Πέρασα το ήσυχο πρωινό μου διαβάζοντας ξεχασμένα ποστ απ' το μπλογκ ενός φίλου. Είπα να μη βάλω εισαγωγικά για να μη μειώσω τη σημασία, αλλά δεν μπορούσε να μπει και κανονικά αυτή η λέξη. Φίλοι; Δεν ξέρω αν γίναμε ποτέ. Απ' τη χθεσινή ξαφνική μου συνειδητοποίηση και τη σημερινή ανάγνωση, υποθέτω.. υποθέτω λέω.. ότι να.. ίσως δεν ήμαστε ποτέ φίλοι. Ή μπορεί απλά οι προσωπικοί μου μηχανισμοί άμυνας να μου δίνουν αυτή την ψευδαίσθηση.
Γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο σε μια φάση αναζήτησης βαθέως νοήματος και συναισθήματος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όποιον γνώριζα λοιπόν, τον ανάγκαζα να "ξεγυμνωθεί" (ναι, εισαγωγικά, γιατί βέβαια μιλάω μεταφορικά) μπροστά μου ώστε να μπορέσω να καταλάβω..κάτι. Τον θεωρούσα φίλο. Δε μου έκανε ποτέ κακό, όχι πραγματικά. Είδα κακία μέσα του, όσο περνούσε ο καιρός. Κακία στραμμένη στο πρόσωπό μου. Αρχικά, είπα να το διερευνήσω. Αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν έχω καμία όρεξη. Δε θέλω πλέον να ψυχολογώ τους άλλους. Δε θέλω να κάνω προσπάθεια να τους γνωρίσω. Εγώ δηλαδή γιατί σερβίρω τον εαυτό μου απ' την αρχή; Γιατί να πρέπει να "σκάψω" για να δω τον άλλον.
Δεν ξέρω αν είμαι ή δεν είμαι σκύλα. Απλά θυμήθηκα κάτι: ήμουν 15 περίπου χρονών και μόλις είχα το τελειώσει τον Έφηβο του Ντοστογιέφσκι. "Ξύλινη" γραμματοσειρά, κιτρινισμένο φύλλο, πνεύματα, δύο χοντροί τόμοι, ημερολογιακή ακατανόητη γραφή. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου. Έπιανα το βιβλίο στα χέρια μου και η φάτσα μου αλλοιωνόταν απ' την αηδία. Το τελείωσα όμως. Και τι κατάλαβα; Αποφάσισα να μη το υποστώ ποτέ ξανά αυτό. Αν δε μ' αρέσει κάτι, το κόβω. Σύρριζα! Χωρίς αναστολές, χωρίς τύψεις, χωρίς κριτική σκέψη.
Κάπως έτσι πήρα μια απόφαση και για τους ανθρώπους. Ναι, το ξέρω, δεν είναι δίκαιο. Μιλάμε για ανθρώπους με συναισθήματα, με χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Αλλά στο τέλος της μέρας τι παίρνεις μαζί σου; Είναι τα πράγματα που πιστεύεις ότι θα τον έκαναν καλύτερο; Είναι αυτά που έχετε ζήσει μαζί; Τι σημασία έχει; Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν, κι ούτε θα το ήθελα βέβαια. Είναι χρονοβόρα κι επίπονη διαδικασία. Στο τέλος της ημέρας βλέπεις ότι μ' αυτό τον άνθρωπο δεν ταιριάζετε βρε αδερφέ. Σε πληγώνει περισσότερο απ' ότι σου κάνει καλό. Γιατί να θέλεις να το κρατήσεις αυτό; Δεν είμαι μαζόχα!
Είμαι αρκετά ευγενική αλλά δεν είναι το ίδιο. Δε νοιώθω τίποτα! Δεν μπορώ να με αναγκάσω να νιώσω. Το ξέρει κι αυτός και όλοι όσοι έχω "αδικήσει" ανά καιρούς.
Είμαι Σκύλα! χα...
Γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο σε μια φάση αναζήτησης βαθέως νοήματος και συναισθήματος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Όποιον γνώριζα λοιπόν, τον ανάγκαζα να "ξεγυμνωθεί" (ναι, εισαγωγικά, γιατί βέβαια μιλάω μεταφορικά) μπροστά μου ώστε να μπορέσω να καταλάβω..κάτι. Τον θεωρούσα φίλο. Δε μου έκανε ποτέ κακό, όχι πραγματικά. Είδα κακία μέσα του, όσο περνούσε ο καιρός. Κακία στραμμένη στο πρόσωπό μου. Αρχικά, είπα να το διερευνήσω. Αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν έχω καμία όρεξη. Δε θέλω πλέον να ψυχολογώ τους άλλους. Δε θέλω να κάνω προσπάθεια να τους γνωρίσω. Εγώ δηλαδή γιατί σερβίρω τον εαυτό μου απ' την αρχή; Γιατί να πρέπει να "σκάψω" για να δω τον άλλον.
Δεν ξέρω αν είμαι ή δεν είμαι σκύλα. Απλά θυμήθηκα κάτι: ήμουν 15 περίπου χρονών και μόλις είχα το τελειώσει τον Έφηβο του Ντοστογιέφσκι. "Ξύλινη" γραμματοσειρά, κιτρινισμένο φύλλο, πνεύματα, δύο χοντροί τόμοι, ημερολογιακή ακατανόητη γραφή. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου. Έπιανα το βιβλίο στα χέρια μου και η φάτσα μου αλλοιωνόταν απ' την αηδία. Το τελείωσα όμως. Και τι κατάλαβα; Αποφάσισα να μη το υποστώ ποτέ ξανά αυτό. Αν δε μ' αρέσει κάτι, το κόβω. Σύρριζα! Χωρίς αναστολές, χωρίς τύψεις, χωρίς κριτική σκέψη.
Κάπως έτσι πήρα μια απόφαση και για τους ανθρώπους. Ναι, το ξέρω, δεν είναι δίκαιο. Μιλάμε για ανθρώπους με συναισθήματα, με χαρακτηριστικά και προσωπικότητα. Αλλά στο τέλος της μέρας τι παίρνεις μαζί σου; Είναι τα πράγματα που πιστεύεις ότι θα τον έκαναν καλύτερο; Είναι αυτά που έχετε ζήσει μαζί; Τι σημασία έχει; Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν, κι ούτε θα το ήθελα βέβαια. Είναι χρονοβόρα κι επίπονη διαδικασία. Στο τέλος της ημέρας βλέπεις ότι μ' αυτό τον άνθρωπο δεν ταιριάζετε βρε αδερφέ. Σε πληγώνει περισσότερο απ' ότι σου κάνει καλό. Γιατί να θέλεις να το κρατήσεις αυτό; Δεν είμαι μαζόχα!
Είμαι αρκετά ευγενική αλλά δεν είναι το ίδιο. Δε νοιώθω τίποτα! Δεν μπορώ να με αναγκάσω να νιώσω. Το ξέρει κι αυτός και όλοι όσοι έχω "αδικήσει" ανά καιρούς.
Είμαι Σκύλα! χα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου