Book Depository Search

Free Delivery on all Books at the Book Depository

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Γιατί ο χρόνος δεν έχει σημασία


Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν και παρατηρούν. Οι ίδιοι άνθρωποι που, ξαφνικά, σα να τους τράνταξε κάτι τα μέσα τους, σηκώνουν τα μάτια και κοιτάνε. Κοιτάνε το δρόμο, τ'αυτοκίνητα, τα δέντρα, τους ανθρώπους, τα σκυλιά. Κοιτάνε, και τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα απ'την έκπληξη: δεν μπορούν να πιστέψουν ό,τι βλέπουν. Ένα φρύδι ανασηκώνεται, αμφιβάλλει για κάτι. Υπάρχουν άνθρωποι που για να καταλάβουν θέλουν να αγγίξουν, να μυρίσουν, να γευτούν. Πλησιάζουν το δέντρο και τ'ακουμπούν, το χαϊδεύουν κι αναρωτιούνται ακόμα: υπάρχει;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε σκέφτονται πριν πράξουν. Τα πόδια τους έχουν δική τους θέληση, τα χέρια τους κι αυτά, κι ίσως πολλές φορές δε συμβαδίζει το πάνω με το κάτω. Πέφτουν συχνά, και μπορεί να γελάνε. Βλέπουν ένα σκυλί και το χέρι απλώνεται πριν καν δώσει σήμα ο εγκέφαλος - είναι επικίνδυνο;θα με δαγκώσει;είναι άρρωστο; - και το χαϊδεύει και χώνει τη μουσούδα του στο απαλό του τρίχωμα, το μυρίζει και αγαλλιάζει. Ο εγκέφαλος δεν πρόλαβε καν ν'ανησυχήσει. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, κάποιες φορές σκέφτονται πολύ καλά πριν κάνουν κάτι. Ίσως τόσο πολύ, που βλέπεις το χέρι τους να αποκολλάται αργά-αργά απ'το πλευρό τους, να κάνει μια ημικίνηση και να επανέρχεται σπασμωδικά στο πλευρό - σα να μετάνιωσε.

Κάποιες φορές περπατούν, και δε βλέπουν. Έχουν μάτια, τα οποία όμως κοιτάνε από μέσα προς τα έξω. Βλέπουν το δρόμο - πεντακάθαρα - πριν απ'αυτόν όμως περπατούν άνθρωποι-σκιές κατά μήκος της ματιάς τους. Σαν ένα φασματικό παραπέτασμα που υπάρχει ανάμεσα σ'αυτούς και τον πραγματικό κόσμο. Αν προσπαθήσουν να εστιάσουν εσωτερικά, γιατί αυτό τους υπαγορεύει το ένστικτο, τότε ο δρόμος γίνεται μια θολή γκρίζα ομίχλη και επανέρχεται για να τους βοηθήσει. Σ'αυτά τα δευτερόλεπτα όμως ο προσανατολισμός έχει χαθεί: πού παω; τι ήθελα να κάνω; δεξιά ή αριστερά; πού βρίσκομαι; Κουνάνε το κεφάλι, κάνουν μερικά βήματα - προς τη λάθος κατεύθυνση - θυμούνται, και συνεχίζουν στη σωστή πορεία. Ίσως να χαμογελούν κιόλας καθώς το σκέφτονται.

Σας θυμίζει κάτι; Κι εγώ άνθρωπος είμαι:)

Τι διάβαζα καθώς σκεφτόμουν αυτά και καρδιοχτυπούσα;(κλικ στην εικόνα για να μάθετε)

4 σχόλια:

manosantonaros είπε...

που είσαι μωρέ;
Μπας και σε κτύπησε ο χρόνος στο κεφάλι;

Χρήστος Φασούλας είπε...

Συνυπογράφω την απορία του Μάνου...
?

Sofogreg είπε...

Η αίσθηση που μου δημιούργησε η ανάγνωση του post, είναι ωραία. Χαιρετίσματα από τη συννεφιασμένη Αθήνα.

Ανώνυμος είπε...

Με κατέλαβε δέος διαβάζοντας τα περί μηχανισμού των Αντικυθήρων. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με τον "απωλεσθέντα λόγο" του παρελθόντος (γιατί περί αυτού πρόκειται) με καταλανβάζει το ίδιο ρίγος! Νά'σαι καλά που έκανες αυτή την αναφορά!