Equilibrium

But I, being poor,

have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet; 

Tread softly because you tread on my dreams.

Yeats

Το βιντεάκι έχει spoiler απ' την ταινία, αν δεν την έχετε δει μόλις τελειώσει το ποίημα κλείστε το!

Απολαυστικός, πάντα.

Τώρα και Αμαζόνα!

Ο τίτλος είναι link για ένα αρθράκι που φέρει το όνομα "Οι Αμαζόνες στο Διαδίκτυο". "Έρευνα" (ας πούμε) για τη γυναικεία δραστηριότητα σε blogs και ιστοσελίδες. Όταν είδα το mail που με παρέπεμπε στο άρθρο σκέφτηκα "χα,χα, λες να ανήκω κι εγώ στις αμαζόνες;". Λίγο μετά επιβεβαιώθηκα, αφού υπήρχε και απόσπασμα δικού μου κειμένου.

Πήγα να σχολιάσω το περιεχόμενο, αλλά μετάνιωσα. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Οι Μεγάλοι Κλασσικοί

Και τσαντίζομαι (με ν παχύ) καθώς αναλογίζομαι την μεγαλοσύνη και την ανωτερότητα των μεγάλων συγγραφέων, των αριστουργηματικών τους πονημάτων, της ηθικής τους και της ανηθικότητάς τους. Άνθρωποι ανεβασμένοι στο βάθρο ημίθεων, ανέγγιχτοι απ' το χρόνο, με άφεση απ' τις απανταχού κριτικές. 

Όχι, όχι, δεν έχεις δικαίωμα να πεις ότι δεν σ' αρέσει ο Τζόυς, ότι βρίσκεις τον Προυστ βαρετό, ότι φαντάζεσαι τον Στεντάλ σφιχτοκώλη και τον Φρόυντ (ε, λογοτεχνία δεν είναι, αλλά τόσα έγραψε ο έρμος) πρωκτικό. Ότι βαριέσαι ελεεινά να διαβάζεις 30 σελίδες να περιγράφουν τις καμπάνες και τις κολόνες στην Παναγία των Παρισίων. 

Μου αρέσει η Βιρτζίνια Γουλφ. Έχει κάτι... ξεχωριστό. Η κοινωνική ετικέτα που της επιβάλλεται αντιμάχεται συνεχώς με την θέλησή της να σπάσει τα πεπραγμένα, τα δεδομένα. Σκανδαλιστική σχεδόν, μιλώντας για πράγματα που σ' εμάς φαίνονται απολύτως φυσιολογικά κι αποδεκτά, νιώθεις και καταλαβαίνεις την αγωνία της, σχεδόν σοκάρεσαι απ' όσα λέει. Διεισδύει στις εσωτερικές σκέψεις αντρών-γυναικών (και στα ενδιάμεσα), αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση όλων τους. Τη μια στιγμή τους εξιδανικεύει την άλλη τους δίνει μια σφαλιάρα στον εγωισμό τους και τους τσακίζει χάμω. 

Συνειδητοποίησα ότι ο Neil Gaiman στη συλλογή διηγημάτων και ποιημάτων του Smoke and Mirrors, έχει πολύ έντονο το στοιχείο του Μοντερνισμού. Και το κατάλαβα αυτό, γιατί μόλις έμαθα ποιος είναι ο κύριος Μοντερνισμός. Θεωρείται δε ότι εμείς είμαστε στο Μεταμοντέρνο τώρα, που ανάθεμα κι αν υπάρχει επαρκής ορισμός γι' αυτό - μπορεί απλά να μην έχω καταλάβει εγώ. Changes, Virus, The Case of the Departure of Miss Finch, Queen of Knives, White Road είναι μερικές απ' τις ιστορίες του που θα μπορούσες - υποθετικά και αυθαίρετα από μέρους μου πάντα - να κατατάξεις ως μοντερνιστικά (ενίοτε αναφέρεται και ως νεωτερισμός). 

Επισταμένη μελέτη πλέον τα αναγνώσματά μου, και καλό και κακό. Καλό γιατί αλλάζω σιγά-σιγά, μεταμορφώνομαι. Κακό γιατί δεν έχω πλέον την πολυτέλεια της απλής, καθαρής διασκέδασης. Την έχω δηλαδή και βρίσκεται στο δεύτερο απ' τα καινούρια μου ράφια (το 1ο που βιθώθηκε) και λέγεται The Novice και The High Lord, το 2ο και 3ο βιβλίο του Black Magician Trilogy της Trudi Canavan. Κι αντιστέκομαι σθεναρά στην τάση να τ' ανοίξω και να τα ρουφήξω και να χαθώ στη μαγεία τους γιατί πρέπει - πρέπει! - να τελειώσω πρώτα άλλα πιο "σημαντικά".

