Ανδαλουσία (part 4)

Νυχτα 3η:

Σε συγκεκριμένο μαγαζί και πάλι - όπου οι διοργανωτές μας είχαν συμφωνήσει για τιμές - τη βγάλαμε όλο το βράδυ. Κυρίως γιατί ήμαστε πολύ κομμάτια για να συνεχίσουμε κάπου αλλού. Ξεκινήσαμε με botellon φυσικά, έτσι ήδη υπήρχε κέφι στην παρέα. Κατά τις 12 με 1 κατέφθασε κι άλλο ένα γκρουπάκι, οι ερασμίτες της León. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε με ήδη γνωστούς μας και διασκεδάσαμε όλοι παρέα. Στη 2η φωτό φαίνεται η τελευταία απέλπιδα προσπάθειά μου να σταθώ όρθια. Η κούραση μπορεί να νίκησε τα πόδια μου, αλλά το κέφι δεν κάμφθηκε στιγμή. Καλά, ίσως μια στιγμούλα μόνο...
Και τα γνωστά βέβαια...2 ώρες ύπνο αυτή τη φορά!


Ημέρα 4η:

Πρώτη μας επίσκεψη το Real Alcázar de Sevilla (βασιλικά ανάκτορα). Η προέλευσή του τοποθετείται στο 10ο αι. την εποχή του Abd Al-Rahman του Γ' - του πρώτου χαλίφη της Ανδαλουσίας. Ανά τους αιώνες το κτίσμα άλλαζε μορφή καθώς νέα μέρη προστίθενταν συνεχώς. Το κύριο μέρος του αποτελείται από το Palacio Mudejar και το Palacio Gotico, τα οποία περιτριγυρίζονται από τα Patio del Crucero (patio είναι το αίθριο), Patio de la Montería, Patio del Almirante, Patio del Yeso, Patio del León και τέλος τους Jardines(κήπους). Ξέρετε τι μου άρεσε εμένα πιο πολύ; Φυσικά και ξέρετε: οι κήποι βέβαια!
Για λοιπές ιστορικές πληροφορίες - μιας και παρέλειψα σχεδόν τα πάντα - υπάρχουν και τα βιβλία(όπως και το διαδίκτυο βέβαια)!!!
Κάναμε βολτίτσες, ακουσαμε τα πουλάκια, λιαστήκαμε, είδαμε έργα τέχνης, παίξαμε κυνηγητό, χαθήκαμε (χωρίς να δοκιμάσουμε το κρυφτό), κουραστήκαμε. Τελειώσαμε την επίσκεψή μας σε μια αίθουσα που είχε αφιέρωμα στους εξερευνητές ανά τους αιώνες. Καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες, βλέπαμε χαραγμένες επιγραφές στα πλαινά των σκαλοπατιών με πληροφορίες από τα ταξίδια των εξερευνητών. Σα να ανέβαινες μια σκάλα του χρόνου. Μου άρεσε σαν ιδέα...

Η επόμενή μας στάση ήταν ο Καθεδρικός της Σεβίλης, ένας από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους καθεδρικούς της Ευρώπης. Πίσω από το ιερό ορθωνόταν ένας πύργος 96 μέτρων. Ανεβήκαμε τα πατώματα, σε σειρά ένας-ένας, υπομονετικά - γιατί είχε πολύ κόσμο - και στο τέλος ανταμειφθήκαμε. Η θέα ήταν πανέμορφη. Κάτω απ'τα πόδια μας απλωνόταν ολόκληρη η Σεβίλη σ'όλο της το μεγαλείο. Κοιτάξαμε κι από τις 4 πλευρές του πύργου αλλά, για μένα, μία άξιζε πραγματικά...Κατεβήκαμε παίζοντας το τρενάκι, φωνάζοντας χαζοχαρούμενα, χτυπώντας πάνω στους τοίχους και στους ανθρώπους. Το κλίμα θύμιζε πολύ δημοτικό, αλλά γι αυτό ακριβώς ήταν τόσο όμορφο! Νοιώθαμε ελεύθεροι να μαλακιστούμε, να παίξουμε, να χαρούμε, χωρίς καθόλου να σκεφτούμε τι θα σκεφτεί ο κόσμος. Νομίζω γι αυτό μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ταξίδι...

