Γιατί ο χρόνος δεν έχει σημασία

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν και παρατηρούν. Οι ίδιοι άνθρωποι που, ξαφνικά, σα να τους τράνταξε κάτι τα μέσα τους, σηκώνουν τα μάτια και κοιτάνε. Κοιτάνε το δρόμο, τ'αυτοκίνητα, τα δέντρα, τους ανθρώπους, τα σκυλιά. Κοιτάνε, και τα μάτια τους ανοίγουν διάπλατα απ'την έκπληξη: δεν μπορούν να πιστέψουν ό,τι βλέπουν. Ένα φρύδι ανασηκώνεται, αμφιβάλλει για κάτι. Υπάρχουν άνθρωποι που για να καταλάβουν θέλουν να αγγίξουν, να μυρίσουν, να γευτούν. Πλησιάζουν το δέντρο και τ'ακουμπούν, το χαϊδεύουν κι αναρωτιούνται ακόμα: υπάρχει;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε σκέφτονται πριν πράξουν. Τα πόδια τους έχουν δική τους θέληση, τα χέρια τους κι αυτά, κι ίσως πολλές φορές δε συμβαδίζει το πάνω με το κάτω. Πέφτουν συχνά, και μπορεί να γελάνε. Βλέπουν ένα σκυλί και το χέρι απλώνεται πριν καν δώσει σήμα ο εγκέφαλος - είναι επικίνδυνο;θα με δαγκώσει;είναι άρρωστο; - και το χαϊδεύει και χώνει τη μουσούδα του στο απαλό του τρίχωμα, το μυρίζει και αγαλλιάζει. Ο εγκέφαλος δεν πρόλαβε καν ν'ανησυχήσει. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, κάποιες φορές σκέφτονται πολύ καλά πριν κάνουν κάτι. Ίσως τόσο πολύ, που βλέπεις το χέρι τους να αποκολλάται αργά-αργά απ'το πλευρό τους, να κάνει μια ημικίνηση και να επανέρχεται σπασμωδικά στο πλευρό - σα να μετάνιωσε.

Κάποιες φορές περπατούν, και δε βλέπουν. Έχουν μάτια, τα οποία όμως κοιτάνε από μέσα προς τα έξω. Βλέπουν το δρόμο - πεντακάθαρα - πριν απ'αυτόν όμως περπατούν άνθρωποι-σκιές κατά μήκος της ματιάς τους. Σαν ένα φασματικό παραπέτασμα που υπάρχει ανάμεσα σ'αυτούς και τον πραγματικό κόσμο. Αν προσπαθήσουν να εστιάσουν εσωτερικά, γιατί αυτό τους υπαγορεύει το ένστικτο, τότε ο δρόμος γίνεται μια θολή γκρίζα ομίχλη και επανέρχεται για να τους βοηθήσει. Σ'αυτά τα δευτερόλεπτα όμως ο προσανατολισμός έχει χαθεί: πού παω; τι ήθελα να κάνω; δεξιά ή αριστερά; πού βρίσκομαι; Κουνάνε το κεφάλι, κάνουν μερικά βήματα - προς τη λάθος κατεύθυνση - θυμούνται, και συνεχίζουν στη σωστή πορεία. Ίσως να χαμογελούν κιόλας καθώς το σκέφτονται.

Σας θυμίζει κάτι; Κι εγώ άνθρωπος είμαι:)

Τι διάβαζα καθώς σκεφτόμουν αυτά και καρδιοχτυπούσα;(κλικ στην εικόνα για να μάθετε)

Ω κοινόν!

Εκεί που έκανα τη συνηθισμένη μου βόλτα στα σοκάκια του διαδικτύου, σκόνταψα πάνω σε μια σελίδα. Όμορφη, καλοστημένη, υποσχόμενη. Μια μικρή περιήγηση στα δωμάτιά της με έφεραν αντιμέτωπη με ένα συναίσθημα που'χα ξεχάσει. Εδώ ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης δίνει παράσταση προς τιμήν του Καβάφη. Ανατριχιάζω καθώς διαβάζω, αλλά μπορεί να φταίει και το κρύο.

Σίγουρα πάντως θυμάμαι: ποτέ μου δε μου άρεσε η ποίηση. Δυσκολεύομαι - κάθε φορά που τη δοκιμάζω - να μην πετάξω το βιβλίο απ'το παράθυρο, να μην κοπανίσω την οθόνη του υπολογιστή μου. Ειλικρινά, νοιώθω αναγούλα όταν διαβάζω σκόρπιες λέξεις που δίνουν ένα νόημα το οποίο ποτέ μου δε θα καταλάβω και δεν έχω και τη διάθεση να προσπαθήσω. Μην παρεξηγηθώ, τους θαυμάζω τους ποιητές. Έχουν μια ποιότητα - καλά όχι όλοι - που ποτέ δε θ'αποκτήσω. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρα δικό μου, και με λυπεί το γεγονός αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό.

Να καταλήξω όμως: μόνες εξαιρέσεις στην απέχθειά μου προς την ποίηση - έως τώρα - αποτελούν ο Σεφέρης, η Κική Δημουλά και φυσικά ο Καβάφης. Αλλά ο Καβάφης, για μένα, δεν είναι ποιητής. Είναι ένας γλύπτης που σμιλεύει εικόνες και συναισθήματα. Ποτέ μου δεν έχω συναντήσει αλλού κάτι τέτοιο - ίσως να μην έψαξα καλά, ποιος ξέρει; Είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο, να μπορέσει κάποιος να σε κάνει ν'αγαπήσεις κάτι που μισείς και που δεν καταλαβαίνεις. Είναι τεχνίτης!

Αισθάνομαι όμορφα σήμερα. Γεμάτη, χαρούμενη, μελαγχολική. Μαζί.

Μια γεύση...

Asturias

Happy Mode Off...

Αναμενόμενο ήταν! Επί δύο μήνες τώρα, ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη, ικανοποιημένη, χαρούμενη και με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Λοιπόν, η επίδραση του χαπιού erasmus πέρασε δυστυχώς, κι άρχισα να ρουτινιάζω...Μα είναι δυνατόν; Μάλλον, ναι. Έχω αρχίσει να βλέπω τα άσχημα που δεν πρόσεχα τόσο καιρό λόγω ενθουσιασμού. Δε θα τα απαριθμήσω ακόμα, έχω ένα κατάλογο συν και πλην στο μυαλό μου. Τέλος πάντων, ελπίζω ότι είναι μια φάση μόνο (κατά προτίμηση της μιας βδομάδας), και να ανανεωθώ με το επερχόμενο (5 Δεκεμβρίου) ταξίδι μου στην Ανδαλουσία! Γι' αυτό μου'λεγε πάντα η μάνα μου να μην ενθουσιάζομαι πολύ γιατί πέφτω απότομα μετά: γκντουπ!!! Πόνεσε λίγο αυτό...

Πρόσθεσα στην πλευρική στήλη (καλά sidebar τη λένε) μερικούς Έλληνες συγγραφείς και την Πύλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Όποιος δε βαριέται - μη βαριέστε ρε! - ας ρίξει μια και δυο και τρεις ματιές.

Στο τέλος της εβδομάδας θα μιλήσω και για το φεστιβάλ κινηματογράφου της Gijón.

Άντε και καλό μου κουράγιο!

Sidra Asturiana

Τι είναι η sidra;

Ανέφερα αρκετές φορές το ποτό και σκέφτηκα ότι ήρθε η στιγμή να του κάνω μια αφιέρωση. Είναι το σημαντικότερο ποτό της Αστούριας, αυτό που προτιμούν τα ισπανάκια και που οι "τουρίστες" (ναι εμείς) πρέπει να δοκιμάσουν - τουλάχιστον δύο φορές, και θα εξηγήσω γιατί. Έχει μια ξινή, αφρίζουσα γεύση που γαργαλάει τη γλώσσα και το λαρύγγι σου, και είναι τόσο ιδιαίτερη που δεν μπορείς να καταλάβεις αν σου αρέσει ή όχι από την πρώτη φορά. Στην ουσία είναι ένας μηλίτης, με 4,5 βαθμούς αλκοόλ, αλλά δε σου θυμίζει μηλίτη. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει ο αφρός, αλλά σε βαράει κατευθείαν στο κεφάλι - τα πόσα κύτταρα καίει δεν το'χω διαπιστώσει ακόμα!

