της και ασπίδα της συνάμα είναι αυτή η δίποδη μικρογραφία ανθρώπου, η προερχόμενη από τα ίδια της τα σπλάχνα.. Πηγαία δύναμη, ατσάλινη θέληση, σανίδα σωτηρίας, πραγματικό κουράγιο! Να τι είναι το παιδί για μια αληθινή παρθένα μάνα..
Μίνα Μαρέλη
Η ζωή! Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Έρχεται με την πιο αδύναμη μορφή. Το κλάμα ενός πλάσματος φέρνει το μήνυμα μιας καινούριας αρχής. Αυτό το πλάσμα, πρησμένο από την αγωνία για επιβίωση, στιγματισμένο με εμπειρίες αμέτρητων αιώνων αποτυπωμένων στα δυο υγρά όπλα του. Μ’αυτά τα όπλα και χωρίς τίποτα άλλο οδεύει στη μεγάλη οδό της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας πιο σκληρής από το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων, πιο τρυφερής από την καρδιά των λουλουδιών!
Ποιος όμως είναι ο προάγγελος αυτού του θαύματος; Ποια είναι αυτή η μηχανή παραγωγής της ζωής; Η μάνα! Μια παρθένα ψυχή σε μια παρθενική πορεία.. Η λάσπη την κατακλύζει, μα εκείνη προχωράει ως το τέλος της μουντής και στείρας σπηλιάς της αποκάλυψης. Γιατί όμως; Γιατί ένα τόσο αδύναμο και άοπλο ων να είναι υποχρεωμένο να σηκώνει για πάντα το λίθινο σταυρό που του απόθεσαν, χωρίς να έχει το δικαίωμα να αντιδράσει και να αρνηθεί;
Άοπλο; Ψέματα! Το όπλο της και ασπίδα της συνάμα είναι αυτή η δίποδη μικρογραφία ανθρώπου, η προερχόμενη από τα ίδια της τα σπλάχνα.. Πηγαία δύναμη, ατσάλινη θέληση, σανίδα σωτηρίας, πραγματικό κουράγιο! Να τι είναι το παιδί για μια αληθινή παρθένα μάνα..
Μίνα Μαρέλη
Non Player Character(npc)
Φωτογραφία μου από Live του Αινίγματος στα Γιάννενα ενώ υποδυόμουν το πνεύμα της Κυρά-Φροσύνης. Γελάσαμε πολύ εκείνη τη μέρα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)