Φορ δε ρέκορντ, γι'αυτό το ποστ ευθύνεται το ποστ του Μάνου.
Έχω περιγράψει για τα διάφορα ταξιδάκια που έχω κάνει εδώ, αλλά δεν έχω αναφέρει καθόλου τους ανθρώπους. Πέρα από κάποια σκόρπια ονόματα που δε σας λένε και τίποτα δηλαδή. Δε θα μιλήσω για τη μεταξύ μας σχέση, θα σχολιάσω μόνο ένα γεγονός. Ξέρετε πόσες γυναίκες είναι παρθένες μετά τα 20; Δεν είχα ιδέα! Εκτός από κάποιες ανώνυμες δηλώσεις σε site ψυχολογίας δεν είχα συναντήσει γυναίκα πάνω από 20 χρονών παρθένα. Να, που έπρεπε να φτάσω Ισπανία για να το δω. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στις Ισπανίδες. Αυτές μια χαρά ξεπεταγμένες είναι. Οι λοιπές εθνικότητες ομως; Ιταλίδες, Γερμανίδες, Γαλλίδες, Ελληνίδες...
Κι άντε, ας αφήσω κατά μέρος τις παρθένες. Αυτές που λένε ότι έχουν να το κάνουν δύο και τρία χρόνια; Είχαν σχέση λέει και μετά τίποτα. Περιμένουν την επόμενη σχέση. Για εφήμερη σχέση ούτε συζήτηση. Και δεν είναι ότι δε θέλουν ή ότι δεν έχουν ευκαιρίες. Είναι αυτές οι ηλίθιες νοοτροπίες του στιλ "πρέπει να'χει σοβαρό σκοπό για να του κάτσω". Δηλαδή τι; Θα περιμένει να της ζητήσει το χέρι πρώτα; Κι αν δε συμβεί ποτέ αυτό ρε κοπελιά; Δε θα ξανακάνεις σεξ στη ζωή σου; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να αγνοούν βασικές τους ανάγκες. Πώς μπορούν να αρνούνται να δώσουν στο σώμα τους αυτό που τους ζηταει;
Κι οι άντρες; Οι περισσότεροι, φυσικά, ζητάνε το αναμενόμενο και τίποτα άλλο. Μάλιστα, αν τους δώσεις κάτι παραπάνω θα φύγουν σα κυνηγημένοι λαγοί που είναι. Δεν τις αδικώ λοιπόν - πολύ - εφόσον σε κανέναν δεν αρέσουν οι λαγοί εκτός ίσως ως κατοικίδια ή για να τους φάνε στιφάδο.
Και ρωτάω εγώ τώρα. Τι φοβάστε ρε αγοράκια; Πού είναι το κακό να νοιώσετε 2-3 πράγματα παραπάνω για έναν άνθρωπο έξω απ'τον εαυτό σας; Γιατί ακόμα κι όταν νοιώθετε το αποστρέφεστε;
Και αναρωτιέμαι μόνη μου. Οι άντρες φταίνε; Μπα! Ξέρετε πόσες γυναίκες μου'χουν πει φοβάμαι; Φοβάμαι να ερωτευτώ, φοβάμαι ν'αγαπήσω, φοβάμαι να δεθώ, φοβάμαι να γελάσω, φοβάμαι να κλάψω. Σε κάνει να νοσταλγείς την εποχή που άκουγες μόνο το "φοβάμαι το σκοτάδι". Φοβόμαστε τον πόνο δηλαδή; Αλλά γιατί; Όλοι έχουμε πονέσει κι έχουμε καταλάβει ότι κάποια στιγμή περνάει.
Επομένως, πού είναι το κακό στο να παίρνεις φόρα και να τρέχεις προς τον τοίχο; Θα πέσεις κάτω, θα πονέσεις, θα γελάσεις και θα σηκωθείς. Όχι;
Σιχαίνομαι μία από τις πιο κλασικές απαξιωτικές διεθνείς εκφράσεις των γυναικών:"Άντρες!". Κλασική ερώτηση που κάνω μετά:"γιατί εμείς καλύτερες είμαστε;". Μήπως ποια δεν έχει πληγώσει, δεν έχει βρίσει, δεν έχει φτύσει ποτέ της άντρα; Τα ίδια σκατά - λαγουδάκια - είμαστε όλοι, κι αν το σκεφτόμασταν πιο συχνά ίσως - λέω ίσως - να μην είχαμε αυτό το χάσμα των φύλων.
Άντε στην υγειά σας! Κουράστηκα τώρα...
