Ένας Δύσκολος Κόσμος

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα σκεφτόμουν ότι θα ήταν πλήρως απελευθερωτικό να έχεις κάποιον να παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις σου για σένα. Και μετά θυμήθηκα ότι από το Μάιο κιόλας, όταν έφυγα απ' τη δουλειά μου, είχα παραλύσει απ' τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρω! Να πιάσω μια άλλη δουλειά στην Αθήνα; Να φύγω για Αμοργό όπως αρχικά σκόπευα; Να πάω σε κανένα άλλο νησί όπου θα μου δίνανε περισσότερα χρήματα; Να πάω Λάρισα για να μην ξοδέψω πολλά χρήματα το καλοκαίρι; Λοιπόν, την απόφαση την πήρα 30 Ιουνίου. Δεν είχα βγάλει εισιτήριο, δεν ήξερα αν θα βρω δουλειά, πήγαινα μόνη μου! Προσπάθησα να χάσω το πλοίο, αλλά δε τα κατάφερα. Τελικά, όλα πήγαν καλά.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να αποφασίσω απλά πράγματα, όπως το τι θα έτρωγα για μεσημέρι, το αν θα έπινα καφέ ή μπύρα το απόγευμα, το αν θα έβγαινα για ποτό ή θα έμενα σπίτι για καμιά ταινία με φίλους. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν ήταν κι οι πιο όμορφες στιγμές μου.

Έτσι κάποια στιγμή, βουτηγμένη στο άγχος των άπειρων αποφάσεων και των ατέλειωτων επιλογών της καθημερινότητας, πήρα τη μεγάλη απόφαση! Να μην αποφασίσω τίποτα και ποτέ ξανά. Ας γίνουν τα πράγματα όπως θέλουν, ας παίρνω αποφάσεις με βάση τη στιγμιαία μου διάθεση, ας αφήσω τη ζωή μου στην τύχη. Δεν ξέρω ακόμα πώς θα λειτουργήσει αυτό, αλλά είμαι πολύ πιο ήρεμη τώρα...

Ακολουθεί σχετικό βιντεάκι από τον ψυχολόγο Barry Schwartz, The Paradox of Choice, που μου υπέδειξε ένας συμφορουμίτης του sff.gr:

Νέα

Ένα καλό κι ένα για ν' ανάψουν τα αίματα, έτσι που είναι πρωί ακόμα. Έλαβα mail από τη Φωτογραφική Λέσχη Λάρισας που αφορά τη διεξαγωγή του 1ου νεανικού-μαθητικού φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που διοργανώνει το site artfools. Ακολουθεί το ηλεκτρονικό δελτίο τύπου:

"Το διαδικτυακό περιοδικό τέχνης και πολιτισμού artfools.gr διοργανώνει το 1ο Μαθητικό-Νεανικό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, σε συνεργασία με την ONTEON- ΒΙΚΤΩΡΙΑ, και τον σύλλογο φίλων του κινηματογράφου "Cineparmenos" στη Λάρισα το πρώτο 10ήμερο Μαρτίου 2009 στις αίθουσες του κινηματογράφου Βικτώρια στο κέντρο της πόλης.
Ταινίες γίνονται δεκτές από όλους τους νέους 15 ετών και άνω.Οι ταινίες μπορεί να αφορούν: Ταινίες μυθοπλασίας, Ντοκιμαντέρ και Ταινίες από κινητό.
Η διάρκεια των ταινιών για τις δυο πρώτες κατηγορίες θα πρέπει να είναι έως και 35 λεπτά, για δε τις ταινίες από κινητό, έως και 15 λεπτά.
Ημερομηνία αποστολής των ταινιών έως 10 Φεβρουαρίου 2009 (νέα διορθωμένη ημερομηνία).
Θα απονεμηθούν τρία βραβεία και ειδικές διακρίσεις ανά κατηγορία. Το είδος των βραβείων θα ανακοινωθεί προσεχώς.
Φιλοδοξία μας είναι, εκτός από τις συμμετοχές των νέων ανθρώπων, το artfools video festival να αποτελέσει μια γιορτή νεανικού σινεμά, όπου θα προβληθούν και ταινίες βραβευμένες σε άλλα φεστιβάλ.
Για το σκοπό αυτό είμαστε σε επαφή με άλλα σχετικά φεστιβάλ. Πληροφορίες και αίτηση συμμετοχής θα βρουν οι ενδιαφερόμενοι στο site του artfools.
Θερμή παράκληση να συμβάλετε στην προβολή και την επιτυχία του artfools video festival.
Είμαστε στη διάθεσή σας για περισσότερες πληροφορίες αλλά και για αυτοπρόσωπη παρουσία στις εκπομπές σας των μελών της Οργανωτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ.
Βοηθήστε να γίνει γνωστό στους νέους. Βοηθήστε να κινητοποιηθούν ώστε να ακουσθούν οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί τους μέσα από την τέχνη.
Βοηθήστε μας να καθιερώσουμε αυτό τον δημιουργικό για την πόλη μας αλλά και για όλη τη Θεσσαλία θεσμό.
Πληροφορίες στο site του artfools.gr
Τηλέφωνο επικοινωνίας : 2410622865 ή στο κινητό 6977773753"