Για την τέταρτη νύχτα θα μιλήσω στο επόμενη, αφού ήταν η τελευταία μας νύχτα στην Ανδαλουσία κι αξίζει ειδική μνεία.

¡Hasta Pronto!

Θλιβερό

Φορ δε ρέκορντ, γι'αυτό το ποστ ευθύνεται το ποστ του Μάνου.

Έχω περιγράψει για τα διάφορα ταξιδάκια που έχω κάνει εδώ, αλλά δεν έχω αναφέρει καθόλου τους ανθρώπους. Πέρα από κάποια σκόρπια ονόματα που δε σας λένε και τίποτα δηλαδή. Δε θα μιλήσω για τη μεταξύ μας σχέση, θα σχολιάσω μόνο ένα γεγονός. Ξέρετε πόσες γυναίκες είναι παρθένες μετά τα 20; Δεν είχα ιδέα! Εκτός από κάποιες ανώνυμες δηλώσεις σε site ψυχολογίας δεν είχα συναντήσει γυναίκα πάνω από 20 χρονών παρθένα. Να, που έπρεπε να φτάσω Ισπανία για να το δω. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στις Ισπανίδες. Αυτές μια χαρά ξεπεταγμένες είναι. Οι λοιπές εθνικότητες ομως; Ιταλίδες, Γερμανίδες, Γαλλίδες, Ελληνίδες...

Κι άντε, ας αφήσω κατά μέρος τις παρθένες. Αυτές που λένε ότι έχουν να το κάνουν δύο και τρία χρόνια; Είχαν σχέση λέει και μετά τίποτα. Περιμένουν την επόμενη σχέση. Για εφήμερη σχέση ούτε συζήτηση. Και δεν είναι ότι δε θέλουν ή ότι δεν έχουν ευκαιρίες. Είναι αυτές οι ηλίθιες νοοτροπίες του στιλ "πρέπει να'χει σοβαρό σκοπό για να του κάτσω". Δηλαδή τι; Θα περιμένει να της ζητήσει το χέρι πρώτα; Κι αν δε συμβεί ποτέ αυτό ρε κοπελιά; Δε θα ξανακάνεις σεξ στη ζωή σου; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να αγνοούν βασικές τους ανάγκες. Πώς μπορούν να αρνούνται να δώσουν στο σώμα τους αυτό που τους ζηταει;

Κι οι άντρες; Οι περισσότεροι, φυσικά, ζητάνε το αναμενόμενο και τίποτα άλλο. Μάλιστα, αν τους δώσεις κάτι παραπάνω θα φύγουν σα κυνηγημένοι λαγοί που είναι. Δεν τις αδικώ λοιπόν - πολύ - εφόσον σε κανέναν δεν αρέσουν οι λαγοί εκτός ίσως ως κατοικίδια ή για να τους φάνε στιφάδο.

Και ρωτάω εγώ τώρα. Τι φοβάστε ρε αγοράκια; Πού είναι το κακό να νοιώσετε 2-3 πράγματα παραπάνω για έναν άνθρωπο έξω απ'τον εαυτό σας; Γιατί ακόμα κι όταν νοιώθετε το αποστρέφεστε;

Και αναρωτιέμαι μόνη μου. Οι άντρες φταίνε; Μπα! Ξέρετε πόσες γυναίκες μου'χουν πει φοβάμαι; Φοβάμαι να ερωτευτώ, φοβάμαι ν'αγαπήσω, φοβάμαι να δεθώ, φοβάμαι να γελάσω, φοβάμαι να κλάψω. Σε κάνει να νοσταλγείς την εποχή που άκουγες μόνο το "φοβάμαι το σκοτάδι". Φοβόμαστε τον πόνο δηλαδή; Αλλά γιατί; Όλοι έχουμε πονέσει κι έχουμε καταλάβει ότι κάποια στιγμή περνάει.

