Άλλο ένα...

Μάθημα και τέλειωσα! Έχω νεύρα, δεν έχω χρόνο και θέλω επιτέλους να ηρεμήσω. Και καθώς σκέφτομαι 72 ξεχωριστούς τρόπους για να στραγγαλίσω τους καθηγητές μου, στο δρόμο παραμονεύουν εικόνες μαγικές...

Η γάτα και το περιστέρι

Όταν αμέριμνος ο άνθρωπος επέστρεφε στη φωλιά του, έγινε μάρτυρας ενός φυσικού θεατρικού. Μια θυμωμένη κεραμυδόγατα κουνάει ρυθμικά την ουρά της, κάθεται προστατευτικά μπροστά απ'το γεύμα της ενώ τα μάτια της καταδιώκουν μια δεκαοχτούρα. Ο άνθρωπος-θεατής χαμογελάει ενώ θυμάται ένα παλιό θρακικό παραμυθάκι με την ιστορία της δεκαοχτούρας, και δεν αισθάνεται τον κίνδυνο που πλησιάζει: όλα γι' αυτόν είναι ένα παιχνίδι.

Ξαφνιάστηκε από γεγονός που παραδόξως περίμενε, και ξαφνιάστηκε γιατί το περίμενε με τη λογική όχι με το ένστικτο. Η γάτα χιμάει και ξεσκίζει τη δεξιά φτερούγα του πουλιού, ενώ εκείνο λαβωμένο προσπαθεί να σηκωθεί στον αέρα. Η γάτα δεν κουνήθηκε, ήξερε ήδη ότι δεν έχει νόημα να το κυνηγήσει. Κι ήταν μειδίαμα αυτό που φάνηκε στο πρόσωπό της; θα μπορούσε η ίδια αυτή γκριμάτσα σε πρόσωπο ανθρώπου να μεταφραστεί σε ειρωνικό χαμόγελο; Ναι, ο άνθρωπος έτσι υπέθεσε κι η απορία του όλο και μεγάλωνε.

Με φάτσα ηλιθίου κοίταξε τη γάτα που αποφάσισε ότι κι ο άνθρωπος ήταν εχθρός. Τα γαλαζοπράσινα καθαρά μάτια της τον τρομοκάτησαν και του'λεγαν με αυθάδεια: "Φύγε, δεν ανήκεις εδώ, δεν είσαι μέρος του σκηνικού, φύγε!"

Ο άνθρωπος συνέχισε το δρόμο του γιατί δεν ήθελε να'χει κι αυτός μια πληγωμένη φτερούγα (χέρι έστω), προσπαθώντας να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έμεινε.

"Γιατί ασχολούμαι με γάτες και πουλιά;Τι με νοιάζει που δεν ανήκω στο σκηνικό τους, που δεν υπάρχει ρόλος για μένα στο θεατρικό τους; Είμαι άνθρωπος εγώ!"

Κι όλη την ώρα έβαζε αυτές τις χαζές σκέψεις σε προτεραιότητα, ενώ προσπαθούσε - σαν αγρήμι κι αυτός - να καταπνίξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, αυτή την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο με τους ομοίους του, που νοιώθουν μόνοι όταν είναι μόνοι και νοιώθουν μόνοι όταν είναι μαζί...