Βγήκαμε χθες βράδυ να γιορτάσουμε το χωρισμό μιας φίλης. Να τον γιορτάσουμε ή να τον ξεπεράσουμε, όπως το πάρει κανείς. Ήταν μαζί δύο χρόνια, αν και απ' τους πρώτους 6 μήνες εκείνη είχε αμφιβολίες. Καταλήξαμε κάποια στιγμή να λέμε πώς οι γυναίκες, όταν αμφιβάλουν, κάθονται σε μια σχέση έως ότου ξεκαθαρίσουν τα πράγματα εν αντιθέσει με τους άντρες που αντιδρούν πριν καταλάβουν πραγματικά τι παίζει. Το ξέρω, οι γενικεύσεις δεν είναι καλές, ούτε εμένα μ' αρέσουν. Πιο πολύ γιατί βασίζονται σ' ένα περιορισμένο δείγμα ανθρώπων. Πέντε-έξι παραδείγματα από προσωπική μου εμπειρία, 5-6 κάποιου φίλου/φίλης και πάει λέγοντας. Αλλά κάντε μου τη χάρη για λίγο, πίναμε τσίπουρα άλλωστε.
Αφού τριγυρίσαμε σ' όλο το Γκάζι και ψάξαμε όλα τα club στην Πειραιώς - δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό - καταλήξαμε στο δρόμο για τα σπίτια μας. Στο αυτοκίνητο η φίλη μου σχολίασε αρνητικά το ότι δεν της έστειλε ούτε ένα μήνυμα. Είπε ότι μάλλον δεν ήταν του είδους η σχέση που εκείνη νόμιζε ή ότι κατά πάσα πιθανότητα βρήκε άλλη. Τσατίστηκα πάρα πολύ! Ήθελε να χωρίσει, του έκανε τη ζωή δύσκολη κι όμως και πάλι έβρισκε λόγους να τον κατηγορήσει. Ίσως για να μην αισθάνεται άσχημα, ποιος ξέρει. Αλλά πραγματικά μου τη σπάει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Να κατηγορούμε άδικα τους άλλους και να τους ρίχνουμε όλο το φταίξιμο για πράγματα που οι ίδιοι προκαλέσαμε.
Και φτάνω, επιτέλους, στο νόημα. Όλες οι σχέσεις είναι μέσα στο μυαλό μας. Τις φτιάχνουμε και τις χαλάμε ανάλογα με τη διάθεσή μας, χωρίς να ξέρουμε τι σκέφτεται ο άλλος. Ο καθένας μας, άλλωστε, έχει τη δικιά άποψη και οπτική για το κάθε τι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτοί οι ξαφνικοί καυγάδες που έρχονται απ' το πουθενά, αυτός ο θυμός που κατευθύνουμε στον άλλο επειδή μας ήρθε μια τυχαία σκέψη στο μυαλό, το ότι "δε τα πάμε καλά" ή "νοιώθω κάπως περίεργα", είναι όλα στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι αλήθεια ή όχι παρά μόνο αν ρωτήσουμε - και ποτέ δε ρωτάμε.
Πώς λοιπόν μπορείς να κρατήσεις μια σχέση γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα κάνετε μαλακίες κι οι δύο; Πράγματα δίχως νόημα που καταστρέφουν τα πάντα; Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι το συζητάτε. Κι ελπίζεις ότι ο άλλος θα καταλάβει τι εννοείς ακριβώς κι όχι τα δικά του.
Πολύ συναισθηματικούρα! Μέχρι κι εγώ βαριόμουνα που τα έγραφα, πόσο μάλλον να τα διάβαζα!
