Book Depository Search

Free Delivery on all Books at the Book Depository

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 16, 2009

Το παιχνίδι της ζωής

Σίγουρα το έχω ξαναπεί, άλλωστε μου αρέσει η επανάληψη, ίσως όμως όχι εδώ. Κι αν όμως το 'χω ξαναπεί, τι πειράζει (ποιος κοιτάει τα παλαιότερα αφού);

Κι είναι πράγματι ένα παιχνίδι ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Από τότε που μετακόμισα στην Αθήνα, με συγκάτοικο, στο όμορφο κουκλίστικο σπιτάκι μας (γούτσου μωρέ) είμαι συνεχώς με την εντύπωση ότι παίζω. Κάποιο παιχνίδι, στο θέατρο, σε ταινία, σε βιβλίο. Όχι, μη φοβάσαι, δε θα μιλήσω πάλι για πρόσωπα και προσωπεία και μάσκες και ρόλους και τα σχετικά, αυτό στα δεκαεπτά. Τώρα δα, στα εικοσιέξι και κοιτάζοντας τα τριάντα (γεια σας τριάντα να μείνετε εκεί που είστε, δεν έρχομαι κοντά σας λέω!), η σκέψη μου δεν έγινε πιο ώριμη και μεστή, μόνο μειάστηκε από την αυτολογοκρισία και το φόβο της απόρριψης.

Αυτό είναι άσχετο με το αρχικό θέμα βέβαια αλλά δε βρήκα ακόμα το στόχο μου. Ξυπνάω που λες κάθε μέρα (ευτυχώς δεν το ξέχασα ποτέ), ανοίγω το ντουλαπάκι, φτιάχνω καφεδάκι. Στο σπιτάκι το ωραίο, μην ξεχνιόμαστε. Αν δουλεύω πρωί, την κοπανάω τρέχοντας. Αν είμαι απογεματινή, αράζω στο pc (ώπα και ρίμα η δικιά σου!). Πίνω καφέ, καπνίζω τσιγάρα, χαζεύω στο net. Γράφω κιόλας - αμέ, τι με πέρασες. Προσπαθώ δηλαδή, γιατί η υπομονή μου είναι μειωμένη. Παίρνω και κανά τηλεφωνάκι.

Οκ, ώρα για δουλειά: καλημέρα-καλησπέρα. Στη μία που πηγαίνω εσπέρα θεωρείται, αλλά ας συγχωρήσουμε τον κόσμο που μέχρι τις πέντε λέει ακόμα καλημέρα - το χειμώνα που νυχτώνει νωρίς, γιατί το καλοκαίρι και μέχρι τις 8 μη σου πω. Να μη στο πω. Αφήνω πραγματάκια, γδύνομαι (όχι εντελώς, δε δουλεύω σε στριπτιτζάδικο), παίρνω βαθιά ανάσα και βουτάω στην εργασιακή πισίνα. Το καλό είναι ότι μ' αρέσει η δουλειά μου. Πουλάω βιβλία, ενίοτε και ιδέες αλλά δε με πληρώνουν οι μαλάκες. Μιλάω με τον κόσμο, τους λογικούς και συζητήσιμους μόνο, στους άλλους στεγνή εξυπηρέτηση και άμα. Πιάνουμε βαθυστόχαστες συζητήσεις με τους συναδέλφους κι έπειτα τις ευτελίζουμε παντελώς για να περάσει η ώρα. Κάνουμε εξομολογήσεις, λέμε κουτσομπολιά, κάπου-κάπου και ψυχοθεραπεία γίνεται: κλασικές καταστάσεις. Μίση και πάθη, συμπάθειες και εμπάθειες, όπως παντού. Κάθε μέρα και άλλα. Ωσάν καινούρια διασκεδάζω, ελπίζω να μην αλλάξει αυτό.

Σχολάω, φεύγω, γεια σας. Θα ξαναγυρίζω άραγε, κανείς δεν ξέρει. Υποθέσεις μόνο γίνονται. Έπονται οι επιλογές: το αγόρι μου, η κολλητή μου, η συγκάτοικός μου, οι λοιποί φίλοι μου; Κάθε μέρα αποφασίζουμε, ανάλογα με τις ανάγκες όλων. Ποιον κόβεσαι να δεις; Ποιος σκίζεται για να σε δει. Οι παράμετροι άπειρες. Μαρυγορώ όμως...

Κάθε φορά που οδηγώ αυτοκίνητο - που παρεμπιπτόντως κατά τη μανούλα ήταν η πρώτη λέξη που είπα -, σπάνια δηλαδή, είμαι σαν σε οθόνη arcade: στρίβω τιμονάκι, στρίβει αυτοκινητάκι. Πατάω κουμπάκι, ανάβει φωτάκι. Σβήνει η μηχανή, βρίζουν αυτόν με το Ν. Το καλύτερο μου το είχε πει ένας στο Χαλάνδρι, που προσπαθούσα να οδηγήσω (σε ευθεία παρακαλώ) το απίστευτα σκληρό του-του της Μαριλούς, τον Προκόπη. "Μάθε πρώτα να οδηγείς και μετά πάρ'το", μου λέει. "Αν δεν οδηγήσω, ρε παπάρα πώς θα μάθω", απήντησα εγώ. Αλλά δεν άκουσε ο κύριος, η παπαριά λόγω ποσότητος είχε γίνει μάζα κεριού που βούλωσε τ' αυτιά του. Είναι ρε γαμώτο, που μερικοί άνθρωποι γεννιούνται οδηγοί. Εμένα με ρώτησαν, πριν βγω απ' τη μήτρα, ποια μοναδική ικανότητα θα ήθελα να έχω κι απάντησα "θέλω να λέω και να γράφω τις καλύτερες πίπες του κόσμου, μπορώ;" "Μπορείς," είπε μια μπάσα φωνή (αυτή που κάνει τα σποτάκια για τα trailer ταινιών) κι ευθύς με ρίξανε στο βούρκο. Μαλακία, δεν είπα οδήγηση η χαζή...

Κάπου εδώ, λέω να φύγω. Δεν είμαι και καλή στην αποφώνηση, ψάχνω εντυπωσιακό κλείσιμο και βρίσκω χλιαρό κάτω του μετρίου. Γι αυτό κλέβω και την αγαπημένη μου φράση:

Thank you and Goodnight!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Consider: the darkening ease, the brightening trouble; the pleasure pleasure because it was, the pain pain because it shall be; the glad acts grown proud, the proud acts growing stubborn; the panting and trembling towards a being gone, a being to come; and the true true no longer, and the false true not yet. And to decide not to smile after all, sitting in the shade, hearing the cicadas, wishing it were night, wishing it were morning, saying, No, it is not the heart, no, it is not the liver, no, it is not the prostate, no, it is not the ovaries, no, it is muscular, it is nervous. "

Eroviana είπε...

Musing...