Το σοκοφάρμακο

Λοιπόν, φαντάζομαι όλοι γνωρίζουν τις συνέπειας μιας εξ αποστάσεως σχέσης, είτε από προσωπική εμπειρία είτε από αφηγήσεις φίλων. Συνήθως μιλάμε σε κλίμακα πόλεων. Τι γίνεται όμως όταν η κλίμακα υπερβαίνει τα όρια της χώρας; Υποθέτω - πάντα αυθαίρετα - ότι αυτός που μένει έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, εφόσον οι δικές του παραστάσεις δεν αλλάζουν εκτός απ' την απουσία του αγαπημένου προσώπου. Ο ταξιδιώτης πάλι, διασκεδάζει γνωρίζοντας καινούρια πράγματα (και κόσμο φυσικά) αλλά έχει και την καβάτζα του. Θα 'χει ν' ακούσει ένα καλό λόγο, μια γλυκιά κουβέντα όταν γυρίζει αποκαμωμένος απ' τις καθημερινές του περιπέτειες. Το παράδοξο όμως είναι ότι τη σχέση δε την τερματίζει αυτός που φεύγει αλλά αυτός που κάθεται στ' αυγά του. Ίσως να μην είναι πολύ βολική η θέση.

Προσωπικά, δεν έχω τέτοια εμπειρία (υπερατλαντική, απλή είχα αρκετές φορές) και ως γνήσιος ταξιδιάρης άνθρωπος φροντίζω να μην αφήνω κανέναν πίσω μου εκτός απ' τους φίλους - μιλώντας πάντα εκ του ασφαλούς. Δυσκολεύομαι λοιπόν να κατανοήσω τα συναισθήματά τους. Έλα όμως που κάνω παρέα με Ερασμίτισες που έχουν γκομενάκια! Αυτό το σπίτι έχει δει πολλά δάκρυα και δεν έχουμε παρα 2,5 εβδομάδες εδώ.

Μιας και είναι πολύ δύσκολο να παρηγορήσεις κάποιον σε μια γλώσσα που κανείς σας δε γνωρίζει καλά - πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιείς spanglish όλη την ώρα - και εφόσον εγώ δεν είμαι και πολύ καλή σε τέτοιου είδους λόγια, αναγκάστηκα να βρω κάτι άλλο. Έχω πάντα στο ντουλάπι σοκολάτα! Είναι πραγματικά μαγική! Όταν πια έχω βαρεθεί να λέω συνέχεια que pena(=τι κρίμα) και lo siento(=λυπάμαι), βγάζω μια σοκολατίτσα και σκάει αμέσως το χαμόγελο. Από κει και πέρα όλα είναι εύκολα: η ένταση φεύγει κυνηγημένη απ' τα γέλια και περνάμε στη διαδικασία του χαρτομάντιλου και της εξομολόγησης. Εκεί πια το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι ν' ακούει.

Κι αυτό είναι το σοκοφάρμακο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για αντίστοιχες περιπτώσεις. Έκανα χρήση του αρκετές φορές και δεν έχει αποτύχει μέχρι τώρα:)))

Δε συνίσταται για τους πολύ κλαψιάρηδες, παχαίνει!

En Oviedo

Λοιπόν, έχω κλείσει δύο ολόκληρες εβδομάδες εδώ και ήδη αισθάνομαι σα στο σπίτι μου. Καλά, η γλώσσα και η κουλτούρα - όσο μπόρεσα να τη γνωρίσω στην Ελλάδα - μου άρεσαν ήδη. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να ενθουσιαστώ τόσο πολύ. Οι άνθρωποι είναι τόσο καλοί, ούτε να τους περιγράψω δεν μπορώ. Ζητάς οδηγίες για κάποιο δρόμο κι έρχονται μαζί σου για να σου δείξουν πού ακριβώς θέλεις να πας. Προχθές, είχα ραντεβού σ' ένα σπίτι για να πιάσω δουλειά. Είχα το χάρτη μου μαζί μου και περπατούσα όταν συνειδητοποίησα ότι ο προορισμός μου ήταν πολύ πιο μακριά απ' όσο υπολόγιζα. Τηλεφώνησα λοιπόν να ειδοποιήσω ότι θ' αργούσα λίγο κι εκείνοι επειδή φοβήθηκαν μη χαθώ ήρθαν και πήραν με το αυτοκίνητο! Τους λατρεύω τους Ισπανούς!