Έχω περιγράψει για τα διάφορα ταξιδάκια που έχω κάνει εδώ, αλλά δεν έχω αναφέρει καθόλου τους ανθρώπους. Πέρα από κάποια σκόρπια ονόματα που δε σας λένε και τίποτα δηλαδή. Δε θα μιλήσω για τη μεταξύ μας σχέση, θα σχολιάσω μόνο ένα γεγονός. Ξέρετε πόσες γυναίκες είναι παρθένες μετά τα 20; Δεν είχα ιδέα! Εκτός από κάποιες ανώνυμες δηλώσεις σε site ψυχολογίας δεν είχα συναντήσει γυναίκα πάνω από 20 χρονών παρθένα. Να, που έπρεπε να φτάσω Ισπανία για να το δω. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στις Ισπανίδες. Αυτές μια χαρά ξεπεταγμένες είναι. Οι λοιπές εθνικότητες ομως; Ιταλίδες, Γερμανίδες, Γαλλίδες, Ελληνίδες...
Κι άντε, ας αφήσω κατά μέρος τις παρθένες. Αυτές που λένε ότι έχουν να το κάνουν δύο και τρία χρόνια; Είχαν σχέση λέει και μετά τίποτα. Περιμένουν την επόμενη σχέση. Για εφήμερη σχέση ούτε συζήτηση. Και δεν είναι ότι δε θέλουν ή ότι δεν έχουν ευκαιρίες. Είναι αυτές οι ηλίθιες νοοτροπίες του στιλ "πρέπει να'χει σοβαρό σκοπό για να του κάτσω". Δηλαδή τι; Θα περιμένει να της ζητήσει το χέρι πρώτα; Κι αν δε συμβεί ποτέ αυτό ρε κοπελιά; Δε θα ξανακάνεις σεξ στη ζωή σου; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να αγνοούν βασικές τους ανάγκες. Πώς μπορούν να αρνούνται να δώσουν στο σώμα τους αυτό που τους ζηταει;
Κι οι άντρες; Οι περισσότεροι, φυσικά, ζητάνε το αναμενόμενο και τίποτα άλλο. Μάλιστα, αν τους δώσεις κάτι παραπάνω θα φύγουν σα κυνηγημένοι λαγοί που είναι. Δεν τις αδικώ λοιπόν - πολύ - εφόσον σε κανέναν δεν αρέσουν οι λαγοί εκτός ίσως ως κατοικίδια ή για να τους φάνε στιφάδο.
Και ρωτάω εγώ τώρα. Τι φοβάστε ρε αγοράκια; Πού είναι το κακό να νοιώσετε 2-3 πράγματα παραπάνω για έναν άνθρωπο έξω απ'τον εαυτό σας; Γιατί ακόμα κι όταν νοιώθετε το αποστρέφεστε;
Και αναρωτιέμαι μόνη μου. Οι άντρες φταίνε; Μπα! Ξέρετε πόσες γυναίκες μου'χουν πει φοβάμαι; Φοβάμαι να ερωτευτώ, φοβάμαι ν'αγαπήσω, φοβάμαι να δεθώ, φοβάμαι να γελάσω, φοβάμαι να κλάψω. Σε κάνει να νοσταλγείς την εποχή που άκουγες μόνο το "φοβάμαι το σκοτάδι". Φοβόμαστε τον πόνο δηλαδή; Αλλά γιατί; Όλοι έχουμε πονέσει κι έχουμε καταλάβει ότι κάποια στιγμή περνάει.
Επομένως, πού είναι το κακό στο να παίρνεις φόρα και να τρέχεις προς τον τοίχο; Θα πέσεις κάτω, θα πονέσεις, θα γελάσεις και θα σηκωθείς. Όχι;
Σιχαίνομαι μία από τις πιο κλασικές απαξιωτικές διεθνείς εκφράσεις των γυναικών:"Άντρες!". Κλασική ερώτηση που κάνω μετά:"γιατί εμείς καλύτερες είμαστε;". Μήπως ποια δεν έχει πληγώσει, δεν έχει βρίσει, δεν έχει φτύσει ποτέ της άντρα; Τα ίδια σκατά - λαγουδάκια - είμαστε όλοι, κι αν το σκεφτόμασταν πιο συχνά ίσως - λέω ίσως - να μην είχαμε αυτό το χάσμα των φύλων.
Άντε στην υγειά σας! Κουράστηκα τώρα...
4 σχόλια:
Γεια στο στόμα σου (ή στο χέρι σου? )
Arghsa ligo na diavasw to post, alla pesta xrusostomh...
Εσείς οι -Ελληνιδες- γυναίκες φτύνετε πολύ ("είσαι καλό παιδί αλλά...") εύκολα κάποιον για έναν άλλο φραγκάτο. Εμείς -τα ζώα- οι άντρες πολύ δύσκολα εώς σπάνια να το κάνουμε για φραγκάτη (και ίσως κακομαθημένη μπουρούχα).
Αναφέρεσαι σε συγκεκριμένες γυναίκες, κι έχω την εντύπωση ότι είσαι ακτός θέματος. Για το σεξ μιλούσα και το πόσο εύκολα ή δύσκολα γίνεται. Τίποτα παραπάνω.
Δημοσίευση σχολίου