Το παιχνίδι της ζωής

Σίγουρα το έχω ξαναπεί, άλλωστε μου αρέσει η επανάληψη, ίσως όμως όχι εδώ. Κι αν όμως το 'χω ξαναπεί, τι πειράζει (ποιος κοιτάει τα παλαιότερα αφού);

Κι είναι πράγματι ένα παιχνίδι ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Από τότε που μετακόμισα στην Αθήνα, με συγκάτοικο, στο όμορφο κουκλίστικο σπιτάκι μας (γούτσου μωρέ) είμαι συνεχώς με την εντύπωση ότι παίζω. Κάποιο παιχνίδι, στο θέατρο, σε ταινία, σε βιβλίο. Όχι, μη φοβάσαι, δε θα μιλήσω πάλι για πρόσωπα και προσωπεία και μάσκες και ρόλους και τα σχετικά, αυτό στα δεκαεπτά. Τώρα δα, στα εικοσιέξι και κοιτάζοντας τα τριάντα (γεια σας τριάντα να μείνετε εκεί που είστε, δεν έρχομαι κοντά σας λέω!), η σκέψη μου δεν έγινε πιο ώριμη και μεστή, μόνο μειάστηκε από την αυτολογοκρισία και το φόβο της απόρριψης.

Αυτό είναι άσχετο με το αρχικό θέμα βέβαια αλλά δε βρήκα ακόμα το στόχο μου. Ξυπνάω που λες κάθε μέρα (ευτυχώς δεν το ξέχασα ποτέ), ανοίγω το ντουλαπάκι, φτιάχνω καφεδάκι. Στο σπιτάκι το ωραίο, μην ξεχνιόμαστε. Αν δουλεύω πρωί, την κοπανάω τρέχοντας. Αν είμαι απογεματινή, αράζω στο pc (ώπα και ρίμα η δικιά σου!). Πίνω καφέ, καπνίζω τσιγάρα, χαζεύω στο net. Γράφω κιόλας - αμέ, τι με πέρασες. Προσπαθώ δηλαδή, γιατί η υπομονή μου είναι μειωμένη. Παίρνω και κανά τηλεφωνάκι.

Οκ, ώρα για δουλειά: καλημέρα-καλησπέρα. Στη μία που πηγαίνω εσπέρα θεωρείται, αλλά ας συγχωρήσουμε τον κόσμο που μέχρι τις πέντε λέει ακόμα καλημέρα - το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς, γιατί το καλοκαίρι και μέχρι τις 8 μη σου πω. Να μη στο πω. Αφήνω πραγματάκια, γδύνομαι (όχι εντελώς, δε δουλεύω σε στριπτιτζάδικο), παίρνω βαθιά ανάσα και βουτάω στην εργασιακή πισίνα. Το καλό είναι ότι μ' αρέσει η δουλειά μου. Πουλάω βιβλία, ενίοτε και ιδέες αλλά δε με πληρώνουν οι μαλάκες. Μιλάω με τον κόσμο, τους λογικούς και συζητήσιμους μόνο, στους άλλους στεγνή εξυπηρέτηση και άμα. Πιάνουμε βαθυστόχαστες συζητήσεις με τους συναδέλφους κι έπειτα τις ευτελίζουμε παντελώς για να περάσει η ώρα. Κάνουμε εξομολογήσεις, λέμε κουτσομπολιά, κάπου-κάπου και ψυχοθεραπεία γίνεται: κλασικές καταστάσεις. Μίση και πάθη, συμπάθειες και εμπάθειες, όπως παντού. Κάθε μέρα και άλλα. Ωσάν καινούρια διασκεδάζω, ελπίζω να μην αλλάξει αυτό.

Σχολάω, φεύγω, γεια σας. Θα ξαναγυρίζω άραγε, κανείς δεν ξέρει. Υποθέσεις μόνο γίνονται. Έπονται οι επιλογές: το αγόρι μου, η κολλητή μου, η συγκάτοικός μου, οι λοιποί φίλοι μου; Κάθε μέρα αποφασίζουμε, ανάλογα με τις ανάγκες όλων. Ποιον κόβεσαι να δεις; Ποιος σκίζεται για να σε δει. Οι παράμετροι άπειρες. Μαρυγορώ όμως...

