Και τσαντίζομαι (με ν παχύ) καθώς αναλογίζομαι την μεγαλοσύνη και την ανωτερότητα των μεγάλων συγγραφέων, των αριστουργηματικών τους πονημάτων, της ηθικής τους και της ανηθικότητάς τους. Άνθρωποι ανεβασμένοι στο βάθρο ημίθεων, ανέγγιχτοι απ' το χρόνο, με άφεση απ' τις απανταχού κριτικές.
Όχι, όχι, δεν έχεις δικαίωμα να πεις ότι δεν σ' αρέσει ο Τζόυς, ότι βρίσκεις τον Προυστ βαρετό, ότι φαντάζεσαι τον Στεντάλ σφιχτοκώλη και τον Φρόυντ (ε, λογοτεχνία δεν είναι, αλλά τόσα έγραψε ο έρμος) πρωκτικό. Ότι βαριέσαι ελεεινά να διαβάζεις 30 σελίδες να περιγράφουν τις καμπάνες και τις κολόνες στην Παναγία των Παρισίων.
Μου αρέσει η Βιρτζίνια Γουλφ. Έχει κάτι... ξεχωριστό. Η κοινωνική ετικέτα που της επιβάλλεται αντιμάχεται συνεχώς με την θέλησή της να σπάσει τα πεπραγμένα, τα δεδομένα. Σκανδαλιστική σχεδόν, μιλώντας για πράγματα που σ' εμάς φαίνονται απολύτως φυσιολογικά κι αποδεκτά, νιώθεις και καταλαβαίνεις την αγωνία της, σχεδόν σοκάρεσαι απ' όσα λέει. Διεισδύει στις εσωτερικές σκέψεις αντρών-γυναικών (και στα ενδιάμεσα), αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση όλων τους. Τη μια στιγμή τους εξιδανικεύει την άλλη τους δίνει μια σφαλιάρα στον εγωισμό τους και τους τσακίζει χάμω.
Συνειδητοποίησα ότι ο Neil Gaiman στη συλλογή διηγημάτων και ποιημάτων του Smoke and Mirrors, έχει πολύ έντονο το στοιχείο του Μοντερνισμού. Και το κατάλαβα αυτό, γιατί μόλις έμαθα ποιος είναι ο κύριος Μοντερνισμός. Θεωρείται δε ότι εμείς είμαστε στο Μεταμοντέρνο τώρα, που ανάθεμα κι αν υπάρχει επαρκής ορισμός γι' αυτό - μπορεί απλά να μην έχω καταλάβει εγώ. Changes, Virus, The Case of the Departure of Miss Finch, Queen of Knives, White Road είναι μερικές απ' τις ιστορίες του που θα μπορούσες - υποθετικά και αυθαίρετα από μέρους μου πάντα - να κατατάξεις ως μοντερνιστικά (ενίοτε αναφέρεται και ως νεωτερισμός).
Επισταμένη μελέτη πλέον τα αναγνώσματά μου, και καλό και κακό. Καλό γιατί αλλάζω σιγά-σιγά, μεταμορφώνομαι. Κακό γιατί δεν έχω πλέον την πολυτέλεια της απλής, καθαρής διασκέδασης. Την έχω δηλαδή και βρίσκεται στο δεύτερο απ' τα καινούρια μου ράφια (το 1ο που βιθώθηκε) και λέγεται The Novice και The High Lord, το 2ο και 3ο βιβλίο του Black Magician Trilogy της Trudi Canavan. Κι αντιστέκομαι σθεναρά στην τάση να τ' ανοίξω και να τα ρουφήξω και να χαθώ στη μαγεία τους γιατί πρέπει - πρέπει! - να τελειώσω πρώτα άλλα πιο "σημαντικά".
Λογοτεχνική καταπίεση και αναγνωστικό άγχος. Ουφ!
Αναφορές:
James Joyce - Οδυσσέας
Marcel Proust - Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο
Stendhal (Henri Beyle) - Το Κόκκινο και το Μαύρο
Sigmund Freud - Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση
Virginia Woolf - Η Κυρία Ντάλογουεη
Neil Gaiman - Smoke and Mirrors
Trudi Canavan - The Black Magician Trilogy
7 σχόλια:
μην αγχωνεσαι,σε πεντε εξι χρονια θα το εχεις ξεκαθαρισει...
και δεν ειναι αστειο...
(εγω το βλεπω και νωριτερα...)
θα 'θελα να ξερα μετά τον μεταμοντερνισμό τι θα έχουμε...
μετενσάρκωση
Μεταμόρφωση;
Διαφωνώ μονάχα περί Freud.
Η πρώτη μου επαφή με τον Neil Gaiman ήταν μέσω του Sandman,και όσο τον έψαξα τον βρήκα με μια λέξη..ενδιαφέρον.
Από Moorcock τι έχεις διαβάσει,πέρα από την 5λογία του Elric,παρεπιπτόντως?
Είναι ενδιαφέρον ο Gaiman. Οι νουβέλες του μου αρέσουν πάρα πολύ!
Λοιπόν, Μούρκοκ: μετά τον Έλρικ ήρθε ο Hawkmoon και μετά ο Corum. Αυτά, από αιώνιους προμάχους. Κι έπειτα μου δώσανε μια νουβέλα, τη Gloriana, που ήταν ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει, δεν κάνω πλάκα. Θυμίζει λίγο Βασίλισσα Μαργκώ, στο πιο σκοτεινό και φανταστικό. Γενικά, τον αγαπώ τον Μούρκοκ. Τον Έλρικ τον διάβασα πριν καν πιάσω Τόλκιν στα χέρια μου και νομίζω ήταν καθοριστικό για τις αναγνώσεις μου στο χώρο.
Νομίζω πως είναι δύσκολο να μην αγαπήσεις τον Mούρκοκ τελικά..!
Η αλήθεια είναι ότι και γω διάβασα την 5λογία του Έλρικ πριν ανοίξω καν το LOTR,και δυστυχώς για το LOTR είχα μέτρο σύγκρισης..
Νομίζω πως αξίζει να διαβάσεις και τον Ερεκόζι,αν έχεις διαβάσει όλους του υπόλοιπους.
Τέλος πάντων,χαίρομαι πολύ όταν βλέπω λάτρεις του Μούρκοκ,συνέχισε έτσι!
Δημοσίευση σχολίου