Άσχετο τώρα, διαβάζω το The Once and Future King του T.H. White, μία απ' τις πιο γνωστές ιστορίες γύρω απ' το μύθο της Arthuriana. Είναι μια πολύ ωραία ιστορία, πολύ βαρετά γραμμένη βέβαια. Αλλά εγώ φταίω, που πάω και παίρνω "κλασικά" έργα για να ικανοποιήσω τα εγωιστικά μου κίνητρα (π.χ. το πολύ γνωστό "καλά, δεν έχεις διαβάσει αυτό;!;!"). Διαβάζω επίσης το El Bardo del Dragon, δε θυμάμαι συγγραφέα. Εφηβική φάντασυ λογοτεχνία στα χειρότερά της! Αλλά τουλάχιστον κάνω πρακτική στα ισπανικά μου:)
Thank you and Goodnight!
Αφού τριγυρίσαμε σ' όλο το Γκάζι και ψάξαμε όλα τα club στην Πειραιώς - δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό - καταλήξαμε στο δρόμο για τα σπίτια μας. Στο αυτοκίνητο η φίλη μου σχολίασε αρνητικά το ότι δεν της έστειλε ούτε ένα μήνυμα. Είπε ότι μάλλον δεν ήταν του είδους η σχέση που εκείνη νόμιζε ή ότι κατά πάσα πιθανότητα βρήκε άλλη. Τσατίστηκα πάρα πολύ! Ήθελε να χωρίσει, του έκανε τη ζωή δύσκολη κι όμως και πάλι έβρισκε λόγους να τον κατηγορήσει. Ίσως για να μην αισθάνεται άσχημα, ποιος ξέρει. Αλλά πραγματικά μου τη σπάει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Να κατηγορούμε άδικα τους άλλους και να τους ρίχνουμε όλο το φταίξιμο για πράγματα που οι ίδιοι προκαλέσαμε.
Και φτάνω, επιτέλους, στο νόημα. Όλες οι σχέσεις είναι μέσα στο μυαλό μας. Τις φτιάχνουμε και τις χαλάμε ανάλογα με τη διάθεσή μας, χωρίς να ξέρουμε τι σκέφτεται ο άλλος. Ο καθένας μας, άλλωστε, έχει τη δικιά άποψη και οπτική για το κάθε τι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτοί οι ξαφνικοί καυγάδες που έρχονται απ' το πουθενά, αυτός ο θυμός που κατευθύνουμε στον άλλο επειδή μας ήρθε μια τυχαία σκέψη στο μυαλό, το ότι "δε τα πάμε καλά" ή "νοιώθω κάπως περίεργα", είναι όλα στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν είναι αλήθεια ή όχι παρά μόνο αν ρωτήσουμε - και ποτέ δε ρωτάμε.
Πώς λοιπόν μπορείς να κρατήσεις μια σχέση γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα κάνετε μαλακίες κι οι δύο; Πράγματα δίχως νόημα που καταστρέφουν τα πάντα; Δεν έχω ιδέα. Φαντάζομαι το συζητάτε. Κι ελπίζεις ότι ο άλλος θα καταλάβει τι εννοείς ακριβώς κι όχι τα δικά του.
Πολύ συναισθηματικούρα! Μέχρι κι εγώ βαριόμουνα που τα έγραφα, πόσο μάλλον να τα διάβαζα!
Άσχετο τώρα, διαβάζω το The Once and Future King του T.H. White, μία απ' τις πιο γνωστές ιστορίες γύρω απ' το μύθο της Arthuriana. Είναι μια πολύ ωραία ιστορία, πολύ βαρετά γραμμένη βέβαια. Αλλά εγώ φταίω, που πάω και παίρνω "κλασικά" έργα για να ικανοποιήσω τα εγωιστικά μου κίνητρα (π.χ. το πολύ γνωστό "καλά, δεν έχεις διαβάσει αυτό;!;!"). Διαβάζω επίσης το El Bardo del Dragon, δε θυμάμαι συγγραφέα. Εφηβική φάντασυ λογοτεχνία στα χειρότερά της! Αλλά τουλάχιστον κάνω πρακτική στα ισπανικά μου:)
Thank you and Goodnight!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου