Το Γαλατικό χωριό και οι Άθλοι των Ηρώων

Το περί ου ο λόγος βιβλίο είναι ο Hawkmoon του Michael Moorcock. Δε λέω, η ιστορία μ'αρέσει και κάποιοι χαρακτήρες μ'ενδιαφέρουν πάρα πολύ: Count Brass, Huillam D'Averc, Flana. Ναι σ'αυτούς δεν περιλαμβάνεται ο Hawkmoon που ως πιστός Eternal Champion είναι όπου τον πάει ο άνεμος! Έτσι ήταν κι ο Corum αλλά γι'αυτό συνεχίζω να λατρεύω τον Elric. Έχει μια πολύ βασική διαφορά με τους υπόλοιπους. Ο Elric γνώριζε τη μοίρα του κι ήθελε πάση θυσία να ξεφύγει απ'αυτήν, να ζήσει, κι αυτό είναι το γεγονός που κάνει τη φιγούρα του τόσο τραγική. Οι άλλοι δύο είναι "βαρβάτοι" ήρωες της πατρίδας τους που ανακαλύπτουν σιγά-σιγά ότι ακολουθούν μια ανώτερη δύναμη, το πεπρωμένο τους το οποίο και αποδέχονται σχεδόν μοιρολατρικά.

Όσο για τον τίτλο...ε, με τι άλλο να παραλληλίσω το Karmag, την τελευταία μικρή περιοχή της Ευρώπης που αντιστάθηκε στην τεράστια δύναμη της Granbretan; Δεν θέλω να ξευτιλίσω την ιστορία αλλά, πέρα απ'τα πανταχού παρόντα πρωτότυπα artifacts, δεν έχει και κάτι το ιδιαίτερο ή πρωτότυπο.

Και οι άθλοι, αχ αυτοί οι άθλοι. Μοιάζει σαν ο συγγραφέας να είναι ο θεός που θα χαρίσει στον ήρωά μας την κάθαρση αφού αποδείξει την αξία του μέσα απ'τις παντός είδους δοκιμασίες. Έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές οι "τυχαίες" μάχες; Αποσκοπούν κάπου και δίνουν κάτι παραπάνω στην ιστορία εκτός απ'το να γεμίζουν τις σελίδες;

Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Moorcock. Βλέπω αυτά τα εμπόδια στα περισσότερα βιβλία ηρωικής φαντασίας, και υπάρχουν εκεί για να μας δείξουν πόσο γαμάτος είναι ο ήρωας. Έχω διαβάσει τους 12 άθλους του Ηρακλή, μου φτάνουν και μου περισσεύουν. Όλα μοιάζουν "εξωπραγματικά", δε δένουν με την "πραγματικότητα" του κόσμου που μας δίνει ο συγγραφέας. Ακούγεται, ίσως, λίγο γελοίο να μιλάω για "πραγματικότητα" στη φαντασία, αλλά στην ουσία αυτό που εννοώ είναι ότι δε βλέπω μια ταινία με καταπληκτικά εφέ. Διαβάζω ένα βιβλίο και γι'αυτό ζητάω κάτι πιο ουσιαστικό, χωρίς τις συνεχείς επικές μάχες(καλές είναι δε λέω, αλλά όχι κάθε δυο κεφάλαια). Κι απλά αναρωτιέμαι: αυτό είναι το fantasy; Ε, δεν το πιστεύω.

Για να μη μιλήσω για τις γυναίκες και το πώς τις χρησιμοποιεί ο, φίλτατος κατά τα άλλα, Moorcock. Απλές γλάστρες, ένα κίνητρο του ήρωα για να θέλει να ζήσει, ένα όμορφο διακοσμητικό μέσα στο τοπίο της σφαγής. Μόνη διαφορά κάνει η Flana στην οποία δυστυχώς αφιερώνεται πολύ λίγος χώρος.

Παρ'όλα αυτά, σχεδόν μαζοχιστικά, συνεχίζει να μ'αρέσει ο Moorcock. Ίσως γιατί μου χάρισε τον Elric, που είναι ο μόνος χαρακτήρας που λατρεύω ακόμα, μετά από τόσα χρόνια. Λέω να διαβάσω και μερικά από τα non-fiction που'χει γράψει. Έχω κολλήσει με την άποψή του για το Χάος, το Νόμο και την ισορροπία. Κι απ'ότι λέει κι ο ίδιος, έτσι ζει τη ζωή του. Παραπαίει απ'το ένα άκρο στο άλλο ψάχνοντας την ισορροπία. Καταπληκτικό!

