Δεν κινείται τίποτα...

Αλήθεια είναι; Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση, μου'ρχεται στο μυαλό μια σπείρα που σιγά-σιγά ανοίγει. Εφόσον λοιπόν, μας αρέσει η κίνηση, είπα να γράψω κι εγώ κάτι.

Συναυλία στο μαγαζί Tierra Astur (en Colloto) 9/11

Δυστυχώς, φωτογραφίες και βιντεάκια από δω δεν έχουμε. Η φίλη μου που έχει τη φωτογραφική - εγώ έχω καταστρέψει τρεις τα τελευταία 4 χρόνια - αποφάσισε μια μέρα να μάθει και τις λοιπές λειτουργίες της. Πατάει, λοιπόν, το φοβερό και τρομερό κουμπάκι FORMAT!!! Αμέριμνη, γυρίζει και ρωτάει ένα παιδί "τι σημαίνει φορμάτ;", κι εκείνος της εξηγεί. Ακολουθούν μερικά λεπτά πανικού κατά τα οποία η φίλη μου προσπαθούσε, εις μάτην, να σταματήσει τη διαδικασία. Δεν τα κατάφερε φυσικά, άσε που παραλίγο να καταστρέψει την κάρτα μνήμης! Ας μην τα πολυλογώ, χάσαμε μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες...

Στο θέμα μας όμως: το μαγαζί που φιλοξενούσε τη βραδιά, είναι ένα τεράστιο εστιατόριο, διακοσμημένο ολόκληρο με ξύλο, με κάποια τραπεζάκια χωμένα μέσα σε τεράστια βαρέλια και...που απαγορευόταν το κάπνισμα!!! Πόσο πολύ είχα τσατιστεί! Θα'πρεπε να περάσω ένα βράδυ πίνοντας και τρώγοντας, χωρίς να μπορώ ν'ανάψω τσιγάρο! Για καλή μου τύχη το μαγαζί ήταν μακριά απ'το κέντρο κι έτσι δεν κατάφερα να φύγω. Έκανα βόλτες μέσα-έξω - γυμναστικούλα:) Εκεί που λέτε, μπορούσες είτε να κάτσεις σε τραπέζι - και να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου - είτε να πληρώσεις 15€, να'σαι όρθιος και να πιεις και να φας όσο χωράει το στομάχι σου! Αυτό λέγεται espicha και φυσικά ήταν η επιλογή μας. Φάγαμε κι ήπιαμε του σκασμού, ακούσαμε αστουριανή μουσικούλα (ναι, τα κέλτικα που έλεγα!) και γενικότερα ήταν μια ωραία εμπειρία! Δεν τελείωσε βέβαια εκεί η βραδιά μας, αλλά τα υπόλοιπα είναι τυπικές σουρωματοιστορίες, οπότε τα παραλείπω...

Avilés 10/11

Δεν έχω καλύτερη - ή αντιπροσωπευτικότερη - φωτογραφία από την Avilés. Λίγο πριν βγάλουμε αυτή τη φωτογραφία έγινε το "ατύχημα". Είχαμε ήδη κάνει τη βόλτα μας στην αρχαία πόλη κι έτσι... μείναμε με τα παρκάκια! Δε θα ξαναπάω; Τι στο καλό!

Η συγκεκριμένη πόλη, είναι η τρίτη μεγαλύτερη και σημαντικότερη της Αστούριας. Δεν είναι όμως ιδιαίτερα όμορφη, πιο πολύ βιομηχανική θα τη χαρακτήριζα. Εκτός βέβαια, απ'την παλιά πόλη, αλλά λίγο-πολύ όλες μοιάζουν. Καθ'όλο το μήκος της (της παλιάς πόλης έννοω) υπάρχουν καμάρες, γιατί παλιά όλοι δούλευαν σε εξωτερικούς χώρους κι έτσι κάπως έπρεπε να προστατευτούν οι άνθρωποι!





Μετά την ξενάγηση, είχαμε ελεύθερο χρόνο για φαγητό, βόλτες κι αραλίκι! Μη φανταστείτε τρελλά πράγματα, μόνο μία ώρα κι ένα τέταρτο! Ευτυχώς, ήμαστε παρέα με τους διοργανωτές οπότε δεν υπήρχε φόβος να ξεχαστούμε. Πήραμε τα bocadillos μας (κάτι τεράστια σάντουιτς), τα αναψυκτικά μας (καλά, μπύρα ήταν...) κι αράξαμε σ'ένα παρκάκι. Πανέμορφο, μεγάλο και πολύ σημαντικό για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή... Ήταν δώρο ενός βασιλιά στην αγαπημένη του, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Εκεί ήταν κι ένας γλυκύτατος παππούλης που έκανε μονόζυγο κι είχε κρεμάσει και τη μαγκουρίτσα του! Απολαύστε τον!!!

Cabo Peñas

Ένα από τα πιο όμορφα μέρη που είδα ποτέ στη ζωή μου! Είναι ένας απ'τους σημαντικότερους βιοτόπους της Ισπανίας. Χωριουδάκι μικρό, με μόνο ένα μαγαζί - ξέρετε, απ'αυτά που είναι όλα σε ένα - και μια απίστευτα γαλήνια ατμόσφαιρα. Δεν έχω λόγια (τραγικό;)!

Στη φωτό ποζάρουμε με τον Fernando, έναν από τους διοργανωτές της AEGEE (σαν πολύ διαφήμιση τους κάνω:P).

Η Lorena - η Ισπανίδα που με βοηθάει στα ισπανικά μου κι εγώ εκείνη στα ελληνικά της - μου είπε ότι φοβάται να πάει στο Cabo Peñas, γιατί , λέει, πριν 15 χρόνια μία γυναίκα πέταξε τα δυο παιδιά της απ'τα βράχια! Ωραίο σενάριο για ταινία - ή και για βιβλίο - και θα'πρεπε να ντρέπομαι γιατί είναι μια αληθινή ιστορία!!!

Luanco

Ούτε από εδώ έχω φωτογραφίες, τελείωσε η μπαταρία στη μηχανή... Τι να πεις για την τύχη μας; Τίποτα βασικά, γιατί βρισκόμαστε στην Ισπανία και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα για παράπονα!

Είναι ένα παραλιακό χωριουδάκι, πολύ όμορφο και με μεγάλη τουριστική κινητικότητα! Αγοράσαμε ένα τελάρο sidra (ακόμα δεν έχω εξηγήσει γι'αυτό, ε;) και την ακούσαμε λιγάκι - χι!χι! Καθόμασταν στο λιμάνι και χαζεύαμε τους σουρωμένους Ισπανούς στο απέναντι μαγαζί, να τραγουδούν και να χορεύουν! Εδώ πρέπει ν'αναφέρω ότι η εκδρομή ήταν γυναικοκρατούμενη: 6 άντρες και καμιά σαρανταριά γυναίκες! Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, λοιπόν, ένας απ'τους σουρωμένους αποφάσισε ότι θα'ταν καλή ιδέα να κατεβάσει παντελόνι και μποξεράκι και να χορεύει γυμνός μπροστά μας. Ήταν καλή ιδέα; Δεν ξέρω! Κάποιες Ιταλίδες θορυβήθηκαν, κάποιες Βραζιλιάνες ζητωκραύγασαν κι όσο για τις δύο Ελληνίδες...απλά καταραστήκαμε τη μηχανή μας που δεν άνοιγε για ν'αποθανατίσει τη στιγμή!!!

Η επόμενη ξενάγηση, μόλις πάρω στα χέρια μου τις φωτογραφίες!!!

¡Adios!