Ένας βρώμικος κόσμος...

...με παρέα τον αξεπέραστο Μπουκόφσκι, κάνω μια βόλτα γύρω απ'τον Τιτάνα για να γνωρίσω τις σειρήνες του Βόνεγκατ.. Χάνομαι για λίγο στις μεταμεσονύχτιες παλίροιες του Έρικσον κι αποσυντίθεμαι σ'έναν άλλο, πιο βρώμικο, κόσμο στους φτυσμένους τάφους του Βιάν.. Προσπαθώ να φτάσω στη μοναδική αληθινή Άμπερ του Ζελάζνυ, αλλά πάντα καταλήγω στη σκιά της γης.. Σχολιαστής του ταξιδιού, ο πανέξυπνος, παντοδύναμος - 14ου επιπέδου - και πάντα πνευματώδης, Βαρτιμαίος του Στράουντ.. Μουσική υπόκρουση, το κοντραμπάσο του Ζίσκιντ..

Καλές Γιορτές!


"Βρώμικος Κόσμος", Τσαρλς Μπυκόφσκι
"Οι Σειρήνες του Τιτάνα", Kurt Vonnegutt
"Midnight Tides", Steven Erikson
"Θα φτύσω μέσα στους τάφους σας", Μπορίς Βιάν
"Chronicles of Amber", Roger Zelazny
"Η Τριλογία του Βαρτιμαίου", Τζόναθαν Στράουντ
"Το Κοντραμπάσο", Πάτρικ Ζίσκιντ

Sample Chapter

Αυτό είναι ένα sample chapter απ' το αναμενόμενο βιβλίο του Martin: A Dance with Dragons με πρωταγωνίστρια την Daenerys. Απολαύστε!!!

Κλειστό λόγω διακοπών

Βασικά, μετά από μήνες άγχους για την εξεταστική, και αφού την ολοκλήρωσα επιτυχώς, λέω να ξεκουραστώ. Καμία όρεξη για να γράψω δεν υπάρχει. Επομένως, δε θα βρείτε κανένα νέο κείμενο εδώ μέχρι και το Σεπτέμβρη, εκτός κι αν γίνει κατά λάθος.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!!!

Ξημέρωμα

Συγκινήσεις, συναισθήματα, εμπειρίες, άνθρωποι. Τα έζησα όλα, τα έκανα όλα! Πήγα από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη κι ανακάλυψα ότι είναι επίπεδος, κι ότι η γη παραμένει στρογγυλή. Έτρεξα μέχρι που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Πήδηξα απ'τον τρίτο όροφο και δεν έσπασα τίποτα. Έκανα "μπάντζι-τζάμπινγκ" και "ράφτινγκ" κι επιβίωσα (παθαίνω ίλιγγο άλλωστε). Έκανα ιππασία σε μια παραλία κι ένοιωσα την απόλυτη ελευθερία. Αγόρασα σπίτι και μετά το πούλησα για να νοικιάσω διαμέρισμα. Έπεσα από τις σκάλες κι έμαθα να μη βάζω τα χέρια στις τσέπες. Οδήγησα αυτοκίνητο πριν πάρω δίπλωμα ώστε όταν το αποκτήσω να μη χρειαστεί να οδηγήσω ξανά. Έμαθα 10 διαφορετικές, γνωστές και νεκρές γλώσσες ώστε να μπορώ να μιλήσω στον εαυτό μου. Πήγα στο θέατρο, πήγα και στον κινηματογράφο. Μια φορά μάλιστα πήγα και για "μπόουλινγκ". Έκανα σκι, δοκίμασα σνόουμπορντ, ανέβηκα σε έλκυθρο: όπως και να'χει έφαγα τα μούτρα μου. Είχα ένα σκυλάκι που μάλωνε μ'ένα γατάκι που σκότωνε ένα καναρινάκι που'πιανε φιλίες μ'ένα ποντικάκι. Γνώρισα έναν πολιτικό, έναν ιστορικό, ένα δάσκαλο κι ένα δασοφύλακα. Είχα άσθμα, είχα αλλεργία και μάλλον ήταν ίδια η αιτία. Αγάπησα, μ'αγάπησαν κι ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ γιατί μίσησα. Το γιατί με μίσησαν δεν το αναρωτιέμαι. Διάβασα, με διάβασαν κι ακόμα γράφω. Τα έζησα όλα! Κι όλα αυτά πριν καν ξυπνήσω

Υ.Γ: Καλύτερα να μην έλεγα τίποτα.