Πάρτε λοιπόν κάμερες, φωτογραφικές με λειτουργία βίντεο και κινητά και γυρίστε το δικό σας ταινιάκι.

Και το επόμενο νέο... η ακρίβεια! Δεν έχω πολλά να πω, τα ξέρετε όλοι, εγώ προσωπικά άνεργη είμαι οπότε απλά παραπέμπω σε ένα site-πρωτοβουλία αγανακτισμένων πολιτών. Εδώ!

Καλή σας μέρα!

Αναγνώσεις

Αφού τελείωσα το Tales from Earthsea - το οποίο, παρεμπιπτόντως, ήταν τέλειο - ξεκίνησα το Catch me when I Fall των Nicci και French. Είναι η ιστορία μιας κοπέλας/γυναίκας που πάσχει από διπολική διαταραχή. Παρόμοια με την ιστορία της Λουνάτικα που διάβασα το καλοκαίρι. Τα 2/3 του βιβλίου είναι γραμμένα απ'την οπτική της "διαταραγμένης" και το λοιπό 1/3 από την οπτική της κολλητής της. Πάρα πολύ έντονο ανάγνωσμα! Ένοιωθα να περνάω τις ίδιες συναισθηματικές συγκινήσεις με την αφηγήτρια. Είχα όμως το πρόσθετο άγχος της "πτώσης" της. Σκεφτόμουν πόσο εύκολο θα ήταν να αφεθείς σε μια ζωή γεμάτη, έντονη, επικίνδυνη. Και ποιος μπορεί να σε πιάσει άραγε όταν θα πέσεις; Αναρωτήθηκα, επίσης, αν ήθελα - εγώ ή και οποιοσδήποτε άλλος - να αυτοκτονήσω, θα το καταλάβαινε κανείς; Μάλλον όχι. Ίσως η συγκάτοικός μου, αν και, όταν θέλω, είμαι πολύ καλή στο να κρύβομαι. Και μετά σκέφτηκα να διαβάσω τίποτα άλλο, γιατί πολύ μας πήρε από κάτω!

Και διάλεξα το Dreamsongs του George R.R. Martin. Είναι οι πρώτες ιστορίες που έγραψε και προσπάθησε να δημοσιεύσει πριν γίνει γνωστός βέβαια. Έχει και κάποια κείμενα όπου περιγράφει τη συγγραφική - και κατ' επέκταση και εργασιακή - του πορεία. Είναι πολύ ενδιαφέρον, για μένα τουλάχιστον. Το προτείνω σε φαν και σε όσους θέλουν μια πιο "κουτσομπολίστικη" ματιά στη ζωή ενός αγαπημένου συγγραφέα.

Όταν τελειώσω αυτό, συμφωνήσαμε με φίλους - την ανεπίσημη λέσχη ανάγνωσης(bookclub ντε) που κάναμε - να διαβάσουμε την τριλογία του Paul Auster (New York Trilogy).

Afterthought

Επειδή εγώ και η επικαιρότητα δεν κολλάμε - πρέπει να φταίει το ασυνεχές χωροχρονικό του προσωπικού μου μετρητή - επισκέπτομαι άλλα blogs για ενημέρωση. Είναι βέβαια επιλεκτική ενημέρωση, αλλά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, περίπου, κοιτάζω ανά "άτακτα" χρονικά διαστήματα το ΠΡΕΖΑ TV ©.

