Τυροπιτάκια (κατ.)

Ξύπνησα το πρωί, με τρελό πονοκέφαλο. Είχα ανάγκη από nescafeΐνη, μόνο που δεν υπήρχε. Είχε από έναν άλλο καφέ - τον καλό που λέει η φίλη μου - και τι να κάνω; Τον ήπια. Μόνο που εγώ στον καφέ, το ζεστό, βάζω κι ένα παγάκι - να μπορώ να τον πιω αμέσως. Άνοιξα την κατάψυξη κι εκεί βρίσκονταν, τα κατεψυγμένα τυροπιτάκια, που χρησιμοποιούμε συνήθως για πρωινό.

Ο Αντωνάκης, όταν μας επισκεπτόταν Αθήνα, μας φρόντιζε. Μας χάιδευε τα μαλλάκια όταν ξερνούσαμε απ' τα ξύδια που ο ίδιος μας είχε πείσει να πιούμε - ναι, ναι, έπρεπε να μας πείσει κιόλας.. Μας ξυπνούσε το πρωί γλυκά, φτιάχνοντας καφέ, μιλώντας χαμηλόφωνα αλλά με απίστευτη όρεξη (πού την έβρισκε;). Και μας έψηνε τα τυροπιτάκια. Που πάντα καιγόντουσαν, κανείς δεν έδινε σημασία την ώρα που πίναμε τον καφέ μας και λέγαμε τις πρωινές χαζομαρίτσες.

Είδα τα τυροπιτάκια σήμερα κι ήθελα να κλάψω. Ήθελα να πω στη φίλη μου τι θυμήθηκα, αλλά δεν είχα το κουράγιο, γιατί να της χαλάσω τη μέρα; Κι ελπίζω να μην το διαβάσει καμιά τους αυτό, είναι κρίμα.

Έχω ανάγκη να μιλάω για κείνον, κι όποιος δεν έχει καταλάβει μέχρι τώρα ότι ο Αντώνης μου έχει πεθάνει, είναι απλά ηλίθιος. Δε θα μου ξαναφτιάξει τυροπιτάκια, δε θα μου ξαναχαϊδέψει τα μαλλιά, δε θα μου ξανασπάσει τα νεύρα με τις καπιταλιστικές του μαλακίες και την εγωπάθειά του.

Και αν αναρωτιέται κανείς γιατί να πρέπει να τον ενδιαφέρουν τα τυροπιτάκια, δεν έχω κάτι να πω. Τον αγαπώ και θέλω να του πω αντίο, αλλά δε θέλω...

Υ.Γ: Άραγε κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο απίστευτο; Πιο σουρεάλ, λιγότερο αληθινό.