Πώς την πίνουμε τη sidra;

Στο αριστερό μας χέρι κρατάμε το ποτήρι (είναι μεγάλο και βαθύ) και στο δεξί μας το μπουκάλι. Κρατάμε σταθερό το χέρι με το ποτήρι, φέρνουμε το μπουκάλι πάνω από το κεφάλι μας και με τεντωμένους αγκώνες ρίχνουμε το ποτό. Θα γίνομε λούτσα, αναμφισβήτητα, ευελπιστούμε όμως το περισσότερο να βρεθεί μέσα στο ποτήρι. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο, πρέπει να πιούμε αμέσως όσο ακόμα αφρίζει! Γελάκια, σχολιάκια για το πόσο σκατά γίναμε και άλλα σχετικά, αφού πιούμε. Είναι σημαντικό αυτό! Όσο πίνουμε, θυμόμαστε ν'αφήσουμε μερικές σταγόνες στον πάτο του ποτηριού κι έπειτα τις χύνουμε από τη μεριά που ήπιαμε, στο πάτωμα. Άλλο ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: συνήθως πίνουμε από ένα το πολύ δύο ποτήρια ολόκληρη η παρέα. Έτσι ερχόμαστε πιο κοντά με τον άλλο. Αν σιχαίνεστε, τότε προφανώς δε σας κάνει αυτό το ποτό. Στη φωτό η Alessia μαθαίνει να σερβίρει!

Πού την πίνουμε τη sidra;

Βασικά, παντού! Στο σπίτι δεν ενδείκνυται εκτός ίσως στην μπανιέρα. Στις πλατείες, στα πάρκα, στο δρόμο γενικότερα πίνει όλος ο κόσμος. Και μιλάμε για μία γκάμα ηλικιών πολύ πλούσια! Υπάρχουν όμως και ειδικά μέρη, απ'όπου και την προμηθεύεσαι συνήθως σε τελάρα. Οι sidrerias: οι περισσότεροι τις θεωρούν βρώμικες, κι είναι αλήθεια! Το πάτωμα είναι καλυμμένο με ρινίσματα ξύλου για να είναι πιο εύκολο το καθάρισμα μετά. Τη sidra τη χίνουμε κάτω(!), πετάμε τα τσιγάρα μας, τις χαρτοπετσέτες μας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτούμε. Μας φέρνουνε tapas ως συνοδευτικό και περιμένουμε τον καλό κύριο σερβιτόρο να μας σερβίρει, εδώ μέσα - συνήθως - δεν κάνουμε πειράματα. 2€ το μπουκάλι, οπότε καταλαβαίνετε πόσο εύκολα μεθάς. Εγώ πρόλαβα και έγινα κομμάτια την 4η μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ. Τώρα έχω χαλαρώσει πλέον... Στη φωτό εγώ κι η Ναταλία σε μία sidreria!

Για τους ξενέρωτους;

Υπάρχει και η dulce sidra(η γλυκιά). Είναι πορτοκαλί, γλυκιά, χωρίς αλκοόλ. Σα χυμός δηλαδή. Είπαμε, είναι για τους ξενέρωτους!