Τοιαύτα, και πολλά σάς είναι μέσα σε μια μέρα:-)

Ο Επίμονος Σπουργίτης

Λοιπόν, τον γνώρισα χθες πρώτη φορά. Στεκόταν στο μπαλκόνι και τον παρατήρησα έτσι ομορφούλης, γλυκούλης που ήταν - χώρια η καταπληκτική πορτοκαλί κοιλίτσα που έχει. Όλη μέρα σήμερα, απ' την ώρα που ξύπνησα και κάθισα στον υπολογιστή, μου τα 'χει πρήξει! Είναι χαζός και έχει τόση πλάκα! Κουτουλάει συνέχεια στις δύο μπαλκονόπορτες του σαλονιού! Δεν ξέρω γιατί θέλει να μπει μέσα. Ίσως πεινάει, ίσως κρυώνει. Το θέμα είναι ότι δεν έχω τίποτα να του δώσω. Εδώ δεν ξέρω τι θα φάω εγώ. Όσο για το κρύο, φανταστείτε να έχετε ένα πουλί να πετάει στο σπίτι σας ελεύθερο! Κι άντε και το άφησα. Τι θα κάνει εδώ μέσα. Θα έρθει να γράψουμε παρέα; Με έχει πρήξει σας λέω! 5 ώρες ακούω αυτό το γδούπο στα τζάμια και παρατηρώ τις απέλπιδες προσπάθειές του.

Έχω, βέβαια, την εντύπωση ότι είναι η μούσα μου σπουργιτοποιημένη. Απ' την ώρα που εμφανίστηκε γράφω ασταμάτητα! Μία μετάφραση και μία ιστορία που προσπαθώ απελπισμένα να γράψω εδώ και μήνες. Τι να τρώει άραγε μια μούσα; Λέω να πάω να αγοράσω κάτι. Το σκασμένο δεν κάθεται να το βγάλω και καμιά φωτογραφία. Μέχρι να βγάλω την κάμερα κάνει το διάλειμμά του στην άκρη μιας γλάστρας.

Εύχομαι να επισκεφθεί και όλους εσάς τους επίδοξους γραφιάδες!

Ακούμε DreamTheatre, ACDC και Coldplay (νέο άλμπουμ Viva la Vida. Γαμάτο!!!)

Η Σκύλα

Πέρασα το ήσυχο πρωινό μου διαβάζοντας ξεχασμένα ποστ απ' το μπλογκ ενός φίλου. Είπα να μη βάλω εισαγωγικά για να μη μειώσω τη σημασία, αλλά δεν μπορούσε να μπει και κανονικά αυτή η λέξη. Φίλοι; Δεν ξέρω αν γίναμε ποτέ. Απ' τη χθεσινή ξαφνική μου συνειδητοποίηση και τη σημερινή ανάγνωση, υποθέτω.. υποθέτω λέω.. ότι να.. ίσως δεν ήμαστε ποτέ φίλοι. Ή μπορεί απλά οι προσωπικοί μου μηχανισμοί άμυνας να μου δίνουν αυτή την ψευδαίσθηση.

Γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο σε μια φάση αναζήτησης βαθέως νοήματος και συναισθήματος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όποιον γνώριζα λοιπόν, τον ανάγκαζα να "ξεγυμνωθεί" (ναι, εισαγωγικά, γιατί βέβαια μιλάω μεταφορικά) μπροστά μου ώστε να μπορέσω να καταλάβω..κάτι. Τον θεωρούσα φίλο. Δε μου έκανε ποτέ κακό, όχι πραγματικά. Είδα κακία μέσα του, όσο περνούσε ο καιρός. Κακία στραμμένη στο πρόσωπό μου. Αρχικά, είπα να το διερευνήσω. Αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν έχω καμία όρεξη. Δε θέλω πλέον να ψυχολογώ τους άλλους. Δε θέλω να κάνω προσπάθεια να τους γνωρίσω. Εγώ δηλαδή γιατί σερβίρω τον εαυτό μου απ' την αρχή; Γιατί να πρέπει να "σκάψω" για να δω τον άλλον.

