Το περί ου ο λόγος βιβλίο είναι ο Hawkmoon του Michael Moorcock. Δε λέω, η ιστορία μ'αρέσει και κάποιοι χαρακτήρες μ'ενδιαφέρουν πάρα πολύ: Count Brass, Huillam D'Averc, Flana. Ναι σ'αυτούς δεν περιλαμβάνεται ο Hawkmoon που ως πιστός Eternal Champion είναι όπου τον πάει ο άνεμος! Έτσι ήταν κι ο Corum αλλά γι'αυτό συνεχίζω να λατρεύω τον Elric. Έχει μια πολύ βασική διαφορά με τους υπόλοιπους. Ο Elric γνώριζε τη μοίρα του κι ήθελε πάση θυσία να ξεφύγει απ'αυτήν, να ζήσει, κι αυτό είναι το γεγονός που κάνει τη φιγούρα του τόσο τραγική. Οι άλλοι δύο είναι "βαρβάτοι" ήρωες της πατρίδας τους που ανακαλύπτουν σιγά-σιγά ότι ακολουθούν μια ανώτερη δύναμη, το πεπρωμένο τους το οποίο και αποδέχονται σχεδόν μοιρολατρικά.
Όσο για τον τίτλο...ε, με τι άλλο να παραλληλίσω το Karmag, την τελευταία μικρή περιοχή της Ευρώπης που αντιστάθηκε στην τεράστια δύναμη της Granbretan; Δεν θέλω να ξευτιλίσω την ιστορία αλλά, πέρα απ'τα πανταχού παρόντα πρωτότυπα artifacts, δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.
Και οι άθλοι, αχ αυτοί οι άθλοι. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να είναι ο θεός που θα χαρίσει στον ήρωά μας την κάθαρση αφού αποδείξει την αξία του μέσα απ'τις παντός είδους δοκιμασίες. Έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι "τυχαίες" μάχες; Αποσκοπούν κάπου και δίνουν κάτι παραπάνω στην ιστορία εκτός απ'το να γεμίζουν τις σελίδες;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Moorcock. Βλέπω αυτά τα εμπόδια στα περισσότερα βιβλία ηρωικής φαντασίας, και υπάρχουν εκεί για να μας δείξουν πόσο γαμάτος είναι ο ήρωας. Έχω διαβάσει τους 12 άθλους του Ηρακλή, μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Όλα μοιάζουν "εξωπραγματικά", δε δένουν με την "πραγματικότητα" του κόσμου που μας δίνει ο συγγραφέας. Ακούγεται, ίσως, λίγο γελοίο να μιλάω για "πραγματικότητα" στη φαντασία, αλλά στην ουσία αυτό που εννοώ είναι ότι δε βλέπω μια ταινία με καταπληκτικά εφέ. Διαβάζω ένα βιβλίο και γι'αυτό ζητάω κάτι πιο ουσιαστικό, χωρίς τις συνεχείς επικές μάχες(καλές είναι δε λέω, αλλά όχι κάθε δυο κεφάλαια). Κι απλά αναρωτιέμαι: αυτό είναι το fantasy; Ε, δεν το πιστεύω.
Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες και το πώς τις χρησιμοποιεί ο, φίλτατος κατά τα άλλα, Moorcock. Απλές γλάστρες, ένα κίνητρο του ήρωα για να θέλει να ζήσει, ένα όμορφο διακοσμητικό μέσα στο τοπίο της σφαγής. Μόνη διαφορά κάνει η Flana στην οποία δυστυχώς αφιερώνεται πολύ λίγος χώρος.
Παρ'όλα αυτά, σχεδόν μαζοχιστικά, συνεχίζει να μ'αρέσει ο Moorcock. Ίσως γιατί μου χάρισε τον Elric, που είναι ο μόνος χαρακτήρας που λατρεύω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Λέω να διαβάσω και μερικά από τα non-fiction που'χει γράψει. Έχω κολλήσει με την άποψή του για το Χάος, το Νόμο και την ισορροπία. Κι απ'ότι λέει κι ο ίδιος, έτσι ζει τη ζωή του. Παραπαίει απ'το ένα άκρο στο άλλο ψάχνοντας την ισορροπία. Καταπληκτικό!
Όσο για τον τίτλο...ε, με τι άλλο να παραλληλίσω το Karmag, την τελευταία μικρή περιοχή της Ευρώπης που αντιστάθηκε στην τεράστια δύναμη της Granbretan; Δεν θέλω να ξευτιλίσω την ιστορία αλλά, πέρα απ'τα πανταχού παρόντα πρωτότυπα artifacts, δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.
