Πού είχαμε μείνει;

Α, ναι! Ανδαλουσία λοιπόν...

Ημέρα 2η:

Υπόψην, ότι οι επόμενες μέρες δεν είναι πολύ ξεκάθαρες στο μυαλό μου. Με πολύ αλκοόλ στο αίμα και πολύ λίγο ύπνο, είναι δύσκολο να απολαμβάνεις τ'αξιοθέτα...

Αυτό είναι ένα πανέμορφο μικρό μοναστήρι, όπου στο εσωτερικό του έχει επιγραφές στα Λατινικά και στα Αρχαία Ελληνικά. Χαιρόντουσαν τα παιδιά και μας ζητούσαν να τους τα διαβάσουμε. Πλάκα έχει! "Ω, τι είπε τώρα...". Είναι αστείο το πώς σκέφτονται οι άλλοι τα ελληνικά. Για παράδειγμα, την έκφραση που έχουμε εμείς "μου φαίνονται κινέζικα" εκείνοι την έχουν "it´s all greek to me". Έλεγα για το μοναστήρι όμως. Δε θυμάμαι βασικά ούτε όνομα, ούτε ιστορικές λεπτομέρειες και έχω την εντύπωση ότι το μπερδεύω και με κάποια άλλα που είδαμε. Κάτι ωραίες κατακόμβες πρέπει να είχε...ε αυτά τέλος των πάντων!

Φάγαμε αραβικές πίτες, κάναμε βόλτες στην όμορφη Granada, χαζέψαμε στα μαγαζάκια - στυλ μοναστηράκι - και ήπιαμε καφέ σε μια tetería (teashop, αλήθεια στα ελληνικά πώς το λέμε;). Ζήτησα τούρκικο και με ρώτησαν αν τον πίνω με γάλα!!! Είναι δυνατόν; Δεν εξήγησα στους φίλους μου ότι εμείς τον λέμε ελληνικό, αλλά παραλίγο να κάνω φασαρία για το πόσο μικρός ήταν. Το 1/3 του φλυτζανιού ήταν γεμάτο μόνο. Άσε που καμία σχέση η γεύση...το ξεπέρασα γρήγορα βέβαια:)



Της νύχτας τα καμώματα...

Βασικά τα βράδια τα θυμάμαι καλύτερα. Ούτε χρονολογίες είχαν, ούτε και τ'ονόματα παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ξεκινήσαμε σ'ένα μαγαζί όπου δίνονταν παραστάσεις Flamenco. Ό,τι και να πω θα'ναι λίγο. Χρόνια τώρα ονειρευόμουν να το δω από κοντά. Ήξερα ότι θα μου άρεσε, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα με μάγευε. Κοιτούσα την πίστα και τις κοπέλες με κομμένη την ανάσα. Καθισμένη στην άκρη της θέσης μου, με το ένα μου χέρι να σφίγγει την καρέκλα και με το άλλο να συγκρατεί το στέρνο. Ήταν τέτοιο το πάθος, που το ένοιωθα να με πλημμυρίζει σε κύματα, να με παρασέρνει και να με πετάει στα μάτια μάγισσας που χόρευε λίγα μέτρα μακριά μου. Κι είχε ένα βλέμμα, που νόμιζα θα με σκότωνε αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω. Δε θυμάμαι ν'ανοιγόκλεισαν καθόλου τα βλέφαρα μου κι ούτε που ψυθίρισα. Στο τέλος είχα λαχανιάσει, σα να'μουν εγώ αυτή που χόρευε...
Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανεβάσω τα βιντεάκια για να πάρετε μια γεύση γιατί απαγορεύεται.

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες...

Μπα, sangría ήταν. Πολύ αλκοόλ για άλλη μια φορά, πολύς χορός και τρελλό κέφι. Με τέτοια κούραση πάντως απορώ που βρίσκαμε το κουράγιο. Κι όταν οι μισοί αποδήμησαν για την εστία εγώ τι έκανα; Συνέχισα φυσικά! Μήπως βρίσκομαι κάθε μέρα στη Γρανάδα; Πήγαμε σ'ένα κλαμπάκι που μάλλον ήταν θέατρο πιο παλιά - είχε κι εξώστη κι απ'όλα! Καλά ήταν. Είχε και καναπέδες. Και ποτά. Και άθλια μουσική. Κι οι πιο κεφάτοι ήμασταν εμείς, τα πτώματα. Ανέβηκα και στον εξώστη. Παραλίγο να πέσω κιόλας από κει. Πάλι καλά, είχα υποστήριξη! Τι ώρα είναι; Έξι; Και τι είπες; Στις οκτώ ξυπνάμε; Αυτά είναι...

Συνεχίζεται...