Ο Επίμονος Σπουργίτης

Λοιπόν, τον γνώρισα χθες πρώτη φορά. Στεκόταν στο μπαλκόνι και τον παρατήρησα έτσι ομορφούλης, γλυκούλης που ήταν - χώρια η καταπληκτική πορτοκαλί κοιλίτσα που έχει. Όλη μέρα σήμερα, απ' την ώρα που ξύπνησα και κάθισα στον υπολογιστή, μου τα 'χει πρήξει! Είναι χαζός και έχει τόση πλάκα! Κουτουλάει συνέχεια στις δύο μπαλκονόπορτες του σαλονιού! Δεν ξέρω γιατί θέλει να μπει μέσα. Ίσως πεινάει, ίσως κρυώνει. Το θέμα είναι ότι δεν έχω τίποτα να του δώσω. Εδώ δεν ξέρω τι θα φάω εγώ. Όσο για το κρύο, φανταστείτε να έχετε ένα πουλί να πετάει στο σπίτι σας ελεύθερο! Κι άντε και το άφησα. Τι θα κάνει εδώ μέσα. Θα έρθει να γράψουμε παρέα; Με έχει πρήξει σας λέω! 5 ώρες ακούω αυτό το γδούπο στα τζάμια και παρατηρώ τις απέλπιδες προσπάθειές του.

Έχω, βέβαια, την εντύπωση ότι είναι η μούσα μου σπουργιτοποιημένη. Απ' την ώρα που εμφανίστηκε γράφω ασταμάτητα! Μία μετάφραση και μία ιστορία που προσπαθώ απελπισμένα να γράψω εδώ και μήνες. Τι να τρώει άραγε μια μούσα; Λέω να πάω να αγοράσω κάτι. Το σκασμένο δεν κάθεται να το βγάλω και καμιά φωτογραφία. Μέχρι να βγάλω την κάμερα κάνει το διάλειμμά του στην άκρη μιας γλάστρας.

Εύχομαι να επισκεφθεί και όλους εσάς τους επίδοξους γραφιάδες!

Ακούμε DreamTheatre, ACDC και Coldplay (νέο άλμπουμ Viva la Vida. Γαμάτο!!!)