Οι πρώτες μέρες είναι ακόμα συγκεχυμένες στο μυαλό μου, αν και όσο περνάει ο καιρός αντί να ξεδιαλύνονται μοιάζουν όλο και περισσότερο με όνειρο. Έχω εντυπωσιαστεί με την ταχύτητα με την οποία προσαρμόστηκα, και όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι οι Ερασμίτες (ή οργασμίτες όπως λέει κι ο φίλος Ivan). Κάθε βράδυ έχουμε Fiesta και κάθε πρωί παλεύουμε να ξυπνήσουμε για να κάνουμε τις δουλειές μας: μαθήματα στο πανεπιστήμιο, γραφειοκρατικές ερασμομαλακίες, μαθήματα γλώσσας, ψώνια! Τις περισσότερες φορές μπορείς να μας ξεχωρίσεις απ' τους μαύρους κύκλους στα μάτια κι απ' τα ρούχα μας που δε μας κάνουν τόσο καλά πια. Ε, με τόσα πράγματα να κάνεις μες στη μέρα πού καιρός για φαγητό! Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ιταλοί, που χωρίς να φάνε μακαρόνια και ψωμί μια φορά την ημέρα δεν μπορούν να ζήσουν. Για να μη μιλήσω για τις μπουκάλες κόκκινου κρασιού που συνοδεύουν - βεβαίως, βεβαίως - τα πολυλατρεμένα μακαρόνια.

Μένω σε ένα πολυεθνικό σπίτι: με μία Ιταλίδα - με την οποία κάνω παρέα - με δύο Γερμανίδες - με τις οποίες δε μιλάμε και πολύ - και μία Ισπανίδα που δουλεύει και λείπει όλη μέρα απ' το σπίτι. Γέλιο έχουμε. Αυτά για τώρα!


Hasta Luego

Στατικότητα

Παρατηρούσα ένα γεράκο, πολύ συμπαθητικό, στο απέναντι μπαλκόνι να καθαρίζει τα παπούτσια του με μια μαύρη βούρτσα. Θυμάμαι, χωρίς προφανή λόγο, το πέταγμα των γλάρων στην ουρά του πλοίου που μ’ έφερνε πίσω στην Αθήνα και στην πραγματικότητα. Τέτοιες εικόνες βλέπω καθημερινά, και – δεν ξέρω γιατί – με ελκύουν πολύ. Αν ήμουν φωτογράφος θα τις φυλάκιζα στο φιλμ μου. Αν ήμουν ζωγράφος θα τις αποτύπωνα στον καμβά μου. Όμως δε διακρίνομαι για το ταλέντο μου σ’ αυτές τις τέχνες. Σκέφτομαι λοιπόν, να χρησιμοποιήσω αυτό που ξέρω να κάνω καλά, αυτό που πηγάζει από μέσα μου χωρίς να το καλέσω. Θέλω να τις γράψω αυτές τις εικόνες. Όμως οι λέξεις, μέσα στην πολυπλοκότητα και την ομορφιά τους, είναι ολοζώντανες και δυσκολεύονται να συλλάβουν μια στατική εικόνα.

Τι κάνω λοιπόν – εγώ, η εν δυνάμει συγγραφέας – απ’ το να νοιώθω ανήμπορη μπροστά στην απλότητα που ξετυλίγεται γύρω μου; Πώς μπορώ να περιγράψω την αδράνεια, την ακαμψία; Πώς γίνεται να αποφύγω τα ρήματα κίνησης, να στερήσω τα όντα απ’ τη δράση τους ώστε να προλάβω να τα συλλαβίσω; Ένα ηλιοβασίλεμα μπορεί ν’ αποτυπωθεί ως μορφή πολύ πιο επιτυχημένα απ’ όσο με λέξεις. Η γλώσσα πλάθεται και μετασχηματίζεται καθημερινώς κι αδιαλείπτως. Δεν κάνει διακρίσεις φύλου ή φύλλου ή φίλου. Δεν τη νοιάζει αν είσαι μορφωμένος ή απαίδευτος, τη νοιάζει μόνο η εφευρητικότητά σου. «Είμαι άμορφος πηλός στα χέρια σου, τολμηρέ γλύπτη», σου λέει. Κι εσύ απαντάς με δίφθογγους, με συλλαβές και μουρμουρίσματα.

Ένας γλυκύτατος γεράκος καθαρίζει το παπούτσι του, κι εγώ πιστεύω ότι αξίζει ν’ αναφερθεί – έστω κι από μένα. Σε ασπρόμαυρο φόντο θα έβρισκε την αξία του, λυπάμαι που δεν μπορώ να του τη χαρίσω. Ίσως κι εκείνος σκέφτεται τα γλαρόπουλα και πώς χειραγωγούν (φτεραγωγούν) τον άνεμο προς όφελός τους. Μπορεί ο γλάρος που φωτογράφιζε ο φίλος Γιάννης εκείνη τη μέρα να σκεφτόταν τη λιχουδιά που κρυβόταν στους αφρούς της θάλασσας, δίχως ποτέ να καταλάβει πόσο θέλουμε να πετάξουμε. Δίχως ποτέ να καταλάβει γιατί ένας γεράκος θα τον σκεφτόταν με νοσταλγία ή γιατί εγώ θα προσπαθούσα να κλείσω σε λέξεις την πτήση του.