Δεν ξέρω αν είμαι ή δεν είμαι σκύλα. Απλά θυμήθηκα κάτι: ήμουν 15 περίπου χρονών και μόλις είχα το τελειώσει τον Έφηβο του Ντοστογιέφσκι. "Ξύλινη" γραμματοσειρά, κιτρινισμένο φύλλο, πνεύματα, δύο χοντροί τόμοι, ημερολογιακή ακατανόητη γραφή. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου. Έπιανα το βιβλίο στα χέρια μου και η φάτσα μου αλλοιωνόταν απ' την αηδία. Το τελείωσα όμως. Και τι κατάλαβα; Αποφάσισα να μη το υποστώ ποτέ ξανά αυτό. Αν δε μ' αρέσει κάτι, το κόβω. Σύρριζα! Χωρίς αναστολές, χωρίς τύψεις, χωρίς κριτική σκέψη.

Κάπως έτσι πήρα μια απόφαση και για τους ανθρώπους. Ναι, το ξέρω, δεν είναι δίκαιο. Μιλάμε για ανθρώπους με συναισθήματα, με χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Αλλά στο τέλος της μέρας τι παίρνεις μαζί σου; Είναι τα πράγματα που πιστεύεις ότι θα τον έκαναν καλύτερο; Είναι αυτά που έχετε ζήσει μαζί; Τι σημασία έχει; Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν, κι ούτε θα το ήθελα βέβαια. Είναι χρονοβόρα κι επίπονη διαδικασία. Στο τέλος της ημέρας βλέπεις ότι μ' αυτό τον άνθρωπο δεν ταιριάζετε βρε αδερφέ. Σε πληγώνει περισσότερο απ' ότι σου κάνει καλό. Γιατί να θέλεις να το κρατήσεις αυτό; Δεν είμαι μαζόχα!

Είμαι αρκετά ευγενική αλλά δεν είναι το ίδιο. Δε νοιώθω τίποτα! Δεν μπορώ να με αναγκάσω να νιώσω. Το ξέρει κι αυτός και όλοι όσοι έχω "αδικήσει" ανά καιρούς.

Είμαι Σκύλα! χα...

Συντήρηση

Πρόσθεσα κάποια links στη sidebar, όπως και κάποια blogs φίλων, και διέγραψα κάποιους "σπασμένους" συνδέσμους. Στεναχωρήθηκα λίγο για το "Βασίλειο του Φανταστικού", ήταν πολύ ενδιαφέρον... Ακόμα πιο πολύ για το blog "Druuna". Τέλος πάντων, έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

See you in another life bro...

Σημειώσεις - Ελεήστε τον πτωχό συγγραφέα

Αν κοιτάξετε δίπλα, θα δείτε ότι διέγραψα το σύνδεσμο της σελίδας Sadness.gr γιατί απλούστατα δεν υπάρχει πλέον. Όχι ότι μπήκε κανείς στον κόπο να μου το πει, βέβαια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Αντικαταστάθηκε από ένα καινούριο site αυτό των Σημειώσεων (tag και στον τίτλο). Εκεί ανεβάζω ιστορίες μου σε μορφή blog και μέσα από ένα σύστημα χορηγών-διαφημίσεων πληρώνομαι ανάλογα με την αναγνωσιμότητά μου. Εξ ου και η έκκληση για βοήθεια στον τίτλο.

Και το δραχμοθηρικό ύφος αυτής της ανάρτησης συνεχίζεται.. Συνεχίζω να ψάχνω για δουλειά, χωρίς τα "θέλω" πλέον. Απαγορεύεται η ορθοσταστατική, δυστυχώς, λόγω προβληματικής μέσης (ναι, είμαι μια γριούλα 25 χρόνων...). Επομένως αποκλείουμε καφετέριες και το χώρο των πωλήσεων. Τι μας μένει λοιπόν; Δουλειά γραφείου - την οποία σιχαίνομαι, αλλά τι να κάνω; - και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Δεχόμαστε και προτάσεις:P

Κλείνω, για να μη με πιάσουν τα κλάμματα πάλι. Είπα κλάμα; Ξέχασα ότι στην παρούσα μορφή μου, έχει παραλειφθεί το εξάρτημα αυτό που θα μου επέτρεπε να ξαλαφρώσω. Οπότε απλά κλείνω.