Και οι άθλοι, αχ αυτοί οι άθλοι. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να είναι ο θεός που θα χαρίσει στον ήρωά μας την κάθαρση αφού αποδείξει την αξία του μέσα απ'τις παντός είδους δοκιμασίες. Έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι "τυχαίες" μάχες; Αποσκοπούν κάπου και δίνουν κάτι παραπάνω στην ιστορία εκτός απ'το να γεμίζουν τις σελίδες;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Moorcock. Βλέπω αυτά τα εμπόδια στα περισσότερα βιβλία ηρωικής φαντασίας, και υπάρχουν εκεί για να μας δείξουν πόσο γαμάτος είναι ο ήρωας. Έχω διαβάσει τους 12 άθλους του Ηρακλή, μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Όλα μοιάζουν "εξωπραγματικά", δε δένουν με την "πραγματικότητα" του κόσμου που μας δίνει ο συγγραφέας. Ακούγεται, ίσως, λίγο γελοίο να μιλάω για "πραγματικότητα" στη φαντασία, αλλά στην ουσία αυτό που εννοώ είναι ότι δε βλέπω μια ταινία με καταπληκτικά εφέ. Διαβάζω ένα βιβλίο και γι'αυτό ζητάω κάτι πιο ουσιαστικό, χωρίς τις συνεχείς επικές μάχες(καλές είναι δε λέω, αλλά όχι κάθε δυο κεφάλαια). Κι απλά αναρωτιέμαι: αυτό είναι το fantasy; Ε, δεν το πιστεύω.
Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες και το πώς τις χρησιμοποιεί ο, φίλτατος κατά τα άλλα, Moorcock. Απλές γλάστρες, ένα κίνητρο του ήρωα για να θέλει να ζήσει, ένα όμορφο διακοσμητικό μέσα στο τοπίο της σφαγής. Μόνη διαφορά κάνει η Flana στην οποία δυστυχώς αφιερώνεται πολύ λίγος χώρος.
Παρ'όλα αυτά, σχεδόν μαζοχιστικά, συνεχίζει να μ'αρέσει ο Moorcock. Ίσως γιατί μου χάρισε τον Elric, που είναι ο μόνος χαρακτήρας που λατρεύω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Λέω να διαβάσω και μερικά από τα non-fiction που'χει γράψει. Έχω κολλήσει με την άποψή του για το Χάος, το Νόμο και την ισορροπία. Κι απ'ότι λέει κι ο ίδιος, έτσι ζει τη ζωή του. Παραπαίει απ'το ένα άκρο στο άλλο ψάχνοντας την ισορροπία. Καταπληκτικό!
5 σχόλια:
Διάβασε το Gloriana. Ίσως να σου αρέσει.
Για τα υπόλοιπα συμφωνώ. Μου άρεσε περισσότερο ο Μούρκοκ όταν ήμουν πιο μικρός. Μετά, βλέπεις ότι υπάρχουν πολύ καλύτερα πράγματα εκεί έξω. Το fantasy, όντως, δεν είναι αυτό.
Βουρκοπετεινό (ή όπως αλλιώς θέλεις να το μεταφράσεις) διάβαζες στα πρώτα του, λογικό δεν είναι;
Ναι, το Hawkmoon καταντά κουραστικό, ο κεντρικός ήρωας δεν έχει προσωπικότητα (μόνο "μα δε μπορεί να συμβαίνει αυτό!" λέει) και οι άθλοι του κουράζουν.
Αξίζουν όμως οι προσωπικότητες των κακών και η κεντρική ιδέα για τον κόσμο.
Από αιώνιο πρόμαχο παίζει να σου αρέσουν οι Von Beck, που έχουν γραφεί αργότερα και είναι κάπως καλύτερα γραμμένοι (Αν και το City of Automn stars δε θυμίζει σχεδόν σε τίποτα Moorcock)
Νομίζω, έγραψες ότι το διαθέτεις προς δανεισμό Βάρδε, σωστά; Δεν το βγάζεις μια βόλτα στη συνάντησή μας το Σάβατο;
Το δικό μου αντίτυπο πάντως το έχει ο Rikochet. Αν κανονίσεις μαζί του πάρε το.
Συμφωνω για την μοιρολατρια του Κορουμ και του Χοκμουν , αν τα βαρεθηκες αυτα διαβασε Ερεκοζι.Μπορει να καταλαβαινει οτι ειναι ενα υποχειριο , περισσοτερο απο τους αλλους , αλλα ουτε αυτος συμβιβαζεται με αυτο.Φερνει τα πανω κατω.Το μονο κοινο με τον Ερλικ ειναι οτι καταστρεφει και αυτος την ιδια του την φυλη.Ακομα και το στιλ της αφηγησης της ιστοριας ειναι εντελως διαφορετικη και πολυ πιο συναρπαστικη.
Δημοσίευση σχολίου