En Oviedo

Λοιπόν, έχω κλείσει δύο ολόκληρες εβδομάδες εδώ και ήδη αισθάνομαι σα στο σπίτι μου. Καλά, η γλώσσα και η κουλτούρα - όσο μπόρεσα να τη γνωρίσω στην Ελλάδα - μου άρεσαν ήδη. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να ενθουσιαστώ τόσο πολύ. Οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί, ούτε να τους περιγράψω δεν μπορώ. Ζητάς οδηγίες για κάποιο δρόμο κι έρχονται μαζί σου για να σου δείξουν πού ακριβώς θέλεις να πας. Προχθές, είχα ραντεβού σ' ένα σπίτι για να πιάσω δουλειά. Είχα το χάρτη μου μαζί μου και περπατούσα όταν συνειδητοποίησα ότι ο προορισμός μου ήταν πολύ πιο μακριά απ' όσο υπολόγιζα. Τηλεφώνησα λοιπόν να ειδοποιήσω ότι θ' αργούσα λίγο κι εκείνοι επειδή φοβήθηκαν μη χαθώ ήρθαν και πήραν με το αυτοκίνητο! Τους λατρεύω τους Ισπανούς!

Οι πρώτες μέρες είναι ακόμα συγκεχυμένες στο μυαλό μου, αν και όσο περνάει ο καιρός αντί να ξεδιαλύνονται μοιάζουν όλο και περισσότερο με όνειρο. Έχω εντυπωσιαστεί με την ταχύτητα με την οποία προσαρμόστηκα, και όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι Ερασμίτες (ή οργασμίτες όπως λέει κι ο φίλος Ivan). Κάθε βράδυ έχουμε Fiesta και κάθε πρωί παλεύουμε να ξυπνήσουμε για να κάνουμε τις δουλειές μας: μαθήματα στο πανεπιστήμιο, γραφειοκρατικές ερασμομαλακίες, μαθήματα γλώσσας, ψώνια! Τις περισσότερες φορές μπορείς να μας ξεχωρίσεις απ' τους μαύρους κύκλους στα μάτια κι απ' τα ρούχα μας που δε μας κάνουν τόσο καλά πια. Ε, με τόσα πράγματα να κάνεις μες στη μέρα πού καιρός για φαγητό! Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ιταλοί, που χωρίς να φάνε μακαρόνια και ψωμί μια φορά την ημέρα δεν μπορούν να ζήσουν. Για να μη μιλήσω για τις μπουκάλες κόκκινου κρασιού που συνοδεύουν - βεβαίως, βεβαίως - τα πολυλατρεμένα μακαρόνια.

Μένω σε ένα πολυεθνικό σπίτι: με μία Ιταλίδα - με την οποία κάνω παρέα - με δύο Γερμανίδες - με τις οποίες δε μιλάμε και πολύ - και μία Ισπανίδα που δουλεύει και λείπει όλη μέρα απ' το σπίτι. Γέλιο έχουμε. Αυτά για τώρα!


Hasta Luego