Κάθε φορά που οδηγώ αυτοκίνητο - που παρεμπιπτόντως κατά τη μανούλα ήταν η πρώτη λέξη που είπα -, σπάνια δηλαδή, είμαι σαν σε οθόνη arcade: στρίβω τιμονάκι, στρίβει αυτοκινητάκι. Πατάω κουμπάκι, ανάβει φωτάκι. Σβήνει η μηχανή, βρίζουν αυτόν με το Ν. Το καλύτερο μου το είχε πει ένας στο Χαλάνδρι, που προσπαθούσα να οδηγήσω (σε ευθεία παρακαλώ) το απίστευτα σκληρό του-του της Μαριλούς, τον Προκόπη. "Μάθε πρώτα να οδηγείς και μετά πάρ'το", μου λέει. "Αν δεν οδηγήσω, ρε παπάρα πώς θα μάθω", απήντησα εγώ. Αλλά δεν άκουσε ο κύριος, η παπαριά λόγω ποσότητος είχε γίνει μάζα κεριού που βούλωσε τ' αυτιά του. Είναι ρε γαμώτο, που μερικοί άνθρωποι γεννιούνται οδηγοί. Εμένα με ρώτησαν, πριν βγω απ' τη μήτρα, ποια μοναδική ικανότητα θα ήθελα να έχω κι απάντησα "θέλω να λέω και να γράφω τις καλύτερες πίπες του κόσμου, μπορώ;" "Μπορείς," είπε μια μπάσα φωνή (αυτή που κάνει τα σποτάκια για τα trailer ταινιών) κι ευθύς με ρίξανε στο βούρκο. Μαλακία, δεν είπα οδήγηση η χαζή...

Κάπου εδώ, λέω να φύγω. Δεν είμαι και καλή στην αποφώνηση, ψάχνω εντυπωσιακό κλείσιμο και βρίσκω χλιαρό κάτω του μετρίου. Γι αυτό κλέβω και την αγαπημένη μου φράση:

Thank you and Goodnight!

Τυροπιτάκια (κατ.)

Ξύπνησα το πρωί, με τρελό πονοκέφαλο. Είχα ανάγκη από nescafeΐνη, μόνο που δεν υπήρχε. Είχε από έναν άλλο καφέ - τον καλό που λέει η φίλη μου - και τι να κάνω; Τον ήπια. Μόνο που εγώ στον καφέ, το ζεστό, βάζω κι ένα παγάκι - να μπορώ να τον πιω αμέσως. Άνοιξα την κατάψυξη κι εκεί βρίσκονταν, τα κατεψυγμένα τυροπιτάκια, που χρησιμοποιούμε συνήθως για πρωινό.

Ο Αντωνάκης, όταν μας επισκεπτόταν Αθήνα, μας φρόντιζε. Μας χάιδευε τα μαλλάκια όταν ξερνούσαμε απ' τα ξύδια που ο ίδιος μας είχε πείσει να πιούμε - ναι, ναι, έπρεπε να μας πείσει κιόλας.. Μας ξυπνούσε το πρωί γλυκά, φτιάχνοντας καφέ, μιλώντας χαμηλόφωνα αλλά με απίστευτη όρεξη (πού την έβρισκε;). Και μας έψηνε τα τυροπιτάκια. Που πάντα καιγόντουσαν, κανείς δεν έδινε σημασία την ώρα που πίναμε τον καφέ μας και λέγαμε τις πρωινές χαζομαρίτσες.

Είδα τα τυροπιτάκια σήμερα κι ήθελα να κλάψω. Ήθελα να πω στη φίλη μου τι θυμήθηκα, αλλά δεν είχα το κουράγιο, γιατί να της χαλάσω τη μέρα; Κι ελπίζω να μην το διαβάσει καμιά τους αυτό, είναι κρίμα.

Έχω ανάγκη να μιλάω για κείνον, κι όποιος δεν έχει καταλάβει μέχρι τώρα ότι ο Αντώνης μου έχει πεθάνει, είναι απλά ηλίθιος. Δε θα μου ξαναφτιάξει τυροπιτάκια, δε θα μου ξαναχαϊδέψει τα μαλλιά, δε θα μου ξανασπάσει τα νεύρα με τις καπιταλιστικές του μαλακίες και την εγωπάθειά του.

Και αν αναρωτιέται κανείς γιατί να πρέπει να τον ενδιαφέρουν τα τυροπιτάκια, δεν έχω κάτι να πω. Τον αγαπώ και θέλω να του πω αντίο, αλλά δε θέλω...

