Δεν είναι διήγημα, δεν είναι ποίημα, είναι ένα πεζο-κάτι!

‘Παρθένα μάνα’
Η ζωή! Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Έρχεται με την πιο αδύναμη μορφή. Το κλάμα ενός πλάσματος φέρνει το μήνυμα μιας καινούριας αρχής. Αυτό το πλάσμα, πρησμένο από την αγωνία για επιβίωση, στιγματισμένο με εμπειρίες αμέτρητων αιώνων αποτυπωμένων στα δυο υγρά όπλα του. Μ’αυτά τα όπλα και χωρίς τίποτα άλλο οδεύει στη μεγάλη οδό της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας πιο σκληρής από το τσιμέντο των μεγαλουπόλεων, πιο τρυφερής από την καρδιά των λουλουδιών!
Ποιος όμως είναι ο προάγγελος αυτού του θαύματος; Ποια είναι αυτή η μηχανή παραγωγής της ζωής; Η μάνα! Μια παρθένα ψυχή σε μια παρθενική πορεία.. Η λάσπη την κατακλύζει, μα εκείνη προχωράει ως το τέλος της μουντής και στείρας σπηλιάς της αποκάλυψης. Γιατί όμως; Γιατί ένα τόσο αδύναμο και άοπλο ων να είναι υποχρεωμένο να σηκώνει για πάντα το λίθινο σταυρό που του απόθεσαν, χωρίς να έχει το δικαίωμα να αντιδράσει και να αρνηθεί;
Άοπλο; Ψέματα! Το όπλο της και ασπίδα της συνάμα είναι αυτή η δίποδη μικρογραφία ανθρώπου, η προερχόμενη από τα ίδια της τα σπλάχνα.. Πηγαία δύναμη, ατσάλινη θέληση, σανίδα σωτηρίας, πραγματικό κουράγιο! Να τι είναι το παιδί για μια αληθινή παρθένα μάνα..
Μίνα Μαρέλη

Non Player Character(npc)

Φωτογραφία μου από Live του Αινίγματος στα Γιάννενα ενώ υποδυόμουν το πνεύμα της Κυρά-Φροσύνης. Γελάσαμε πολύ εκείνη τη μέρα!