Καταλήγει κάπου το ταξίδι (μέρος 3ο);

Λοιπόν, οι μέρες κυλούσαν όμορφα με εναλλαγές έντασης και ηρεμίας. Ως υπερασπιστής της ισορροπίας δεν μπορούσα παρά να εκτιμήσει αυτές τις αντιθέσεις. 14 Αυγούστου φεύγουν η Νανσούλα κι ο Ανέξανδρος - που στη γαλλική το κόμπιασμά του ακούγεται πολύ πιο όμορφο - παρέα και απομένουμε εγώ κι η Μαριλού. Είχαμε ένα σχετικό σχέδιο: θα πηγαίναμε Νάξο στις 15, στις 16 θα συνατούσαμε εκεί τον Κωστάκη και όλοι μαζί θα φεύγαμε για Κουφονήσι(μικρό), Ηρακλειά, Σχινούσα, Δονούσα...όπου τέλος των πάντων μας ερχόταν η έμπνευση να πάμε. Τη μέρα που θα φεύγαμε από Αμοργό διασκεδάζαμε υπερβολικά. Σε σημείο να μη θέλουμε να φύγουμε απ'το νησί και να'μαστε έτοιμες ν'αλλάξουμε τα εισιτήριά μας. Έλα όμως που εγώ δεν είχα πάει στο καινούριο μου μέρος για το καλοκαίρι του 2006. Σημείωση: πάντα θέλω να βλέπω κι ένα καινούριο μέρος. Αμοργό είχα πάει και πέρυσι.Η Μαίρη-Λου όμως είχε πάει Σαντορίνη, οπότε δεν είχε πρόβλημα. Είχε και παρεξηγημένη τη Νάξο...Ας μην πολυλογώ, η ζυγαριά έγερνε κι απ'τις δύο πλευρές και δεν έλεγε ν'αποκατασταθεί η ηρεμία της. Καθώς έχει φτάσει βράδυ πια και με το ούζο και τη συζήτηση να έχουν "αλαφρύνει" το κεφάλι μας, σηκωνόμαστε μες στην τρελλή ενέργεια, τρέχουμε στο camping, συμμαζεύουμε σκηνές και μπογαλάκια στα σκοτάδια (εγώ να κουτουλάω σα μπεκρής στο ίδιο σημείο ξανά και ξανά) και τρέχουμε να αποχαιρετήσουμε τα παιδιά και να προλάβουμε το λεωφορείο από Αιγιάλη στα Κατάπολα.

Πολύ σύντομα για τα γούστα μας (νυστάζαμε απίστευτα) φτάσαμε πρωί-πρωί στην όμορφη Νάξο. "Ωραία", λέμε, "και τώρα, τι;". Οι κλασσικοί ντόπιοι τυπάδες έτοιμοι ν'αρπάξουν κάθε ανυποψίαστο τουρίστα, μας κουνάνε ταμπελίτσες για το camping ή το ξενοδοχείο στο οποίο εργάζονταν. Είχαμε ακούσει για Αγία Άννα εμείς, και αυθαίρετα υποθέσαμε ότι έτσι θα λέγανε και το camping που μας πρότειναν. Αφού καταλάβαμε το λάθος μας, αφήσαμε την Τύχη ν'αποφασίσει και μπήκαμε στο βανάκι του τρόμου εν ονόματει "Πλάκα". Η θεά-τύχη μας αντάμοιψε: καθαρό, ήσυχο, με πολλές θέσεις υπό σκιάν κλπ. Πανάκριβο βέβαια αλλά τι να κάνεις; Ξεραθήκαμε στον ύπνο!

Ξυπνήσαμε, πήγαμε για μια γρήγορη βουτιά - όπου ανακαλύψαμε την προέλευση του ονόματος της περιοχής - και μετά για γνωριμία με το κέντρο της νήσου. Φώτα παντού, κόσμος να ξεχύνεται από κάθε στροφή και τα δύο κοπελούδια μες στην τρελλή χαρά που η απόφασή τους φαινόταν ν'αποδίδει καρπούς. Στρίβαμε τυχαία σε κάθε γωνιά, περιεργαζόμασταν μαγαζάκια (τουριστικά και άλλα) στο διάβα μας και για κάποιο λόγο το χαμόγελο δεν έλεγε ν'αφήσει τα χείλη μας. Μια - ή και δυο - ανηφοριές μας οδήγησαν κατά τύχη στο κάστρο. Κάθε στροφή και μια νέα περιπέτεια στο μυαλό μας, καθώς είχαμε συντροφιά τον παιδαριώδη ενθουσιασμό μας. Κάτω από στοές, ακολουθώντας το λιγοστό τεχνητό φως αλλά πάντα με οδηγό το φυσικό φως της σελήνης, γνωριστήκαμε με κάθε πέτρα του ένδοξου παρελθόντος, με κάθε χάλασμα των μισογκρεμισμένων (ή μισοκτισμένων, όπως προτιμάτε) κτισμάτων. Συστηθήκαμε με τα σκαριφήματα των βενετσιάνων τεχνουργών, είπαμε φανταστικές και χαζές ιστορίες. Αυτό που ήθελα όμως να κάνω, σαν πεντάχρονο που είμαι κατά βάθος, ήταν να χτυπήσω αυτά τα περίτεχνα χερούλια που υπήρχαν σε κάθε πόρτα. Η Μαίρη-Λου μ'επανέφερε στην τάξη, αλλά μ'άφησε να βγάλω το άχτι μου στη θύρα της αρχαιολογικής εφορίας όπου δε θα ενοχλούσα κανέναν.

Αποκαμωμένες αλλά πάντα ενθουσιώδεις, καταλήγουμε σ'ένα ροκάδικο. Πριν μπούμε, έπαιζε συνέχεια alternative. Όταν μπήκαμε το γύρισε σε κλασική ροκ. Γκαντεμιά; Με κυκλωτικές κινήσεις μάς την έπεσαν δύο δεκαεπτάχρονα. Κι ας επέμεναν αυτοί ότι είναι 19 και 19,5. Γλύκα, δε λέω, αλλά το ένα φορούσε και σιδεράκια! Έλεος! Ευχάριστα περάσαμε πάντως, ακόμα κι όταν μας θύμωσαν που μας είδαν σε άλλο μπαράκι αργότερα:))

Νάνι γρήγορα(στις 6 το πρωί), γιατί αύριο είναι μια καινούρια μέρα γεμάτη συγκινήσεις! Περιμέναμε τον Κώστα και το Μίλτο - τον οποίο απίστευτο άνθρωπο δεν είχα γνωρίσει εγώ ακόμα.

Ναι, ναι, συνεχίζεται...