Μόλις συνειδητοποίησα ότι ολόκληρο το Δεκέμβριο δεν έγραψα τίποτα. Μάλλον δεν είχα και τίποτα σπουδαίο να πω. Λοιπόν, οι διακοπές τέλειωσαν επισήμως για μένα σήμερα με την επιστροφή στη βάση μου. Συνοδευμένες με την κλασική μελαγχολία που μας πιάνει αυτή την περίοδο, οι φετινές γιορτές ήταν άκρως...εποικοδομητικές.
Ενσάρκωσα τη Σελντίρα (μισο=ξωτικιά, ρέιντζερ) ηρωίδα από το κόμικ Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα στο Games Fair της Κάισσα. Γέλιο είχε παρόλο που ήμουν κομμάτια απ' τα ξίδια που κατανάλωσα το προηγούμενο βράδυ. Δυστυχώς, η Σελντίρα είναι ξανθιά κι εγώ εκείνη την περίοδο κοκκινομάλλα - γεγονός που δε σταμάτησε κάποιους απ'τον να με αποκαλέσουν Ζήνα και (αν το πιστεύει κανείς) Λέγκολας!
Θα δημοσιευτεί το διήγημά μου Η Πλωτή Όπερα στο τρίτο τεύχος του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές και οι γονείς μου ξετρελάθηκαν! Μάλιστα, το γεγονός αυτό έκανε τη μάνα μου να με υποστηρίξει στα όνειρά μου (να κάνω μεταπτυχιακό στη λογοτεχνία και ν'ανοίξουμε ένα βιβλιοπωλείο). Ούτε που το φανταζόμουν ότι χρειαζόταν κάτι τέτοιο για να ξεφύγω από τα διάφορα "πρέπει" που έβλεπα στο μέλλον μου.
Είδα το Λούφα και Παραλλαγή:Σειρήνες στο Αιγαίο και μου άρεσε πολύ. Δηλαδή γέλασα, γιατί δεν ήταν για κάτι παραπάνω η συγκεκριμένη ταινία. Απ' ό,τι μου είπαν η προηγούμενη ήταν κατά πολύ ανώτερη, αλλά δε μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω και μόνη μου. Η ταινία που με ξετρέλλανε ήταν το Corpse Bride του Tim Burton! Απίστευτη! Γελούσα από την πρώτη στιγμή που είδα τα σχέδια και συγκινήθηκα κιόλας! Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Είδα και το Brothers Grimm και απογοητεύτηκα. Η ιστορία βασικά, ήταν αρκετά καλή αλλά για κάποιο λόγο αυτό δε φάνηκε. Ούτε τα αστεία ήταν αστεία, ούτε συγκίνηση υπήρχε, ούτε χαρά για το happy end. Γενικότερα, χάλια μαύρα!
Διάβασα το Άρωμα του Ονείρου του Τομ Ρόμπινς, ένα απ'τα καλύτερά του υποτίθεται, αλλά δεν ενθουσιάστηκα. Ίσως γιατί τον συγκεκριμένο συγγραφέα μετά το δεύτερο βιβλίο του που θα διαβάσεις νιώθεις ότι τον ξέρεις και δε σε εκπλήσσει πλέον. Ασχολείται με την αθανασία, την ευδαιμονία και άλλες τέτοιες έννοιες σε βαθμό που κουράζει. Μάλλον είναι απ'αυτές τις περιπτώσεις του συγγραφέα: "Έχω πράγματα να πω και να μεταδώσω. Ας βρω τώρα μια ιστορία για τα ντύσω και να τα σερβίρω". Μην παρεξηγηθώ, τον λατρεύω αυτόν τον συγγραφέα! Είναι τολμηρός και ακραίος και τον θαυμάζω! πλά μάλλον διάβασα αρκετά δικά του. Συνιστώ το Ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν.
Και έπειτα από ένα μήνα, περίπου, που δε γράφω τίποτα, κάνω την αρχή μ'αυτό το ποστ και ελπίζω να τελειώσω κάποιες ιστορίες μου που με περιμένουν υπομονετικά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά θέλω να δώσω και κάτι στο περιοδικό για το τέταρτο τεύχος.
Καλή χρονιά να'χουμε!