Για ιστορικές πληροφορίες πατάτε εδώ και οδηγείστε στον ανάλογα σύνδεσμο. Στα ισπανικά, ε;

Νέα από τον Westeros

Ο George R.R. Martin, συγγραφέας του Song of Ice and Fire saga, ανακοίνωσε στη σελίδα του ότι ετοιμάζει ένα βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια για τον κόσμο του, τον Westeros (Seven Kingdoms). Αυτό βέβαια ενδιαφέρει μόνο τους πολύ φανατικούς. Μ' αρέσει σαν ιδέα αν και το βρίσκω λίγο...υπερβολικό. Εντάξει, πολύ ωραία ιστορία, περιμένω με ανυπομονησία το A Dance with Dragons (που παρεμπιπτόντως το περιμένουμε αρχές του 2007), αλλά..να, πώς να το πω; Δεν είναι απαραίτητο. Πιο χρήσιμο θα το έβρισκα για τη σειρά του Steven Erikson (The Malazan Book of the Fallen), που είναι πιο "μπερδεμένο" και "πολύπλοκο", και με ένα σύστημα μαγείας που ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβώς πώς λειτουργεί! Αλλά αφού το ζητάνε οι αναγνώστες κι ο καλός κύριος Martin δεν μπορεί να τους αρνηθεί τίποτα...εμένα δε μου πέφτει λόγος.

Αυτό τον καιρό διαβάζω το Crónica de una Muerte Anunciada(Το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου) του Gabriel Garzía Márquez. Λίγο βαρετό μου φαίνεται, αλλά μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι δυσκολεύομαι με τη γλώσσα. Τουλάχιστον είναι μικρό (μόνο 126 σελίδες) κι ευελπιστώ να τελειώσω σύντομα.

Το βιβλίο που με καθήλωσε βέβαια είναι το Ιμάτζικα του Clive Barker! Απίστευτο! Ο πιο "όμορφος" χαρακτήρας που έχω διαβάσει σε βιβλίο, ο Πάι-ο-πα! Το περίεργο είναι ότι στο βιβλίο περιγράφεται ως μαύρος, αλλά εγώ τον φαντάζομαι γκρι. Ίσως γιατί είναι τόσο αμφιλεγόμενη η μορφή του, και το γκρι χρώμα την αποδίδει αμυδρά στο μυαλό μου. Ο κεντρικός ήρωας - ο Ευγενής - δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Δε τα πάω καλά με τους "σωτήρες". Επίσης, αυτό που έκανε τρομερή εντύπωση είναι η μετάφραση. Δύσκολα βρίσκεις - ειδικά στον τομέα αυτό - καλή μετάφραση, που δε σε ξενίζει και δε σου θυμίζει συνέχεια ότι διαβάζεις ένα αγγλικό ελληνοποιημένο βιβλίο. Χίλια μπράβο λοιπόν, στον κύριο Μιχάλη Μακρόπουλο!

Υποσημείωση: το βιβλίο έχει μερικές, πολύ περιγραφικές και λεπτομερείς, σεξουαλικές σκηνές. Γι'αυτό αν δεν προτιμάτε τέτοιου είδους αναγνώσματα (που έχουν και την ανάλογη γλώσσα βέβαια) μην το πλησιάσετε!

Δεν κινείται τίποτα...

Αλήθεια είναι; Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση, μου'ρχεται στο μυαλό μια σπείρα που σιγά-σιγά ανοίγει. Εφόσον λοιπόν, μας αρέσει η κίνηση, είπα να γράψω κι εγώ κάτι.

Συναυλία στο μαγαζί Tierra Astur (en Colloto) 9/11

Δυστυχώς, φωτογραφίες και βιντεάκια από δω δεν έχουμε. Η φίλη μου που έχει τη φωτογραφική - εγώ έχω καταστρέψει τρεις τα τελευταία 4 χρόνια - αποφάσισε μια μέρα να μάθει και τις λοιπές λειτουργίες της. Πατάει, λοιπόν, το φοβερό και τρομερό κουμπάκι FORMAT!!! Αμέριμνη, γυρίζει και ρωτάει ένα παιδί "τι σημαίνει φορμάτ;", κι εκείνος της εξηγεί. Ακολουθούν μερικά λεπτά πανικού κατά τα οποία η φίλη μου προσπαθούσε, εις μάτην, να σταματήσει τη διαδικασία. Δεν τα κατάφερε φυσικά, άσε που παραλίγο να καταστρέψει την κάρτα μνήμης! Ας μην τα πολυλογώ, χάσαμε μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες...

