Εις αναζήτησην

Χμ.. θα χρειαστεί να κάνω διορθώσεις σε προηγούμενες αναρτήσεις μου. Όλο υπόσχομαι διάφορα για τα επόμενα γραπτά μου, που βέβαια δεν τηρώ ποτέ. Ψυχαναγκασμός μάλλον. Αν ξαναχρησιμοποιήσω τέτοιου είδους κατακλείδα (βλ. προηγούμενο ποστ), πυροβολήστε με!

Έχουμε και λέμε: ψυχολογία σκατά. Υπό του μηδενός, με λίγες εκρήξεις ευφορίας, εδώ και μήνες. Είναι πολύ κουραστικό να σκέφτεσαι συνέχεια τι θα κάνεις στη ζωή σου, ποιο είναι το μέλλον σου, πού θα καταλήξεις. Κάθε Κυριακή, Τετάρτη και Παρασκευή αγοράζω τη Χρυσή Ευκαιρία, μπας και βρω καμιά δουλίτσα. Να σας πω... η μία μου ξινίζει η άλλη μου βρωμάει, γενικά δε με βολεύει τίποτα. Ξυπνάω το πρωί κι ελπίζω να βγει μια ανακοίνωση (σε poster, sms, e-mail, διαφήμιση σε αστικό κλπ) που να λέει "να, κοίτα! αυτή είναι μια δουλειά για σένα! την ετοιμάσαμε και τη φτιάξαμε μόνο για να καλύπτει τις δικές σου ανάγκες! δε χρειάζεται καν να περάσεις από συνέντευξη, ούτε να πάρεις κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς. σου δίνουμε αυτοκίνητο όπως και δίπλωμα γιατί ξέρουμε ότι αυτά τα μαθήματα που σου απέμειναν δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!". Τέλος παραφροσύνης.

Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί δε θέλω να μπω στο δημόσιο. Γιατί δε θέλω να πάω φροντιστήριο για να δώσω ΑΣΕΠ. Γιατί δε θέλω μέσον ώστε αφού διοριστώ, να επιλέξω πού θέλω να πάω. Γιατί δε θέλω άλλα λεφτά απ' τους γονείς μου. Γιατί τρέμω την ημέρα που παίρνω τον πατέρα μου και του λέω "μπαμπά στείλε λεφτά". Γιατί σιχαίνομαι να μου συμπεριφέρονται ως αδαή φοιτήτρια ενώ έχω αποφοιτήσει. Δεν έχω επιχειρήματα... Αν βγάλεις στην άκρη ιδεολογικές ανησυχίες, δεν έχω επιχειρήματα.

Φοβάμαι χίλια χέρια που σπρώχνουν στο σύστημα. Φοβάμαι τα άλλα χίλια που θα έρθουν μετά για με κρατήσουν στη θέση μου. Στα 16 μου, περίπου, είχα γράψει μια ιστοριούλα για τις αλυσίδες. Στα 25 μου, είναι η μόνιμη εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Το κακό είναι, ότι η αντίθετη παράταξη έχει λογικά επιχειρήματα. Εγώ δεν έχω. Η μόνη μου απόκριση, είναι οι "ανώριμου τύπου" επαναστάσεις. Η ίδια συμπεριφορά που διατηρούσα κατά την εφηβεία μου. Είναι τρομακτικό να ξυπνάς μια μέρα και να συνειδητοποιείς ότι όχι μόνο έχεις μεγαλώσει σε έτη (πότε έπαψαν να με αποκαλούν μικρή άραγε;) αλλά έχεις παραμείνει στάσιμη σε ωριμότητα και σκέψη. Ναι, έχω αλλάξει πολύ. Αλλά είναι προς τα πάνω ή προς τα κάτω;

Όταν μπήκα στην αίθουσα του φροντιστηρίου και κάθισα στο θρανίο μου, με κατέκλυσαν αναμνήσεις. Όπως όταν έμεινα στην πρώτη λυκείου κι αναγκάστηκα να την ξανακάνω απ' την αρχή. Μαζί με τις αναμνήσεις ακολουθεί κι η συμπεριφορά. Αντιγράφω τον μικρότερο εαυτό μου. Τα ψέματα, οι υπεκφυγές, οι φωνές, η απελπισία... Σκατούλες! Και κάποτε σου λέγανε, πάρε το πτυχίο σου παιδάκι μου και θα σ' αφήσουμε ήσυχη. Τώρα είναι, διορίσου παιδάκι μου! Μετά θα 'ναι, παντρέψου κοπέλα μου (πάει το παιδάκι). Αργότερα, κάνε μας ένα εγγόνι.

ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 69. ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΟΛΟΙ!!!

Υ.Γ.: Καλοκαιρινές αναγνώσεις:
Μπορίς Βιάν, Και να Καθαρίσουμε τους Κακομούτσουνους
Steven Erikson, The Bonehunters (το 6ο βιβλίο της σειράς The Malazan Book of the Fallen)
Peter S. Beagle, The Last Unicorn
Αλεσάντρα Αράκι, Λουνάτικα
Misaho Kujiradou/Courtney Love/D.J. Milky, Princess Ai (manga)
Terry Prachett, Jingo (a Discworld novel)

Και τώρα:
Ursula K. Le Guin, Tales From Earthsea (συνέχεια του Earthsea Quartet)