Τίτλοι Τέλους

Πραγματοποιώ τα όνειρά μου; Δεν ξέρω; Έχω την εντύπωση ότι ονειρεύομαι συνεχώς καινούρια πράγματα για να'χω να ελπίζω σε κάτι. Έχουν χάσει τη γεύση τους. Έχω χάσει τη λαμπρότητά μου, τον αυθορμητισμό μου. Κάθε φορά που το μελάνι αγγίζει τη λευκή σελίδα αγχώνομαι. Αγχώνομαι γιατί νομίζω ότι αρχίζω να κάνω κάτι αλλά είναι ψεύτικο. Δε δημιουργώ, απλά λερώνω.
Ένας πιερότος μού ανοίγει την πόρτα μιας ισπανικής pub. Ο πιερότος δεν είναι σαν τον αρλεκίνο. Ο αρλεκίνος είναι ο κρυφός μου πόθος. Το αρσενικό υπέροχο πλάσμα με τα θηλυπρεπή χαρακτηριστικά. Έχει παιχνιδιάρικο βλέμμα, σαρκαστικό χαμόγελο, χρυσές τούφες για μαλλιά, μάτια από κάρβουνο. Φοράει πάντα λευκά. Λευκό υφασμάτινο παντελόνι σε αράβικο στυλ, μαύρες μπαρέτες, λευκό πουκάμισο με μεγάλα μαύρα κουμπιά, λευκό σκουφί. Λικνίζεται σε ρυθμούς 80'ς με τη disco-ball να φωτίζει και να χρωματίζει το πάλλευκο δέρμα του.
Ο πιερότος περιμένει. Κρατάει την πόρτα και περιμένει να ξεμαγευτώ από τα τσαλίμια του αρλεκίνου. Παρατηρώ τον πιερότο τώρα. Εκείνος έχει άγρια, αρρενωπά χαρακτηριστικά: γαμψή σεξουαλική μύτη, εκφραστικές ρυτίδες, γκριζαρισμένα μαύρα μαλλιά, μάτια κουρασμένα απ' τη σκέψη. Ευθυτενής κι αγέρωχος, στέκεται πάντα φρουρός της εισόδου φορώντας κόκκινη στολή. Το κόκκινο τονίζει το μελαχρινό του δέρμα.
Μπαίνω μέσα και κοιτάζω τον κόσμο. Όλοι τους μοιάζουν με φαντάσματα. Στοιχειά που ήρθαν απ' τον άλλο κόσμο για να πάρουν μια γεύση ζωντάνιας. Η καρδιά χτυπάει δυνατά, γρήγορα, κοφτά. Αρχίζω να ιδρώνω απ' το κρύο που απλώνεται ολόγυρά μου. Λευκό και κόκκινο. Πάγος και φλόγα. Καίνε το ίδιο. Πονάνε το ίδιο.
Γυρίζω το κεφάλι μου, βλέπω τις φίλες μου. Χαμογελώ. Δεν τις πείθω. Είναι που δεν έχουν δει ούτε τον αρλεκίνο μου ούτε τον πιερότο μου. Είναι απασχολημένες με τα στοιχειά γύρω μας. Όταν ξεχυλίζω από συναισθήματα χάνω την ορθογραφία μου. Και τη στίξη μου. και τον οιρμό μου.
Χορεύω, δεν ξέρω τι. Δεν ακούω τη μουσική, μόνο νοιώθω το ρυθμό της να με ωθεί να κουνηθώ. Δεν ξέρω πώς τελειώνουν τα παραμύθια, παρόλο που τα παρακολουθώ χρόνια. Κάθε φορά που πέφτουν οι τίτλοι τέλους ξέρεις ότι υπάρχει μια σκηνή που δεν έχει παιχτεί. Κάθε που βλέπεις "συνεχίζεται" ξέρεις ότι έχει τελειώσει οριστικά.
Ο αρλεκίνος μου είμαι εγώ. Ο πρώτος όροφος. Ο πιερότος μου είμαι εγώ. Ο δεύτερος όροφος. Οι φίλες μου είμαι εγώ. Τα συναισθήματα, οι ελπίδες, οι φοβίες, οι στεναχώριες, οι χαρές τους. Όλα γυρίζουν, στροβιλίζονται, θολώνουν, πνίγονται. Κι εγώ στη μεση. πάντα στη μέση χορεύοντας και μεθώντας. Δεν υπάρχει διαφυγή.