Στο θέμα μας όμως: το μαγαζί που φιλοξενούσε τη βραδιά, είναι ένα τεράστιο εστιατόριο, διακοσμημένο ολόκληρο με ξύλο, με κάποια τραπεζάκια χωμένα μέσα σε τεράστια βαρέλια και...που απαγορευόταν το κάπνισμα!!! Πόσο πολύ είχα τσατιστεί! Θα'πρεπε να περάσω ένα βράδυ πίνοντας και τρώγοντας, χωρίς να μπορώ ν'ανάψω τσιγάρο! Για καλή μου τύχη το μαγαζί ήταν μακριά απ'το κέντρο κι έτσι δεν κατάφερα να φύγω. Έκανα βόλτες μέσα-έξω - γυμναστικούλα:) Εκεί που λέτε, μπορούσες είτε να κάτσεις σε τραπέζι - και να πληρώσεις τα μαλλιά της κεφαλής σου - είτε να πληρώσεις 15€, να'σαι όρθιος και να πιεις και να φας όσο χωράει το στομάχι σου! Αυτό λέγεται espicha και φυσικά ήταν η επιλογή μας. Φάγαμε κι ήπιαμε του σκασμού, ακούσαμε αστουριανή μουσικούλα (ναι, τα κέλτικα που έλεγα!) και γενικότερα ήταν μια ωραία εμπειρία! Δεν τελείωσε βέβαια εκεί η βραδιά μας, αλλά τα υπόλοιπα είναι τυπικές σουρωματοιστορίες, οπότε τα παραλείπω...

Avilés 10/11

Δεν έχω καλύτερη - ή αντιπροσωπευτικότερη - φωτογραφία από την Avilés. Λίγο πριν βγάλουμε αυτή τη φωτογραφία έγινε το "ατύχημα". Είχαμε ήδη κάνει τη βόλτα μας στην αρχαία πόλη κι έτσι... μείναμε με τα παρκάκια! Δε θα ξαναπάω; Τι στο καλό!

Η συγκεκριμένη πόλη, είναι η τρίτη μεγαλύτερη και σημαντικότερη της Αστούριας. Δεν είναι όμως ιδιαίτερα όμορφη, πιο πολύ βιομηχανική θα τη χαρακτήριζα. Εκτός βέβαια, απ'την παλιά πόλη, αλλά λίγο-πολύ όλες μοιάζουν. Καθ'όλο το μήκος της (της παλιάς πόλης έννοω) υπάρχουν καμάρες, γιατί παλιά όλοι δούλευαν σε εξωτερικούς χώρους κι έτσι κάπως έπρεπε να προστατευτούν οι άνθρωποι!





Μετά την ξενάγηση, είχαμε ελεύθερο χρόνο για φαγητό, βόλτες κι αραλίκι! Μη φανταστείτε τρελλά πράγματα, μόνο μία ώρα κι ένα τέταρτο! Ευτυχώς, ήμαστε παρέα με τους διοργανωτές οπότε δεν υπήρχε φόβος να ξεχαστούμε. Πήραμε τα bocadillos μας (κάτι τεράστια σάντουιτς), τα αναψυκτικά μας (καλά, μπύρα ήταν...) κι αράξαμε σ'ένα παρκάκι. Πανέμορφο, μεγάλο και πολύ σημαντικό για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή... Ήταν δώρο ενός βασιλιά στην αγαπημένη του, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Εκεί ήταν κι ένας γλυκύτατος παππούλης που έκανε μονόζυγο κι είχε κρεμάσει και τη μαγκουρίτσα του! Απολαύστε τον!!!

Cabo Peñas

Ένα από τα πιο όμορφα μέρη που είδα ποτέ στη ζωή μου! Είναι ένας απ'τους σημαντικότερους βιοτόπους της Ισπανίας. Χωριουδάκι μικρό, με μόνο ένα μαγαζί - ξέρετε, απ'αυτά που είναι όλα σε ένα - και μια απίστευτα γαλήνια ατμόσφαιρα. Δεν έχω λόγια (τραγικό;)!