Επομένως, πού είναι το κακό στο να παίρνεις φόρα και να τρέχεις προς τον τοίχο; Θα πέσεις κάτω, θα πονέσεις, θα γελάσεις και θα σηκωθείς. Όχι;

Σιχαίνομαι μία από τις πιο κλασικές απαξιωτικές διεθνείς εκφράσεις των γυναικών:"Άντρες!". Κλασική ερώτηση που κάνω μετά:"γιατί εμείς καλύτερες είμαστε;". Μήπως ποια δεν έχει πληγώσει, δεν έχει βρίσει, δεν έχει φτύσει ποτέ της άντρα; Τα ίδια σκατά - λαγουδάκια - είμαστε όλοι, κι αν το σκεφτόμασταν πιο συχνά ίσως - λέω ίσως - να μην είχαμε αυτό το χάσμα των φύλων.

Άντε στην υγειά σας! Κουράστηκα τώρα...

Το νικοζάκι

Εκ του πρέζα-->πρεζάκι, και τα ευκόλως εννοούμενα... Όλα ξεκίνησαν πριν 3 μέρες. Ήταν νύχτα, ήμουν πολύ πεσμένη ψυχολογικά - χωρίς κάποιο προφανή λόγο - έπινα τη ρακή που μου'φεραν τα χριστούγεννα, όταν μπήκα να δω την αλληλογραφία μου στο yahoo. Και να'σου πάνω-πάνω μια διαφήμιση του Help (για μια ζωή χωρίς τσιγάρο). Υπό φυσιολογικές συνθήκες απλά θα έβριζα, αλλά δεν ήταν φυσιολογικές οι συνθήκες. Για τις επόμενες δύο ώρες δεν ξανακάπνισα και διάβαζα με προσήλωση τις πληροφορίες στη σελίδα του help. Μετά κοιμήθηκα.

Φαίνεται η επεξεργασία συνεχίστηκε στον ύπνο μου. Όταν ξύπνησα το είχα ήδη πάρει απόφαση. Μπήκα στο δωμάτιο της συγκατοίκου μου και της παρέδωσα το πακέτο και τον αναπτήρα μου. Φρόντισα να ενημερώσω όλους τους φίλους και γνωστούς του άμεσου περιβάλλοντος (αυτούς που είναι εδώ μαζί μου δηλαδή) ώστε να με βοηθήσουν. Και πράγματι η βοήθειά τους είναι πολύτιμη. Κι η υποστήριξη ανεκτίμητη.

Δε φτάνει όμως ρε γαμώτο! Προχθές κάπνισα 3 τσιγάρα, χθες πάλι τρία. Σήμερα έκανα ένα, κι είναι τόσο νωρίς ακόμη... Ας σημειωθεί ότι καπνίζω με μανία εδώ και 10 χρόνια και ούτε μια φορά δεν κατάφερα να κάνω αυτό που κάνω τώρα. Απ'τα 30 έπεσα στα τρία, και μαζί με τα τσιγάρα πέφτω κι εγώ. Χθες, έτρεμα από την υπερένταση, έβηχα συνέχεια - τι να πω, μάλλον είναι υπερβολικό το οξυγόνο για τα πνευμόνια μου - και κάθε φορά που άναβα τσιγάρο ζαλιζόμουν. Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι.

Κι ακόμα δεν έχω καταφέρει τίποτα. Δεν έχει περάσει ακόμα μέρα χωρίς κανένα τσιγάρο...

Συνεχίζεται

Hello Cadiz!