5 πράγματα που δε θέλετε να μάθετε για μένα

Μου έκαναν και μένα πάσα λοιπόν... ο cpil κι ο Χρήστος Φασούλας. Ξεκινάω:

1. Σιχαίνομαι αυτού του είδους τις λίστες. Την τελευταία φορά που το έκανα ήταν σε ψυχολόγο. Δεν την τέλειωσα ποτέ τη λίστα και κατά συνέπεια δεν ξαναπήγα κιόλας!

2. Τα καλοκαίρια παθαίνω μετάλλαξη. Άλλος άνθρωπος! Υπερβολικά δραστήρια, πάντα χαρούμενη, κοιμάμαι λίγο, πίνω πολύ. Σε αντίθεση με το χειμώνα που πέφτω σε χειμερία νάρκη. Εξαίρεση αποτελεί ο φετινός.

3. Ονειρεύομαι συνέχεια! Στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου και στο μεσοδιάστημα. Από τα πιο απλά (όπως το τι θα κάνω το καλοκαίρι) μέχρι τα πιο σύνθετα (όπως να εκδώσω κάποτε δικό μου βιβλίο). Και τα παίζω στο μυαλό μου σαν ταινίες. Τα πιο αγαπημένα έχουν και δεύτερες, και τρίτες, και τέταρτες....και ν προβολές.

4. Αγαπημένο μου σημείο σ'ένα σπίτι είναι η κουζίνα. Όχι γιατί μ'αρέσει να μαγειρεύω (μη λέμε χαζομάρες) αλλά γιατί έχω πολύ γλυκές αναμνήσεις απ' την κουζίνα της μαμάς μου. Απολαμβάνω ιδιαίτερα να πίνω ελληνικό καφέ μαζί της, με τις φίλες της και την αδερφή μου εκεί.

5. Λατρεύω τα χαλάσματα. Τα παλιά εγκαταλελειμένα σπίτια, γιατί πάντα νόμιζα ότι έκρυβαν θησαυρούς.

Αυτά! Και δίνω πάσα με τη σειρά μου στους:

Aleister
Wingless Angel
Mephisto
Trillian
Sephiroth

Γυάλα

«Πάω σπίτι μου..» είπε εκείνος.

«Ναι…» είπε εκείνη μουδιασμένα.

«Έλα μαζί μου!»

Η κοπέλα φάνηκε να το σκέφτεται. Ήθελε να είχε τη δύναμη να του πει όχι. Δεν την είχε, και δεν είπε τίποτα. Γύρισε και κοίταξε την παρέα της που στεκόταν λίγο παραπέρα.

«Θα σε περιμένω στην επόμενη γωνία» έκανε μεταβολή κι έφυγε χωρίς να περιμένει απάντηση.

Εκείνη στάθηκε για λίγο ακίνητη, μπαίνοντας στον πειρασμό να τον αφήσει να περιμένει. Αφού καληνύχτισε τους φίλους της, ακολούθησε την πορεία του. Εκείνος περίμενε στην επόμενη γωνία μιλώντας στο κινητό του. Μόλις την είδε, καληνύχτισε το συνομιλητή του και το έκλεισε. Την αγκάλιασε απ’ τους ώμους κι άρχισαν να περπατάνε.

«Ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για χθες» είπε η κοπέλα ύστερα από μια μεγάλη παύση.

«Μη το σκέφτεσαι. Λογικό μου φαίνεται που αντέδρασες έτσι.» Της χαμογέλασε καθησυχαστικά.

«Ξέρεις.. συνήθως δε συμπεριφέρομαι έτσι. Δεν ξέρω τι μου συνέβη.»

«Είχες πιει. Δεν είναι τίποτα. Ας μη το συζητάμε άλλο.»

Με τη συζήτηση έφτασαν σπίτι του. Η κοπέλα προχώρησε πρώτη, διστακτικά, και σταμάτησε έξω απ’ την κουζίνα.

«Θέλω νερό.»

«Το σπίτι μου είναι και δικό σου» της είπε και με μια χειρονομία της έδειξε τα ντουλάπια.

Εκείνη έβαλε νερό και ένιωσε τα χέρια του ν’ αγγίζουν τον κώλο της. Γύρισε, του χαμογέλασε και πήγε στο δωμάτιο. Την ακολούθησε. Εκείνη έβγαλε το παλτό της κι άρχισε να περιεργάζεται το δωμάτιο. Είχε ξανάρθει, αλλά αισθανόταν αμηχανία. Ήξερε γιατί την είχε καλέσει, και γιατί η ίδια είχε δεχθεί. Στάθηκε μπροστά απ’ το ενυδρείο. Δε της άρεσαν τα ψάρια.

Εκείνος κάθισε στην περιστρεφόμενη καρέκλα του και την τοποθέτησε ακριβώς πίσω της. Τα χέρια του άρχισαν να χαϊδεύουν τις γάμπες της, ν' ανεβαίνουν αργά-αργά και ν’ ανασηκώνουν το κοντό μαύρο φορεματάκι της. Σιγά-σιγά, με απαλές ρυθμικές κινήσεις τής το έβγαλε. Την αγκάλιασε και την έβαλε να καθίσει πάνω του. Τώρα τα χέρια του γλίστρησαν στο στήθος της, το απελευθέρωσε απ’ το καταπιεστικό σουτιέν και συνέχισαν να τη χαϊδεύουν καθώς η γλώσσα του ασχολούταν με το λαιμό της.

Εκείνη δεν είχε αντιδράσει ακόμα. Το σώμα της ανταποκρινόταν, φυσικά, αλλά το μυαλό της δεν είχε παραδοθεί ακόμα. Το προηγούμενο βράδυ της είχε πει ότι πήγε με άλλη. Του έκανε σκηνή, της έκανε σκηνή, μιλήσανε και δε βγάλανε άκρη. Τώρα, δεν ήξερε πώς να φερθεί, τι να σκεφθεί. Δεν μπορούσε να του κρατήσει κακία, δεν είχαν σχέση. Κι όμως…

Βγήκε απότομα από τις σκέψεις της, καθώς τα χέρια του είχαν προχωρήσει προς τα κάτω και είχαν βρει στόχο. Δεν είχε πια καιρό να σκεφτεί. Αν δεν παραδινόταν σύντομα, δε θα το ευχαριστιόταν. Η μέση της έσπασε προς τα πίσω σχηματίζοντας τόξο, τα χείλη της ρούφηξαν το λαιμό του καθώς το ένα της χέρι βυθιζόταν στα μαλλιά του ενώ το άλλο πίεζε το δικό του πάνω στο στήθος της. Σύντομα ξέχασε τα πάντα.

Τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την έβαλε στο κρεβάτι. Αφού της έβγαλε τον υπόλοιπο ρουχισμό, άρχισε να τη γλύφει παντού. Και βέβαια, κατασκήνωσε στην κλειτορίδα της. Ήθελε να του εξηγήσει μερικά πράγματα για τη γυναικεία ανατομία αλλά αποφάσισε να μην πει τίποτα. Προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να απολαύσει την πράξη, αλλά το μυαλό της δεν την υπάκουε. Θυμόταν μόνο να βγάζει μικρές κραυγές ψεύτικης ηδονής, και προοδευτικά να τις αλλάζει για να καταλάβει κι εκείνος ότι ήταν έτοιμη να προχωρήσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πράξης εκείνη υποκρινόταν ενώ ταυτόχρονα ανυπομονούσε να τελειώσει.

Ύστερα από αρκετή ώρα, που της φάνηκε αιωνιότητα, εκείνος έπεσε πάνω της βαριανασαίνοντας. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε τρυφερά στο στόμα.

Κοιμήθηκαν έτσι, και το πρωί εκείνη τον αποχαιρέτησε μ’ ένα πεταχτό φιλί κι έφυγε. Είχε πάρει την απόφασή της…