Στη φωτό ποζάρουμε με τον Fernando, έναν από τους διοργανωτές της AEGEE (σαν πολύ διαφήμιση τους κάνω:P).

Η Lorena - η Ισπανίδα που με βοηθάει στα ισπανικά μου κι εγώ εκείνη στα ελληνικά της - μου είπε ότι φοβάται να πάει στο Cabo Peñas, γιατί , λέει, πριν 15 χρόνια μία γυναίκα πέταξε τα δυο παιδιά της απ'τα βράχια! Ωραίο σενάριο για ταινία - ή και για βιβλίο - και θα'πρεπε να ντρέπομαι γιατί είναι μια αληθινή ιστορία!!!

Luanco

Ούτε από εδώ έχω φωτογραφίες, τελείωσε η μπαταρία στη μηχανή... Τι να πεις για την τύχη μας; Τίποτα βασικά, γιατί βρισκόμαστε στην Ισπανία και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα για παράπονα!

Είναι ένα παραλιακό χωριουδάκι, πολύ όμορφο και με μεγάλη τουριστική κινητικότητα! Αγοράσαμε ένα τελάρο sidra (ακόμα δεν έχω εξηγήσει γι'αυτό, ε;) και την ακούσαμε λιγάκι - χι!χι! Καθόμασταν στο λιμάνι και χαζεύαμε τους σουρωμένους Ισπανούς στο απέναντι μαγαζί, να τραγουδούν και να χορεύουν! Εδώ πρέπει ν'αναφέρω ότι η εκδρομή ήταν γυναικοκρατούμενη: 6 άντρες και καμιά σαρανταριά γυναίκες! Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, λοιπόν, ένας απ'τους σουρωμένους αποφάσισε ότι θα'ταν καλή ιδέα να κατεβάσει παντελόνι και μποξεράκι και να χορεύει γυμνός μπροστά μας. Ήταν καλή ιδέα; Δεν ξέρω! Κάποιες Ιταλίδες θορυβήθηκαν, κάποιες Βραζιλιάνες ζητωκραύγασαν κι όσο για τις δύο Ελληνίδες...απλά καταραστήκαμε τη μηχανή μας που δεν άνοιγε για ν'αποθανατίσει τη στιγμή!!!

Η επόμενη ξενάγηση, μόλις πάρω στα χέρια μου τις φωτογραφίες!!!

¡Adios!

Ο ήλιος καίει για μας τους gay (τους χαρούμενους ντε!)

Ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια τιτιβίζουν, κι εγώ χορεύω μόνος γιατί είμαι ο δολοφόνος. Εχμ...όχι, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Κι εγώ διαβάζω, που λέτε, την ισπανική γραμματική. Αχ! αθάνατα πανεύκολα αγγλικά. Ούτε υποτακτική, ούτε προστακτική, ούτε άρθρα... Κοιτάζω τη θέα απ' το σπίτι μου - αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία καλέ - και αντί να τρέξω να κυλιστώ στο πάρκο santullano (όχι ότι θα το'κανα αν είχα χρόνο, είναι καταχεσμένο απ'τα σκυλάκια), κάθομαι μέσα και μαθαίνω τη διαφορά ανάμεσα στον αόριστο, τον παρακείμενο και τον υπερσυντέλικο. Έλεος!
Δεν πειράζει όμως γιατί έχει ο τροχός γυρίσματα, γιατί αύριο είναι το τεστάκι και μετά φτου ξελευτερία! Να συνεχίσω και τον καημένο τον "ανεμοστρόβιλο" - μια ιστορία που ευελπιστεί να φτάσει στις 50.000 λέξεις αλλά προς το παρόν βρίσκεται στις 2.000. Νεότερα μεθαύριο που θα κάνω review της αυριανής συναυλίας (ναι πάλι κέλτικα θα πάω ν'ακούσω:)).
Πρέπει να σταματήσω τα καμμένα ποστάκια...