Το δέντρο του Ιπποκράτη

Ονομάζεται έτσι γιατί κάτω απ' αυτό δίδασκε τους μαθητές του ο Ιπποκράτης. Το δέντρο βρίσκεται στην Κω όπου σώζεται κι ο Ναός του Ιπποκράτη. Είναι το αρχαιότερο δέντρο στην Ευρώπη και δυστυχώς είναι φυλακισμένο για να μην καταρεύσει απ' το βάρος των ριζών του. Ο φίλος μου ο Μάνος, που μου έστειλε την φωτογραφία, έχει δεθεί πολύ μαζί του κι ελπίζω να το δω κι εγώ από κοντά μια μέρα.

Παγωμένα Όνειρα-Κρύος Ιδρώτας

Ουφ! Τόσος καιρός έχει περάσει από τότε που είδα εφιάλτη.. Δημοτικό πήγαινα. Συνήθως βλέπω κάτι τρελά πράγματα, που όταν τα θυμάμαι το πρωί ανατριχιάζω, αλλά ποτέ δε με τρόμαξαν κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Είχα κάνει ένα μάθημα Ψυχοφυσιολογίας στη σχολή, το οποίο ανέφερε τα όνειρα ως μία προσπάθεια να μείνει ο οργανισμός κοιμισμένος. Το ξέρατε ότι βλέπουμε ένα όνειρο ανά μισάωρο; Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι οι εφιάλτες δε λειτουργούν κατ' αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, σε ωθούν να ξυπνήσεις με αυτό το φοβερό αίσθημα ότι κάτι κακό συμβαίνει. Και δεν είναι άραγε τρελό; Τι το κακό μπορεί να συμβαίνει κι εσύ να το αισθάνεσαι;

Το πιο τρομακτικό, για μένα, είναι να βλέπω ότι πέφτω και να τραντάζομαι στο κρεβάτι μου σα να'πεσα από κάπου: μέσα απ' τον ονειρόκοσμο αλήθεια. Κι αυτό που με τρομάζει περισσότερα απ' όλα, δεν είναι το γεγονός ότι πέφτω (εντάξει μια ελαφρά υψοφοβία την έχουμε) αλλά το ότι είναι σαν τα αποτελέσματα του ονείρου να εμφανίζονται στον ξύπνιο σου.

Χθες όμως, δεν είδα ότι έπεφτα, ούτε είδα κανένα από τα συνηθισμένα πλέον ψυχεδελικά μου όνειρα. Ήταν όλα φυσιολογικά, πραγματικά, χωρίς φανταστικές προσθήκες. Κι ενώ ήξερα ότι βρίσκομαι σε όνειρο, και κάπου-κάπου άνοιγα τα μάτια μου για να δω το σπιτάκι μου με το που τα έκλεινα επέστρεφα αστραπιαία στο μέρος που με φόβιζε τόσο. Ήταν ένα σπίτι, ένα απλό σπίτι που ανήκε στο Σταύρο (το αγόρι μου, ας τον πούμε έτσι) αλλά ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Είχε δουλειά και μου ζήτησε να τον περιμένω. Κι εγώ περίμενα, μόνο που δεν ήμουν μόνη. Κόσμος πολύς, γυναίκες κατά κύριο λόγο, γυναίκες άσχημες και γερασμένες με τις οποίες αρχικά ήμουν ευγενική αλλά που σε κάποια φάση με έκαναν να ουρλιάζω και να τρέμω σύγκορμη!

Σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου, έκλεισα τα παράθυρα, διπλοκλείδωσα την εξώπορτα (μία είναι ούτως ή άλλως) και κατάφερα να ηρεμήσω κάπως. Αυτό δεν το 'χω κάνει απ' το πρώτο έτος, που προσπαθούσα να συνηθίσω στην ιδέα ότι μένω μόνη. Και τι απογοήτευση: αυτό το σπίτι που με γαληνεύει πάντα, που είναι ότι πιο δικό μου έχω νοιώσει ποτέ, δε μου παρείχε την ασφάλεια που χρειαζόμουν χθες. Κι ακόμα να καταλάβω γιατί ήμουν έτσι, εφόσον ούτε το όνειρο ήταν ιδιαίτερα τρομακτικό, ούτε είχα νοιώσει ποτέ κίνδυνο στα Γιάννενα.