Τίτλοι Τέλους

Πραγματοποιώ τα όνειρά μου; Δεν ξέρω; Έχω την εντύπωση ότι ονειρεύομαι συνεχώς καινούρια πράγματα για να'χω να ελπίζω σε κάτι. Έχουν χάσει τη γεύση τους. Έχω χάσει τη λαμπρότητά μου, τον αυθορμητισμό μου. Κάθε φορά που το μελάνι αγγίζει τη λευκή σελίδα αγχώνομαι. Αγχώνομαι γιατί νομίζω ότι αρχίζω να κάνω κάτι αλλά είναι ψεύτικο. Δε δημιουργώ, απλά λερώνω.
Ένας πιερότος μού ανοίγει την πόρτα μιας ισπανικής pub. Ο πιερότος δεν είναι σαν τον αρλεκίνο. Ο αρλεκίνος είναι ο κρυφός μου πόθος. Το αρσενικό υπέροχο πλάσμα με τα θηλυπρεπή χαρακτηριστικά. Έχει παιχνιδιάρικο βλέμμα, σαρκαστικό χαμόγελο, χρυσές τούφες για μαλλιά, μάτια από κάρβουνο. Φοράει πάντα λευκά. Λευκό υφασμάτινο παντελόνι σε αράβικο στυλ, μαύρες μπαρέτες, λευκό πουκάμισο με μεγάλα μαύρα κουμπιά, λευκό σκουφί. Λικνίζεται σε ρυθμούς 80'ς με τη disco-ball να φωτίζει και να χρωματίζει το πάλλευκο δέρμα του.
Ο πιερότος περιμένει. Κρατάει την πόρτα και περιμένει να ξεμαγευτώ από τα τσαλίμια του αρλεκίνου. Παρατηρώ τον πιερότο τώρα. Εκείνος έχει άγρια, αρρενωπά χαρακτηριστικά: γαμψή σεξουαλική μύτη, εκφραστικές ρυτίδες, γκριζαρισμένα μαύρα μαλλιά, μάτια κουρασμένα απ' τη σκέψη. Ευθυτενής κι αγέρωχος, στέκεται πάντα φρουρός της εισόδου φορώντας κόκκινη στολή. Το κόκκινο τονίζει το μελαχρινό του δέρμα.
Μπαίνω μέσα και κοιτάζω τον κόσμο. Όλοι τους μοιάζουν με φαντάσματα. Στοιχειά που ήρθαν απ' τον άλλο κόσμο για να πάρουν μια γεύση ζωντάνιας. Η καρδιά χτυπάει δυνατά, γρήγορα, κοφτά. Αρχίζω να ιδρώνω απ' το κρύο που απλώνεται ολόγυρά μου. Λευκό και κόκκινο. Πάγος και φλόγα. Καίνε το ίδιο. Πονάνε το ίδιο.
Γυρίζω το κεφάλι μου, βλέπω τις φίλες μου. Χαμογελώ. Δεν τις πείθω. Είναι που δεν έχουν δει ούτε τον αρλεκίνο μου ούτε τον πιερότο μου. Είναι απασχολημένες με τα στοιχειά γύρω μας. Όταν ξεχυλίζω από συναισθήματα χάνω την ορθογραφία μου. Και τη στίξη μου. και τον οιρμό μου.
Χορεύω, δεν ξέρω τι. Δεν ακούω τη μουσική, μόνο νοιώθω το ρυθμό της να με ωθεί να κουνηθώ. Δεν ξέρω πώς τελειώνουν τα παραμύθια, παρόλο που τα παρακολουθώ χρόνια. Κάθε φορά που πέφτουν οι τίτλοι τέλους ξέρεις ότι υπάρχει μια σκηνή που δεν έχει παιχτεί. Κάθε που βλέπεις "συνεχίζεται" ξέρεις ότι έχει τελειώσει οριστικά.
Ο αρλεκίνος μου είμαι εγώ. Ο πρώτος όροφος. Ο πιερότος μου είμαι εγώ. Ο δεύτερος όροφος. Οι φίλες μου είμαι εγώ. Τα συναισθήματα, οι ελπίδες, οι φοβίες, οι στεναχώριες, οι χαρές τους. Όλα γυρίζουν, στροβιλίζονται, θολώνουν, πνίγονται. Κι εγώ στη μεση. πάντα στη μέση χορεύοντας και μεθώντας. Δεν υπάρχει διαφυγή.

Ανδαλουσία (part 4)

Νυχτα 3η:

Σε συγκεκριμένο μαγαζί και πάλι - όπου οι διοργανωτές μας είχαν συμφωνήσει για τιμές - τη βγάλαμε όλο το βράδυ. Κυρίως γιατί ήμαστε πολύ κομμάτια για να συνεχίσουμε κάπου αλλού. Ξεκινήσαμε με botellon φυσικά, έτσι ήδη υπήρχε κέφι στην παρέα. Κατά τις 12 με 1 κατέφθασε κι άλλο ένα γκρουπάκι, οι ερασμίτες της León. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε με ήδη γνωστούς μας και διασκεδάσαμε όλοι παρέα. Στη 2η φωτό φαίνεται η τελευταία απέλπιδα προσπάθειά μου να σταθώ όρθια. Η κούραση μπορεί να νίκησε τα πόδια μου, αλλά το κέφι δεν κάμφθηκε στιγμή. Καλά, ίσως μια στιγμούλα μόνο...
Και τα γνωστά βέβαια...2 ώρες ύπνο αυτή τη φορά!