Υ.Γ: Άραγε κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο απίστευτο; Πιο σουρεάλ, λιγότερο αληθινό.

Νεκρανάσταση ή απλές εκλάμψεις;

Μάλλον το δεύτερο. Κι εκεί που πίστευες ότι πάει, το χάσαμε το καμμένο κοριτσάκι, εξαφανίστηκε στην τσιχλόφουσκα που φούσκωνε με κόπο και δάκρυα τόσα χρόνια (σιγά καημένη), πνίγηκε σ' ένα κόσμο ανούσιων εμπειριών και παιχνιδιών, την κατάπιε το μεγάλο κήτος του κράτους της κοινωνίας και του κομφορμισμού (έλεος!), την σκότωσαν οι γκανγκστερικές φυλές του κέντρου της Αθήνας (κάτι ματ και κάτι κουκούλες κυκλοφορούν μόνο, μη φανταστείτε) και το χειρότερο! ότι έχασε τη θέλησή της και την έμπνευσή της να γράφει (πού πα ρε!) ΤΣΟΥΠ να σου την πάλι, να λέει το μακρύ της και το κοντό της και δη στο τρίτο πρόσωπο (ευτυχώς είναι ενικός αριθμός).

Όχι, μην αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζεις να διαβάζεις, είσαι άξιος της μοίρας σου. Σαν κι όλους εμάς (κοινωνική αλληλεγγύη παιδάκι μου) χαζοπερπατάς - galavanting ήθελα να γράψω αλλά σέβομαι την καταγωγή μου - στα σοκάκια του διαδικτύου ελπίζοντας να βρεις ένα νόημα σ' όλη αυτή τη μούχλα. Μη με παρεξηγείς, δεν έχω κάτι εναντίον της μούχλας. Όπως έλεγα και σε μια φίλη όταν επέμενε να βγω Πέμπτη/Παρασκευή/Σάββατο βράδυ (άκουσον άκουσον) στα φοιτητικά Γιάννενα: όλοι έχουν δικαίωμα στη μούχλα!

Αποφάσισα ότι τα πολιτικοφιλοσοφικοϊστορικά κείμενα μου κάνουν κακό. Με ξυπνάνε από τον χουχουλιάρικο λήθαργό μου κι αρχίζω μετά να απαιτώ δικαιώματα, να παλεύω για κάτι καλύτερο (μισθό, συνθήκες εργασίας, ποιότητα ζωής), να χρωματίζω την αντίληψή μου με ισχυρές δόσεις πραγματικότητας. Καλά, μην τρελαθούμε, δεν άρχισα να βλέπω και ειδήσεις.

Και κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω το βιβλίο που με συγκλόνισε τον τελευταίο καιρό: Η Ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό του Oscar Wilde. Και ίσως είναι αρκετό να πω απλά το όνομα του συγγραφέα, αλλά αν δεν είναι να δηλώσω απλά ότι ο άνθρωπος κατοικεί μέσα στα κεφάλια μας. Δεν ήταν απλά μπροστά, ήταν και πίσω και στο πλάι, πολύπλευρος, πολυεπίπεδος, απλά γαμάτος!

σελ 41: ...Μεγάλες προσδοκίες γεννήθηκαν κάποτε για τη δημοκρατία. Αλλά η δημοκρατία σημαίνει απλά το ξυλοφόρτωμα του λαού. από το λαό για το λαό. Είναι εξακριβωμένο. Και πρέπει να πω ότι ήταν καιρός, γιατί κάθε εξουσία εξευτελίζει εντελώς. Εξευτελίζει αυτούς που την ασκούν και εξευτελίζει αυτούς πάνω στους οποίους ασκείται. Όταν χρησιμοποιείται βίαια, ολιστικά και αδίστακτα, παράγει ένα καλό αποτέλεσμα, δημιουργώντας, ή αναδεικνύοντας σε κάποιο βαθμό, το πνεύμα της εξέγερσης και τον Ατομικισμό που θα τη σκοτώσει. Όταν εφαρμόζεται με κάποιο βαθμό ευγένειας και συνοδεύεται από δώρα και ανταμοιβές, διαφθείρει τρομερά. Ο λαός, σε αυτή την περίπτωση, έχει λιγότερη συναίσθηση της φρικτής πίεσης που του ασκείται και γι' αυτό συνεχίζει τη ζωή του σε ένα είδος χυδαίου βολέματος, σαν ζώο που το χαϊδεύουν, χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνεται ότι πιθανώς σκέφτεται τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, ότι ζει με τους κανόνες άλλων ανθρώπων, φορώντας, στην ουσία, αυτά που κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει ρούχα άλλων ανθρώπων από δεύτερο χέρι και ποτέ δεν είναι ο εαυτός του έστω και μια στιγμή. "Αυτός που θα ήθελε να είναι ελεύθερος", λέει ένας ωραίος στοχαστής, "δεν πρέπει να προσαρμόζεται". Και η εξουσία, δωροδοκώντας τους ανθρώπους για να προσαρμόζονται, παράγει ένα χονδροειδές είδος υπερτροφικής βαρβαρότητας ανάμεσά μας...