Αλλά τώρα που το αναπλάθω στη μνήμη μου, δεν έχει σημασία το τι είδα αλλά το πώς ένοιωθα. Μόνη, τρομαγμένη, εγκαταλειμμένη. Κι υπάρχει μια απόλυτα λογική εξήγηση: όλες οι φίλες μου, που αγάπησα τόσο πολύ εδώ σ' αυτή την πόλη, και που ήμαστε σαν οικογένεια 3 χρόνια τώρα, φεύγουν, τελειώνουν, παίρνουν πτυχίο. Εγώ έχω ακόμα ένα χρόνο κολλημένη ανάμεσα απ' αυτά τα βουνά, κι ούτε ο Σταύρος - παρ' όλο που το θέλει - μπορεί να με βοηθήσει γιατί είναι στην Αθήνα.

Και μετά σκέφτεσαι με τη λογική σου, τον φίλο που σε συντρόφευσε τόσες φορές στη ζωή σου, ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες. Ότι υποτίθεται έχεις παλέψει για να μάθεις να είσαι μόνος ώστε να μην πονέσεις αν όντως μείνεις μόνος. Αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι κάποιοι άνθρωποι τρύπωσαν στην καρδιά σου, εκεί που δεν είχαν καμιά δουλειά να πάνε, απρόσκλητοι εισβολείς. Και μετά βλέπεις επιτέλους πώς είναι να σ' αφήνουν, καταλαβαίνεις τι έκανες εσύ τόσα χρόνια όταν παρατούσες τα πάντα κι έφευγες χωρίς καμιά προφανή αιτία. Και το μόνο που έφταιγε ήταν ότι φοβόσουν. Φοβόσουν ότι αν δεν έφευγες εσύ θα έφευγαν αυτοί κάποια στιγμή και δεν το άντεχες.

Και κάπου εδώ, τρως τη σφαλιάρα σου και μετά γελάς γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, ότι μπορεί οι άνθρωποι που αγαπάς να είναι μακριά σου αλλά πάντα σε σκέφτονται και όταν τους χρειαστείς θα 'ρθουν, ίσως και χωρίς να τους φωνάξεις, γιατί ξέρουν, γιατί ένοιωσαν κι αυτοί έτσι όταν εσύ έφευγες ξανά και ξανά.

Δεν θα πω ψέματα, θα ξαναφύγω γιατί έτσι κάνω. Γιατί είμαι δειλή αλλά είμαι μια ευτυχισμένη δειλή και το χαίρομαι!

Άλλο ένα...

Μάθημα και τέλειωσα! Έχω νεύρα, δεν έχω χρόνο και θέλω επιτέλους να ηρεμήσω. Και καθώς σκέφτομαι 72 ξεχωριστούς τρόπους για να στραγγαλίσω τους καθηγητές μου, στο δρόμο παραμονεύουν εικόνες μαγικές...

Η γάτα και το περιστέρι

Όταν αμέριμνος ο άνθρωπος επέστρεφε στη φωλιά του, έγινε μάρτυρας ενός φυσικού θεατρικού. Μια θυμωμένη κεραμυδόγατα κουνάει ρυθμικά την ουρά της, κάθεται προστατευτικά μπροστά απ'το γεύμα της ενώ τα μάτια της καταδιώκουν μια δεκαοχτούρα. Ο άνθρωπος-θεατής χαμογελάει ενώ θυμάται ένα παλιό θρακικό παραμυθάκι με την ιστορία της δεκαοχτούρας, και δεν αισθάνεται τον κίνδυνο που πλησιάζει: όλα γι' αυτόν είναι ένα παιχνίδι.