Ημέρα 4η:

Πρώτη μας επίσκεψη το Real Alcázar de Sevilla (βασιλικά ανάκτορα). Η προέλευσή του τοποθετείται στο 10ο αι. την εποχή του Abd Al-Rahman του Γ' - του πρώτου χαλίφη της Ανδαλουσίας. Ανά τους αιώνες το κτίσμα άλλαζε μορφή καθώς νέα μέρη προστίθενταν συνεχώς. Το κύριο μέρος του αποτελείται από το Palacio Mudejar και το Palacio Gotico, τα οποία περιτριγυρίζονται από τα Patio del Crucero (patio είναι το αίθριο), Patio de la Montería, Patio del Almirante, Patio del Yeso, Patio del León και τέλος τους Jardines(κήπους). Ξέρετε τι μου άρεσε εμένα πιο πολύ; Φυσικά και ξέρετε: οι κήποι βέβαια!
Για λοιπές ιστορικές πληροφορίες - μιας και παρέλειψα σχεδόν τα πάντα - υπάρχουν και τα βιβλία(όπως και το διαδίκτυο βέβαια)!!!
Κάναμε βολτίτσες, ακουσαμε τα πουλάκια, λιαστήκαμε, είδαμε έργα τέχνης, παίξαμε κυνηγητό, χαθήκαμε (χωρίς να δοκιμάσουμε το κρυφτό), κουραστήκαμε. Τελειώσαμε την επίσκεψή μας σε μια αίθουσα που είχε αφιέρωμα στους εξερευνητές ανά τους αιώνες. Καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες, βλέπαμε χαραγμένες επιγραφές στα πλαινά των σκαλοπατιών με πληροφορίες από τα ταξίδια των εξερευνητών. Σα να ανέβαινες μια σκάλα του χρόνου. Μου άρεσε σαν ιδέα...

Η επόμενή μας στάση ήταν ο Καθεδρικός της Σεβίλης, ένας από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους καθεδρικούς της Ευρώπης. Πίσω από το ιερό ορθωνόταν ένας πύργος 96 μέτρων. Ανεβήκαμε τα πατώματα, σε σειρά ένας-ένας, υπομονετικά - γιατί είχε πολύ κόσμο - και στο τέλος ανταμειφθήκαμε. Η θέα ήταν πανέμορφη. Κάτω απ'τα πόδια μας απλωνόταν ολόκληρη η Σεβίλη σ'όλο της το μεγαλείο. Κοιτάξαμε κι από τις 4 πλευρές του πύργου αλλά, για μένα, μία άξιζε πραγματικά...Κατεβήκαμε παίζοντας το τρενάκι, φωνάζοντας χαζοχαρούμενα, χτυπώντας πάνω στους τοίχους και στους ανθρώπους. Το κλίμα θύμιζε πολύ δημοτικό, αλλά γι αυτό ακριβώς ήταν τόσο όμορφο! Νοιώθαμε ελεύθεροι να μαλακιστούμε, να παίξουμε, να χαρούμε, χωρίς καθόλου να σκεφτούμε τι θα σκεφτεί ο κόσμος. Νομίζω γι αυτό μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ταξίδι...

Για την τέταρτη νύχτα θα μιλήσω στο επόμενη, αφού ήταν η τελευταία μας νύχτα στην Ανδαλουσία κι αξίζει ειδική μνεία.

¡Hasta Pronto!

Θλιβερό

Φορ δε ρέκορντ, γι'αυτό το ποστ ευθύνεται το ποστ του Μάνου.

Έχω περιγράψει για τα διάφορα ταξιδάκια που έχω κάνει εδώ, αλλά δεν έχω αναφέρει καθόλου τους ανθρώπους. Πέρα από κάποια σκόρπια ονόματα που δε σας λένε και τίποτα δηλαδή. Δε θα μιλήσω για τη μεταξύ μας σχέση, θα σχολιάσω μόνο ένα γεγονός. Ξέρετε πόσες γυναίκες είναι παρθένες μετά τα 20; Δεν είχα ιδέα! Εκτός από κάποιες ανώνυμες δηλώσεις σε site ψυχολογίας δεν είχα συναντήσει γυναίκα πάνω από 20 χρονών παρθένα. Να, που έπρεπε να φτάσω Ισπανία για να το δω. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στις Ισπανίδες. Αυτές μια χαρά ξεπεταγμένες είναι. Οι λοιπές εθνικότητες ομως; Ιταλίδες, Γερμανίδες, Γαλλίδες, Ελληνίδες...

Κι άντε, ας αφήσω κατά μέρος τις παρθένες. Αυτές που λένε ότι έχουν να το κάνουν δύο και τρία χρόνια; Είχαν σχέση λέει και μετά τίποτα. Περιμένουν την επόμενη σχέση. Για εφήμερη σχέση ούτε συζήτηση. Και δεν είναι ότι δε θέλουν ή ότι δεν έχουν ευκαιρίες. Είναι αυτές οι ηλίθιες νοοτροπίες του στιλ "πρέπει να'χει σοβαρό σκοπό για να του κάτσω". Δηλαδή τι; Θα περιμένει να της ζητήσει το χέρι πρώτα; Κι αν δε συμβεί ποτέ αυτό ρε κοπελιά; Δε θα ξανακάνεις σεξ στη ζωή σου; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να αγνοούν βασικές τους ανάγκες. Πώς μπορούν να αρνούνται να δώσουν στο σώμα τους αυτό που τους ζηταει;

Κι οι άντρες; Οι περισσότεροι, φυσικά, ζητάνε το αναμενόμενο και τίποτα άλλο. Μάλιστα, αν τους δώσεις κάτι παραπάνω θα φύγουν σα κυνηγημένοι λαγοί που είναι. Δεν τις αδικώ λοιπόν - πολύ - εφόσον σε κανέναν δεν αρέσουν οι λαγοί εκτός ίσως ως κατοικίδια ή για να τους φάνε στιφάδο.

Και ρωτάω εγώ τώρα. Τι φοβάστε ρε αγοράκια; Πού είναι το κακό να νοιώσετε 2-3 πράγματα παραπάνω για έναν άνθρωπο έξω απ'τον εαυτό σας; Γιατί ακόμα κι όταν νοιώθετε το αποστρέφεστε;

Και αναρωτιέμαι μόνη μου. Οι άντρες φταίνε; Μπα! Ξέρετε πόσες γυναίκες μου'χουν πει φοβάμαι; Φοβάμαι να ερωτευτώ, φοβάμαι ν'αγαπήσω, φοβάμαι να δεθώ, φοβάμαι να γελάσω, φοβάμαι να κλάψω. Σε κάνει να νοσταλγείς την εποχή που άκουγες μόνο το "φοβάμαι το σκοτάδι". Φοβόμαστε τον πόνο δηλαδή; Αλλά γιατί; Όλοι έχουμε πονέσει κι έχουμε καταλάβει ότι κάποια στιγμή περνάει.

Επομένως, πού είναι το κακό στο να παίρνεις φόρα και να τρέχεις προς τον τοίχο; Θα πέσεις κάτω, θα πονέσεις, θα γελάσεις και θα σηκωθείς. Όχι;

Σιχαίνομαι μία από τις πιο κλασικές απαξιωτικές διεθνείς εκφράσεις των γυναικών:"Άντρες!". Κλασική ερώτηση που κάνω μετά:"γιατί εμείς καλύτερες είμαστε;". Μήπως ποια δεν έχει πληγώσει, δεν έχει βρίσει, δεν έχει φτύσει ποτέ της άντρα; Τα ίδια σκατά - λαγουδάκια - είμαστε όλοι, κι αν το σκεφτόμασταν πιο συχνά ίσως - λέω ίσως - να μην είχαμε αυτό το χάσμα των φύλων.

Άντε στην υγειά σας! Κουράστηκα τώρα...

Το νικοζάκι

Εκ του πρέζα-->πρεζάκι, και τα ευκόλως εννοούμενα... Όλα ξεκίνησαν πριν 3 μέρες. Ήταν νύχτα, ήμουν πολύ πεσμένη ψυχολογικά - χωρίς κάποιο προφανή λόγο - έπινα τη ρακή που μου'φεραν τα χριστούγεννα, όταν μπήκα να δω την αλληλογραφία μου στο yahoo. Και να'σου πάνω-πάνω μια διαφήμιση του Help (για μια ζωή χωρίς τσιγάρο). Υπό φυσιολογικές συνθήκες απλά θα έβριζα, αλλά δεν ήταν φυσιολογικές οι συνθήκες. Για τις επόμενες δύο ώρες δεν ξανακάπνισα και διάβαζα με προσήλωση τις πληροφορίες στη σελίδα του help. Μετά κοιμήθηκα.

Φαίνεται η επεξεργασία συνεχίστηκε στον ύπνο μου. Όταν ξύπνησα το είχα ήδη πάρει απόφαση. Μπήκα στο δωμάτιο της συγκατοίκου μου και της παρέδωσα το πακέτο και τον αναπτήρα μου. Φρόντισα να ενημερώσω όλους τους φίλους και γνωστούς του άμεσου περιβάλλοντος (αυτούς που είναι εδώ μαζί μου δηλαδή) ώστε να με βοηθήσουν. Και πράγματι η βοήθειά τους είναι πολύτιμη. Κι η υποστήριξη ανεκτίμητη.

Δε φτάνει όμως ρε γαμώτο! Προχθές κάπνισα 3 τσιγάρα, χθες πάλι τρία. Σήμερα έκανα ένα, κι είναι τόσο νωρίς ακόμη... Ας σημειωθεί ότι καπνίζω με μανία εδώ και 10 χρόνια και ούτε μια φορά δεν κατάφερα να κάνω αυτό που κάνω τώρα. Απ'τα 30 έπεσα στα τρία, και μαζί με τα τσιγάρα πέφτω κι εγώ. Χθες, έτρεμα από την υπερένταση, έβηχα συνέχεια - τι να πω, μάλλον είναι υπερβολικό το οξυγόνο για τα πνευμόνια μου - και κάθε φορά που άναβα τσιγάρο ζαλιζόμουν. Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι.