Ανανεώσεις

Ανανεώθηκε η σελίδα μου στη sadness, με νέο look, δύο νέες ιστορίες και ένα καινούριο ποίημα (αυτό το έχω ανεβάσει κι εδώ). Να 'ναι καλά ο dott (webmaster της sadness)!

Δεν έχω άλλα νέα προς το παρόν:))

Υ.Γ: Το όνομα που φαίνεται στη σελίδα δεν είναι το πραγματικό μου. Απλά το αναφέρω γιατί πολλοί με φωνάζουν Μίνα:PPP

Salida de Emergencia

Σκεφτόμουν - για άλλη μια φορά - ότι η "Έξοδος Κινδύνου" είναι πλασματική, δεν υπάρχει. Δηλαδή, υπάρχουν όλες αυτές οι ταμπελίτσες στα μαγαζιά, στα λεωφορεία, στ' αεροπλάνα(;!) αλλά τι να τις κάνεις όταν θα'σαι σε κατάσταση ανάγκης. Βέβαια, εγώ μεταφορικά μιλάω. Πώς γίνεται δηλαδή να ξεφύγεις από καταστάσεις που είναι βλαβερές; Ουπς! Μαλακία έκανα, ας την κάνω τώρα με ελαφρά...Τώρα, φυσικά, θα περίμενε κανείς ότι θέλω να καταλήξω κάπου, αλλά έκπληξη! Κι αφού είπα τη μαλακία μου και για σήμερα, ας σοβαρευτώ:


Llanes

Πήγα που λέτε σε μια συναυλία folk Asturias την περασμένη Παρασκευή. Τι να πρωτοπώ: η μουσική - σε κέλτικους ρυθμούς - απίστευτη! Με όργανα όπως γκάιντα, ακορντεόν, άρπα, βιολί, ένα άλλο που δε θυμάμαι όνομα και είχε μια μανιβέλα -όπως η λατέρνα- αλλά και χορδές και πλήκτρα(πολύ περίεργο), όπως και το buzuki (ναι το αντίστοιχο μπουζούκι, με τη διαφορά ότι αυτό δεν έχει κούρμπα). Για να μη μιλήσω για τις φωνάρες των τραγουδιστριών! Καταπληκτικό αποτέλεσμα! Η συναυλία ήταν μια ώρα μακριά απ'το Oviedo σε ένα καλοκαιρινό θέρετρο - απ'τα πιο ακριβά του Βορρά - μέσα σε ένα κέλτικο κάστρο. Φανταστείτε λίγο ατμόσφαιρα! Όλα τα λεφτά βέβαια, όπως πάντα, ήταν τα ισπανάκια που γίνονται κομμάτια με τα τελάρα από sidra (παραδοσιακό αστουριανό ποτό, θα μιλήσω άλλη φορά γι'αυτό)! Φάγαμε tortilla(ομελέτα) και pinchos(σαντουιτσάκια) απ'τα χεράκια του φίλου μας του Iván, με θέα τον Ατλαντικό Ωκεανό (καλά, μη βαράτε: mar cantabría λέγεται η θάλασσα). Δε θα μιλήσω για τ'αστέρια, θα καταντήσω γραφική! Θα πω μόνο ατάκα της φίλης μου της Ναταλίας:"πάμε να τρέξουμε στην παραλία γυμνοί!". Ναι δε λέω, ήταν ειδυλλιακά, αλλά με τέτοιο ψωφόκρυο δεν ενδείκνυται ο γυμνισμός...

Las Médulas

Είναι ένα μαγευτικό χωριουδάκι στην περιοχή Castilla y León. Εξερευνήσαμε το ορυχείο σιδήρου - ρωμαϊκής εποχής - ποδαράτοι και πολλοί κουρασμένοι θα'λεγα. Ήταν μια μέρα μετά τη συναυλία κι είχα κοιμηθεί μόνο τρεις ώρες! Εκεί που λέτε, οι Ρωμαίοι είχαν φτιάξει το ορυχείο τους για να μπορούν να εκμεταλλεύονται το χρυσό που υπήρχε σε αφθονία στην περιοχή. Τώρα, βέβαια είναι ένας τουριστικός σταθμός, δε γίνεται πλέον εξόρυξη. Είναι πανέμορφο!