Ξαφνιάστηκε από γεγονός που παραδόξως περίμενε, και ξαφνιάστηκε γιατί το περίμενε με τη λογική όχι με το ένστικτο. Η γάτα χιμάει και ξεσκίζει τη δεξιά φτερούγα του πουλιού, ενώ εκείνο λαβωμένο προσπαθεί να σηκωθεί στον αέρα. Η γάτα δεν κουνήθηκε, ήξερε ήδη ότι δεν έχει νόημα να το κυνηγήσει. Κι ήταν μειδίαμα αυτό που φάνηκε στο πρόσωπό της; θα μπορούσε η ίδια αυτή γκριμάτσα σε πρόσωπο ανθρώπου να μεταφραστεί σε ειρωνικό χαμόγελο; Ναι, ο άνθρωπος έτσι υπέθεσε κι η απορία του όλο και μεγάλωνε.

Με φάτσα ηλιθίου κοίταξε τη γάτα που αποφάσισε ότι κι ο άνθρωπος ήταν εχθρός. Τα γαλαζοπράσινα καθαρά μάτια της τον τρομοκάτησαν και του'λεγαν με αυθάδεια: "Φύγε, δεν ανήκεις εδώ, δεν είσαι μέρος του σκηνικού, φύγε!"

Ο άνθρωπος συνέχισε το δρόμο του γιατί δεν ήθελε να'χει κι αυτός μια πληγωμένη φτερούγα (χέρι έστω), προσπαθώντας να περισώσει όση αξιοπρέπεια του έμεινε.

"Γιατί ασχολούμαι με γάτες και πουλιά;Τι με νοιάζει που δεν ανήκω στο σκηνικό τους, που δεν υπάρχει ρόλος για μένα στο θεατρικό τους; Είμαι άνθρωπος εγώ!"

Κι όλη την ώρα έβαζε αυτές τις χαζές σκέψεις σε προτεραιότητα, ενώ προσπαθούσε - σαν αγρήμι κι αυτός - να καταπνίξει αυτό το συναίσθημα της μοναξιάς, αυτή την αίσθηση ότι δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο με τους ομοίους του, που νοιώθουν μόνοι όταν είναι μόνοι και νοιώθουν μόνοι όταν είναι μαζί...

Βαριέμαι

Και γι αυτό ανανέωσα και πάλι τους Συνδέσμους μου. Καταπληκτικό νέο, ε;

Άλλαξα τη μορφή

Γιατί είδα ότι κι ο Nihilio έχει το ίδιο template μ'εμένα και γενικά ήταν το πιο συνηθισμένο. Έβαλα ένα άλλο προσωρινό μέχρι να φτιάξω κάτι δικό μου(όταν θα'χω χρόνο). Πλάκα-πλάκα, σαν πλλή ώρα έμεινα μέσα. Γεια!

Blogs

Έβαλα μερικά blogs, αυτά που παρακολουθώ προς το παρόν. Ίσως μπουν κι άλλα στο μέλλον.

Ένας μήνας περίπου που είμαι στα Γιάννενα και διαβάζω ασταμάτητα για την εξεταστική. Ούτε χρόνος για εξωτερικό διάβασμα(αν και για διάλλειμα διαβάζω λίγο Hawkmoon), ούτε για ν'ασχοληθώ με το site που θέλω ν'ανεβάσω(μια μικρή απόπειρα είναι, τίποτα παραπάνω), ούτε για ν'ανανεώσω τα διηγήματα στη Sadness, ούτε για να γράψω. Και το πιο περίεργο είναι ότι αυτή η περίοδος είναι η πιο παραγωγική απ'όλες. Φτιάχνω "character sheets" για τους ήρωες της "Ερωβιάνας", προχωράω το "War of Balance" και γενικότερα δυσκολεύομαι πολύ να συγκεντρωθώ στα μαθήματα όταν συνέχεια ξεπηδάνε χαρακτήρες στο μυαλό μου και απαιτούν την ιστορία τους! Και το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι ότι, όταν θα'χω χρόνο, θα σταματήσω να τα σκέφτομαι όλα αυτά...

Άντε καλό μου κουράγιο!

Μεταφορά Ολοκληρώθηκε!

Τα τρία προηγούμενα θέματα τα είχα στο Kingdom of Present κι επειδή λέω να το παρατήσω εντελώς εκείνο τα μετέφερα εδώ γιατί μου άρεσαν. Σύντομα θα προσθέω blogs γνωστών και φίλων στη side-bar. Καλημέρα!