Κι ακόμα δεν έχω καταφέρει τίποτα. Δεν έχει περάσει ακόμα μέρα χωρίς κανένα τσιγάρο...

Συνεχίζεται

Hello Cadiz!

Ημέρα 3η:

Με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να ξυπνήσουμε, να φάμε πρωινό και να φύγουμε απ'τη Γρανάδα πριν τις 9 το πρωί. Ο καιρός χάλια, με βροχή - αυτή την εκνευριστική που σε μαστιγώνει - και αέρα και με μια απόλυτη ησυχία στο λεωφορείο. Όλοι κοιμούνταν. Σε μια ώρα βρισκόμασταν στο Cadiz ¨la ciudad que sonrie¨(η πόλη που χαμογελάει). Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Ξέρετε, αυτή η πόλη ήταν η άλλη μου επιλογή για να κάνω erasmus - αν δε διάλεγα το Oviedo δηλαδή.
Απολαύσαμε την παραλιακή μας βόλτα, είδαμε την plaza de torros (αρένα ταυρομαχειών) απ' έξω και λιώναμε με την κάθε ευκαιρία στα παγκάκια. Προσπαθούσαμε να καταπολεμήσουμε την κούρασή μας, αλλά ούτε οι καφέδες, ούτε το φαγητό, ούτε κι η σανγκρία βοηθούσαν.
Επισκεφθήκαμε το Torre Tavira - έναν πύργο-φάρο - απ' όπου μπορούσαμε να δούμε όλη την πόλη. Απίστευτη θέα! Ο ξεναγός μας είχε απίστευτο γέλιο, μιλάμε για εντελώς κραγμένη ο άνθρωπος! Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους αλλά όταν βλέπεις κάποιον που είναι λες και δραπέτευσε από σατιρική ταινία, ε γελάς. Συμπαθέστατος πάντως. Μας έδειξε την Cámara Oscura (σκοτεινή αίθουσα), η οποία χρησιμοποιούταν στο παρελθόν για την παρακολούθηση των πλοίων και του καιρού. Είναι μια προσομοίωση του εξωτερικού περιβάλλοντος πάνω σ'ένα που επιτυγχάνεται με τη χρήση ενός καθρέφτη, ενός μεγεθυντικού φακού κ.ά. σχετικά. Γελάσαμε κι εκεί, βλέποντας τους ανθρώπους στα γύρω κτίρια ν'απλώνουν την μπουγάδα τους ή να λιάζονται στις ταράτσες..
Μετά απ'αυτό, τριγυρίσαμε λίγο ακόμα στα κεντρικά σοκάκια της πόλης, είδαμε κάποια μνημεία και τον καθεδρικό (μπλα,μπλα,μπλα) κι ήμαστε έτοιμοι να φύγουμε με προορισμό τη Sevilla. Για τη νύχτα στη Σεβίλη θα γράψω την επόμενη φορά.

Συνεχίζεται φυσικά...

Πού είχαμε μείνει;

Α, ναι! Ανδαλουσία λοιπόν...

Ημέρα 2η:

Υπόψην, ότι οι επόμενες μέρες δεν είναι πολύ ξεκάθαρες στο μυαλό μου. Με πολύ αλκοόλ στο αίμα και πολύ λίγο ύπνο, είναι δύσκολο να απολαμβάνεις τ'αξιοθέτα...

Αυτό είναι ένα πανέμορφο μικρό μοναστήρι, όπου στο εσωτερικό του έχει επιγραφές στα Λατινικά και στα Αρχαία Ελληνικά. Χαιρόντουσαν τα παιδιά και μας ζητούσαν να τους τα διαβάσουμε. Πλάκα έχει! "Ω, τι είπε τώρα...". Είναι αστείο το πώς σκέφτονται οι άλλοι τα ελληνικά. Για παράδειγμα, την έκφραση που έχουμε εμείς "μου φαίνονται κινέζικα" εκείνοι την έχουν "it´s all greek to me". Έλεγα για το μοναστήρι όμως. Δε θυμάμαι βασικά ούτε όνομα, ούτε ιστορικές λεπτομέρειες και έχω την εντύπωση ότι το μπερδεύω και με κάποια άλλα που είδαμε. Κάτι ωραίες κατακόμβες πρέπει να είχε...ε αυτά τέλος των πάντων!