Η Ψυχή του Ανθρώπου στο Σοσιαλισμό, Όσκαρ Ουάιλντ, Στοχαστής

Κυκλοφορεί κι από τις εκδόσεις Σοκόλη και ίσως κι από τον Ελεύθερο Τύπο (ίσως είναι εξαντλημένο στον τελευταίο).

Which Fantasy Writer Are You?

Your result for Which fantasy writer are you?...

Philip Pullman (b.1946)

7 High-Brow, -23 Violent, 23 Experimental and 31 Cynical!

Congratulations! You are High-Brow, Peaceful, Experimental and Cynical! These concepts are defined below.

Philip Pullman was already a prominent author of children's books when he published his most praised work to date, the trilogy known as His Dark Materials (1995-2000). In this work, set both in parallel worlds and our own, Pullman made a courageous attempt to write a book for young readers which incorporated a whole vision of the universe, as well as a discussion of ethical issues. He managed to combine this with a burst of thought-provoking and entertaining imagination, bringing to life a Europe where the church is still in control, "souls" that have been externalised as animal presences, intelligent, sentient polar bears and much more. The series have been described as a sort of "anti-Narnia", as Pullman's attempt to write an updated variant of the kind of books C S Lewis, whom Pullman has criticized for having racist, misogynic and preaching tendencies, wanted to write. His Dark Materials has also spawned some controversy among Christians, who see the the work as an attack against Christianity, Pullman being one of Britain's most outspoken atheists. Other Christians have, however, claimed to have found spirituality in the books.

Either way, Pullman's combination of renewal and expansion of the genre, his profound messages on the value of life and his refusal to under-estimate his young readers' ability to see life as it is makes Pullman one of the most interesting and important writers of modern fantasy.

You are also a lot like Tove Jansson.

If you want something some action, try Gene Wolfe.

If you'd like a challenge, try your exact opposite, J R R Tolkien.

Your score

This is how to interpret your score: Your attitudes have been measured on four different scales, called 1) High-Brow vs. Low-Brow, 2) Violent vs. Peaceful, 3) Experimental vs. Traditional and 4) Cynical vs. Romantic. Imagine that when you were born, you were in a state of innocence, a tabula rasa who would have scored zero on each scale. Since then, a number of circumstances (including genetical, cultural and environmental factors) have pushed you towards either end of these scales. If you're at 45 or -45 you would be almost entirely cynical, low-brow or whatever. The closer to zero you are, the less extreme your attitude. However, you should always be more of either (eg more romantic than cynical). Please note that even though High-Brow, Violent, Experimental and Cynical have positive numbers (1 through 45) and their opposites negative numbers (-1 through -45), this doesn't mean that either quality is better. All attitudes have their positive and negative sides, as explained below.

High-Brow vs Low-Brow

You received 7 points, making you more High-Brow than Low-Brow. Being high-browed in this context refers to being more fascinated with the sort of art that critics and scholars tend to favour, rather than the best-selling kind. At their best, high-brows are cultured, able to appreciate the finer nuances of literature and not content with simplifications. At their worst they are, well, snobs.

Violent vs. Peaceful

You received -23 points, making you more Peaceful than Violent. This scale is a measurement of a) if you are tolerant to violence in fiction and b) whether you see violence as a means that can be used to achieve a good end. If you aren't, and you don't, then you are peaceful as defined here. At their best, peaceful people are the ones who encourage dialogue and understanding as a means of solving conflicts. At their worst, they are standing passively by as they or third parties are hurt by less scrupulous individuals.