The Dice Man-Λίγο πριν το τέλος

Ο Άνθρωπος-Ζάρι είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα-αυτοβιογραφία-ψυχολογικό πόνημα-κλπ που οι εκδότες του και μελετητές του "υποθέτουν" ότι το έχει γράψει ο Luke Rhinehart, ένας διάσημος ψυχίατρος. Το θέμα είναι ότι είναι απλά μια "υπόθεση" γιατί απλά αυτό είναι το όνομα του ήρωα του βιβλίου και τον συγγραφέα δεν τον έχει συναντήσει κανείς. Είναι ο Τυχαίος άνθρωπος που ακολουθεί πιστά τις "εντολές" του θεού του, το Ζάρι.

Η "θεωρία του Ζαριού" λειτουργεί ως εξής: παίρνεις στα χέρια σου ένα ή δύο εξάπλευρα, ένα χαρτί κι ένα στυλό. Κάνεις μία λίστα από 6 ή 12 ή 18 κ.ο.κ.(παίζεις με τις πιθανότητες) ενέργειες που θέλεις να κάνεις και ρίχνεις το/α ζάρι/α. Πρέπει πάση θυσία να εκτελέσεις την επιλογή αυτή, με όποιον τρόπο μπορείς. Επί παραδείγματει, 1.Να παρατήσω τη σχολή μου, 2.Να παντρευτώ αυτόν τον τύπο που γνώρισα χθες, 3.Να χωρίσω το σύζυγο που έχω εδώ και 30 χρόνια, 4.Να επενδύσω όλα τα χρήματά μου στο χρηματιστήριο, 5.Να παρατήσω για ένα μήνα τα ζάρια και ν' αποφασίζω μόνος μου για τη ζωή μου χωρίς τη θεϊκή του παρέμβαση, 6.Να χαρίσω το πανάκριβο πιάνο μου σ' έναν εχθρό μου....ο κύβος ερρίφθη...4! Πηγαίνω γρήγορα στην τράπεζα και κανονίζω τη μεταφορά των χρημάτων μου...

Κάπως έτσι θα λειτουργούσε. Το νόημα όμως ποιο είναι; Κατά τον Δρ. Ράινχαρτ ο σημερινός άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος από το Εγώ του(δηλ. την προσωπικότητά του. Όρος του Φρόϋντ) και δεν επιτρέπει σε όλες τις επιθυμίες του ή στις πολλαπλές προσωπικότητές του να δράσουν. Δηλαδή σε κάποια ηλικία (εκεί λίγο μετά την εφηβεία) αποφασίζουμε να κρατήσουμε έναν χαρακτήρα και να καταχωνιάσουμε στο ασυνείδητο όλους τους υπόλοιπους. Γι αυτό, λέει, έχουν γεμίσει όλα τα ψυχιατρεία, και όσοι τη γλίτωσαν είναι πνευματικά νεκροί. Έτσι δίνει έναν τρόπο απελευθέρωσης, έναν τρόπο ένταξης στην πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία, το Ζάρι και την Lady Luck. Το έχω σχεδόν τελειώσει το βιβλίο και σ' αυτό το σημείο δε νομίζω ότι έχει να μου προσφέρει κάτι παραπάνω απ' αυτά που ήδη ανέφερα. Ίσως γιατί δεν έχει σημασία το πού θα καταλήξει ο καλός μας γιατρός και οι Μαθητές-Ζάρια του. Για μένα τουλάχιστον. Σ' αυτό, φταίει και το γεγονός ότι ήδη έχω φτάσει σ' αυτά τα συμπεράσματα και ήδη εφαρμόζω τις δικές μου τεχνικές για να ξεπεράσω τη "βαρεμάρα" του σύγχρονου τρόπου ζωής, κάνοντας τη δικιά μου ζωή, με τους δικούς μου όρους, και χωρίς τη βοήθεια μιας εξωτερικής παρέμβασης. Ο Δρ. Ράινχαρτ μάλλον θα απογοητευόταν από την αντίληψη αυτή αλλά δεν τον ξέρω κιόλας για να στενοχωρηθώ για την πιθανή αποδοκιμασία του.