Ημέρα 3η:

Με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να ξυπνήσουμε, να φάμε πρωινό και να φύγουμε απ'τη Γρανάδα πριν τις 9 το πρωί. Ο καιρός χάλια, με βροχή - αυτή την εκνευριστική που σε μαστιγώνει - και αέρα και με μια απόλυτη ησυχία στο λεωφορείο. Όλοι κοιμούνταν. Σε μια ώρα βρισκόμασταν στο Cadiz ¨la ciudad que sonrie¨(η πόλη που χαμογελάει). Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ξέρετε, αυτή η πόλη ήταν η άλλη μου επιλογή για να κάνω erasmus - αν δε διάλεγα το Oviedo δηλαδή.
Απολαύσαμε την παραλιακή μας βόλτα, είδαμε την plaza de torros (αρένα ταυρομαχειών) απ' έξω και λιώναμε με την κάθε ευκαιρία στα παγκάκια. Προσπαθούσαμε να καταπολεμήσουμε την κούρασή μας, αλλά ούτε οι καφέδες, ούτε το φαγητό, ούτε κι η σανγκρία βοηθούσαν.
Επισκεφθήκαμε το Torre Tavira - έναν πύργο-φάρο - απ' όπου μπορούσαμε να δούμε όλη την πόλη. Απίστευτη θέα! Ο ξεναγός μας είχε απίστευτο γέλιο, μιλάμε για εντελώς κραγμένη ο άνθρωπος! Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους αλλά όταν βλέπεις κάποιον που είναι λες και δραπέτευσε από σατιρική ταινία, ε γελάς. Συμπαθέστατος πάντως. Μας έδειξε την Cámara Oscura (σκοτεινή αίθουσα), η οποία χρησιμοποιούταν στο παρελθόν για την παρακολούθηση των πλοίων και του καιρού. Είναι μια προσομοίωση του εξωτερικού περιβάλλοντος πάνω σ'ένα που επιτυγχάνεται με τη χρήση ενός καθρέφτη, ενός μεγεθυντικού φακού κ.ά. σχετικά. Γελάσαμε κι εκεί, βλέποντας τους ανθρώπους στα γύρω κτίρια ν'απλώνουν την μπουγάδα τους ή να λιάζονται στις ταράτσες..
Μετά απ'αυτό, τριγυρίσαμε λίγο ακόμα στα κεντρικά σοκάκια της πόλης, είδαμε κάποια μνημεία και τον καθεδρικό (μπλα,μπλα,μπλα) κι ήμαστε έτοιμοι να φύγουμε με προορισμό τη Sevilla. Για τη νύχτα στη Σεβίλη θα γράψω την επόμενη φορά.

Συνεχίζεται φυσικά...

Πού είχαμε μείνει;

Α, ναι! Ανδαλουσία λοιπόν...

Ημέρα 2η:

Υπόψην, ότι οι επόμενες μέρες δεν είναι πολύ ξεκάθαρες στο μυαλό μου. Με πολύ αλκοόλ στο αίμα και πολύ λίγο ύπνο, είναι δύσκολο να απολαμβάνεις τ'αξιοθέτα...

Αυτό είναι ένα πανέμορφο μικρό μοναστήρι, όπου στο εσωτερικό του έχει επιγραφές στα Λατινικά και στα Αρχαία Ελληνικά. Χαιρόντουσαν τα παιδιά και μας ζητούσαν να τους τα διαβάσουμε. Πλάκα έχει! "Ω, τι είπε τώρα...". Είναι αστείο το πώς σκέφτονται οι άλλοι τα ελληνικά. Για παράδειγμα, την έκφραση που έχουμε εμείς "μου φαίνονται κινέζικα" εκείνοι την έχουν "it´s all greek to me". Έλεγα για το μοναστήρι όμως. Δε θυμάμαι βασικά ούτε όνομα, ούτε ιστορικές λεπτομέρειες και έχω την εντύπωση ότι το μπερδεύω και με κάποια άλλα που είδαμε. Κάτι ωραίες κατακόμβες πρέπει να είχε...ε αυτά τέλος των πάντων!

Φάγαμε αραβικές πίτες, κάναμε βόλτες στην όμορφη Granada, χαζέψαμε στα μαγαζάκια - στυλ μοναστηράκι - και ήπιαμε καφέ σε μια tetería (teashop, αλήθεια στα ελληνικά πώς το λέμε;). Ζήτησα τούρκικο και με ρώτησαν αν τον πίνω με γάλα!!! Είναι δυνατόν; Δεν εξήγησα στους φίλους μου ότι εμείς τον λέμε ελληνικό, αλλά παραλίγο να κάνω φασαρία για το πόσο μικρός ήταν. Το 1/3 του φλυτζανιού ήταν γεμάτο μόνο. Άσε που καμία σχέση η γεύση...το ξεπέρασα γρήγορα βέβαια:)



Της νύχτας τα καμώματα...