Astorga

Σ'αυτή την πόλη καταλήγει ο Camino de Santiago(ο δρόμος του Σαντιάγκο), που ξεκινά από το νότιο κομμάτι της Γαλλίας - το επονομαζόμενο και Κέλτικο. Είναι ο δρόμος στον οποίο κάθε 9 χρόνια κάνουν αναπαράσταση οι πιστοί, της διαδρομής των προσκυνητών. Αν έχετε διαβάσει το "11 λεπτά" του Coehlo (δεν το συστήνω σε κανέναν, μια παπαρίτσα είναι το βιβλίο) ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Επισκεφθήκαμε το μουσείο της σοκολάτας και το Palacio de Gaudi. Και για να μην επαναλαμβάνομαι συνέχεια, όλα ήταν πανέμορφα!


Ponferrada

To 17ο αιώνα - αν δεν κάνω λάθος - η Ponferrada ήταν ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία για τους Ιππότες του Αγίου Δισκοπότηρου. Επισκεφθήκαμε το Castillo de los Templarios (το κάστρο των Ναϊτών), και κάναμε και μια στάση για φαγητό (είχαμε πεθάνει στην πείνα τα καημένα)! Δεν κάτσαμε πολύ στο μέρος, οπότε δεν έχω και πολλά να πω. Μόνο ότι - όπως πάντα - εγώ κι άλλες δυο κοπελιές αργήσαμε κανά μισάωρο και όταν φτάσαμε τελικα, όλο το λεωφορείο μας χειροκροτούσε:PP



León
Η πρωτεύουσα της περιοχής! Καμία σχέση με το ήσυχο Oviedo. Μείναμε σ'ένα albergue (κάτι σαν προσωρινή φοιτητική κατοικία), οκτώ άτομα σε κάθε δωμάτιο, πολύ γέλιο! Τα παιδιά της AEGEE (μια φοιτητική ευρωπαϊκή οργάνωση, γαμάτη) μας αμόλησαν το βράδυ στην κεντρική πλατεία για φαΐ και διασκέδαση. Πρώτα απ'όλα , έγινε ένα σκηνικό με ένα ζευγάρι με μηχανή που τους κυνηγούσε η αστυνομία και παραλίγο να πατήσουν τη φίλη μου (Μπόνι και Κλάιντ σκηνή)! Μετά, πανικόβλητοι οι μικροπωλητές να μαζεύουν την πραμάτια τους και τα μωράκια τους να κλαίνε απ'την αναστάτωση. Οι διασκεδαστές πάλι, το χαβά τους. Στα μπαράκια να πίνουν σα να γίνονται αυτά κάθε μέρα. Το αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν όταν μία ελληνίδα ερασμίτισα (α ρε Ελλάδα!) δεν πλήρωσε ένα ποτό με αποτέλεσμα να την κυνηγήσει ο σερβιτόρος κι όταν είδε ότι δεν την πρόφταινε έσπασε κάτι ποτήρια απ'τα νεύρα του!



Το επόμενο πρωί, κομμάτια όλοι - ή resaca όπως λένε οι Ισπανοί - είδαμε το μουσείο του καθεδρικού - με την πιο απίστευτη βιβλιοθήκη που είδα ποτέ μου - και τον καθεδρικό ναό, ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης και ένα πάρκο στο οποίο αράξαμε και λιαστήκαμε επί ώρες! Η καλύτερή μου:)))

Ωραία η ξενάγηση;

¡¡¡Hasta Pronto!!!


Σημείωση: έκανα μια διόρθωση. Δεν έκαναν εξόρυξη σιδήρου στις Médulas οι Ρωμαίοι, αλλά χρυσού. Γι' αυτό και έφτασαν μέχρι εδώ κάτω.