Πάντως, έπαιξα το παιχνίδι του όσων αφορά το αν θα διάβαζα το βιβλίο ή όχι. Με δύο πιθανότητες στις έξι να μη διαβάσω ποτέ το βιβλίο (1 και 3), έφερα 4 και το διάβασα. Κατά περίεργη σύμπτωση είδα χθες μια ταινία, το The Cooler, που είχε σχέση πάλι με ζάρια. Πολύ ωραία ταινία, τραγελαφική. Δείτε τη!

Ιστορικά Βιβλία

Τελευταία, νοιώθω μία έντονη έλξη για βιβλία ιστορικού περιεχομένου, είτε είναι μυθιστορήματα είτε είναι αυτοβιογραφικά είτε καθαρά ιστορικά βιβλία. Η Σιδερένια Φτέρνα του Τζακ Λόντον είναι ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα σε ημερολογιακή μορφή. Μιλάει για τους πρόσφυγες Εβραίους που έφυγαν απ' τη Γερμανία το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή στην Ελεύθερη Αμερική(με το κλασικό αμερικάνικο όνειρο). Περιγράφεται επίσης η καταστροφή που υπέστη η μεσαία τάξη με το μεγάλο Κραχ της Νέας Υόρκης, που παρεμπιπτόντως συγκλόνισε την παγκόσμια οικονομία.

Ένα "ανερχόμενο αστέρι" στον τομέα αυτό είναι ο Πρέσφιλντ με το πιο γνωστό του βιβλίο: Οι πύλες της φωτιάς. Εγώ διάβασα το Οι άνεμοι Πολέμου, το οποίο αναφέρεται στη ζωή του Αλκιβιάδη, τον πιο φιλόδοξο, ικανό αλλά και τον πιο αμφιλεγόμενο στρατηγό της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Παραμένει ένα μυθιστόρημα όμως και δεν αντικατροπτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα πάντως.

Προχθές όμως έπεσε στα χέρια μου ένα ιστορικό μεγαθήριο: Η εποχή των άκρων του Eric Hobsbawm, ένας απ' τους καλύτερους ιστορικούς σύμφωνα με τον καθηγητή μου της Ιστορίας τον Κύριο Παπαϊωάνου. Το βιβλίο καλύπτει ολόκληρο τον 20ό αιώνα σε παγκόσμια κλίμακα και είναι απ' τα πιο καλογραμμένα που έχω διαβάσει. Τα προτείνω και τα τρία ανεπιφύλακτα, όπως και μια συζήτηση από τα μέλη του

sff.gr

Sample Chapter of A Feast for Crows

04:40 pm - Sample Chapter of A Feast for Crows
Χθες το βράδυ(8/9) διάβασα ένα δειγματικό κεφάλαιο απ' το Feast for Crows, το τέταρτο βιβλίο της σειράς Song of Ice and Fire του George R.R. Martin. Το έχει ανεβάσει στην προσωπική του ιστοσελίδα και μπορείτε να το βρείτε εδώ:

Sample

για όσους θέλουν να πάρουν μία γεύση όσο περιμένουν την έκδοσή του - το Νοέμβριο στην αμερικανική έκδοση και τον Οκτώβριο στην αγγλική. Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία, βέβαια, δεν έχει νόημα να το διαβάσουν. Το ευχαριστήθηκα αρκετά το συγκεκριμένο κεφάλαιο!

Few!!!

Επιτέλους! Ανανέωσα ή μάλλον έφτιαξα τους συνδέσμους και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου εύκολο! Έχω συνηθίσει να πατάω κουμπάκια και να γίνονται όλα αυτόματα και όχι να γράφω εντολές.. Μου πήρε μία ώρα; Ναι, μου πήρε. Α στο καλό του, τουλάχιστον όμως τώρα είναι όλα όπως τα θέλω.

Πάω για ξεκούραση κι ίσως να διαβάσω και τίποτα για html.

Κρίμα, κι είχα όρεξη να γράψω τίποτα εδώ σήμερα, αλλά κουράστηκα.

I'm Back!

Επέστρεψα στο blog μου μετά από μήηηηηηνες! Καλώς ήρθα λοιπόν. Αν και δεν ξέρω. Ίσως συνεχίσω στο livejournal, θα δείξει.