Λογοτεχνική καταπίεση και αναγνωστικό άγχος. Ουφ! 

Αναφορές:

James Joyce - Οδυσσέας

Marcel Proust - Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο

Stendhal (Henri Beyle) - Το Κόκκινο και το Μαύρο

Sigmund Freud - Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση

Virginia Woolf - Η Κυρία Ντάλογουεη

Neil Gaiman - Smoke and Mirrors

Trudi Canavan - The Black Magician Trilogy 

Αυτοπροβολή

Μανία με τους πομπώδεις τίτλους!

Έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος στο φόρουμ - δε λέω σε ποιο, αυτονόητο - και δεν έχω καταλάβει το γιατί. Δηλαδή, καταλαβαίνω αλλά είναι αυτό το παράλογο του παραλογισμού και η έλλειψη λογικής που κάνει τα μάτια μου να φέρνουν σβούρες μέσα στο κεφάλι μου από την απορία και μόνο. Γιατί παίρνουμε τόσο στα σοβαρά τον εαυτό μας; Γιατί μόνο αυτό έχουμε, μάλλον.

Διαβάζω δοκίμια για την αυτοβιογραφία - για τη σχολή μου - κι αναρωτιέμαι. Γιατί τόση ανάγκη για αυτοπροβολή; Είναι ελάχιστοι οι συγγραφείς - δε θα πιάσω τους υπόλοιπους, βαριέμαι - που δεν έχουν γράψει ή δεν πρόκειται να γράψουν την αυτοβιογραφία τους. Κι είναι επίσης ελάχιστοι οι νέοι συγγραφείς, και κάποιοι "εξελιγμένοι" παλαιότεροι, που δεν έχουν προσωπικό blog ή ιστοσελίδα.

Κι εγώ προφανώς. Γράφουμε, αρχικά, γιατί δε γίνεται να μη γράψουμε, δε γίνεται να κρατήσουμε μέσα μας όλες αυτές τις σκέψεις. Το έρμο κεφαλάκι θα εκραγεί μια ώρα. Στη συνέχεια όμως αλλάζουν τα κίνητρά μας. Γράφουμε με μιαν ελπίδα, να διαβαστούμε, να γίνουμε γνωστοί, ν' αφήσουμε το στίγμα μας στον κόσμο, να κάνουμε τη διαφορά.

Και τι απογοήτευση, αλήθεια, όταν ανακαλύπτεις ότι όχι μόνο δεν κάνεις τη διαφορά αλλά κι αν σταματήσεις να γράφεις δε θα γίνει και τίποτα το τραγικό. Στον έξω κόσμο, σε σένα μέσα σου θα γίνει. Πέρα από πέντε-δέκα άτομα, το πολύ, που τους αρέσει το γράψιμό σου ή που απλά τους αρέσεις εσύ, δε θα στενοχωρηθεί κανείς. Κανείς δε θα νοιώσει αυτό το κενό που άφησες πίσω σου, πολύ απλά γιατί το κενό θα καλυφθεί αμέσως, απ' τον επόμενο και μεθεπόμενο. Ή από τον προηγούμενο, δεν παίζει ρόλο.

Γιατί συνεχίζεις λοιπόν; Γιατί όταν ήσουν μικρή/ός οι γονείς σου είπαν ότι έχεις ταλέντο. Γιατί στο δημοτικό ο δάσκαλός σου είπε ότι θα πας μπροστά. Γιατί στο πανεπιστήμιο μια καθηγήτρια είπε περιμένω να πιάσω στα χέρια μου το βιβλίο σου. Γιατί κάποιοι συγγραφείς είπαν νεολογίστικα το 'χεις. Κι εσύ σαν μαλάκας τους ακούς, και πιστεύεις, και ελπίζεις, κι ονειρεύεσαι, μέχρις ότου γεράσεις και δεν έχεις κάτι άλλο να περιμένεις. Τα χαρτιά στοιβάζονται δίπλα απ' το γραφείο σου, το laptop πιάνει σκόνη σε μια γωνιά, αράχνες και κατσαρίδες κατακλύζουν τις ατέλειωτες ιστορίες σου. Ανολοκλήρωτες, μισές, κενές. Χαρακτήρες που έπλασες κι έπειτα παράτησες, γιατί βαρέθηκες, κουράστηκες. Και μήπως τι φταίνε αυτοί που έπεσαν σ' έναν οκνηρό συγγραφέα; Τι φταίνε που εσύ δεν έχεις το σθένος να συνεχίσεις; Γιατί να μείνουν για πάντα στην αφάνεια;

Έτσι το διάλεξες. Έχεις κουράγιο να αλλάξεις το μέλλον;