Υ.Γ: Πού πας χωρίς την τελευταία αυτή υποσημείωση; Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω βγει ακόμα στους δρόμους. Κι εφόσον δεν κλαίω, μπορώ και γελάω!

Εις αναζήτησην

Χμ.. θα χρειαστεί να κάνω διορθώσεις σε προηγούμενες αναρτήσεις μου. Όλο υπόσχομαι διάφορα για τα επόμενα γραπτά μου, που βέβαια δεν τηρώ ποτέ. Ψυχαναγκασμός μάλλον. Αν ξαναχρησιμοποιήσω τέτοιου είδους κατακλείδα (βλ. προηγούμενο ποστ), πυροβολήστε με!

Έχουμε και λέμε: ψυχολογία σκατά. Υπό του μηδενός, με λίγες εκρήξεις ευφορίας, εδώ και μήνες. Είναι πολύ κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια τι θα κάνεις στη ζωή σου, ποιο είναι το μέλλον σου, πού θα καταλήξεις. Κάθε Κυριακή, Τετάρτη και Παρασκευή αγοράζω τη Χρυσή Ευκαιρία, μπας και βρω καμιά δουλίτσα. Να σας πω... η μία μου ξινίζει η άλλη μου βρωμάει, γενικά δε με βολεύει τίποτα. Ξυπνάω το πρωί κι ελπίζω να βγει μια ανακοίνωση (σε poster, sms, e-mail, διαφήμιση σε αστικό κλπ) που να λέει "να, κοίτα! αυτή είναι μια δουλειά για σένα! την ετοιμάσαμε και τη φτιάξαμε μόνο για να καλύπτει τις δικές σου ανάγκες! δε χρειάζεται καν να περάσεις από συνέντευξη, ούτε να πάρεις κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς. σου δίνουμε αυτοκίνητο όπως και δίπλωμα γιατί ξέρουμε ότι αυτά τα μαθήματα που σου απέμειναν δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!". Τέλος παραφροσύνης.

Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί δε θέλω να μπω στο δημόσιο. Γιατί δε θέλω να πάω φροντιστήριο για να δώσω ΑΣΕΠ. Γιατί δε θέλω μέσον ώστε αφού διοριστώ, να επιλέξω πού θέλω να πάω. Γιατί δε θέλω άλλα λεφτά απ' τους γονείς μου. Γιατί τρέμω την ημέρα που παίρνω τον πατέρα μου και του λέω "μπαμπά στείλε λεφτά". Γιατί σιχαίνομαι να μου συμπεριφέρονται ως αδαή φοιτήτρια ενώ έχω αποφοιτήσει. Δεν έχω επιχειρήματα... Αν βγάλεις στην άκρη ιδεολογικές ανησυχίες, δεν έχω επιχειρήματα.

Φοβάμαι χίλια χέρια που σπρώχνουν στο σύστημα. Φοβάμαι τα άλλα χίλια που θα έρθουν μετά για με κρατήσουν στη θέση μου. Στα 16 μου, περίπου, είχα γράψει μια ιστοριούλα για τις αλυσίδες. Στα 25 μου, είναι η μόνιμη εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Το κακό είναι, ότι η αντίθετη παράταξη έχει λογικά επιχειρήματα. Εγώ δεν έχω. Η μόνη μου απόκριση, είναι οι "ανώριμου τύπου" επαναστάσεις. Η ίδια συμπεριφορά που διατηρούσα κατά την εφηβεία μου. Είναι τρομακτικό να ξυπνάς μια μέρα και να συνειδητοποιείς ότι όχι μόνο έχεις μεγαλώσει σε έτη (πότε έπαψαν να με αποκαλούν μικρή άραγε;) αλλά έχεις παραμείνει στάσιμη σε ωριμότητα και σκέψη. Ναι, έχω αλλάξει πολύ. Αλλά είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω;

Όταν μπήκα στην αίθουσα του φροντιστηρίου και κάθισα στο θρανίο μου, με κατέκλυσαν αναμνήσεις. Όπως όταν έμεινα στην πρώτη λυκείου κι αναγκάστηκα να την ξανακάνω απ' την αρχή. Μαζί με τις αναμνήσεις ακολουθεί κι η συμπεριφορά. Αντιγράφω τον μικρότερο εαυτό μου. Τα ψέματα, οι υπεκφυγές, οι φωνές, η απελπισία... Σκατούλες! Και κάποτε σου λέγανε, πάρε το πτυχίο σου παιδάκι μου και θα σ' αφήσουμε ήσυχη. Τώρα είναι, διορίσου παιδάκι μου! Μετά θα 'ναι, παντρέψου κοπέλα μου (πάει το παιδάκι). Αργότερα, κάνε μας ένα εγγόνι.

ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 69. ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ!!!

Υ.Γ.: Καλοκαιρινές αναγνώσεις:
Μπορίς Βιάν, Και να Καθαρίσουμε τους Κακομούτσουνους
Steven Erikson, The Bonehunters (το 6ο βιβλίο της σειράς The Malazan Book of the Fallen)
Peter S. Beagle, The Last Unicorn
Αλεσάντρα Αράκι, Λουνάτικα
Misaho Kujiradou/Courtney Love/D.J. Milky, Princess Ai (manga)
Terry Prachett, Jingo (a Discworld novel)

Και τώρα:
Ursula K. Le Guin, Tales From Earthsea (συνέχεια του Earthsea Quartet)

Επανασύνδεση

Μόλις συνειδητοποίησα ότι το 2008 δεν έχω αναρτήσει τίποτα στο ιστολόγιο - πώς το μιλάω το ελληνικό! Για να δούμε... Νέα , δεν έχω συναρπαστικά. Βγήκαμε στη βιοπάλη και το ματανιώσαμε οικτρά! Αλλά τι να κάνεις; Μια ζωή φοιτήτρια θα'μενα; Δούλεψα επτά μήνες συνεχόμενους, πρωτοφανές! Μπορεί να ήταν και έξι βέβαια, δεν ορκίζομαι. Βιβλιοϋπάλληλος σε πολυκατάστημα να το πω; σε σουπερμαρκετ ίσως; Χάλια ήταν αλλά εντάξει, συλλέγω εμπειρίες αυτό το διάστημα.

Γράφτηκα και σε σεμινάριο για δημιουργική γραφή. Έκανα 4 μαθήματα. Σταμάτησα. Τόσο κράτησε ο ενθουσιασμός μου! Έδωσα πτυχίο Ισπανικών - δεν παίζει να το πάρω, αλλά είπαμε συλλογή εμπειριών! Θέλω να επιστρέψω Ισπανία ρε γαμώτο! Λέω να πάω του χρόνου για μεταπτυχιακό. Θα δείξει...

Διάβασα ωραία βιβλιαράκια, αν και λίγα. Κάηκε ο εγκέφαλος από τις αμερικάνικες σειρούλες που τόσο μου αρέσουν! Πριν λίγο τελείωσα το Thud του Terry Prachett. Ευκολοδιάβαστο κι ευχάριστο όπως πάντα, αν και έλειπαν πολλά στοιχεία. Το χιούμορ υπέβοσκε, δεν κραύγαζε... Πιο σοβαρό, πιο πολιτικό, γενικά πιο... Κανονικά δε θα'πρεπε να το συγκρίνω με τα προηγούμενα που έχει γράψει, εφόσον είναι ξεχωριστά βιβλία. Αλλά μιας και διαδραματίζεται στον Δισκόκοσμο όπως και τα άλλα, περίμενα κάτι ανάλογο. Έμαθα ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ... Κρίμα! Αν και ο ίδιος δήλωσε ότι δεν είναι το τέλος...ποιος ξέρει; Είναι ύπουλη αυτή η ασθένεια. Και για ένα συγγραφέα ότι χειρότερο! Μου θύμισε την Αναΐς Νυν. Έγινε κι ωραία ταινία η βιογραφία της.

Στο επόμενο ποστ, θα γράψω αναλυτικά για την Άμπερ, του Ζελάζνυ. Πότε θα'ναι αυτό τώρα, δεν ξέρω! Ίσως και σύντομα!