Experimental vs. Traditional

You received 23 points, making you more Experimental than Traditional. Your position on this scale indicates if you're more likely to seek out the new and unexpected or if you are more comfortable with the familiar, especially in regards to culture. Note that traditional as defined here does not equal conservative, in the political sense. At their best, experimental people are the ones who show humanity the way forward. At their worst, they provoke for the sake of provocation only.

Cynical vs Romantic

You received 31 points, making you more Cynical than Romantic. Your position on this scale indicates if you are more likely to be wary, suspicious and skeptical to people around you and the world at large, or if you are more likely to believe in grand schemes, happy endings and the basic goodness of humankind. It is by far the most vaguely defined scale, which is why you'll find the sentence "you are also a lot like x" above. If you feel that your position on this scale is wrong, then you are probably more like author x. At their best, cynical people are able to see through lies and spot crucial flaws in plans and schemes. At their worst, they are overly negative, bringing everybody else down.

Take Which fantasy writer are you? at HelloQuizzy

"Διάσημες" αναγνώσεις

Η Ursula K. Le Guin διαβάζει αποσπάσματα από το A Wizard of Earthsea. Συμπαθέστατη, δε την είχα ξαναδεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν τα διαβάζουν οι ίδιοι οι συγγραφείς σου δίνουν μια άλλη αίσθηση. Βέβαια, πάντα προτιμώ να διαβάζω μόνη μου, αλλά αν ο αφηγητής "δώσει" καλά την αίσθηση και ατμόσφαιρα του βιβλίου, τότε ζεις μια εμπειρία μοναδική.

Κι εδώ είναι όλα τα κεφάλαια του Graveyard Book του Neil Gaiman, διαβασμένα απ' τον ίδιο στο videotour που έκανε για την προώθηση του βιβλίου. Είναι απίστευτα απολαυστικός. Το χιούμορ της ιστορίας συνάδει υπέροχα με το παρουσιαστικό και τον τόνο της φωνής του. Μου άρεσαν πολύ και οι χρωματισμοί και οι αλλαγές στη φωνή του, για να διαχωρίσει τους χαρακτήρες.

Απολαύστε!

Μονοθέσιες Σχέσεις

Βγήκαμε χθες βράδυ να γιορτάσουμε το χωρισμό μιας φίλης. Να τον γιορτάσουμε ή να τον ξεπεράσουμε, όπως το πάρει κανείς. Ήταν μαζί δύο χρόνια, αν και απ' τους πρώτους 6 μήνες εκείνη είχε αμφιβολίες. Καταλήξαμε κάποια στιγμή να λέμε πώς οι γυναίκες, όταν αμφιβάλουν, κάθονται σε μια σχέση έως ότου ξεκαθαρίσουν τα πράγματα εν αντιθέσει με τους άντρες που αντιδρούν πριν καταλάβουν πραγματικά τι παίζει. Το ξέρω, οι γενικεύσεις δεν είναι καλές, ούτε εμένα μ' αρέσουν. Πιο πολύ γιατί βασίζονται σ' ένα περιορισμένο δείγμα ανθρώπων. Πέντε-έξι παραδείγματα από προσωπική μου εμπειρία, 5-6 κάποιου φίλου/φίλης και πάει λέγοντας. Αλλά κάντε μου τη χάρη για λίγο, πίναμε τσίπουρα άλλωστε.

Αφού τριγυρίσαμε σ' όλο το Γκάζι και ψάξαμε όλα τα club στην Πειραιώς - δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό - καταλήξαμε στο δρόμο για τα σπίτια μας. Στο αυτοκίνητο η φίλη μου σχολίασε αρνητικά το ότι δεν της έστειλε ούτε ένα μήνυμα. Είπε ότι μάλλον δεν ήταν του είδους η σχέση που εκείνη νόμιζε ή ότι κατά πάσα πιθανότητα βρήκε άλλη. Τσατίστηκα πάρα πολύ! Ήθελε να χωρίσει, του έκανε τη ζωή δύσκολη κι όμως και πάλι έβρισκε λόγους να τον κατηγορήσει. Ίσως για να μην αισθάνεται άσχημα, ποιος ξέρει. Αλλά πραγματικά μου τη σπάει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Να κατηγορούμε άδικα τους άλλους και να τους ρίχνουμε όλο το φταίξιμο για πράγματα που οι ίδιοι προκαλέσαμε.

Και φτάνω, επιτέλους, στο νόημα. Όλες οι σχέσεις είναι μέσα στο μυαλό μας. Τις φτιάχνουμε και τις χαλάμε ανάλογα με τη διάθεσή μας, χωρίς να ξέρουμε τι σκέφτεται ο άλλος. Ο καθένας μας, άλλωστε, έχει τη δικιά άποψη και οπτική για το κάθε τι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτοί οι ξαφνικοί καυγάδες που έρχονται απ' το πουθενά, αυτός ο θυμός που κατευθύνουμε στον άλλο επειδή μας ήρθε μια τυχαία σκέψη στο μυαλό, το ότι "δε τα πάμε καλά" ή "νοιώθω κάπως περίεργα", είναι όλα στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι αλήθεια ή όχι παρά μόνο αν ρωτήσουμε - και ποτέ δε ρωτάμε.

Πώς λοιπόν μπορείς να κρατήσεις μια σχέση γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα κάνετε μαλακίες κι οι δύο; Πράγματα δίχως νόημα που καταστρέφουν τα πάντα; Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι το συζητάτε. Κι ελπίζεις ότι ο άλλος θα καταλάβει τι εννοείς ακριβώς κι όχι τα δικά του.

Πολύ συναισθηματικούρα! Μέχρι κι εγώ βαριόμουνα που τα έγραφα, πόσο μάλλον να τα διάβαζα!

Άσχετο τώρα, διαβάζω το The Once and Future King του T.H. White, μία απ' τις πιο γνωστές ιστορίες γύρω απ' το μύθο της Arthuriana. Είναι μια πολύ ωραία ιστορία, πολύ βαρετά γραμμένη βέβαια. Αλλά εγώ φταίω, που πάω και παίρνω "κλασικά" έργα για να ικανοποιήσω τα εγωιστικά μου κίνητρα (π.χ. το πολύ γνωστό "καλά, δεν έχεις διαβάσει αυτό;!;!"). Διαβάζω επίσης το El Bardo del Dragon, δε θυμάμαι συγγραφέα. Εφηβική φάντασυ λογοτεχνία στα χειρότερά της! Αλλά τουλάχιστον κάνω πρακτική στα ισπανικά μου:)

Thank you and Goodnight!

Φιλότης

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Η "Φιλότης" είναι ένα εθελοντικό σωματείο που ιδρύθηκε στη Λάρισα το 2008 με παράρτημα και στην Αθήνα. Ιδρυτικά του μέλη είμαστε απλοί, ευαισθητοποιημένοι πολίτες που αποφασίσαμε να ενεργοποιηθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, με κοινό στόχο την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας σε ευπαθείς περιοχές του πλανήτη μας.

Για την επίτευξη του στόχου αυτού θα συγκεντρώνουμε κονσερβοποιημένα τρόφιμα, γάλατα εβαπορέ αλλά και φάρμακα, βιβλία, χαρτικά, ρούχα κ.ά. Η βοήθεια θα κατευθύνεται πρωτίστως σε χώρες της Αφρικής, όπου θεωρούμε ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη σε θέματα διατροφής, αλλά και σε άλλες ευαίσθητες περιοχές της χώρας μας και του κόσμου γενικότερα. Επιδίωξή μας είναι η βοήθεια αυτή να υλοποιείται σε μόνιμη και σταθερή βάση και να κορυφώνεται τις περιόδους που οξύνονται τα προβλήματα και χιλιάδες συνάνθρωποί μας λιμοκτονούν.

Τα τρόφιμα και τα λοιπά αγαθά που θα συγκεντρώνουμε είτε από τις αντίστοιχες βιομηχανίες που θα τα προσφέρουν, είτε από ιδιώτες που θα τ' αγοράζουν οι ίδιοι και θα τα δωρίζουν στο σωματείο. Το σωματείο μας δεν αποδέχεται χρηματικές χορηγίες και δωρεές, είτε αυτές προέρχονται από ιδιώτες είτε από οποιονδήποτε άλλο φορέα. Θα καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ώστε η συγκέντρωση των αγαθών και η μεταφορά τους στον τελικό προορισμό να είναι έγκαιρες, ακόμα κι αν χρειαστεί προσωπική συνοδεία από εμάς τους ίδιους. Άλλωστε, στον τομέα αυτό, θα επιδιώξουμε συνεργασία και με άλλες οργανώσεις εθελοντών ή δημόσιους, δημοτικούς και άλλους φορείς.

Αυτό το σωματείο είναι ιδέα και υλοποίηση του πατέρα μου κι εγώ, βέβαια, είμαι μέλος. Δυστυχώς, η πρώτη αποστολή - παρόλο που συγκεντρώθηκε ένας μεγάλος αριθμός τροφίμων και φαρμάκων - ήταν ανεπιτυχής. Η αποστολή ήταν προγραμματισμένη για το λιμάνι της Τανζανίας, με στόχο ένα νηπιαγωγείο-ορφανοτροφείο όπου σιτίζονται 180-200 νήπια καθημερινά. Πριν ένα-δύο μήνες περίπου το λιμάνι έκλεισε λόγω λαθρεμπόρων που εκμεταλλεύονταν κατά συρροή την ονομασία της "ανθρωπιστικής βοήθειας" για να περνάνε χωρίς φόρους τρόφιμα και φάρμακα τα οποία πωλούσαν αργότερα σε ακραίες τιμές. Ελπίζω να διευθετηθεί το θέμα, αλλά προς το παρόν η αποστολή θα παραμείνει σε ευπαθείς περιοχές της χώρας. Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας, αφήστε μήνυμα εδώ ή επικοινωνήστε με τα μέλη του συμβουλίου στα τηλ. 6972933730 (Σταυρόπουλος Κων.) και 6947693566 (Σαπουνάς Δημ.).

Terry Pratchett - George R.R. Martin

Δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ τους απλώς θέλω να γράψω και για τους δύο.

Νομίζω είχα ξανά-αναφέρει για το Alzheimer του δημιουργού του Δισκόκοσμου. Εδώ είναι μια συνέντευξη που έδωσε επ' αυτού και τα νέα για τη δωρεά - ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων - που έκανε για έρευνα πάνω στην ασθένεια αυτή. Είναι λυπηρό να σκεφτείς ότι αυτές οι δωρεές γίνονται πάντα από ανθρώπους που, είτε έχουν οι ίδιοι την ασθένεια είτε έχουν αγαπημένα πρόσωπα που υποφέρουν από αυτή. Απ' την άλλη ακόμα πιο λυπηρό θα ήταν αν δεν έκανε κανείς και ποτέ τίποτα. Δε θέλω να μειώσω τη συνεισφορά του, άλλωστε τον θαυμάζω απίστευτα και πιστεύω στην καλοσυνάτη φύση του, απλά παρατηρώ και σχολιάζω.

Τα καλά νέα είναι πως χρίστηκε ιππότης για τη συνεισφορά του στη σύγχρονη λογοτεχνία. Και η συνέντευξη που έδωσε αφού έλαβε τα απρόσμενα νέα:


Για τον Martin, ήθελα να διαμαρτυρηθώ βασικά! Οι κατηγορίες εναντίον του για τη μεγάλη καθυστέρηση του 5ου βιβλίου της σειράς A Song of Ice and Fire, A Dance with Dragons, έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι που τον κατηγορούν είναι οι ίδιοι που διαβάζουν φανατικά τα βιβλία του. Τον βρίζουν, του λένε να μην ασχολείται με τίποτα άλλο πέραν απ' το βιβλίο, του επισημαίνουν ότι είναι μεγάλος σε ηλικία και αρκετά χοντρός και μια χαρακτηριστική φράση, που υπό άλλες συνθήκες θα μου φαινόταν αστεία, δε θέλουν "to pull a Jordan on them"! Τι σημαίνει αυτό; Ο Robert Jordan πέθανε πριν ολοκληρώσει την επιτυχημένη του σειρά Wheel of Time. Άφησε βέβαια σημειώσεις πίσω του, όντας προετοιμασμένος για το θάνατό του, αλλά οι αναγνώστες του απογοητεύτηκαν θα λέγαμε αρκετά. Το να χρησιμοποιείται ο πρόσφατος θάνατος ενός διάσημου συγγραφέα ώστε να εκβιάσουν έναν άλλο να γράψει ένα βιβλίο, εκτός από ανήθικο είναι κι εντελώς ανούσιο κι ανόητο. Δικαιολογημένα λοιπόν τσατίστηκε ο Μάρτιν κι έγραψε αυτό το post στο Not-Α-Blog του.

Αυτά από μένα (για την ώρα).