Φάγαμε αραβικές πίτες, κάναμε βόλτες στην όμορφη Granada, χαζέψαμε στα μαγαζάκια - στυλ μοναστηράκι - και ήπιαμε καφέ σε μια tetería (teashop, αλήθεια στα ελληνικά πώς το λέμε;). Ζήτησα τούρκικο και με ρώτησαν αν τον πίνω με γάλα!!! Είναι δυνατόν; Δεν εξήγησα στους φίλους μου ότι εμείς τον λέμε ελληνικό, αλλά παραλίγο να κάνω φασαρία για το πόσο μικρός ήταν. Το 1/3 του φλυτζανιού ήταν γεμάτο μόνο. Άσε που καμία σχέση η γεύση...το ξεπέρασα γρήγορα βέβαια:)



Της νύχτας τα καμώματα...

Βασικά τα βράδια τα θυμάμαι καλύτερα. Ούτε χρονολογίες είχαν, ούτε και τ'ονόματα παίζουν μεγάλο ρόλο.
Ξεκινήσαμε σ'ένα μαγαζί όπου δίνονταν παραστάσεις Flamenco. Ό,τι και να πω θα'ναι λίγο. Χρόνια τώρα ονειρευόμουν να το δω από κοντά. Ήξερα ότι θα μου άρεσε, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα με μάγευε. Κοιτούσα την πίστα και τις κοπέλες με κομμένη την ανάσα. Καθισμένη στην άκρη της θέσης μου, με το ένα μου χέρι να σφίγγει την καρέκλα και με το άλλο να συγκρατεί το στέρνο. Ήταν τέτοιο το πάθος, που το ένοιωθα να με πλημμυρίζει σε κύματα, να με παρασέρνει και να με πετάει στα μάτια μάγισσας που χόρευε λίγα μέτρα μακριά μου. Κι είχε ένα βλέμμα, που νόμιζα θα με σκότωνε αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτάω. Δε θυμάμαι ν'ανοιγόκλεισαν καθόλου τα βλέφαρα μου κι ούτε που ψυθίρισα. Στο τέλος είχα λαχανιάσει, σα να'μουν εγώ αυτή που χόρευε...
Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανεβάσω τα βιντεάκια για να πάρετε μια γεύση γιατί απαγορεύεται.

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες...

Μπα, sangría ήταν. Πολύ αλκοόλ για άλλη μια φορά, πολύς χορός και τρελλό κέφι. Με τέτοια κούραση πάντως απορώ που βρίσκαμε το κουράγιο. Κι όταν οι μισοί αποδήμησαν για την εστία εγώ τι έκανα; Συνέχισα φυσικά! Μήπως βρίσκομαι κάθε μέρα στη Γρανάδα; Πήγαμε σ'ένα κλαμπάκι που μάλλον ήταν θέατρο πιο παλιά - είχε κι εξώστη κι απ'όλα! Καλά ήταν. Είχε και καναπέδες. Και ποτά. Και άθλια μουσική. Κι οι πιο κεφάτοι ήμασταν εμείς, τα πτώματα. Ανέβηκα και στον εξώστη. Παραλίγο να πέσω κιόλας από κει. Πάλι καλά, είχα υποστήριξη! Τι ώρα είναι; Έξι; Και τι είπες; Στις οκτώ ξυπνάμε; Αυτά είναι...

Συνεχίζεται...

Καλή μας χρονιά!

Ήρθε και το 2007... Απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς δεν έκανα. Δε βρίσκω και μεγάλο νόημα βασικά, ανήκει στο παρελθόν. Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν άλλαξε η χρονιά εγώ ίδια παραμένω. Τις ίδιες μαλακίες κάνω, τα ίδια λάθη, και το ίδιο καλά περνάω. Αν εξαιρέσεις μία τροφική δηλητηρίαση, το ότι με κλέψανε στη Μαδρίτη, και το ότι έκανα πρωτοχρονιά μακριά απ'τους γονείς μου για πρώτη φορά...όλα συνεχίζουν κανονικά. Πριν τελειώσει ο χρόνος ήθελα να γράψω για τις υπόλοιπες μέρες στην Ανδαλουσία και για κάποιες άλλες εκδρομούλες αλλά δε μας έκατσε. Υποθέτω θα μου ξανάρθει όρεξη...
Υποτίθεται έμεινα εδώ για να δω πώς γιορτάζουν οι Ισπανοί αλλά τελικά είδα τις καταστροφικές συνέπειες μιας ελληνοιταλικής γιορτής. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, πάλι καλά που στέκεται ακόμα το σπίτι της φίλης μου...
Χμμ...αυτά τα ενδιαφέροντα για τώρα.