Βασικά τα βράδια τα θυμάμαι καλύτερα. Ούτε χρονολογίες είχαν, ούτε και τ'ονόματα παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ξεκινήσαμε σ'ένα μαγαζί όπου δίνονταν παραστάσεις Flamenco. Ό,τι και να πω θα'ναι λίγο. Χρόνια τώρα ονειρευόμουν να το δω από κοντά. Ήξερα ότι θα μου άρεσε, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα με μάγευε. Κοιτούσα την πίστα και τις κοπέλες με κομμένη την ανάσα. Καθισμένη στην άκρη της θέσης μου, με το ένα μου χέρι να σφίγγει την καρέκλα και με το άλλο να συγκρατεί το στέρνο. Ήταν τέτοιο το πάθος, που το ένοιωθα να με πλημμυρίζει σε κύματα, να με παρασέρνει και να με πετάει στα μάτια μάγισσας που χόρευε λίγα μέτρα μακριά μου. Κι είχε ένα βλέμμα, που νόμιζα θα με σκότωνε αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω. Δε θυμάμαι ν'ανοιγόκλεισαν καθόλου τα βλέφαρα μου κι ούτε που ψυθίρισα. Στο τέλος είχα λαχανιάσει, σα να'μουν εγώ αυτή που χόρευε...
Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανεβάσω τα βιντεάκια για να πάρετε μια γεύση γιατί απαγορεύεται.

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες...

Μπα, sangría ήταν. Πολύ αλκοόλ για άλλη μια φορά, πολύς χορός και τρελλό κέφι. Με τέτοια κούραση πάντως απορώ που βρίσκαμε το κουράγιο. Κι όταν οι μισοί αποδήμησαν για την εστία εγώ τι έκανα; Συνέχισα φυσικά! Μήπως βρίσκομαι κάθε μέρα στη Γρανάδα; Πήγαμε σ'ένα κλαμπάκι που μάλλον ήταν θέατρο πιο παλιά - είχε κι εξώστη κι απ'όλα! Καλά ήταν. Είχε και καναπέδες. Και ποτά. Και άθλια μουσική. Κι οι πιο κεφάτοι ήμασταν εμείς, τα πτώματα. Ανέβηκα και στον εξώστη. Παραλίγο να πέσω κιόλας από κει. Πάλι καλά, είχα υποστήριξη! Τι ώρα είναι; Έξι; Και τι είπες; Στις οκτώ ξυπνάμε; Αυτά είναι...

Συνεχίζεται...

Καλή μας χρονιά!

Ήρθε και το 2007... Απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς δεν έκανα. Δε βρίσκω και μεγάλο νόημα βασικά, ανήκει στο παρελθόν. Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν άλλαξε η χρονιά εγώ ίδια παραμένω. Τις ίδιες μαλακίες κάνω, τα ίδια λάθη, και το ίδιο καλά περνάω. Αν εξαιρέσεις μία τροφική δηλητηρίαση, το ότι με κλέψανε στη Μαδρίτη, και το ότι έκανα πρωτοχρονιά μακριά απ'τους γονείς μου για πρώτη φορά...όλα συνεχίζουν κανονικά. Πριν τελειώσει ο χρόνος ήθελα να γράψω για τις υπόλοιπες μέρες στην Ανδαλουσία και για κάποιες άλλες εκδρομούλες αλλά δε μας έκατσε. Υποθέτω θα μου ξανάρθει όρεξη...
Υποτίθεται έμεινα εδώ για να δω πώς γιορτάζουν οι Ισπανοί αλλά τελικά είδα τις καταστροφικές συνέπειες μιας ελληνοιταλικής γιορτής. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, πάλι καλά που στέκεται ακόμα το σπίτι της φίλης μου...
Χμμ...αυτά τα ενδιαφέροντα για τώρα.