Απολαυστικός, πάντα.

Τώρα και Αμαζόνα!

Ο τίτλος είναι link για ένα αρθράκι που φέρει το όνομα "Οι Αμαζόνες στο Διαδίκτυο". "Έρευνα" (ας πούμε) για τη γυναικεία δραστηριότητα σε blogs και ιστοσελίδες. Όταν είδα το mail που με παρέπεμπε στο άρθρο σκέφτηκα "χα,χα, λες να ανήκω κι εγώ στις αμαζόνες;". Λίγο μετά επιβεβαιώθηκα, αφού υπήρχε και απόσπασμα δικού μου κειμένου.

Πήγα να σχολιάσω το περιεχόμενο, αλλά μετάνιωσα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Οι Μεγάλοι Κλασσικοί

Και τσαντίζομαι (με ν παχύ) καθώς αναλογίζομαι την μεγαλοσύνη και την ανωτερότητα των μεγάλων συγγραφέων, των αριστουργηματικών τους πονημάτων, της ηθικής τους και της ανηθικότητάς τους. Άνθρωποι ανεβασμένοι στο βάθρο ημίθεων, ανέγγιχτοι απ' το χρόνο, με άφεση απ' τις απανταχού κριτικές. 

Όχι, όχι, δεν έχεις δικαίωμα να πεις ότι δεν σ' αρέσει ο Τζόυς, ότι βρίσκεις τον Προυστ βαρετό, ότι φαντάζεσαι τον Στεντάλ σφιχτοκώλη και τον Φρόυντ (ε, λογοτεχνία δεν είναι, αλλά τόσα έγραψε ο έρμος) πρωκτικό. Ότι βαριέσαι ελεεινά να διαβάζεις 30 σελίδες να περιγράφουν τις καμπάνες και τις κολόνες στην Παναγία των Παρισίων. 

Μου αρέσει η Βιρτζίνια Γουλφ. Έχει κάτι... ξεχωριστό. Η κοινωνική ετικέτα που της επιβάλλεται αντιμάχεται συνεχώς με την θέλησή της να σπάσει τα πεπραγμένα, τα δεδομένα. Σκανδαλιστική σχεδόν, μιλώντας για πράγματα που σ' εμάς φαίνονται απολύτως φυσιολογικά κι αποδεκτά, νιώθεις και καταλαβαίνεις την αγωνία της, σχεδόν σοκάρεσαι απ' όσα λέει. Διεισδύει στις εσωτερικές σκέψεις αντρών-γυναικών (και στα ενδιάμεσα), αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση όλων τους. Τη μια στιγμή τους εξιδανικεύει την άλλη τους δίνει μια σφαλιάρα στον εγωισμό τους και τους τσακίζει χάμω. 

Συνειδητοποίησα ότι ο Neil Gaiman στη συλλογή διηγημάτων και ποιημάτων του Smoke and Mirrors, έχει πολύ έντονο το στοιχείο του Μοντερνισμού. Και το κατάλαβα αυτό, γιατί μόλις έμαθα ποιος είναι ο κύριος Μοντερνισμός. Θεωρείται δε ότι εμείς είμαστε στο Μεταμοντέρνο τώρα, που ανάθεμα κι αν υπάρχει επαρκής ορισμός γι' αυτό - μπορεί απλά να μην έχω καταλάβει εγώ. Changes, Virus, The Case of the Departure of Miss Finch, Queen of Knives, White Road είναι μερικές απ' τις ιστορίες του που θα μπορούσες - υποθετικά και αυθαίρετα από μέρους μου πάντα - να κατατάξεις ως μοντερνιστικά (ενίοτε αναφέρεται και ως νεωτερισμός). 

Επισταμένη μελέτη πλέον τα αναγνώσματά μου, και καλό και κακό. Καλό γιατί αλλάζω σιγά-σιγά, μεταμορφώνομαι. Κακό γιατί δεν έχω πλέον την πολυτέλεια της απλής, καθαρής διασκέδασης. Την έχω δηλαδή και βρίσκεται στο δεύτερο απ' τα καινούρια μου ράφια (το 1ο που βιθώθηκε) και λέγεται The Novice και The High Lord, το 2ο και 3ο βιβλίο του Black Magician Trilogy της Trudi Canavan. Κι αντιστέκομαι σθεναρά στην τάση να τ' ανοίξω και να τα ρουφήξω και να χαθώ στη μαγεία τους γιατί πρέπει - πρέπει! - να τελειώσω πρώτα άλλα πιο "σημαντικά".

Λογοτεχνική καταπίεση και αναγνωστικό άγχος. Ουφ! 

Αναφορές:

James Joyce - Οδυσσέας

Marcel Proust - Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο

Stendhal (Henri Beyle) - Το Κόκκινο και το Μαύρο

Sigmund Freud - Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση

Virginia Woolf - Η Κυρία Ντάλογουεη

Neil Gaiman - Smoke and Mirrors

Trudi Canavan - The Black Magician Trilogy